Rose Cousins, The Send Off.
Met de maand december in zicht, het jaarlijstje staat al
ruwweg in de steigers, presenteert Rose
Cousins haar tweede album The
Send Off getiteld. Rose groeide op in een boeren gemeenschap op Prince
Edward Island, Canada. Zij koopt op haar 19e verjaardag haar eerste gitaar en
maakt zich vervolgens de songs van Patty Griffin, Joni Mitchell, Shawn Colvin
en Sarah Harmer eigen. Cousins debuteert in 2002 met de e.p. Only So Long
(helaas niet langer verkrijgbaar) in 2003 opgevolgd door de live e.p. Miles
To Go. Het duurde tot 2006 voordat zij met haar eerste volledige album If
You Were For Me op de proppen kwam. Dit album bleek een schitterend
stijlvast en foutloos geheel te zijn waarbij haar prachtige stem en de veelal
akoestische instrumentatie (mandoline, dobro, viool) opvielen.
De afgelopen jaren deelde Cousins het podium met o.a. Lynn
Miles, John Gorka, Darrell Scott, Mark Erelli en Eliza Gilkyson. Afgelopen
maart concerteerde Rose samen met het Symphony Nova Scotia orkest, uitgezonden
op de Canadese radio en terug te beluisteren via internet. Het resultaat doet
enigszins denken aan het Travelogue album van Joni Mitchell.
Wellicht dat deze samenwerking haar inspireerde om op zoek te gaan naar het “grotere” geluid dat op The Send Off te horen is in een productie van Luke Doucett. Het album behandelt het thema afscheid nemen en loslaten in verschillende vormen.
Wellicht dat deze samenwerking haar inspireerde om op zoek te gaan naar het “grotere” geluid dat op The Send Off te horen is in een productie van Luke Doucett. Het album behandelt het thema afscheid nemen en loslaten in verschillende vormen.
Rose opent haar nieuwe album met het van natuur lyriek
voorziene I Were A Bird gevat in een warm arrangement waarin de Hammond
B3, viola en cello een hoofdrol spelen. Cousins maakt meteen duidelijk dat de
luisteraar afscheid zal moeten nemen van het geluid van de akoestisch
vormgegeven voorganger. Vervolgens legt Rose met Maybe I Knew al haar
troeven op tafel. Hier heerst zij glorieus, Doucett laat een heerlijk “smerige”
gitaar ronken en het volle band geluid blijkt haar te passen als een
comfortabele winterjas in een lied handelend over teleurstelling. I hear the words come out, but you
don't do what you say. White Daisies laat vervolgens een heerlijk
"twangende" gitaar horen. Deze openingszetten blijken slechts een opmaat te vormen voor het werkelijk
sublieme I Don't Care,
een cover van het door Mary Margareth O'Hara geschreven origineel. Waarom horen
wij nog maar zo zelden iets van deze legendarische zangeres? Rose voert de song
geheel in de sfeer van O'Hara uit inclusief croonende en uitwaaierende zang.
Met deze cover wordt een klein monument voor O'Hara opgericht!
De titelsong The Send Off laat een opmerkelijk lichte muzikale toets horen in relatie tot het onderwerp van de song; het afscheid van een dierbaar familielid. Met The Dancers zoekt Cousins de verstilling weer op, een fraai strijkers arrangement vormt de basis voor dit verslavend romantische lied. And if you're to leave me first, we'll do as we rehearsed. Ik moet mij bedwingen dit met mate te consumeren evenals opvolger All The Time It Takes To Wait. You and your whiskey, me and my heart undone de regels waarmee de song opent zeggen het allemaal kernachtig en treffend. Zelden hoorde ik een Wurlitzer meer op zijn plaats, Kathleen Edwards en Melissa McLelland vormen het koortje dat de song welluidend ten einde mogen brengen. Het wieggeliedje Young Once is ingetogen, piano, viola en zang meer is er niet nodig. Celebrate doorbreekt de zorgvuldig opgebouwde intieme sfeer op verrassende wijze. Rose gaat zich met hoorbaar puur plezier te buiten aan een vrolijke jaren vijftig pastiche. Laten we een feest aanrichten en de liefde vieren. Probeer dit bijzonder aanstekelijke liedje maar weer eens uit je hoofd te krijgen!
Mandolin Man en Lewis Lake grijpen beiden weer terug op het intieme deel van het album. Sadie In The Kitchen is de vrolijke afsluiter. Het Sadie Choir, bestaande uit o.a. Jenn Grant, Rose Polenzani en Anne Heaton, mag inzetten en inhaken op het tweeling zusje van Celebrate.
De titelsong The Send Off laat een opmerkelijk lichte muzikale toets horen in relatie tot het onderwerp van de song; het afscheid van een dierbaar familielid. Met The Dancers zoekt Cousins de verstilling weer op, een fraai strijkers arrangement vormt de basis voor dit verslavend romantische lied. And if you're to leave me first, we'll do as we rehearsed. Ik moet mij bedwingen dit met mate te consumeren evenals opvolger All The Time It Takes To Wait. You and your whiskey, me and my heart undone de regels waarmee de song opent zeggen het allemaal kernachtig en treffend. Zelden hoorde ik een Wurlitzer meer op zijn plaats, Kathleen Edwards en Melissa McLelland vormen het koortje dat de song welluidend ten einde mogen brengen. Het wieggeliedje Young Once is ingetogen, piano, viola en zang meer is er niet nodig. Celebrate doorbreekt de zorgvuldig opgebouwde intieme sfeer op verrassende wijze. Rose gaat zich met hoorbaar puur plezier te buiten aan een vrolijke jaren vijftig pastiche. Laten we een feest aanrichten en de liefde vieren. Probeer dit bijzonder aanstekelijke liedje maar weer eens uit je hoofd te krijgen!
Mandolin Man en Lewis Lake grijpen beiden weer terug op het intieme deel van het album. Sadie In The Kitchen is de vrolijke afsluiter. Het Sadie Choir, bestaande uit o.a. Jenn Grant, Rose Polenzani en Anne Heaton, mag inzetten en inhaken op het tweeling zusje van Celebrate.
Met The Send Off is Rose Cousins er in geslaagd om een flinke
stap voorwaarts te zetten. Dit is een bijzonder, afwisselend, boeiend,
emotioneel maar soms ook vrolijk album. Rose zet hiermee, zeer welkom, mijn
jaarlijstje flink op zijn kop. A rose is a rose is a rose...
Hans Jansen.
Hans Jansen.
Website, http://rosecousins.com/
Releasedatum,
2 februari 2010, Old Farm Pony
Geen opmerkingen:
Een reactie posten