Je kunt over dit gegeven meerdere bomen opzetten, maar dat is voor een andere plaats en een ander moment. Het waren echter gedachten die bij mij naar boven kwamen in meerdere discussies over de nieuwe plaat van Over The Rhine, Meet Me At The Edge Of The World. Vreemde kronkel zult U denken?! Wellicht is dat zo. Aan de andere kant probeer ik bij vele zaken uit het leven muziek te integreren. Kunst en muziek voor mij in het bijzonder is als het leven.
Een beetje vrijelijk en uit de losse pols vertaald gingen mijn gedachten dus vanuit dat basisidee naar in dit geval, Over The Rhine. Goed en slecht! Kun je vanuit de gedachte dat je muziek zou moeten kunnen beoordelen in goed/slecht daar dan een uitspraak in doen. Waar zet je het tegen af? Of ga je uit van het gegeven dat elk album is wat het is en een noodzakelijke stap in de ontwikkeling is en daarmee per definitie goed is? Uitgaand van de laatste zin in de eerste alinea zeg je daar dan mee dat er iets goeds zit of voortkomt uit het feit dat je een bepaalde plaat als slecht labelt en daarmee per definitie goed is zoals het is.
Het duo Over The Rhine, Lindford Detweiler en Karin Bergquist, hebben met Meet Me At The Edge Of The World een volgende stap in hun ontwikkeling gezet. Begonnen in Cincinatti, Ohio in 1989 maken ze vanaf 1991 albums die zeer gevarieerd van opzet zijn. Meet Me…is daarin, met live albums en compilaties meegerekend hun 22e album in evenzo veel jaren. Wederom geproduceerd door de singer songwriter/ producer van naam en faam Joe Henry. Daar waar voorganger The Long Surrender heel duidelijk het zo herkenbare stempel van Henry droeg, is Meet Me…productioneel niet als een Henry product te herkennen. Ook muzikaal is Meet Me. geenszins te vergelijken met b.v. The Long Surrender. Deze voorganger had heel duidelijk een jazzy inslag. Op Meet me… is alternatieve folkpop mijns inziens nog de beste beschrijving. Het geeft weer dat de band moeilijk te categoriseren is en haar eigen weg volgt.
In de hierboven genoemde discussies werd het album door de meerderheid als zeer tegenvallend bestempeld. Eerlijkheidshalve moet ik bekennen dat na het sublieme The Long Surrender, die hoog in mijn top 10 van 2011 terecht kwam, dit wel een doorbijtertje was. Na enkele luisterbeurten classificeerde ik dit echter als een zeer genietbaar album die even wat tijd nodig heeft om tot volle wasdom te komen. Het album bevat twee schijfjes, negentien nummers en klokt samen zo rond de zeventig minuten. Ogenschijnlijk mist het album diepte en het mysterieuze wat vele andere albums van O.T.R zo kenmerkt. Als je de verwachtte productie, muzikale weg en andere verwachtingen aan de kant hebt gezet en je bent bij machte om de tijd te nemen dit album te laten rijpen dan komt die diepte als vanzelf naar boven. Feit blijft dat de opzet van dit album kaler en meer puur gehouden is in vergelijk met eerder werk. Melodie en harmonie lijken meer op de voorgrond te moeten treden en dat doet het dan ook. Meerdere songs blijven sneller hangen dan voorheen het geval was, al had het fraaie en disc 1 afsluitende Wait op The Long Surrender ook niet misstaan.
De stem van Karin Bergquist is zoals altijd liefelijk en van een grote schoonheid en wordt zoals ook altijd fraai gecomplementeerd door de muzikale invulling van Detweiler. Naast de invulling van beide echtelieden wordt er op Meet me. spaarzaam gebruik gemaakt van de kwaliteiten van een van mijn favoriete drummers in het wereldje. Jay Bellerose, gitarist Eric Heywood, backing vocals van Aimee Mann, bassist David Piltch, Van Dyke Parks’ accordeon klanken, Patrick Warren die meerdere toevoegingen doet evenals Mark Goldenberg.
O.T.R heeft met Meet Me At The Edge Of The World een album afgeleverd die hun naam eer aan doet en niet verder gaat waar The Long Surrender ophield of aanhaakt op het verdere verleden. Het kostte mij even tijd om dit album op zijn merites te kunnen beoordelen en vervolgens niet per definitie af te zetten binnen ander werk uit hun omvangrijke oeuvre. Het is een noodzakelijke stap geweest die ze hebben moeten zetten op dit moment. Het is aan de luisteraar of die het album als zodanig kan appreciëren en Ohio of The Long Surrender niet als referentie neemt in de beoordeling. Meet Me At The Edge Of The World is een op zich zelf staand album geworden die goed is zoals die is, met alle elementen die daarbij horen, goed en slecht. The Long Surrender is verreweg mijn favoriete album van deze band. Waarschijnlijk zou dat niet zo zijn als O.T.R telkens de veilige weg had gekozen en keer op keer hetzelfde album had gemaakt. Ondanks dat Meet Me… een genietbaar album is geworden is het niet het sterkste geworden wat de band gemaakt heeft. Dat gegeven maakt dat The Long Surrender zo mooi is voor mij of b.v. Ohio voor een andere luisteraar. Ik heb uiteindelijk dus best genoten van deze stap van O.T.R en kan met gerust hart en met de conclusie dat alles goed is zoals het is The Long Surrender weer eens opzetten.
Arjan Post
Webpage http://overtherhine.com/
Releasedatum 3 september 2013, Great Speckled Dog
Geen opmerkingen:
Een reactie posten