Mark Erelli, Little Vigils.

Zou met de verkiezing van president Obama dan toch ook de politieke lente uitgebroken zijn? Je zou het haast denken na beluistering van Little Vigils. Singer songwriter Mark Erelli klinkt op zijn negende en zeer gevarieerde album opmerkelijk ontspannen na voorganger Delivered. Op dat sociaal en politiek bevlogen album hield Mark er de moed der (wan) hoop in, welhaast tegen de klippen op. Hoop zou het laatste moeten zijn dat zou sterven voor o.a. de soldaat in Irak. Uitgezonden door een president die hoognodig door een hedendaagse Lincoln vervangen moest worden.

Mark toog voor de opnames van Little Vigils naar The Great North Sound Society; een oud landhuis in Maine. Producer Zack Hickman (o.a. Josh Ritter, Laura Cortese en Jake Amerding) produceert een album vol nieuwe songs waarin pedal steel, banjo, fiddle, orgel en staande bas centraal staan. Erelli zet met August meteen de toon op Little Vigils; een ballade waarin deze jonge vader kalmpjes de huislijke geneugten van het familieleven neerzet. Ach kijk nog even naar de kleine, kijk toch hoe hij slaapt. Wat is het een plaatje, slechts een dwaas zou meer kunnen verlangen. De kleine nachtwake nemen we dan graag op de koop toe.

Everything In Ruin schroeft het tempo aangenaam op, ideale muziek voor in de auto met de ramen open en kilometers lange en lege snelweg in het verschiet. Het subtiel humanistische Kingdom Come was reeds bekend van het Darwin Song Project evenals Mother Of Mysteries. Rose Cousins en Rose Polenzani vormen samen het koortje op deze songs waardoor deze enigszins naar Leonard Cohen klinken. Columbus Ohio en Hemlock Grove laten een ingetogen Erelli horen, indringend luistervoer. Hartzeer en vervreemding onder woorden gebracht met tekstuele pareltjes als “Your heart is empty as winter in a tourist town”

Het ronduit vertederende I Took The Moon For A Walk mag als één van de vele hoogtepunten van dit album beschouwd worden. Het fraaie prentenboek van Carolyn Curtis op muziek gezet, piano, zachte gitaar, een klein streepje accordeon en strijkersarrangement. Waar een nachtwake en het voorlezen van een boekje aan de kleine al niet toe kan leiden. Het vereeuwigen van Pauline kan vervolgens uiteraard niet uitblijven. Hoe een hommage aan je vrouw, en moeder van je kind, te schrijven zonder gemeenplaatsen aan te doen? Erelli slaagt glansrijk, “Found me a river so I followed it down. Till I felt the spray on my face where the waves kneel down” En dan als een kind zo blij zijn dat het je gelukt is om “Where the waves kneel down” in het uiteindelijke resultaat te handhaven, het tekent Mark Erelli's onbevangen talent.

Mark Erelli schaart zich met zijn laatste albums, telkens oplopend in kwaliteit, onder de groten van de hedendaagse mannelijke Amerikaanse singer songwriters. In deze categorie hoort hij wat mij betreft bij de grote drie, Richard Shindell, Jeffrey Foucault en inderdaad Mark Erelli.

Hans Jansen.

Website, http://markerelli.com/
Releasedatum, 16 maart 2010, Hillbilly Pilgrim Records.