Bella Hardy, The Dark Peak & The White

Bella Hardy, The Dark Peak & The White

Violiste en zangeres Bella Hardy heeft met haar nieuwe album The Dark Peak & The White onlangs haar vierde album afgeleverd. Waren de eerste twee albums Night Visiting en In The Shadow Of The Mountains voornamelijk bevolkt met meer traditionele folksongs haar voorlaatste album Songs Lost & Stolen was gevuld met uitsluitend zelf geschreven werk. Gelaagde folk songs met oog voor traditie, fris en krachtig klinkend in een uitgebreide en uitgekiende instrumentatie. Met The Herring Girl, waarin Hardy de lotgevallen van een jong meisje werkzaam op de visafslag bezong, won ze nog dit jaar een BBC Folk Award in de categorie Best Original Song.

Met The Dark Peak & The White keert Bella Hardy terug naar haar geboortegrond in Derbyshire waarbij ze zich liet inspireren door verhalen uit het Peak District. Ze schreef zelf een aantal nieuwe liedjes waarin de folklore, de geschiedenis en legendes uit dat gebied prominent figureren. Verder putte zij uit het standaardwerk “The Ballads & Songs Of Derbyshire” gepubliceerd in 1867 waarbij zij zelf de muziek schreef.

 In tegenstelling tot voorganger Songs Lost & Stolen is The Dark Peak & The White kleinschalig geproduceerd. Ditmaal door één van Schotland’s meest vooraanstaande musici Kris Drever. Hij werkte eerder samen met artiesten als Kate Rusby en Eddi Reader en is lid van het muziekcollectief LAU. Naast Hardy’s alomtegenwoordige heldere en wendbare stem levert zij een bijdrage op viool en harmonium. Kris Drever verzorgt de achtergrondvocalen en bespeelt de mandoline, staande bas en (slide) gitaar. Beiden laten ook hun voeten regelmatig spreken waarmee ook de percussie zeker is gesteld.

 Het is onmogelijk om in kort tijdsbestek dit rijk gevulde album geheel te bespreken. Laat ik mij beperken tot een aantal hoogtepunten. Het album opent met The Driving of The Deer, stem en gedreven gitaar vertellen het verhaal van een illegale jachtpartij in vervlogen dagen waarbij verdere escalatie nog maar net wordt voorkomen. De tweede zangpartij van Kris Drever blaast samen met de stem van Hardy leven in Emmot’s Song. Geliefden gescheiden door een rivier die ditmaal dient als niet te overtreden markeringslijn in een gebied geplaagd door de pest.

 Uiteraard ontbreken op The Dark Peak & The White ook de aandacht opeisende ballades niet, welhaast Bella Hardy’s specialiteit. Zo is er The Elegy, verhalend over vriendschappen en de tijd die voorbij gaat. Stem en mandoline zetten luister bij op wiegeliedje The Ilam Lullaby waarin de prins van Mercia onderweg is met zijn Ierse prinses. Moeder en kind zullen de overval van een roedel wolven niet overleven. Het zelfgeschreven Lament For Derwent Village portretteert de lotgevallen van de dorpelingen uit het voor de vooruitgang opgeofferde verdronken dorp en is één van de  hoogtepunten van dit album.

Ook voor uitbundigheid is plek op The Dark Peak & The White, viool, mandoline maar ook handgeklap en voetengestamp begeleiden de helletocht van dronkelap Robin over een lege en spookachtige heide. Verdere vermelding verdient ook Henry And Clare waarin Hardy een opvallend fraaie harmonium partij horen laat en waarin twee gevluchte geliefden in 1815 worden overvallen, beroofd en vermoord. Het album sluit passend af met Peak Rapsody, gitaar en harmonium onderstrepen het verlangen naar de geboortegrond. “Give me a land where the purple heather, the thyme and bilberry grow together”.

Voor meer achtergrondinformatie omtrent dit eenvoudig vormgegeven maar tegelijkertijd weelderige album verwijs ik graag naar http://www.darkpeakandwhite.com/

 

Hans Jansen.

Website www.bellahardy.com

Releasedatum 7 mei 2012, Noe Records