Nels
Andrews, Scrimshaw
In 2004 debuteerde Nels Andrews met zijn album Sunday Shoes. Een album propvol sterke liedjes voorzien van kop en staart waarin regelmatig een warme woestijnwind leek te waaien. Drie jaar later kwam Andrews met opvolger Off Track Betting op de proppen. Ditmaal in een productie van multi-instrumentalistTodd Sickafoose. Sonische randjes bestaande uit o.a. het wine glass orchestra versierden het geheel. Tegelijkertijd onttrokken ze soms het zicht op songs die eerlijk gezegd niet allemaal even sterk uit de verf kwamen. Nu vijf jaar later presenteert Andrews zijn derde album Scrimshaw.
De productie is wederom in handen van Sickafoose en het album telt
grotendeels dezelfde bezetting als zijn voorganger. Gelukkig is ook
snarenwonder Brandon Seabrook wederom van de partij op banjo, mandoline en
akoestische gitaar. Tijdens live concerten maakte hij de nodige indruk met zijn
bijzonder geïnspireerde en licht excentrieke snarenspel.
Live optredens van Nels Andrews zijn een loterij. Soms is hij zeer
op dreef en ervaar ik zijn concerten als magisch dan weer werkt Andrews zijn
optreden welhaast plichtmatig af. Zo zag ik hem en zijn maatje Seabrook eens in
Lage Vuursche op de top van zijn kunnen. Tijdens Take Root stond Andrews met zijn
band in Groningen de set zonder vuur afwerken. Een artiest als Andrews in de aankomsthal
programmeren grenst wat mij betreft ook aan een regelrechte belediging. In
dezelfde hal waar het geachte publiek de voeten afveegt en de jas ophangt kan
vrijwel niemand tot zijn recht komen.
Op Scrimshaw wordt de
vaste kern van muzikanten aangevuld met o.a. Savannah Jo Lack op viool en de
vocalen en fluit van Nuala Kennedy. Verder vallen meteen de fraai uitgewerkte
koortjes op waarin o.a. Anthony Da Costa en de door mij zeer bewonderde Raina
Rose de scepter zwaaien. Een eenzaam en zachtjes huilende pedal steel versterkt
de steevast licht melancholische ondertoon waarin Andrews zo excelleert.
Walvisjagers waren in vroeger tijden soms jaren achtereen onderweg
om de buit te verschalken. Soms duurde het weken voordat zich een walvis liet
zien. Opvarenden hadden op hun lange zee-reizen veel vrije tijd die men vulde
met het maken van zelfvlijtproducten voor eigen gebruik of om een kleine
bijverdienste te hebben. Scrimshaw werd gemaakt van tanden
van zeezoogdieren zoals potvissen en walrussen die in een naïeve
stijl gegraveerd werden met scheepsverhalen, versjes, boodschappen of
tekeningen. Andrews liet zich bij het tot stand komen van zijn nieuwste album door dit
gegeven inspireren. Hier graveert Andrews op geheel eigen wijze zijn verhalen,
ditmaal in een plastic schijfje.
Nels Andrews brengt op Scrimshaw
meeslepende ballades als Tridents, Small Victories en afsluiter Wisteria. Ook is er up-tempo werk als Starboard
te horen en voorzien van een strak spelende ritme-sectie en sterke melodie. Andrews voorzag het door WB Yeats geschreven gedicht Three Hermits van muziek waarbij Brandon Seabrook schittert op
springerige snaren. Verder leeft Andrews zich uit in een aantal bijzonder sterke en lang
uitgesponnen stukken als Barroom Bards.
Hier regeren mandoline en een gemeen krassende gitaar schijnbaar rechtstreeks
afkomstig uit een spaghetti western spelend in het gebied tussen Californië en
Mexico. De Barroom Bards worden
uitgebreid uitgeluid door het fameuze
“Chorus Choir”. Met Lost Year (Off Track Betting),
Andrews kan het niet laten met werkelijk elk album ook weer naar zijn eigen
werk te verwijzen, levert Nels nogmaals een huzarenstukje af. Ditmaal gedragen
door een fraai strijkersarrangement en in het oor springende percussie gevolgd
door een fraai coda.
Op Scrimshaw combineert Nels Andrews zijn vakmanschap met zin voor goed gedoseerd avontuur en overtreft hiermee zichzelf ruimschoots.
Hans Jansen
Website http://www.nelsandrews.com
Releasedatum, 6 maart 2012, Self Release.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten