Garron Frith, Away From The Brightlights.

Garron Frith, Away From The Brightlights.

Voor sommige artiesten is het tweede album een bezoeking, het spreekwoordelijk moeilijke tweede album inderdaad. Om zichzelf optimaal uit te drukken zijn voor het tot stand komen van het debuutalbum doorgaans jaren van oefenen en voorbereiding beschikbaar. Voor het tweede album kan men zich voor de nodige druk geplaatst zien om in korte tijd met een opvolger te komen. Niet willen onderdoen voor het debuut of dit zelfs overtreffen zal dan de nodige spanning teweeg brengen. Engelsman Garron Frith, afkomstig uit Manchester, lijkt niet op zijn minst door dit ongemak getroffen te worden. Zijn titelloze debuut uit 2007 was een goede kennismaking met zijn gloedvolle stem binnen divers gestemd materiaal. Hij werd hierbij geholpen door leden van o.a. Lambchop, The Willard Grant Conspiracy en Green On Reds Chuck Prophet. Zijn allernieuwste album Away From The Brightlights laat flinke stappen voorwaarts horen en kent meer focus. Wellicht dat optredens in de afgelopen jaren met Peter Green, Madeleine Peyroux, Jack Bruce en Robert Cray de zaak verder op scherp hebben gezet.

Ook Away From The Brightlights is, net als zijn voorganger, productioneel in de verf gezet door Simon J.Alpin bekend van o.a. zijn werk met en voor het al eerder genoemde The Willard Grant Conspiracy. Naast de productie neemt Alpin mandoline, elektrische gitaar en lap steel voor zijn rekening. Verdere ondersteuning wordt aangeleverd door Simon Edwards (Fairground Attraction) op bas, Nick Simms (Cornershop) drums, Dennis Cronin (Lambchop) trompet en Seymour Milton op toetsen. Garron Frith neemt (slide) gitaar, bas, banjo, mondharmonica en ritmisch voetengestamp voor zijn rekening. Het voornaamste wapen in de strijd is echter zijn ruw hese en goed gedoseerde stem. Deze schuurt aangenaam als warm zomerzand en is net iets lichter van toon dan Ray Lamontagne’s stem en lonkt her en der naar die van Ryan Adams. Garron Frith is hier echter geheel “his own man” binnen het van folk, blues en gospel doordrenkte werk. Het album straalt tevens een aangenaam jaren zeventig gevoel uit.

Met tien songs completeert Frith zijn allernieuwste waarbij hij met beide eerste songs het album welhaast in spiegelbeeld opent. Beiden laten twee kanten van dezelfde medaille horen. Een langzaam voorbij trekkende trein vergezeld van een Spaanse gitaar vormt de intro van Black Widow en plaatst het geheel met o.a. een eenzame trompet in een desolaat woestijnlandschap. Opvolger Not The Man tapt uit een geheel ander vaatje. Een lap steel, stuwend ritme en vette toetsen zetten hier het gospelkoortje van Connie “Anite” Abbe volop in het licht tijdens het langdurige outtro. Dat Frith ook in zijn eentje boeit laat hij meteen daarna in folk blues Pretty Penny horen. Hij heeft ruimschoots genoeg aan harmonica, vocalen en voetengestamp om het hart van deze Ry Cooder liefhebber te laten open bloeien.

Zoals al eerder opgemerkt laat Away From The Brightlights een opmerkelijke focus horen zodat er werkelijk geen enkele zwakke broeder op dit album is aan te wijzen. Nu schat ik het werk van zowel Ray Lamontagne als Ryan Adams op waarde maar moet het mij van het hart dat beiden de laatste jaren juist focus. Het grillige karakter van Adams was hierbij tevens niet behulpvol te noemen. Frith laat op This One soulvolle warmte horen vergezeld van warme viool, Lamontagne zou zich hier zeker niet voor schamen. Liefhebbers van Adams zouden eens naar Frith’s RocknRoll Band moeten luisteren, zo fris en melodieus schudde de man ze in zijn beginjaren (Heartbreaker, Gold) aan de lopende band uit de mouw. Het tekent Frith dat hij, om zijn nieuwe album te promoten, juist een eenvoudige song als single kiest. Garron Frith zet slechts (slide) gitaar en stem in om het ijzersterke Little Bird voor het voetlicht te brengen. Hiermee vertrouwt hij wat mij betreft geheel terecht op zijn talent. Rest mij nog te zeggen dat de tweede helft van het album zich naadloos aan de eerste helft spiegelt. Hoogtepunten zijn o.a. het frisse en gedreven Good Thing met zijn prachtige orgelpartij en het stuwende Old Habits met zijn fraaie piano en waarin de gevoelstemperatuur van Frith’s stem danig oploopt. Met afsluiter Rolling The Dice sluit Frith het album af. Dit is pure en hartstochtelijke gospel waarin Garron Frith na alle beproevingen smeekt: “Let me be saved here tonight”.

Met Away From The Bright Lights laat Garron Frith zich, binnen een grote diversiteit aan stijlen en met sterke en goed geschreven nummers, kennen als een zeer getalenteerde artiest. Onmisbaar voor hen die van hun hart geen steen wensen te maken.

Hans Jansen

Website, http://www.garronfrith.co.uk/
Releasedatum, 16 april 2012, Skiffler Recordings