Chris Wood, None The Wiser.

Het is alweer ruim drie jaar geleden dat Chris Wood met zijn laatste album Handmade Life op de proppen kwam. Wood zette met dat album een maatschappelijk getint maar ook ontroerend album neer. Muzikaal mooi klein gehouden, meer dan drums, trombone, cello en gitaar was niet nodig om de toenmalige state of the union neer te zetten. Zijn veelal op de actualiteit geënte teksten beschouwden het groeiende onbehagen heersend binnen een samenleving die zowel in crisis als in transitie verkeerd. De afgelopen tijd maakte Wood onderdeel uit van de begeleidingsband van Joan Armatrading. Samen met haar bereisde hij het Verenigd Koninkrijk en doet hiervan verslag op zijn nieuwste album None The Wiser.

Tijdens zijn reis zonk het Verenigd Koninkrijk net als de rest van Europa verder weg in diepe recessie. De ons regerende politici roepen machteloos op tot kalmte en vertrouwen. Individuele burgers ervaren echter de economische crises niet zelden direct aan den lijve. Op voorganger Handmade Life bezong Wood treffend deze vertrouwenscrises. Hij voorzag dat mensen zichzelf terug te trekken om hun eigen leven in kleinere verbanden vorm te geven. Op None The Wiser verklaart Wood dat wij steeds meer op onszelf teruggeworpen zijn en dat onze kracht en toekomst juist in kleine onderlinge verbanden ligt. Iets van de kracht van deze organisch gegroeide menselijke maat moet hij welhaast symbolisch tot uitdrukking hebben willen brengen door zichzelf af te laten beelden binnen een grafisch raster van een boom met zijn vele jaarringen.

Net als op voorganger Handmade Life brengt Wood zijn nieuwste album binnen een bescheiden muzikale setting. Ditmaal is er voor de staande bas gekozen, fabuleus bespeeld door Neil Harland. Hier worden herinneringen opgeroepen aan het allermooiste werk dat Danny Thompson met John Martyn bracht. Verder wordt het geluidsbeeld prominent gekleurd door het warme Hammondorgel van Justin Mitchell die tevens Wurlitzer en Flügelhorn bespeeld. Martin Butler draagt fraai pianospel aan. Chris Wood vertelt zijn verhalen met kenmerkende kalme en gezaghebbende stem waarbij het album verder gedragen wordt door de donkere bariton van de vintage semi-akoestische Epiphone Century gitaar.

Met titelnummer None The Wiser zet Wood de toon en haalt velerlei overhoop om het ontwrichte leven van Jan Modaal in de verf te zetten. Niets lijkt nog onder controle in het leven waarin o.a. al dan niet louche financieel adviseurs het beeld bepalen en de dochter van een kennis zich genoodzaakt ziet haar studie met inkomsten uit telefoonseks te betalen.

Het Hammond orgel van Mitchell draagt vervolgens het door William Blake gedichte Jerusalem. Het handelt over een in vervlogen tijden gedroomd bezoek van Jezus aan Engeland. Binnen het bestek van dit album tevens te beschouwen als een strijdbare oproep om alsnog samen het land van melk en honing te bouwen.

Met het tedere The Sweetness Game brengt Wood naar eigen zeggen zowel een protest- als een liefdeslied. Temidden van het gesjoemel en de chaos is er gelukkig nog steeds sprake van onderlinge verbondenheid en liefde. Een prachtige Flügelhorn zet de frase my love is a cliché free zone passend luister bij. In het gedreven A Whole Live Lived bezingt Wood hoe de jongeman in zichzelf de huidige volwassene beziet. Is er sprake van respect voor de wijsheid die hoort bij het klimmen der jaren of van onbeleefde onverschilligheid?

Binnen The Little Carpenter mag de lenig zoemende bas van Neil Harland schitteren. Dit is de enige traditional van het album waarin verschillende kandidaten om dezelfde hand dingen maar een eenvoudige timmerman met de eer strijkt. Dit “om de uiteindelijke overwinning van de underdog te benadrukken” aldus Wood. Met zwaargewicht Thou Shalt worden opnieuw de tien geboden geformuleerd. Hier wordt uitgebreid de tijd genomen om allen die denken dat ze zich werkelijk alles kunnen permitteren een spiegel voor te houden. Wood begint met though shalt not buy that red sports car om ruim zes minuten later te eindigen met though shall live it out with grace for as long as you are here. Inmiddels gaat het er niet slechts over anderen de oren te wassen maar gaat het ook over met compassie ouder worden en je zegeningen te tellen.

Het album nadert zijn einde met het melodisch sterke door Hugh Lapton geschreven hommage aan de huwelijkse staat Tally Of Salt. Het één na laatste stuk I am was oorspronkelijk bedoeld om rijker aangekleed te worden. Gelukkig koos Wood uiteindelijk voor een intieme pianoballade. Dit door John Clare geschreven gedicht verhaalt zowel over het verlangen naar de onschuld van de kinderjaren als naar schoonheid van de natuur en de eeuwigdurende vrede die hij in de dood hoopte te vinden. Met het pistool op de borst zou dit mijn antwoord zijn op de onmogelijke vraag om een favoriete song aan te wijzen.

Wood sluit af met het schitterend poëtische The Wolfless Years. Wij hebben tientallen jaren in onovertroffen weelde geleefd of om het met Wood te zeggen: As they lived through the wolfless years, the deers forgot how to live like deer. Die tijden zijn voorbij, wij zijn weer op onszelf teruggeworpen. Tijd om het overdreven materialisme ver van ons te werpen en weer met genoeg genoegen te nemen.

Zoals het een moderne troubadour betaamd verstaat Chris Wood de tekens van de tijd. Hij weet deze welhaast journalistiek maar ook poëtisch te verwoorden. Met None The Wiser bevestigt Chris Wood zijn statuur als één van de belangrijkste chroniqueurs onze tijd. Dit werk getuigt van grote schoonheid.

Hans Jansen.