"All music is folk music. I ain't never heard no horse sing a song" Louis Armstrong

woensdag 18 mei 2011

Wendy Arrowsmith - Life, Love & Chocolate


 
Wendy Arrowsmith – Life, Love & Chocolate.

Het leven zelf, de liefde en niet te vergeten overheerlijke chocolade. Dit alles staat hoog op het prioriteitenlijstje van Wendy Arrowsmith en wellicht op dat van veel vrouwen. Chocolade: opwekkende,  bitterzoete troost.

Wendy Arrowsmith, Schotse  van geboorte en afkomstig uit Glasgow. Britse folk diep geworteld in de traditie is haar métier. Haar werk bestaat uit een naadloze mix van traditionals en originals waarbij zij zichzelf begeleidt op gitaar, accordeon en whistles. Verder wordt zij op haar derde album Life, Love & Chocolate o.a. bijgestaan door mandoline, viool, cello, concertina, banjo, pipes en een occasionele sopraan saxofoon.

Haar werk wordt soms vergeleken met June Tabor waarbij opgemerkt moet worden dat Arrowsmith’s stem doorgaans in de hogere regionen vertoeft. Ernst en gedragenheid deelt zij tevens met Tabor, tegelijkertijd laat Arrowsmith een grotere mate van frivoliteit horen. Verder kan een link naar het werk van Sarah McQuaid dienstig zijn, zij leent haar stem aan twee stukken.

In 2007 debuteerde Arrowsmith met Now Then, in 2009 opgevolgd door Seed Of Fools. Bij deze reeks opvolgende albums vertrouwt zij  in toenemende mate op haar eigen werk.

Op Life, Love & Chocolate neemt Arrowsmith de nodige tijd en rust om haar verhalen  te vertellen in elf ruimbemeten ballades.

De door haarzelf geschreven opener Sweeter By The Day verhaalt over de sluiting van een chocoladefabriek waarbij verschillende generaties arbeiders, zoals vaker, uiteindelijk het nakijken hebben.  U weet wel, de aandeelhouders… “Once I dipped a dream in chocolate, now I grow bitter by the day...”  Het pastorale strijkersarrangement zou de oppervlakkige luisteraar zomaar op het verkeerde been kunnen zetten.

De pipes worden binnen de traditional Wild White Swan  geïntroduceerd en vinden tevens een plek in Arrowsmith’s eigen The Lass o’ Gowrie wat het geheel een meer traditionele sfeer verleent. Halverwege het album hengelt Wendy met The Southern Girl’s Reply voor het eerst naar de muziek aan de overkant van de grote haringvijver. Banjo gedreven marcheermuziek uit de Amerikaanse burgeroorlog maar van origine afkomstig van de Britse eilanden.

Het smokkelen van wol naar het continent diende bestreden te worden eind 17e eeuw. Dat het niet altijd even gemakkelijk was om met de sterke arm van de wet getrouwd te zijn wordt in The Riding Officer bezongen. Je zou er de blues van krijgen...

Nog meer Americana is te horen in country-blues Midas Men handelend over slavernij (ook in onze eeuw) en het op een gospel standard geïnspireerde Moody’s Waltz.

Met de als bonus track vermomde afsluiter The Visitor kiest Arrowsmith het ruime sop. Aan boord, licht het anker, hijs de zeilen en een behouden vaart. Dit in ruim zeven minuten schitterend uitgewerkte geheel boeit van het af- en aanrollende getij tot aan het heerlijke koor dat de opvarenden welhaast eigenhandig aflevert in Robin Hood’s Bay.

Met Life, Love & Chocolate heeft Wendy Arrowsmith eigenhandig haar Trans-Atlantische songbook samengesteld. Een gedenkwaardig album, om met de wikkel van het meegestuurde schaambrokje chocolade te spreken: Heavenly & Divine.


Hans Jansen.



Releasedatum, 1 mei 2011 Weedog Records.

woensdag 4 mei 2011

Paul Simon – So Beautiful or So What


Paul Simon – So Beautiful or So What

In de jaren zeventig riepen Simon en Garfunkel mijn diepe afkeer op. Brave close harmony waarmee even brave Nederlands Hervormde jongelui met keurig gestreken bloesjes en het haar in een strakke scheiding dweepten. Deze volstrekt ongevaarlijke en burgerlijke muziek kon zelfs de instemming van paps en mams wegdragen. Melkmuiltjes, twee volstrekt non-discripte types. In een onbewaakt ogenblik wellicht onverhoeds aan te treffen achter de balie bij de plaatselijke Rabobank. Mijn adolescentenbrein had blijkbaar een flinke behoefte onderscheid te maken tussen de anderen (de hel volgens sommigen) en mijzelf. Tevens waren er mogelijk nog enkele rekeningen te vereffenen. Inmiddels strijkt niemand mijn bloesjes zo strak als ikzelf.

Halverwege de jaren tachtig had ik schoon genoeg van de post-punk, bovendien was het kokende lood van Joy Division, Echo a/t Bunnymen, Comsat Angels en The Sound gestold. Een mens kan niet eeuwig gedeprimeerd blijven. Muziek welke wortelt in de traditie verkreeg mijn aandacht. Suzanne Vega kwam in beeld met in haar slipstream een golf van singer songwriters met het hart op de tong. Ook kreeg ik hernieuwd aandacht voor lieden als Van Morrison, Tom Waits, John Hiatt en ineens was daar ook Paul Simon. You Can Call Me All, het was niet van de buis te slaan en het kreeg ook mij ongenadig te pakken.

Graceland bleek een onversneden meesterwerk te zijn, zelden werden intercontinentale muzikale invloeden zo mooi vermengd. Opvolger The Rhythm Of The Saints kwam ook in mijn kast terecht. Eerlijk gezegd ging de overmaat aan vuilnisbakken ritmiek mij vrij snel tegen staan waarna ik Paul Simon volstrekt uit het oog verloor. Blijkbaar een eenmalige bevlieging totdat ik onlangs kennis maakte met So Beautiful or So What.

Bij eerste beluistering van het album was daar ineens weer de vonk die oversloeg. Misschien dat de zonovergoten weersomstandigheden hierbij ook een rol speelden? Opener Getting Ready For Christmas Day zet onmiddelijk de toon. Swingende up-beat vrolijkheid waarbij de chant van het achtergrondkoortje “Getting ready, I’m getting ready, ready for Christmas Day!”de feestvreugde verhoogd.

Simon zet met The Afterlife en het verblindend mooie Dazzling Blue zijn multiculture tocht onnavolgbaar voort en hierbij Graceland en .. The Saints in herinnering roepend. Multicultilarisme als inspirator om de vorming van samenlevingen te inspireren is de laatste jaren met gretigheid ten grave gedragen maar wordt hier als muzikale uiting uitbundig gevierd. Struikelend, of met een hink-stap-sprong, beweegt Simon zich door Rewrite en eindelijk is daar ook de klaterende kora. Vergis je niet, hier klopt alles tot in de finesse. Tijd om een pas op de plaats te maken met de orchestrale ballade Love In Hard Time om vervolgens door te pakken met het veel overhoop halende Love Is Eternal Sacred Light. Liefde, het kwaad, demonen, de Bing Bang alles culminerend in “Love is eternal sacred light” Wat zouden wij zonder de liefde zijn? Armzalige creaturen wellicht.

De akoestische interlude Amulet vormt de opmaat voor het al even intimistische Questions For The Angel. Het stuwende Love And Blessings leidt naar titelnummer en uitsmijter So Beautiful or So What. De schone schijn wordt hier op de hak genomen. Alles wat Simon in huis heeft, en dat is niet gering, lijkt hier samengebald te zijn. Probeer dit maar weer eens uit je hoofd te krijgen en hierbij stil te blijven zitten!

Schone schijn? Welnee. Folk, blues, Afrikaanse muziek, blue grass en ritmiek van over de wereld alles geïnspireerd gebracht op  het foutloze So Beautiful or So What

 
Hans Jansen

Website http://www.paulsimon.com/
Releasedatum 12 april 2011, Concord.

dinsdag 3 mei 2011

Bella Hardy – Songs Lost & Stolen


Bella Hardy – Songs Lost & Stolen
Zingende zaag, een aarzelende akoestische gitaar en de welluidende vocalen van Bella Hardy openen  met Labyrinth  haar nieuwste album Songs Lost & Stolen. De bezongen zoektocht komt snel op dreef, dwingende strijkers en pulserende ritmes stuwen naar grote hoogte. Ideaal studiemateriaal voor Kate Bush mocht ze ooit van plan zijn om een overdaad aan studiotechniek en pathos links te laten liggen.

Bella Hardy afkomstig uit Derbyshire Engeland is met Songs Lost & Stolen toe aan haar derde album. In tegenstelling tot haar eerste twee albums bestaande uit meer traditionele folk songs nu uitsluitend bevolkt met eigen werk. Gelaagde folk songs met oog voor de traditie, Bella draait haar hand er niet meer voor om. Songs Lost & Stolen een fris en krachtig klinkend album badend in een uitgekiende instrumentatie bestaande uit o.a. viool, viola, gitaren, cello, toetsen, concertina, drums en opmerkelijk fraaie bas.

Americana liefhebbers die wel eens een Engels folk album willen proberen: slijper Walk It With You met slide gitaar van Kris Drever vertoeft geheel in Amerikaanse sfeer en is wellicht een  goede start om de rest van het album eens een kans te geven. Het donkere en beeldende Brigde Of Dean is de opmaat voor de “toekomstige traditional”  The Herring Girl. De lotgevallen van een jong meisje werkzaam op de visafslag geïnspireerd op een BBC documentaire preludeert op zijn beurt op het schandalig mooie Full Moon Over Amsterdam. Een mooiere folkballade verwacht ik dit jaar eigenlijk niet meer te horen. De cello voorkomt ternauwernood dat deze fraai getoonzette tederheid definitief in de stratosfeer opstijgt.

 Zorgvuldige opbouw en contrast, ook dit tekent Songs Lost & Stolen. Written In Green doorbreekt opzwepend en vol energie de zojuist opgebouwde initimiteit met puntige instrumentatie en zwierige accordeon. Het als tiener in de bus van huis naar school geschreven Jenny Wren vind uiteindelijk hier zijn plaats. Rosabel laat Bella’s eigen gedreven versie van The Beauty And The Beast in veertien couplettten horen. In Good Friday klinkt Bella op haar toegankelijkst, aanstekelijk en ideaal  radio materiaal  voor programmeurs met zin voor avontuur. Afsluiter Broken Mirror heeft genoeg aan stem en gitaar van dit grote talent.

Bella Hardy zet zichzelf met haar nieuwste en meest complete album definitief op de kaart als hedendaags Engels folk artiest van importantie. Songs Lost & Stolen, ciao Bella!

 
Hans Jansen.

Releasedatum: 18 april 2011, Navigator Records