Joy Kilss Sorrow, Darkness Sure Becomes This City.

Joy Kilss Sorrow, Darkness Sure Becomes This City.

Een naam om te onthouden, Emma Beaton zang en cello. Geboren in British Columbia aan de Canadese Westkust en kind van Schotse immigranten. Emma debuteert op 18 jarige leeftijd met het album Pretty Fair Maid in 2008 en laat zich hierop begeleiden door Celtic Chaos. De luisteraar maakt kennis met Beaton's onmiskenbare kwaliteiten middels een onweerstaanbare verzameling traditionals en een enkele cover van bijvoorbeeld Rogers & Hammerstein's Edelweiss. Emma heeft het album geheel akoestisch gearrangeerd, cello, banjo, fiddle, accordeon, fluit en bodhran spelen een hoofdrol op dit vlekkeloze album. Ongelooflijk dat een 18 jarige tot het brengen van een dergelijke kwaliteit in staat is en een onontkoombare aankoop voor liefhebbers van Keltische en Appalachen folk met een snufje Cajun. Beaton verkreeg met dit album de status van “Young Performer Of The Year” een zeer terechte keuze van The Canadian Folk Music Awards.

Beaton vertrekt vervolgens naar Boston om cello te studeren aan het Berklee College Of Music. Twee leden van Crooked Still zijn Emma's klasgenoten, het noemen van o.a. Uncle Earl en The Greencards biedt de lezer wellicht een vingerwijzing in welke richting het te zoeken m.b.t. Joy Kills Sorrow. Vorig jaar dook Emma Beaton namelijk op binnen het herrezen Joy Kills Sorrow en levert dit jaar met Darkness Sure Becomes This City het nieuwe album van dit gezelschap af. Joy Kills Sorrow debuteerde in 2006 met een titelloos album. De inmiddels aan een solocarrière begonnen Heather Masse verzorgde de vocalen. Gitarist Matthew Arcara en bassiste/vocaliste Bridget Kearny stammen nog uit de oerversie van de band. Het gezelschap is verder aangevuld met Wesley Corbett op banjo en Jacob Jolliff op mandoline. Dit blijkt een verrijking van jewelste te zijn. De stem van Beaton's klinkt als altijd krachtig, loepzuiver en betoverend. De banjo en mandoline eisen over het gehele album tevens een hoofdrol op. Soms heerlijk loom swingend maar op andere momenten gedreven en op topsnelheid en altijd op het scherpst van de snede spelend.

Het grootste gedeelte van het materiaal op Darkness Sure Becomes This City is geschreven door  Bridget Kearny. Ze weet met Kill My Sorrow een melancholiek stadsbeeld neer te zetten en verwerkt her en der grappige zinnetjes als “Drunk like a trout” Het intieme en van heerlijk slepende melodie voorziene Books; eigenlijk hoef ik nergens meer heen want ik heb zoveel prachtige boeken. Het hartzeer mét kwinkslag van Thinking Of You And Such; ik mis je weliswaar maar toch ook niet zo heel erg. Het wonderschone Get Up And Go; eigenlijk zouden we uit elkaar moeten gaan maar het is zo vertrouwd om bij elkaar te blijven. All The Buildings lijkt vervolgens tegenwicht te bieden aan het melancholieke stadsbeeld van opener Kill My Sorrow. Waarom pakken we niet de fiets en rijden 's nachts door de stad... Darkness Sure Becomes This City. Mij spreekt deze lichte toets in teksten en muziek bijzonder aan en werkt bovendien aanstekelijk op mijn humeur. Emma Beaton levert tevens drie prachtige tracks aan. Verder covert men Caleb Lauder's New Shoes, Kristin Andreassen's Send Me A Letter en Keenan/Devonie's We Will Have Our Day.

 Met Darkness Sure Becomes This City levert Joy Kills Sorrow (what's in a name) een ronduit vrolijk gestemd en direct aansprekend album af voor liefhebbers van gedreven folk uit welke windstreek dan ook. Jazeker, de lente zit in de lucht.

Hans Jansen.

Website, http://www.joykillssorrow.com/
Releasedatum, 23 februari 2010, Signature Sounds.