The Gloaming

Begin 2011 kwamen de leden van The Gloaming bij wijze van experiment bij elkaar in de studio. Aan het eind van datzelfde jaar werden ze door de Irish Times als nieuwe ‘supergroep’ onthaald. Nu, 3 jaar later, maakt The Gloaming zijn debuut met een titelloos album. Men brengt vernieuwende muziek doortrokken van traditionele Keltische invloeden die tegelijkertijd verrassend eigentijds klinkt. De muziek is zowel virtuoos als subtiel, krachtig als ingetogen en steevast voorzien van prachtige melodieën die onder de huid kruipen.

De Iers/Amerikaanse band bestaat uit de violisten Martin Hayes en Caoimhín Ó Raghallaigh, gitarist Dennis Cahill, pianist Thomas Bartlett en zanger Iarla O'Lionaird. Alle leden van de band hebben ruimschoots hun sporen verdiend binnen o.a. de Ierse muziek. New Yorker Thomas Bartlett werkte in het verleden samen met artiesten als Antony & the Johnsons en David Byrne. Bij het beluisteren van de subtiel dwingend zingende Iarla Ó Lionáird gaan mijn gedachten meermalig onwillekeurig uit naar juist Antony. Het klaaglijke, kwetsbare en het poëtische waarmee ook Ó Lionáird diepe indruk maakt bindt hen. Violist Martin Hayes speelt doorlopend de sterren van de hemel waarbij ook pianist Thomas Bartlett, tevens producer van dit album, met zijn schaarse en subtiele pianospel van onschatbare waarde blijkt te zijn.

Het album opent met het door Bartlett en Ó Lionáird op muziek gezette oude gedicht Song 44. Een spaarzame piano en aanvankelijk subtiele maar later krachtige strijkers zetten de lijnen uit. Ó Lionáird spreidt zijn fragiele vocalen tentoon en zingt het geheel naar een adembenemende climax. Viool en piano spelen vervolgens binnen de ingetogen instrumental Allistrum’s March de boventoon en zorgen ervoor dat de luisteraar op adem komt. Op deze wijze speelt The Gloaming op dit album een spel van rust en ruimte. Met het door de Ierse poëet Michael Hartneck gedichte The Necklace Of Wrens portretteert men doorwrocht een vlucht winterkoninkjes om vervolgens met instrumental The Girl Who Broke My Heart de daarmee gepaard gaande gevoelens van treffende strijkers te voorzien.

Met het ruim zestien minuten durende Opening Set overtreft The Gloaming zichzelf. Aangezien het album bol staat van memorabele stukken een prestatie van formaat. In vogelvlucht komt alles voorbij wat The Gloaming zo bijzonder maakt. Ook hier weet men een schitterende spanningsboog te creëren. Dromerige klanken en de vocalen van Ó Lionáird bepalen aanvankelijk het beeld waarna een hamerende piano en furieuze strijkers langzamerhand naar een hoogtepunt werken. Ook hierna wordt de luisteraar in de gelegenheid gesteld bij te komen met de elegante instrumental Hunting The Squirrel. Men sluit passend af met het honderden jaren oude, Samradh Samradh. De ontroerende stem van Ó Lionáird laat de luisteraar getroost achter in een meditatieve toestand waarin weemoed en verlangen zachtjes sluimeren.

The Gloaming weet met dit adembenemende album een volmaakt werkstuk te creëren. Indachtig de hoes overbrugt men werelden, hopelijk is het album niet als eenmalig kunstwerk te beschouwen.


Hans Jansen.

Website, https://realworldrecords.com/artist/4108/the-gloaming/
Releasedatum, 20 januari 2014 Real World Records