De
uit Londen afkomstige zanger en liedjeschrijver Sam Lee debuteerde in 2012 met
het album Ground Of Its Own. Het
album viel mij toen niet in het bijzonder op. Het zou tot dit jaar duren
alvorens zijn werk ten volle tot mij doordrong. Antropoloog en
voormalig leraar Sam Lee verzamelde voor zijn nieuwe album The Fade In Time oude muziek. Hij trok hiertoe als een hedendaagse
Cecil Sharp door Engeland, Schotland en Ierland. Hij bezocht daarbij veelal ouderen
die via overlevering de kennis van soms honderden tot duizenden jaren oude
liederen bij zich dragen. Het gaat om fundamentele verhalen over hartzeer, de
liefde, tragiek en de dood. Lee koos ervoor om opnames van deze liederen te
maken voordat ze definitief verloren zouden gaan. Vervolgens zette hij deze field recordings op een website zodat anderen
er uit kunnen putten. De traditionele stukken zijn afkomstig van de zogenaamde
travellers, rondtrekkende zigeuners die al in het pre-Keltische tijdperk o.a.
door Engeland, Schotland en Ierland trokken. Vaak bestaan er meerdere versies
of interpretaties van hetzelfde stuk, iets dat het unieke karakter van deze
muziek verder onderstreept.
Bij
het naar de 21e eeuw vertalen van de field
recordings koos Sam Lee ervoor om de (zang) melodie van het oorspronkelijke
materiaal als uitgangspunt te nemen. Op de arrangementen leefde hij zich echter
geheel uit. Hier waait de wind uit alle windstreken. Zo zijn er verwijzingen
naar o.a. de Japanse muziek en klinkt er een bruiloftsmars uit Tadzjikistan.
Authenticiteit is iets dat hem hierbij niet voor ogen stond. Authenticiteit
bestaat niet aldus Sam Lee. Iedereen wordt door iedereen beinvloed, de wereld
is dorp.
Bij
het tot stand komen van The Fade In Time
liet Sam Lee zich bijstaan door o.a. cellist Francesca Ter-Berg, trompettist
Steve Chadwick, violist Flora Curzon, percussionist Josh Green en koto-speler
Jonas Brody. Bij de productie van het album was ook o.a. Arthur Jeffes van
Penguin Café betrokken. Eerlijk gezegd moest ik aanvankelijk wennen aan de
enorme diversiteit van het materiaal. Ook de nadrukkelijke wijze van zingen vergde
enige tijd alvorens deze op mijn waardering kon rekenen. Na een tiental
luisterbeurten is The Fade In Time
echter stevig onder de huid gekropen.
Ondanks
de grote stilistische verschillen is er sprake van een naadloos in elkaar vloeiend
geheel. Speciale vermelding verdienen de op het album verwerkte field recordings binnen bijvoorbeeld The Bonny Bunch Of Roses of het met
rollende Schotse tongval geïntroduceerde Lord
Gregory. Vrijwel aan het begin van het album weet Sam Lee mijn hart te
veroveren met een schitterende versie van Blackbird.
Hij brengt het verhaal van een vrouw die in een merel wenst te veranderen zodat
ze naar het schip van haar geliefde kan vliegen bijzonder overtuigend. Uit de
mond van de 87 jarige Freda Black tekende Sam Lee honderden stukken op. Voor The Fade In Time selecteerde hij Over Yonders
Hill waarop o.a. viool en blazers te horen zijn. Op het stemmige Lovely Molly laat Lee zich door het
Roundhouse Choir bijstaan. Hiermee wordt de diversiteit van het album verder onderstreept.
Met
The Fade In Time brengt Sam Lee een
zeer bijzonder werkstuk, welhaast enig in zijn soort. Dit kleurrijke album overtuigt
op alle fronten.
Hans
Jansen
Releasedatum
16 maart 2015 The Nest Collective
Geen opmerkingen:
Een reactie posten