Colleen Raney, Here This Is Home

De uit Portland Oregon afkomstige zangeres Colleen Raney laat zich in haar werk inspireren door muziek afkomstig uit Ierland en Schotland. Ze vervaardigde al twee als verdienstelijk te betitelen soloalbums. In 2011 bracht ze samen met zanger, gitarist Colm MacCártaigh en bodhran bespeler Matty Einion Sears onder de noemer Cuan een album uit. Met dit fraaie album, kleinschalig van opzet, belandde Raney in avontuurlijker vaarwater.

In de zomer van 2013 reisde Colleen naar Dublin af om haar vierde album Here This Is Home op te nemen. Zij laat zich hierop ondersteunen door Aidan Brennan (gitaar, bouzouki en achtergrondvocalen), Johnny B. Connolly (accordeon), Steve Larkin (viool), Colm O’Caoimh (piano en harmonium), Trevor Hutchinson (bas) en Dave Hingerty (drums).

Colleen Raney beschikt over een krachtige en expressieve stem die zij op Here This Is Home steeds net iets anders, maar altijd effectief inzet. Vergelijkingen met voortreffelijke stemmen als die van Cathy Jordan en Karan Casey zijn in het verleden gemaakt. Het album telt elf liedjes, handelend over thema’s als de liefde, ballingschap, reizen en thuiskomen. Het merendeel van het materiaal bestaat uit traditionals, aangevuld met enkele door anderen geschreven songs.

Het album opent met een zeer geslaagde versie van Canadee-I-O. Deze vooral van Nic Jones bekende traditional krijgt hier een bijzonder fraaie uitvoering waarin viool en accordeon de hoofdrol spelen. Met veel inlevingsvermogen roept Raney vervolgens binnen The Boys Of Mullaghbawn perfect het gevoel van heimwee naar het verre vaderland Ierland op. Het stemmige Stand Up For Love wordt samen met Brennan gezongen. Hij schreef de tekst samen met de Ierse dichter Vincent Woods. Met de ingetogen ballade The Lovely Green Banks Of The Moy piekt Colleen naar een eerste hoogtepunt van dit ragfijne album. De strijd voor zelfbestuur van Ierland, van gewelddadig tot geweldloos, wordt hier aan de hand van de wederwaardigheden van activist Michael Davitt bezongen.

Ook voor een simpel liefdeslied is plek op Here This Is Home. Het vrolijke en aanstekelijk klinkende Lassie Wi’ The Yellow Coatie is hiertoe een uitstekend vehikel met achtergrondzang van speciale gast Hanz Araki. De pianoballade Sanctuary laat zich als volgend hoogtepunt beluisteren en leverde tevens de titel van dit album op. Overal kan de mens zich thuis voelen en op adem komen, is de strekking. Even verderop brengt Raney met de ballade The Nightingale een volgend hoogtepunt. Ditmaal wordt de melancholie van de vertrekkende emigrant fragiel fraserend gezongen en treffend gedragen door een akoestische gitaar.

Met traditional Craigie Hill sluit het album af. Vanaf deze heuvel werden emigranten naar het verre Amerika uitgezwaaid. Ingetogen percussie, viool en een accordeon zetten het afscheid luister bij.

Met Here This Is Home vindt Colleen Raney zichzelf opnieuw uit. Met een diepe liefde voor de traditie blaast zij nieuw leven in oude muziek. Het album behoort wat mij betreft tot het allerbeste dat dit jaar te bieden heeft.


Hans Jansen.

Webpage, http://colleenraney.com/
Releasedatum, 1 oktober 2013 Little Sea Records

Alexa Woodward, Kickstarter

Alexa Woodward heeft een Kickstarter-project gestart ter financiering van de technische afronding van haar nieuwe album, Might Nigh.

 

 

"Might Nigh is an Appalachian English word meaning almost or very nearly. This album represents songs of homecoming and passage. Moving back to the upstate region of South Carolina after four years of living in New York city (and before that, Boston), I reconnected with the sights and sounds of my childhood- the Blue Ridge Mountains, the sounds of southern tree frogs and cicadas at night. Life came richly- I got married and embarked on a lifetime exploration of loving another human being through ups and downs, we lost his father Jack to cancer, and I have explored at new depths and heights the joys and losses of life. These experiences have woven themselves into a group of songs that I am proud of- songs that survived self critique and re-writing to make it into the final record shared here. 

Recorded and mixed with Scott Minor at Wild Chorus Studio in Knoxville, Tennessee and also engineered in Austin, Texas with Grant Johnson, the album showcases familiar voices and sounds from previous records (shout out to the Annie Street crew), but also brings an infusion of more rock-driven and electronic sounds to the fore. This record is a natural next step, and I am excited to share it with you.

The funds raised here will pay for final mixing with Wild chorus, Mastering with Carl Saff in Northwest Chicago, the costs of artwork for the album and CD printing costs. Any additional funds raised beyond the project goal will go to use in the form of independent promotion of this record as it is not financially supported by any record label.   As an independent artist, anything above the project goal will be used to share this record with as many people as possible. 

Many thanks to fans and friends who have supported this music over the years. I'm very excited to share this project with you and hope you will be inspired to share it with others. Thanks for your support!"

Meer informatie en ondersteuning: http://www.kickstarter.com/projects/alexawoodward/might-nigh-a-new-record-from-alexa-woodward?ref=activity

Over haar laatste album It's A Good Life, Honey, If You Don't Grow Weary: "Met haar derde album laat Woodward nog meer gelaagheid horen uitmondend in het meest complete album dat zij  tot op heden het licht liet zien. Een album vol met Appalachen folk en blue-grass nu geïnjecteert met een stevige dosis gospel. Sprookjesachtige muziek vol sagen en mythen waarin het soms spookt. Muziek uit de contreien van o.a. Abigail Washburn, Gillian Welch en Neko Case". (Folklantern).

Over The Rhine, Meet Me At The Edge Of The World

Shakespeare had vele uitspraken die ook heden ten dage nog met regelmaat in gebruik zijn. Één die bij velen, inclusief mijzelf, wel eens wringt is dat er geen goed en kwaad bestaat, alleen in ons denken( ‘There is nothing either good or bad, but thinking makes it so’ – Hamlet, Act 2, Scene 2) Onderscheid maken tussen goed en kwaad is een van de meest fundamentele vaardigheden in ons leven en een van de stellingen kan zijn dat alles wat we doen afzetten tegen het beeld van goed en kwaad. Evenzo goed zou je de stelling kunnen aanhangen dat alles is wat het is, beide elementen bevat en daarmee, hoe ellendig een situatie ook kan zijn, goed is ondanks het slechte.

Je kunt over dit gegeven meerdere bomen opzetten, maar dat is voor een andere plaats en een ander moment. Het waren echter gedachten die bij mij naar boven kwamen in meerdere discussies over de nieuwe plaat van Over The Rhine, Meet Me At The Edge Of The World. Vreemde kronkel zult U denken?! Wellicht is dat zo. Aan de andere kant probeer ik bij vele zaken uit het leven muziek te integreren. Kunst en muziek voor mij in het bijzonder is als het leven.

Een beetje vrijelijk en uit de losse pols vertaald gingen mijn gedachten dus vanuit dat basisidee naar in dit geval, Over The Rhine. Goed en slecht! Kun je vanuit de gedachte dat je muziek zou moeten kunnen beoordelen in goed/slecht daar dan een uitspraak in doen. Waar zet je het tegen af? Of ga je uit van het gegeven dat elk album is wat het is en een noodzakelijke stap in de ontwikkeling is en daarmee per definitie goed is? Uitgaand van de laatste zin in de eerste alinea zeg je daar dan mee dat er iets goeds zit of voortkomt uit het feit dat je een bepaalde plaat als slecht labelt en daarmee per definitie goed is zoals het is.

Het duo Over The Rhine, Lindford Detweiler en Karin Bergquist, hebben met Meet Me At The Edge Of The World een volgende stap in hun ontwikkeling gezet. Begonnen in Cincinatti, Ohio in 1989 maken ze vanaf 1991 albums die zeer gevarieerd van opzet zijn. Meet Me…is daarin, met live albums en compilaties meegerekend hun 22^e album in evenzo veel jaren. Wederom geproduceerd door de singer songwriter/ producer van naam en faam Joe Henry. Daar waar voorganger The Long Surrender heel duidelijk het zo herkenbare stempel van Henry droeg, is Meet Me…productioneel niet als een Henry product te herkennen. Ook muzikaal is Meet Me. geenszins te vergelijken met b.v. The Long Surrender. Deze voorganger had heel duidelijk een jazzy inslag. Op Meet me… is alternatieve folkpop mijns inziens nog de beste beschrijving. Het geeft weer dat de band moeilijk te categoriseren is en haar eigen weg volgt.

In de hierboven genoemde discussies werd het album door de meerderheid als zeer tegenvallend bestempeld. Eerlijkheidshalve moet ik bekennen dat na het sublieme The Long Surrender, die hoog in mijn top 10 van 2011 terecht kwam, dit wel een doorbijtertje was. Na enkele luisterbeurten classificeerde ik dit echter als een zeer genietbaar album die even wat tijd nodig heeft om tot volle wasdom te komen. Het album bevat twee schijfjes, negentien nummers en klokt samen zo rond de zeventig minuten. Ogenschijnlijk mist het album diepte en het mysterieuze wat vele andere albums van O.T.R zo kenmerkt. Als je de verwachtte productie, muzikale weg en andere verwachtingen aan de kant hebt gezet en je bent bij machte om de tijd te nemen dit album te laten rijpen dan komt die diepte als vanzelf naar boven. Feit blijft dat de opzet van dit album kaler en meer puur gehouden is in vergelijk met eerder werk. Melodie en harmonie lijken meer op de voorgrond te moeten treden en dat doet het dan ook. Meerdere songs blijven sneller hangen dan voorheen het geval was, al had het fraaie en disc 1 afsluitende Wait op The Long Surrender ook niet misstaan.

De stem van Karin Bergquist is zoals altijd liefelijk en van een grote schoonheid en wordt zoals ook altijd fraai gecomplementeerd door de muzikale invulling van Detweiler. Naast de invulling van beide echtelieden wordt er op Meet me. spaarzaam gebruik gemaakt van de kwaliteiten van een van mijn favoriete drummers in het wereldje. Jay Bellerose, gitarist Eric Heywood, backing vocals van Aimee Mann, bassist David Piltch, Van Dyke Parks’ accordeon klanken, Patrick Warren die meerdere toevoegingen doet evenals Mark Goldenberg.

O.T.R heeft met Meet Me At The Edge Of The World een album afgeleverd die hun naam eer aan doet en niet verder gaat waar The Long Surrender ophield of aanhaakt op het verdere verleden. Het kostte mij even tijd om dit album op zijn merites te kunnen beoordelen en vervolgens niet per definitie af te zetten binnen ander werk uit hun omvangrijke oeuvre. Het is een noodzakelijke stap geweest die ze hebben moeten zetten op dit moment. Het is aan de luisteraar of die het album als zodanig kan appreciëren en Ohio of The Long Surrender niet als referentie neemt in de beoordeling. Meet Me At The Edge Of The World is een op zich zelf staand album geworden die goed is zoals die is, met alle elementen die daarbij horen, goed en slecht. The Long Surrender is verreweg mijn favoriete album van deze band. Waarschijnlijk zou dat niet zo zijn als O.T.R telkens de veilige weg had gekozen en keer op keer hetzelfde album had gemaakt. Ondanks dat Meet Me… een genietbaar album is geworden is het niet het sterkste geworden wat de band gemaakt heeft. Dat gegeven maakt dat The Long Surrender zo mooi is voor mij of b.v. Ohio voor een andere luisteraar. Ik heb uiteindelijk dus best genoten van deze stap van O.T.R en kan met gerust hart en met de conclusie dat alles goed is zoals het is The Long Surrender weer eens opzetten.


Arjan Post

Webpage http://overtherhine.com/
Releasedatum 3 september 2013, Great Speckled Dog

Salt House, Lay Your Dark Low

Het afgelopen jaar maakte ik kennis met een fraaie verzameling zeer geslaagde debuutalbums. Met Lay Your Dark Low weet ook het Schotse kwartet Salt House mij te verrassen. Het kwartet bestaat uit Siobhan Miller (zang en harmonium), Ewan MacPherson (gitaar, zang, banjo en mondharp), Lauren MacColl (viola, viool en zang) en Euan Burton (staande bas, Rhodes piano en zang). Individuele leden uit dit getalenteerde kwartet werden in het verleden bekroond met titels als Scots singer of the year, BBC Radio 2 Young folk award en Scottish jazz award.

Op Lay Your Dark Low presenteert Salt House zich als collectief waarbij Ewan MacPherson de helft van het materiaal schreef. De gehele band arrangeerde en produceerde het album in nauwe samenwerking met co-producer Mattie Foulds. Hij is vooral bekend van zijn werk met vrouwlief Karine Polwart. Naast eigen geschreven werk brengt men tevens een drietal traditionals naadloos in elkaar overvloeiend. Hier weet men een geheel eigen stempel op te drukken. Voorvrouw Siobhan Miller concentreert zich hoofdzakelijk op de vocalen. Haar stem klinkt aards maar ook weet ze met haar zuivere stem de luisteraar naar grotere hoogtes mee te voeren.

Hoogtepunten zijn op dit album moeilijk aan te wijzen aangezien Lay Your Dark Low over de gehele linie een bijzonder sterke indruk maakt. Het album opent met opgewekte strijkers die het meeslepende en meteen aansprekende Strong Dark Souls brengen. Verder tekent zich meteen de zo kenmerkende Schotse tongval van Siobhan Miller af. Staande bas, viola en viool ondersteunen verderop het album de associatieve tekst van het ingetogen maar dwingende Freshwater Salt.

Drie geloven op een kussen, daar slaapt de duivel tussen? David Francey’s bedoeling met Morning Train was een andere. Het maakt niet uit of je Jezus, Boeddha of Allah als leidsman kiest of juist de duivel vreest. Uiteindelijk zitten we allemaal in hetzelfde schuitje is de strekking van het verhaal. Salt House brengt het geheel energiek en ritmisch waarbij strijkers en staande bas de toon aangeven.

Stemmige snaren en koor preluderen op het ruim opgezette She Walks In Beauty. Deze afsluiter is o.a. gebaseerd op een gedicht van Lord Byron samengevoegd met teksten van avonturier James Alpin McPherson. Het gepassioneerd gezongen stuk boeit in al zijn gedragenheid van begin tot eind en wordt uitgeleid door het koor waar ook o.a. Bella Hardy en Rachel Newton deel vanuit maken.

Met Lay Your Dark Low brengt het Schotse kwartet Salt House op indrukwekkende wijze een verfijnd en volwassen debuut.


Hans Jansen.

Webpage http://www.salthousemusic.com/
Releasedatum 11 November, Make Believe Records.