Annemarieke Coenders
& Wim Sebo, Go.
Vijftien jaar lang
vormt de Groningse singer-songwriter Annemarieke Coenders samen met Linde
Nijland het folkduo Ygdrassil. Na vijf albums slaat men eigen wegen in. Linde
Nijland covert o.a. het werk van Sandy Denny en weet hiermee in binnen- en
buitenland de nodige aandacht te trekken.
Annemarieke Coenders en Wim Sebo brachten enkele weken geleden het voorbeeldige album Go uit. Sebo draagt drums en subtiele soundscapes aan op een album gevuld met zelfgeschreven luistermuziek waarin het liedje en de zang centraal staan. Coenders zoekt hierbij nadrukkelijk het avontuur op. Uiteraard is ook zij opgegroeid met het werk van b.v. Neil Young en Joni Mitchell, maar “ach dat zijn zo van die open deuren” aldus Annemarieke. Momenteel legt zij liever de link naar het werk van b.v. Robert Wyatt en haar grote voorbeeld Nina Nastasia.
Annemarieke Coenders en Wim Sebo brachten enkele weken geleden het voorbeeldige album Go uit. Sebo draagt drums en subtiele soundscapes aan op een album gevuld met zelfgeschreven luistermuziek waarin het liedje en de zang centraal staan. Coenders zoekt hierbij nadrukkelijk het avontuur op. Uiteraard is ook zij opgegroeid met het werk van b.v. Neil Young en Joni Mitchell, maar “ach dat zijn zo van die open deuren” aldus Annemarieke. Momenteel legt zij liever de link naar het werk van b.v. Robert Wyatt en haar grote voorbeeld Nina Nastasia.
Herhaalde
beluistering van het album laat tevens een link met de vooruitstrevende Britse
folk-rock uit het begin van de jaren zeventig horen. De alomtegenwoordige
onderstroom in vrijwel alle songs op het album valt meteen op. Deze prettig
dwingende onderstroom pakt bij de lurven, zuigt de luisteraar naar binnen en
laat niet meer los.
No Friend Of Mine opent het album met donkere gitaarakkoorden zoals deze ook bij Nastasia vaker te horen zijn en prachtig passend bij Coenders' eveneens donkere en meteen aansprekende stem. Coenders bouwt het album geraffineerd op, speelt een spel met licht en donker, zowel tekstueel als muzikaal. Zij introduceert trombone, viool en elektrische gitaar (Sido Martens) en werkt langzamerhand naar het eerste hoogtepunt van het album toe, I'm A Whale. Onwillekeurig roept de viool herinneringen op aan John Cale's werk voor Velvet Underground. Ook Coenders vocalen mogen inmiddels volop gloriëren.
Op het donkere en intieme Keyhole wordt meteen weer gas teruggenomen om vervolgens op Black Ink weer relatief losjes uit de hoek te komen. Costa is een prachtige etherische cover van Wyatt's origineel. Op twee derde van het album brengt Coenders het melancholieke en betoverende I Want To Go. De prominente trombone lijkt het schitterende arrangement af en aan te laten rollen.
Stille woede lijkt de akoestische ballade Sandman te voeden: I hope you will be fine there and I hope you're lonely too. Afsluiter November Remains laat vervolgens alsnog hernieuwde hoop horen. You said you would be home, home when the seasons change, when the summer leaves us, and cold November remains. Met deze boodschap sluit dit persoonlijke, ingetogen en poëtische album vol intrigerende songs af.
Annemarieke Coenders en Wim Sebo leveren met Go een album af dat, voor fijnproevers, zowel nationaal als internationaal tot het allerbeste behoort.
No Friend Of Mine opent het album met donkere gitaarakkoorden zoals deze ook bij Nastasia vaker te horen zijn en prachtig passend bij Coenders' eveneens donkere en meteen aansprekende stem. Coenders bouwt het album geraffineerd op, speelt een spel met licht en donker, zowel tekstueel als muzikaal. Zij introduceert trombone, viool en elektrische gitaar (Sido Martens) en werkt langzamerhand naar het eerste hoogtepunt van het album toe, I'm A Whale. Onwillekeurig roept de viool herinneringen op aan John Cale's werk voor Velvet Underground. Ook Coenders vocalen mogen inmiddels volop gloriëren.
Op het donkere en intieme Keyhole wordt meteen weer gas teruggenomen om vervolgens op Black Ink weer relatief losjes uit de hoek te komen. Costa is een prachtige etherische cover van Wyatt's origineel. Op twee derde van het album brengt Coenders het melancholieke en betoverende I Want To Go. De prominente trombone lijkt het schitterende arrangement af en aan te laten rollen.
Stille woede lijkt de akoestische ballade Sandman te voeden: I hope you will be fine there and I hope you're lonely too. Afsluiter November Remains laat vervolgens alsnog hernieuwde hoop horen. You said you would be home, home when the seasons change, when the summer leaves us, and cold November remains. Met deze boodschap sluit dit persoonlijke, ingetogen en poëtische album vol intrigerende songs af.
Annemarieke Coenders en Wim Sebo leveren met Go een album af dat, voor fijnproevers, zowel nationaal als internationaal tot het allerbeste behoort.
Releasedatum, 5 oktober 2010, CRS
Geen opmerkingen:
Een reactie posten