Fabian Holland, Fabian Holland

Hij groeit op in Engeland en verhuist op zijn zestiende naar de Abruzzen in Italië. Zijn vader speelt gitaar en mondharmonica. Vanaf zijn zevende speelt hij zelf gitaar. In zijn vaders muziekcollectie zijn artiesten als Muddy Waters, R.L. Burnside, Son House en Howlin’ Wolf aan te treffen. Hij woonde in de bergen zonder elektriciteit, de verzamelde studio apparatuur en elektrische gitaren werden dan ook overboord gezet. Gewapend met een akoestische gitaar verdiende hij vervolgens als straatartiest de kost.

Hij lijkt met zijn instrument vergroeid, ziel en zaligheid liggen in zijn snarenspel besloten. Zijn werk wordt vergeleken met dat van grootheden als Bert Jansch en Martin Simpson. Hij presenteert zijn niet geringe kunnen op een zojuist verschenen titelloos debuutalbum. Zijn naam is Fabian Holland.

 

Holland ziet zichzelf als een verhalenverteller. Dit element is nadrukkelijk op het album terug te vinden. Hij vindt inspiratie in de kleinste dingen of in ontmoetingen met anderen. Zijn verhalen zijn niet per definitie autobiografisch. Eigenlijk schrijft hij zelden over zichzelf maar verplaatst hij zich het liefst in personages.

Zijn debuutalbum bestaat uit negen nummers. Het leeuwendeel schreef hij zelf. Daarnaast brengt Holland een enkele folk of blues klassieker. Zijn bedachtzame folk-blues geluid bestaat uit stem en gitaar, incidenteel opgesmukt met de contrabas van Tim Harries, viool Guy Fletcher, accordeon Simon Care en harmonica Will Pound.

Het album opent met het donkere The Landlord´s Daughter. Het sinistere stuk verhaalt over een beschermende vader die de minnaar van zijn dochter doodt waarna ook hij een smartelijk einde tegemoet ziet. Naast eerdergenoemde folk giganten wil ik hier Kelly Joe Phelps noemen. Holland neemt in Skip James´ Hard Time Killing Floor Blues vooral folk als uitgangspunt waar Phelps met dezelfde song op zijn Tap The Real Cane Whirlwind album de blues spreken laat. Naast donkerte is er ook plek voor lichtere momenten zoals in het walsje Like Father Like Son. Het overkomt velen van ons: je gaat steeds meer op je vader lijken.

Een van de hoogtepunten is wat mij betreft Home. Ditmaal vertelt Holland zijn eigen verhaal over het wonen op vloeren en sofa’s van vrienden. Als professioneel artiest was hij nog niet geslaagd. Holland ervoer zichzelf als mislukt, een terugkeer naar zijn ouders in Italië een brug te ver. Het fraai uitgesponnen Mad Eric mag zich tevens tot een van de hoogtepunten van dit album rekenen. De droevige lotgevallen van alcoholist Eric worden met veel mededogen geschetst waarbij de mondharmonica van Will Pound de treurnis verder onderstreept.

Het album sluit af met de traditional Banks of the Dee. Begenadigt gitarist Holland brengt deze klaagzang ingetogen. Stem, gitaar en een streepje accordeon volstaan om het verhaal van de vergrijzende werkloze mijnwerker voor het voetlicht te brengen.

Wie veel reist kan veel verhalen. Fabian Holland grijpt de luisteraar met dit uitstekende debuut meteen bij de kladden om daarna niet meer los te laten. Veel spelen, blijven leren en zijn eigen weg gaan zo ziet Fabian Holland de toekomst. Deze uitstekende vakman kan zijn toekomst vol vertrouwen tegemoet zien.


Hans Jansen.

Webpage http://www.fabianholland.com/
Releasedatum, 7 oktober 2013 Rooksmere Records