Bella Gaffney, The Clock That Didn't Stop

Velen van ons leven in verschillende werelden en moeten schipperen. Datzelfde geldt voor de uit Bradford afkomstige Bella Gaffney. Momenteel studeert zij in Nottingham terwijl ze liever fulltime als artiest door het leven zou gaan. Bella schrijft folk geïnspireerde liedjes. Daarnaast brengt ze met enige regelmaat even ingetogen als doeltreffend zelf gearrangeerde traditionele stukken. Ze begon haar muzikale carrière een aantal jaren geleden in de plaatselijke folk club met haar versie van May You Never (John Martyn). Ze is beïnvloed door uiteenlopende artiesten als Richard Thompson en Michelle Schocked.

Profeten verkondigen sinds jaar en dag de eindtijd. Voor de één betekent dit het einde van de wereld.
Voor de ander juist een nieuw begin. Op 21 december 2012 voorspelde de Maya kalender het einde van de wereld zoals wij deze kennen. Uitgerekend op deze dag begon Gaffney met het vastleggen van haar tweede album toepasselijke getooid met de titel The Clock That Didn’t Stop.

 

Het heeft mij vaker verbaasd dat het aller vroegste werk van later doorgebroken artiesten betrekkelijk weinig gecoverd wordt door beginnende artiesten. Bella opent haar nieuwe album met Seven Black Roses geschreven door de al eerder genoemde John Martyn. Inclusief de zo kenmerkende vertragingen en versnellingen op de akoestische gitaar brengt ze het stuk met duidelijk waarneembare echo’s van Richard Thompson. Zoveel is duidelijk: met Gaffney is als gitarist rekening te houden zonder dat ze hierbij haar virtuositeit etaleert.

Op The Clock That Didn’t Stop beperkt Bella zich tot zang, akoestische gitaar her en der aangevuld met een spaarzame elektrische gitaar. Met haar aangename stem verhaalt ze rechtstreeks uit haar eigen leven. Ze laat zich hierbij kennen als een gevoelig maar tevens pragmatisch mens gezegend met een verfrissende portie eenvoud. Wanneer ze in The Blues overeenkomstige gevoelens bezingt reikt haar ambitie niet verder dan juist dat over te brengen. Het enthousiasme over het verkrijgen van een brief uit het verre New York leidt tot het schrijven van A Stamp From New York.

Dat Gaffney oog voor het wel en wee van de ander wenst te hebben laat zij met Lucy’s Song horen. Ze schreef het stuk voor een vriendin die een moeilijke periode doormaakte. Het is als hart onder de riem te beschouwen en deed mij met zijn opwekkende teneur  onwillekeurig aan May You Never denken. Het ongekunstelde English Summer Rain lijkt een zweempje jazz te bevatten. Het is weliswaar tijdens de Engelse watervloed van 2013 geschreven maar handelt daar niet over. Het verhaal speelt zich domweg af tijdens een fikse regenbui aldus Bella.

Een onbeantwoorde liefde kan de mens gemakkelijk uit zijn evenwicht brengen en tot treurnis leiden. Binnen de bezielde folkballade Whiskey and Wine lijkt Gaffney hier assertief mee om te willen gaan. Het laatste stuk I Will Remember verhaalt over de jaarlijkse dodenherdenking. Hoewel deze dag het motto “opdat wij niet vergeten” kent schiet het collectieve geheugen tekort gezien de vele oorlogen die maar blijven woeden.

Met The Clock That Didn’t Stop toont Bella Gaffney zich wederom als een even jong als beloftevol talent. Belangstellenden doen er goed aan om zich in dit verfrissende album te verdiepen.


Hans Jansen

Webpage http://bellagaffney.weebly.com/
Release voorjaar 2014 Self Released