Het Eerste Kwartaal

Dit jaar verscheen een karrenvracht fraaie albums. Nog meer houd ik van mooie liedjes. Onderstaand de drie allermooiste van het eerste kwartaal.

 

 De liefde, een onuitputtelijke bron van creativiteit. Werkelijk alles zou ze willen doen om maar bij hem te zijn. Ze zou het wel uit willen schreeuwen: “I love my love, because my love loves me” (I’ll Weave My Love A Garland). Zo simpel kan het leven soms zijn. Elders wenst zij in een merel te veranderen zodat ze naar het schip van haar geliefde kan vliegen (Blackbird).
 

 

Tijdens de Grote Oorlog vond in september 1917 de slag bij Ieper plaats. Naast de wreedheid van de oorlog was er ook plaats voor kameraadschap (Along The Menin Road).

Bella Hardy, With The Dawn

Op artiesten als Bella Hardy kan je de klok gelijk zetten. Jaarlijks verschijnt er een nieuw album waarbij zij telkens de luisteraar weet te verrassen. De eerste twee albums waren voornamelijk met traditionele folk gevuld. Vanaf het derde album Songs Lost & Stolen vertrouwde Hardy steeds meer op zelfgeschreven werk. Met The Dark Peak & The White keerde Hardy terug naar haar geboortegrond in Derbyshire waarbij ze zich liet inspireren door verhalen uit het Peak District. Vervolgens bracht zij samen met Eliza Carthy, Lucy Farrell en Kate Young het album Laylam uit. Het betrof een collectie originals en covers met puur plezier gebracht. Verder vond Hardy de tijd om het kerstalbum Bright Morning Star te maken. Bij het tot stand komen van haar voorlaatste album Battleplan liet zij zich hernieuwd inspireren door haar favoriete landschap, het Peak District.

Op haar albums brengt Bella Hardy (stem en viool) hedendaagse folk songs met oog voor de traditie. Het nieuwe album With The Dawn vormt hierop geen uitzondering. Naast de vertrouwde viool duikt nu echter op gezette tijden de banjo op en spelen blaasinstrumenten als trombone, trompet, hoorn en tuba een prominente rol. Onder de noemer programming wordt het album verder door sfeervolle geluiden afkomstig uit een elektronisch doosje van producer Ben Seal bepaald.

Tijdens het schrijven van het materiaal werd Hardy dertig jaar en bevond zich op het drukste kruispunt van haar leven. In gezelschap van Cara Luft ondernam zij een tournee door Canada en Amerika. Tegelijkertijd werd haar relatie verbroken. Van deze moeilijke tijd vol vraagtekens doet Hardy verslag op With The Dawn. Dat zij haar pijnlijke ervaringen wenst te delen wordt meteen vanaf het begin duidelijk. Op opener The Only Thing To Do bezingt ze haar gebroken hart. Titels als The Darkening Of My Day, You Don’t Have To Change (But You Have To Choose) en Oh! My God! I Miss You spreken wat dit betreft boekdelen. De intimiteit van het materiaal wordt verder onderstreept door het opname procedé. Vanaf de bank of vanuit de slaapkamer werden met behulp van iPhone Lullabye For A Grieving Man en Another Whisky Song opgenomen. Hoe pijnlijk, slechts na het innemen van een paar glazen whisky is hij in staat om van haar te houden. Naast hartzeer wordt binnen het samen met Cara Luft geschreven Time Wanders On de schoonheid van het Noord Amerikaanse landschap bezongen. Tevens is er plek voor Jolly Good Luck To The Girl That Loves A Soldier dat Hardy voor het Songs for the Voiceless project schreef.

Met het With The Dawn verzet Bella Hardy de bakens. Het avontuurlijk klinkende geheel kent rijke vocalen en blazersarrangementen. Daarnaast kleuren tegendraadse ritmes dit openhartige album.


Hans Jansen.

Website http://www.bellahardy.com/
Releasedatum 30 maart 2015 Noe Records

Sam Lee, The Fade In Time

De uit Londen afkomstige zanger en liedjeschrijver Sam Lee debuteerde in 2012 met het album Ground Of Its Own. Het album viel mij toen niet in het bijzonder op. Het zou tot dit jaar duren alvorens zijn werk ten volle tot mij doordrong. Antropoloog en voormalig leraar Sam Lee verzamelde voor zijn nieuwe album The Fade In Time oude muziek. Hij trok hiertoe als een hedendaagse Cecil Sharp door Engeland, Schotland en Ierland. Hij bezocht daarbij veelal ouderen die via overlevering de kennis van soms honderden tot duizenden jaren oude liederen bij zich dragen. Het gaat om fundamentele verhalen over hartzeer, de liefde, tragiek en de dood. Lee koos ervoor om opnames van deze liederen te maken voordat ze definitief verloren zouden gaan. Vervolgens zette hij deze field recordings op een website zodat anderen er uit kunnen putten. De traditionele stukken zijn afkomstig van de zogenaamde travellers, rondtrekkende zigeuners die al in het pre-Keltische tijdperk o.a. door Engeland, Schotland en Ierland trokken. Vaak bestaan er meerdere versies of interpretaties van hetzelfde stuk, iets dat het unieke karakter van deze muziek verder onderstreept.

Bij het naar de 21e eeuw vertalen van de field recordings koos Sam Lee ervoor om de (zang) melodie van het oorspronkelijke materiaal als uitgangspunt te nemen. Op de arrangementen leefde hij zich echter geheel uit. Hier waait de wind uit alle windstreken. Zo zijn er verwijzingen naar o.a. de Japanse muziek en klinkt er een bruiloftsmars uit Tadzjikistan. Authenticiteit is iets dat hem hierbij niet voor ogen stond. Authenticiteit bestaat niet aldus Sam Lee. Iedereen wordt door iedereen beinvloed, de wereld is dorp.

Bij het tot stand komen van The Fade In Time liet Sam Lee zich bijstaan door o.a. cellist Francesca Ter-Berg, trompettist Steve Chadwick, violist Flora Curzon, percussionist Josh Green en koto-speler Jonas Brody. Bij de productie van het album was ook o.a. Arthur Jeffes van Penguin Café betrokken. Eerlijk gezegd moest ik aanvankelijk wennen aan de enorme diversiteit van het materiaal. Ook de nadrukkelijke wijze van zingen vergde enige tijd alvorens deze op mijn waardering kon rekenen. Na een tiental luisterbeurten is The Fade In Time echter stevig onder de huid gekropen.

Ondanks de grote stilistische verschillen is er sprake van een naadloos in elkaar vloeiend geheel. Speciale vermelding verdienen de op het album verwerkte field recordings binnen bijvoorbeeld The Bonny Bunch Of Roses of het met rollende Schotse tongval geïntroduceerde Lord Gregory. Vrijwel aan het begin van het album weet Sam Lee mijn hart te veroveren met een schitterende versie van Blackbird. Hij brengt het verhaal van een vrouw die in een merel wenst te veranderen zodat ze naar het schip van haar geliefde kan vliegen bijzonder overtuigend. Uit de mond van de 87 jarige Freda Black tekende Sam Lee honderden stukken op. Voor The Fade In Time selecteerde hij Over Yonders  Hill waarop o.a. viool en blazers te horen zijn. Op het stemmige Lovely Molly laat Lee zich door het Roundhouse Choir bijstaan. Hiermee wordt de diversiteit van het album verder onderstreept.

Met The Fade In Time brengt Sam Lee een zeer bijzonder werkstuk, welhaast enig in zijn soort. Dit kleurrijke album overtuigt op alle fronten.

Hans Jansen

Website http://samleesong.co.uk/ http://songcollectorscollective.co.uk/

Releasedatum 16 maart 2015 The Nest Collective

Lindsay Lou & The Flatbellys, Ionia

Vorig jaar werd ik onaangenaam verrast door het nieuws dat de Amerikaanse stringband Joy Kills Sorrow de activiteiten staakt. Van zangeres Emma Beaton werd sindsdien taal nog teken vernomen. Bassist en liedjesschrijver Bridget Kearny verliet de band al in een eerder stadium om vervolgens binnen Lake Street Dive op te duiken. Met het verscheiden van Joy Kills Sorrow ontstond er een leemte die ik nu met graagte gevuld zie door Lindsay Lou & The Flatbellys.

Sinds een jaar of vier zijn Lindsay Lou & The Flatbellys vrijwel onafgebroken op tournee. Het gezelschap treedt wekelijks gemiddeld om de dag op. Om het nieuwe materiaal te testen trokken Lindsay Lou & The Flatbellys vorige zomer opnieuw door Amerika. In de herfst onderbrak men het intensieve tourschema. Na vier dagen van repeteren nam men het album op. Hiervoor trok de band eveneens vier dagen uit. Het album Ionia is vernoemd naar de gelijknamige stad in Michigan USA alwaar men het album vastlegde. Lindsay Lou & the Flatbellys kozen ervoor om het geheel gezamenlijk binnen een ruimte op te nemen. Op deze manier wist men de spanning en de spontaniteit van een live optreden te vangen.

Naast de al eerder genoemde Joy Kills Sorrow en Lake Street Dive legt de band graag een link naar het werk van The Punch Brothers en Sarah Jarosz. Bij het beluisteren van de bijzonder fraaie vocalen van Lindsay Lou gingen mijn gedachten met regelmaat uit naar de stem van de door mij bewonderde Kris Delmhorst. Naast stem levert Lou tevens gitaar aan en Joshua Rilko bespeelt messcherp de mandoline. Mark Lavengood (dobro) en PJ George (bas) completeren het kwartet. Het gezelschap wisselt gedurende het album onderling spontaan van instrument waarbij men tevens o.a. banjo, mandola, bas, cajôn en mondharmonica inzet.

Het album opent met het levendige Hot Hands. Het wordt meteen duidelijk dat men door de vele optredens goed op elkaar is ingespeeld. De band speelt met de precisie van een Zwitsers uurwerk waarbij het uiteindelijke resultaat als de spreekwoordelijke klok klinkt. Met opvolger Everything Changed schroeft men de dynamiek verder op. Lindsay Lou geeft haar stem de vrije teugel waarbij Joshua Rilko zijn mandoline op het scherpst van de snede geselt. Net als de overige stukken blijkt Old Song over een sterke melodie te beschikken. Dit wordt treffend onderstreept door de achtergrondzang waaraan alle leden van de Flatbellys een bijdrage leveren. Hoewel de lat gedurende het gehele album hoog ligt heb ik een zwak voor The River Jordan. Lindsay Lou weet het heel klein en intiem te houden om aan het eind plots met een prachtige vocale eruptie voor de dag te komen waarbij alle registers open gaan.

Met Ionia presenteren Lindsay Lou & The Flatbellys het tweede album. Sinds ruim een week luister ik vrijwel onafgebroken naar dit afwisselende en energieke bluegrass album. Een heerlijke verslaving!


Hans Jansen


Website http://www.lindsayloumusic.com/
Releasedatum 18 februari 2015 Earthwork Music