Voormalig lid van Rachel Unthank and the Winterset Jackie Oates presenteert met Saturnine haar vierde album. Oates, folk diva en fiddle speelster van formaat, mag wat mij betreft als één van de pijlers van de huidige Britse folk scene worden beschouwd. Haar voorlaatste album Hyperboreans stamt alweer uit 2009. Wegens een iets te geëxalteerde voordracht liet ik dit album toen links liggen. De eerlijkheid gebiedt te zeggen dat mijn oren toentertijd ook nog onvoldoende naar Britse folk stonden. Een gebrek dat ik inmiddels meer dan goed heb gemaakt. Haar betekenisvolle rol op het schitterende Cecil Sharp Project van september j.l. zette mij definitief op het spoor van Oates. De zeer persoonlijke vocale voordracht en haar melancholieke vioolspel kruipen onder de huid om vervolgens niet meer los te laten.
Saturnus wordt in de astrologie ook wel als symbool van begrenzing en de angst om die te overschrijden gezien. Oates liet zich hierdoor inspireren: verandering is van alle tijden en biedt naast bedreigingen ook vooral kansen is haar visie. Bij het tot stand komen van Saturnine in de wintermaanden van 2010 en 2011 trad Oates veelvuldig op in Engelse pubs in Devon en Cornwall. Hier werd het gekozen materiaal verder doorleefd en zich eigen gemaakt in zogenaamde singarounds: met collega’s en vrienden in ongedwongen sfeer musiceren. Bij nadere beluistering van Saturnine valt meteen de overheersende stemmige en ingetogen sfeer op. Hier is overduidelijk gekozen voor een ander contemplatief en organisch geluid. Traditionele ballades, niet zelden gesitueerd in Cornwall, vormen hier de hoofdmoot.
Saturnine opent met de stemmige pianoballade The Sweet Nightingale waarna Oates verderop met Poor Murdered Woman laat horen dat dit slechts een voorproefje van haar kunnen was. Zogenaamde hand bells verhogen de serene sfeer, veel Britser dan hier kan Britse folk niet klinken. Visnetten breiende dames worden bezongen in traditional The Trees They Are So High vergezeld van Cornish spoken word waardoor mijn gedachten onwillekeurig uitgaan naar June Tabors laatste album Ashore waar zij een vergelijkbaar resultaat bereikte. Het piano gedreven kwartet wordt afgesloten door IOU geschreven door de mij volstrekt onbekende singer songwriter Paul Metser afkomstig uit Nieuw Zeeland. Accordeon en cello maken het geheel compleet.
Voor uitbundigheid en vrolijkheid is ruimte in het aanstekelijke Marrow Bones hier vergezeld door het
vocale gezelschap The Claque. De Finse tango Fin(n)ish(ish) nodigt uit tot de dansvloer, viola en accordeon zetten de toon. Dat het
leven van de noeste arbeider niet altijd over rozen ging is de boodschap van Four Pence A Day waarbij The Claque
nogmaals zijn kunsten vertoond. Verder kent Saturnine ingetogen
ballades als Scarborough’s Fair Town en
de dynamische murder ballad Young Johnson. Speciale vermelding verdient verder Brigg Fair, stormachtige verliefdheid en
ach... die prachtige hand bells! Stem, viool en accordeon sluiten Saturnine af in Fortune Turns The Wheel. Na de bekende zeven vette
jaren zeven magere jaren? Bedreigingen en… kansen!
Met Saturnine levert Jackie Oates zelfverzekerd en vakkundig haar meest originele en complete album tot nu toe af. Traditionele muziek briljant en verrassend uitgevoerd.
Hans Jansen.
Website, http://www.jackieoates.co.uk/
Releasedatum, 12 september 2011, ECC Records.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten