Coty Hogue, To The West.
Goudzoekers en andere avonturiers, westwaarts alsmaar
westwaarts. De grens schuift steeds verder op, gelukzoekers op weg naar het
beloofde land. Westwaarts, naar het land van melk en honing. De vruchten van
harde arbeid zijn er zoet, soms zuur. Druiven der gramschap. Coty Hogue
reist westwaarts op haar debuutalbum To The West van Montana naar
Bellingham, Washington. Verder westwaarts dan deze noordelijk gelegen stad aan
de Pacific is niet mogelijk.
Hogue verklankt op haar debuutalbum haar indrukken en avonturen van deze reis westwaarts. Ze verhaalt van het leven op het platteland op dit bucolische album en doet dit op zeer persoonlijke wijze. Is Coty de nieuwe Emmylou Harris? Blijkbaar zijn er mensen die zich deze vraag stellen. Ik zou deze vraag graag verder willen negeren. Hogue heeft dergelijke aanprijzingen niet nodig en staat zelf ruimschoots haar “mannetje” op To The West. Een vingerwijzing in welke richting het hier te zoeken? Coty noemt beïnvloeding door o.a. Gillian Welch, Ola Belle Reed (Reed's Undone In Sorrow wordt hier schittterend gecoverd), The Carter Family, Patty Griffin etc. In dit gezelschap blijft Hogue ruimschoots en met gemak overeind en dat is een compliment van jewelste. Country-folk uit de Smokey Mountains, zuidelijke Appalachen, is haar metier.
Hogue brengt op To The
West een fraaie verzameling traditionals, covers en eigen werk ten gehore.
Wat meteen opvalt is haar direct aansprekende open stemgeluid waarmee ze met
lichte snik op heerlijke wijze drama in haar stem legt en de aandacht weet vast
te houden.
To The West is een strikt akoestisch gehouden album vol met banjo, gitaar, fiddle, piano, accordeon en lichte percussie. Het album opent met Going To The West, van de bergen naar het vruchtbare platteland. De banjo staat direct vanaf het begin centraal, het lied blijft na een paar keer beluisteren in je hoofd rondzingen. Datzelfde lot is het grootste deel van het album beschoren blijkt na herhaaldelijk luisteren. Het enorme talent van Hogue toont zich verspreid over het album in pracht songs als Dear Mother, Push On Through en Grandaddys' Song. Allen songs van eigen makelij waarmee ze aantoont dat haar eigen werk in het geheel niet misstaat tussen traditionals en originals. Dit is krachtige, eerlijke en pure muziek. Shiloh's Hill/Battle Of Shilloh Hill is een a-capella aangelegenheid, een ware tour de force, en neemt de luisteraar mee terug naar de burgeroorlog.
Tussendoor strooit Hogue nog met het opbeurende fiddle stuk Up The Waterfall, de tear jerker A Few Old Memories en het naar Patsy Cline klinkende Sugar Moon. Materiaal waar ik eerlijk gezegd doorgaans met een boogje omheen zou lopen maar Coty Hogue heeft mij dan inmiddels aan alle kanten ingepakt. Coty sluit het album (nogmaals a-capella) af met Dear Friends Farewell: “I go away , but you will stay, but still we're joint at heart”. Met To The West heb ik Coty Hogue in mijn hart gesloten. Van deze dame gaan wij nog veel horen, een mooie carrière ligt in het verschiet. Hard Times Come Again No More.
Hans Jansen.
Releasedatum, 14 juli 2009 Cello Room Productions.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten