Kristina Stykos, In The Earth’s Fading Light.

Kristina Stykos, In The Earth’s Fading Light.

In deze hectische tijd waarin het ene na het andere kwaliteitsvolle album na het andere uitgebracht wordt kan het geen kwaad ook weer eens achterom te kijken. Op de plaats rust, tijd voor contemplatie. Toeval bestaat niet zou je haast zeggen; op mijn strooptocht naar “nieuwe” muziek kwam ik juist “oude “ muziek tegen. “Het beste album uit Vermont 2005” aldus de sticker, een mens moet klein beginnen en bovendien siert bescheidenheid de mens nietwaar? Ik heb mijn jaarlijst 2005 er nog eens bij gepakt, o.a. Krista Detor, Kathleen Edwards en Eliza Gilkyson namen prominente plaatsen in. Kristina Stykos blijkt achteraf gezien met In The Earth's Fading Light een album te hebben gemaakt welke moeiteloos een plek tussen genoemde dames verdiend.

Stykos maakt muziek op het snijvlak van Keltische en traditionele Amerikaanse folk muziek. Denk aan Engelse en Schotse folk, denk aan folk uit het Appalachen gebergte en aan folk uit Frans-Canadees gebied. Amerika als melting pot; Kristina heeft Griekse, Italiaanse, Engelse en Schotse voorvaderen. Al deze invloeden verwerkt Stykos op subtiele wijze in haar voorbeeldige akoestische folkmuziek. Ze maakt hierbij veel werk van haar gedreven en soms plechtstatige vocalen meestal vergezeld van kristalhelder en meesterlijk gitaarspel. Deze mevrouw heeft het nodige rechtstreeks uit het hart te melden en wíl gehoord worden. Haar stem is ergens tussen Joni Mitchell en Eliza Gilkyson te situeren, voeg zelf in gedachten wel een paar streepjes donkerte en drama toe.

Stykos maakte in 1986 haar inmiddels niet meer te verkrijgen debuut album. In The Earth's Fading Light legde zij 19 jaren later thuis in kleine setting vast. Een stoel, twee microfoons en een mobiele digitale recorder, meer is er soms niet nodig om een album van formaat te maken. Wanneer je 19 jaar de tijd neemt om materiaal te verzamelen, te schrijven en te laten rijpen dan heb je veel te vertellen. En dan neem je ook de tijd om je verhalen te vertellen in soms lange songs op een tot de nok toe gevuld album. Kristina laat zich hierop bijstaan door o.a. Patti Casey op fluit en Béla Fleck op banjo, verder spelen  (slide) gitaar, fiddle, viola en accordeon een belangrijke rol.

 Stykos strooit ruimhartig met divers gestemde instrumentaaltjes waaronder, Gypsy Lullabye (gitaar en accordeon in Mediterrane sfeer), Three Jigs en The Road To Rostrevor (beiden gitaristische hoogstandjes en meteen te gebruiken in willekeurig welke sfeervolle film dan ook) en Apogee met prachtig banjowerk van Fleck. Hoogtepunten zijn verder het plechtstatig gezongen Swallow Come Down, vogels en de gratie van  vleugels inspireren Styros. Het zal toeval zijn dat ik het album vandaag buiten in de lentezon luisterde met een zingende merel met het hoogste lied in de hoogste boom. You Follow My Soul laat natuur lyriek in optima forma horen; You are the heather in bloom under the sky. In a meadow so high.

Kristina verhaalt over de Civil War in The Delaware Side slechts ondersteund door gitaar en banjo, het verhaal staat centraal. Titelsong In The Earths' Fading Light laat een piano gedreven song over het verlies aan spiritualiteit horen, I guess this song is a prayer aldus Stykos. Met het eenvoudige en ronduit ontroerende Song To My Children weet Stykos kippenvel tevoorschijn te toveren of was het toch de kille lentewind?  Children be wise, be strong, be driven. Open your eyes to what is hidden. Offer your tears like rain from heaven. Open your heart to what is given.

De lente gaf mij de warmte van de zon, de wind bracht mij de geur van de seringenboom. De merel zong zijn hoogste lied en Kristina Stykos gaf mij vandaag In The Earth's Fading Light. Er is veel om dankbaar voor te zijn.


Hans Jansen.

Website, http://www.kristinastykos.com/
Releasedatum, 2005, Thunder Ridge Records.