Paul Simon – So Beautiful or So What

Paul Simon – So Beautiful or So What

In de jaren zeventig riepen Simon en Garfunkel mijn diepe afkeer op. Brave close harmony waarmee even brave Nederlands Hervormde jongelui met keurig gestreken bloesjes en het haar in een strakke scheiding dweepten. Deze volstrekt ongevaarlijke en burgerlijke muziek kon zelfs de instemming van paps en mams wegdragen. Melkmuiltjes, twee volstrekt non-discripte types. In een onbewaakt ogenblik wellicht onverhoeds aan te treffen achter de balie bij de plaatselijke Rabobank. Mijn adolescentenbrein had blijkbaar een flinke behoefte onderscheid te maken tussen de anderen (de hel volgens sommigen) en mijzelf. Tevens waren er mogelijk nog enkele rekeningen te vereffenen. Inmiddels strijkt niemand mijn bloesjes zo strak als ikzelf.

Halverwege de jaren tachtig had ik schoon genoeg van de post-punk, bovendien was het kokende lood van Joy Division, Echo a/t Bunnymen, Comsat Angels en The Sound gestold. Een mens kan niet eeuwig gedeprimeerd blijven. Muziek welke wortelt in de traditie verkreeg mijn aandacht. Suzanne Vega kwam in beeld met in haar slipstream een golf van singer songwriters met het hart op de tong. Ook kreeg ik hernieuwd aandacht voor lieden als Van Morrison, Tom Waits, John Hiatt en ineens was daar ook Paul Simon. You Can Call Me All, het was niet van de buis te slaan en het kreeg ook mij ongenadig te pakken.

Graceland bleek een onversneden meesterwerk te zijn, zelden werden intercontinentale muzikale invloeden zo mooi vermengd. Opvolger The Rhythm Of The Saints kwam ook in mijn kast terecht. Eerlijk gezegd ging de overmaat aan vuilnisbakken ritmiek mij vrij snel tegen staan waarna ik Paul Simon volstrekt uit het oog verloor. Blijkbaar een eenmalige bevlieging totdat ik onlangs kennis maakte met So Beautiful or So What.

Bij eerste beluistering van het album was daar ineens weer de vonk die oversloeg. Misschien dat de zonovergoten weersomstandigheden hierbij ook een rol speelden? Opener Getting Ready For Christmas Day zet onmiddelijk de toon. Swingende up-beat vrolijkheid waarbij de chant van het achtergrondkoortje “Getting ready, I’m getting ready, ready for Christmas Day!”de feestvreugde verhoogd.

Simon zet met The Afterlife en het verblindend mooie Dazzling Blue zijn multiculture tocht onnavolgbaar voort en hierbij Graceland en .. The Saints in herinnering roepend. Multicultilarisme als inspirator om de vorming van samenlevingen te inspireren is de laatste jaren met gretigheid ten grave gedragen maar wordt hier als muzikale uiting uitbundig gevierd. Struikelend, of met een hink-stap-sprong, beweegt Simon zich door Rewrite en eindelijk is daar ook de klaterende kora. Vergis je niet, hier klopt alles tot in de finesse. Tijd om een pas op de plaats te maken met de orchestrale ballade Love In Hard Time om vervolgens door te pakken met het veel overhoop halende Love Is Eternal Sacred Light. Liefde, het kwaad, demonen, de Bing Bang alles culminerend in “Love is eternal sacred light” Wat zouden wij zonder de liefde zijn? Armzalige creaturen wellicht.

De akoestische interlude Amulet vormt de opmaat voor het al even intimistische Questions For The Angel. Het stuwende Love And Blessings leidt naar titelnummer en uitsmijter So Beautiful or So What. De schone schijn wordt hier op de hak genomen. Alles wat Simon in huis heeft, en dat is niet gering, lijkt hier samengebald te zijn. Probeer dit maar weer eens uit je hoofd te krijgen en hierbij stil te blijven zitten!

Schone schijn? Welnee. Folk, blues, Afrikaanse muziek, blue grass en ritmiek van over de wereld alles geïnspireerd gebracht op  het foutloze So Beautiful or So What. 

 

Hans Jansen

Website http://www.paulsimon.com/
Releasedatum 12 april 2011, Concord.