Het is aan Northumbrian pipes speelster Kathryn Tickell te danken dat Eliza Carthy, Bella Hardy, Lucy Farrell en Kate Young hun krachten bundelen op hun onlangs uitgekomen gezamenlijke project Laylam. Tickell sleepte overigens zojuist de BBC Folk Award Musician Of The Year binnen. Zij bedacht dat dit kwartet vooraanstaande folk artiesten vocaal bijzonder goed samen zouden klinken. Dat Laylam “refrein” betekend is met zoveel verzamelde vocale vermogens als een gelukkig toeval te beschouwen. Alle vier bespelen tevens de viool. Het gehele album werd gedurende een week binnen één ruimte opgenomen. Men werkte onder productionele leiding van Oliver Knight. In een ongedwongen sfeer werd een aantal favoriete liedjes vastgelegd. Men slalomt zowel tussen liedjes uit de rijke Britse folk traditie als tussen Amerikaanse pop liedjes uit de jaren veertig. Her en der rept men m.b.t. C, H, F & Y van een heuse folk supergroep. Carthy, Hardy, Farrell & Young hadden echter niet meer op het oog dan slechts een tijd met elkaar te verkeren en spontaan te musiceren.
Met oldtime song en openingsnummer Greasy Coat geven de dames hun visitekaartje af. Violen nemen het voortouw binnen deze gedreven fiddle tune waarbij Young’s vocalen beantwoording in fraai gelaagde harmonieën vinden. Farrell duikt vervolgens met het traditionele folk liedje Little Birds op afkomstig uit de Cecil Sharp collectie. Mijn bewondering voor het werk van Bella Hardy wordt verder verdiept met Walking After Midnight. Dit is een geweldige versie van de oude Patsy Cline hit gepaard aan een heerlijk doo-wop koortje. Het album komt verder op stoom met Carthy’s uitvoering van de oude Watersons meezinger Chickens In The Garden. Aangezien mijn stem zich hier slecht voor leent kies ik steevast voor hard meefluiten!
Bella Hardy zorgt even verderop voor kippenvel met het krachtige Wide Rivers vooraf gegaan door coda Polly’s Waltz wat de spanning danig verhoogt. Het fraaie Wide Rivers, een origineel van Buddy & Julie Miller, is één van de hoogtepunten van Laylam. Hardy maakte het zichzelf eigen door jarenlang naar Levon Helms versie op zijn voortreffelijke Dirt Farmer album te luisteren. Deze hommage aan Helm pakt bijzonder goed uit, Britse gospel in optima forma. Meteen daarna gooit men het roer om met de speels gebrachte jazz-blues klassieker Why Don’t You Do Right geheel geïnspireerd op de Peggy Lee.
Eliza Carthy zorgt met haar June Is The Coldest Night Of The Year voor een volgend hoogtepunt. Deze jammerklacht wordt passend opgetuigd met krassende strijkers en zingende zaag. Messcherpe close harmony is vervolgens op Sally Free And Easy te horen slechts ingebed in een enkele streek van een eenzame viool. Het album nadert zijn einde met 100 Years waarop de dames zeemanslyriek met Finse muzikale invloeden combineren. Met het geheel a-capella gebrachte Better Home besluit men Laylam. Hier wordt onder leiding van Eliza Carthy nogmaals een goed gekozen greep uit de Amerikaanse gospel gedaan.
Carthy, Hardy, Farrell & Young presenteren zich met Laylam als een ongedwongen en enthousiast kwartet. Het pure spelplezier spat van dit sterke album af. Een nominatie voor de volgende BBC Folk Award in de categorie Best Group of Best Album lijkt onontkoombaar.
Hans Jansen.
Releasedatum, 21 januari Hem Hem Records.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten