Clip van de week

Bij gebrek aan medewerking van de Engelse of Nederlandse post heb ik ook deze week geen enkel album mogen ontvangen.

Over naar vrolijkere zaken.

Op het dit jaar verschenen tweede album This Willowed Light brengt Maz O'Connor grotendeels eigen werk. Met de traditional London Lights roept ’Connor met haar heldere en pure stem associaties op met het bezonken en ingetogen werk van Bella Hardy.

http://folklantern.blogspot.nl/2014/07/maz-oconnor-this-willowed-light.html

Emily Barker & The Red Clay Halo

Het lijkt een bescheiden trend: het met bezwaard hart aankondigen dat de samenwerking en de daarbij horende activiteiten voorlopig opgeschort worden. Het voorlopige karakter van deze mededeling wordt vervolgens vaker geruisloos voor onbepaalde termijn gecontinueerd. Een paar maanden geleden bracht Joy Kills Sorrow dergelijk nieuws. Deze week is het de beurt aan Emily Barker & The Red Clay Halo. In het najaar trekt men nog eenmaal langs de Engelse podia waarna men zich met afzonderlijke projecten bezig gaat houden.

Emily Barker, Australische van geboorte, debuteerde in 2007 verdienstelijk met het country folk album Photos, Fires, Fables. Met The Red Clay Halo vervaardigde zij opvolger Despite The Snow. Het album genereerde extra aandacht daar track Nostalgia als titelmuziek van de Engelse Wallander serie werd ingezet.

Het album Almanac betekende een volgende stap in Barker’s ontwikkeling. Met het album ontwikkelde het gezelschap zich van verdienstelijk en veelbelovend tot één van de vaandeldragers van de moderne Engelse folk. Almanac laat zich tot op vandaag beluisteren als een naadloos en samenhangend album waarbij de leden sterk naar elkaar toegegroeid zijn. Het album bestrijkt een rijk muzikaal spectrum en biedt een scala aan emoties.

Met Dear River voegde men, schijnbaar op zoek naar een breder publiek, elementen toe aan het geluid uit zowel de americana als rock. Deze verwijdering van de meer traditionele folk leverde een enigszins tweeslachtig resultaat op. Nu o.a. Emily Barker met haar nieuwe formatie Vena Portae en Gill Sandell met haar solocarrière aan de weg timmeren is blijkbaar de tijd rijp om Emily Barker & The Red Clay Halo (definitief?) in de mottenballen te leggen.

 

Clip van de week

De video behorend bij het atmosferische en meanderende Amsterdam van Gregory Alan Isakov is met behulp van de zogenaamde stop-motion (beeld voor beeld) techniek gemaakt.  De video kwam gedurende een periode van anderhalve maand tot stand en maakt tevens gebruik van diorama’s en schaduwspel.

Ewan McLennan, Stories Still Untold

Onlangs werd ik gegrepen door het werk van de Schotse folkzanger Ewan McLennan. Zijn eerste twee albums gingen tot voor kort geheel langs mij heen. Collega en mentor Martin Simpson verfraaide met zijn gitaar het voorgaande album The Last Bird To Sing. Voor het nieuwe album Stories Still Untold staat hij samen met Dick Gaughan ditmaal McLennan met raad en daad bij. Net als Gaughan beschikt McLennan over een bijzondere en karakteristieke zangstem. Gecombineerd met zijn rijk geschakeerde gitaarspel levert dit misschien wel zijn beste album tot nu toe op.

Bij het tot stand komen van de vorige albums legde McLennan een van tevoren gemaakte selectie vast. Ditmaal betrok hij de studio voorzien van een ruime collectie liederen. Vervolgens besloot hij ter plekke wat het beste bij elkaar paste. McLennan laat zich opnieuw door een aantal gerenommeerde muzikanten bijstaan. Ditmaal spelen Salt House leden Lauren MacColl (altviool) en Siobhan Miller (achtergrondvocalen) een rol naast Beth Porter (cello), Inge Thomson (accordeon) en Ross Ainslie (fluit). Hoewel het album hiermee breder van opzet lijkt is het geheel juist spaarzaam geïnstrumenteerd.

Naast traditionele en zelfgeschreven stukken vertolkt McLennan werk van o.a. de Schotse dichter Robert Burns. Met akoestische gitaar, cello en fluit opent het album. Zij onderstrepen binnen A Beggar het verhaal van de stelende bedelaar en zijn jonge geliefde. Out On The Banks laat diezelfde cello prominent binnen het geluidsbeeld figureren. In het met een fraaie zangmelodie opgesierde The Shearing wordt een ongelukkige meid door haar soldaat, op weg naar het front, achtergelaten. Enkele weken geleden maakte ik via internetradio door  Song of the Lower Classes  voor het eerst kennis  met Stories Still Untold. Eén van de auteurs van dit lied, Ernest Jones, werd in 1848 tot twee jaar eenzame opsluiting veroordeeld voor zijn als opruiend beoordeelde toespraken. Rechtstreeks in het hart van het album geplaatst bereikt McLellan met het zelfgeschreven The Ballad of Amy Nielsen een onbetwistbaar hoogtepunt. Hij is zichtbaar trots op het resultaat gezien het uitdrukkelijk vermeldde `This is a song I wrote` in plaats van de gebruikelijke credits. Het aangrijpende lied, dat tevens de titel van het album aanlevert, portretteert verschillende generaties scheepswerkers uit Dublin door de jaren heen.

Anaïs Mitchell en Jefferson Hamer putten vorig jaar uit de door Francis J. Child aangelegde verzameling `The English and Scottish Popular Ballads` ten behoeve van het Child Ballads album. McLennan brengt op zijn beurt Prince Robert waarin de prins de woede van zijn moeder wekt door, zeer tegen haar uitdrukkelijke wens in, toch met zijn liefje te trouwen. Helaas overleeft de prins dit avontuur niet. Moeder vergiftigt hem om zich vervolgens in het verdriet van zijn weduwe te verkneukelen. Het album besluit met het fraai melodieuze Coorie Doon waarin een door het vele werken vermoeide mijnwerker zijn kind liefdevol toezingt.

Met Stories Still Untold brengt Ewan McLennan verhalen waarmee hij het heden met het verleden verbinden wil. Hij wil hierbij vooral over het leven van gewone mensen vertellen. Het resultaat is een even oprecht als aangrijpend album.

Hans Jansen

Webpage http://www.ewanmclennan.co.uk/
Releasedatum 29 september 2014 Fellside

Clip van de week

Mogelijk is het vele malen ingewikkelder dan wij gewone stervelingen vermoeden: een pakketje vervoeren en afleveren. Mogelijk dat er bij Royal Mail of PostNL toch heus goede mensen werken. Tot op heden is het deze organisatie(s) na maar liefst twee weken echter niet gelukt het nieuwe album van Ewan McLennan bij mij thuis te bezorgen. Ik dacht tijdig een vroege kopie te kunnen bemachtigen... Ter vergelijking, Mark Erelli’s laatste album (helemaal uit het verre Noord Amerika) bereikte mij binnen vijf dagen. Helaas beste lezer, voorlopig zult u het zonder review van ’s mans laatste album moeten doen. Ewan onderneemt komende week manmoedig een nieuwe poging. Tot die tijd, fingers crossed! Ach, bestelblues...