Amelia Curran, Hunter
Hunter.
Amelia Curran behoeft op deze pagina’s vrijwel geen nadere
introductie. De geachte lezers zijn allen al ruimschoots doordrongen van haar
meer dan bijzondere kwaliteiten. Deze tuin herkent en waardeert terecht haar
meest delicate bloem feilloos. Voorganger War Brides,
het album dat al in 2006 door Amelia werd vastgelegd en pas uiteindelijk dit
jaar tot ons door kon dringen, was een onweerstaanbaar en charmant diepgravend
kleinood. Met Hunter Hunter
bevestigt Amelia haar positie als één van dé talenten welke het eerste
decennium van dit nieuwe millennium heeft voorgebracht.
Met haar licht ruwe hese stem leidt zij ons opnieuw door de
caleidoscoop die wij ook wel “het leven“ noemen. “Expressing the inexpressible, a means of
describing the indescribable” zoals Curran dit zelf onder woorden brengt.
Ook op Hunter Hunter
heeft Amelia het weer wonderlijk organisch en “klein” weten te houden, een
album bescheiden van opzet maar oh zo effectief allemaal! Een keuze tegen de
stroom van haast en hectiek in.
Luisteren naar Curran is zo vertrouwd als thuiskomen, ze lijkt welhaast naast
je te staan met haar stem zo prachtig voorin de mix geplaatst. Een ware haven
in deze Mad World. Amelia beschrijft haar thematiek en personages met compassie
en begrip, zij wordt soms expliciet maar
omhult ook waar zij het verkiest in haar prachtige teksten.
Is opener Bye Bye
Montreal een hommage aan één van haar grote voorbeelden Leonard Cohen of
toch niet? Dat is haar spel, meerdere interpretaties zijn mogelijk en laat
duidelijk zijn: deze dame is on top of
her game. Het is onmogelijk om een opsomming van hoogtepunten te maken,
dit album is foutloos van begin tot eind. Toch zijn er altijd songs die net
even iets langer blijven hangen, Mad
World, Outlive Me is bijvoorbeeld een heerlijke ballade met
prachtig stille blazers. “Outlive me I love you to much” zingt Amelia en het is
zo herkenbaar. Ik hoop dat ik eerder ga dan jij want het verdriet om jou zou ik
niet kunnen dragen. Het zal maar voor jou bedoeld zijn. En juweeltjes van
zinnen “You and I are carpenters we build the bridge that we deserve” tegen de
achtergrond dat “The cloud is gone and took the silver lining” in Ah, Me.
En dan is er nog The
Mistress, het lijkt zo vanzelfsprekend dat het lied er nu is. Alsof het
altijd al heeft bestaan maar nu het stof eraf geblazen is flonkerend voor ons
ligt. Een song uit één stuk; een van inlevingsvermogen getuigende lap tekst
vind haar basis op een sterke en eenvoudige melodie. Amelia leeft zich
overtuigend in op de positie van de
minnares, het drama van wachten op de uiteindelijke verlossing uit die
ondankbare en onmogelijke positie die nooit
komt. En dan is er ook nog de zeldzaam mooie terugblik Tiny Glass Houses, het aan Tom Waits
refererende The Dozens en...... Ga
zelf luisteren naar Hunter Hunter en
ontdek dat Amelia weer een uniek album heeft gemaakt op basis van haar unieke
talent.
Hoor het diep emotionele van Neil Young, hoor het Europese/cabareteske
van Tom Waits en hoor het kalme melodieuze van
Leonard Cohen om maar een aantal belangrijke invloeden te noemen. Hoor vooral Amelia Curran en bedenk dat Hunter Hunter in je collectie thuis hoort, zonder dit album is dit
rijke muzikale jaar niet compleet.
Hans Jansen.
Website, http://ameliacurran.com/
Releasedatum,
6 september 2010 Six Shooter Records
Geen opmerkingen:
Een reactie posten