Wikken, wegen en herschikken. Een muziekjaar samengebald. 2013 was een uitstekend muziekjaar. Met vier debuutalbums in top een jaar om in te lijsten!
1.Chris Wood, None The Wiser Zoals
het een moderne troubadour betaamd verstaat Chris Wood de tekens van zijn tijd.
2.Elephant Revival, These Changing Skies Elephant
Revival laat zich met dit kleine meesterwerk kennen als één van de meest
belangwekkende Noord Amerikaanse bands.
3.Colleen Raney, Here This Is Home Met
Here This Is Home vindt Colleen Raney zichzelf opnieuw uit. Met diepe liefde
voor de traditie blaast zij oude muziek nieuw leven in.
4. Niamh Dunne, Portraits
Verhalenvertelster uit de Ierse traditie, een album
vol met prachtige songs laat een zeldzaam fragiele maar tegelijkertijd
krachtige schoonheid horen.
5.Jennifer Byrne, Suitcase Een
diep doorleeft en gerijpt album. Tijdloze pracht op muziek gezet.
6.June Tabor, Iain
Bellamy & Huw Warren, Quercus De unieke stem van Tabor klinkt zonder
enige opsmuk ongeëvenaard.
7.Salt House, Lay Your Dark Low Met
Lay Your Dark Low brengt het Schotse kwartet Salt House op indrukwekkende wijze
een verfijnd en volwassen debuut.
8.Fabian Holland, Fabian Holland Fabian
Holland grijpt de luisteraar met dit uitstekende debuut meteen bij de kladden
om daarna niet meer los te laten.
9.Linda Thompson, Won’t Be Long Now Een wonderwel samenhangend album dat zich zonder
moeite met beide voorgangers meet.
10.Hem, Departure
and Farewell Met
meer muzikale zeggingskracht dan ooit tevoren slaat Hem voorzichtig nieuwe
wegen in.
11. Carthy, Hardy, Farrell & Young, Laylam
12. Arlet, Clearing 13. Roy Harper, Man & Myth
14.Josienne Clark & Ben Walker, Fortune and Fire
15.Joy Kills Sorrow, Wide Awake
16.The Full English, The Full English
17.Martin Simpson, Vagrant Stanzas
18.Raina Rose, Caldera
19.The Ashtray Hearts, The Strangest Light
20.Mavis Staples, One True Vine
21.Rob Lutes, The Bravest Birds
22.Gregory Alan Isakov, The Weatherman
23.Simone Dinnerstein & Tift Merritt, Night
24.Emily Barker & The Red Clay Halo, Dear River
25.Bella Hardy, Battleplan
26.The Greencards, Sweetheart Of The Sun
27.Annemarieke Coenders & Wim Sebo, Making Heaps
Digging Holes
28.Sarah Jarosz, Build Me Up From Bones
29.Jackie Oates, Lullabies
30.Various Artists, The Liberty To Choose
Mooist verpakte album: Lal Waterson, Teach Me To Be A Summer's Morning.
Heruitgave van het jaar: Bert Jansch, Acoustic Routes 1 & 2
Soms
is het goed om op zoek te gaan naar iets anders. Jezelf verrassen met muziek
die zich net buiten de bekende paden begeeft. Natuurlijk heb ook ik de nodige
instrumentale albums staan. Niet zelden betreft het albums die tot de klassieke
muziek gerekend mogen worden. Onlangs werd ik verrast door de Engelse formatie
Arlet die met hun debuutalbum Clearing
meteen mijn aandacht opeisten. Met een mengeling van strijkers, hout en koper
wist men zich een weg naar mijn gehoor te banen. De muziek kent elementen uit
de jazz en de klassieke kamermuziek waarbij de folk telkens leidend is. Op subtiele wijze verkent men hier
fraai gestructureerd diverse stijlen.
De
kern van Arlet bestaat uit Aidan Shepherd(accordeon), Owen Hewson (clarinet), Thom Harmsworth (euphonium), Rosie
Holden (viool), Ben Insall (gitaar), James Gow (contrabas) en Andy Renshaw
(percussie). Men laat zich gedurende het album vergezellen door Nick Walters
(trompet) en Raven Bush (mandoline). De formatie kent in de persoon van Aidan
Sheperd zijn bandleider. Hij is tevens verantwoordelijk voor het leeuwendeel
van de composities. Toekomstig zal de band stappen ondernemen om als collectief
materiaal te schrijven.
Ondanks alle
muzikale invalshoeken klinkt de band als een organisch en hecht samenspelend geheel.
Binnen de muziek zijn tevens invloeden uit de zogenaamde minimalistische muziek
te bespeuren zodat een vergelijking met het Penguin Cafe Orchestra snel gemaakt
is. Bij het tot stand komen van de diverse stukken liet Sheperd zich door
alledaagse zaken inspireren. Zo leidde het afscheid van een vriend die op
vakantie gaat, het bezoek aan een benzinestation of de ochtend na een optreden
tot verschillende stukken. Ook een imaginaire filmsoundtrack en de Engelse
zomer worden tot klankbeelden omgevormd.
Het album
opent met Aidan’s waarbinnen Sheperd
zich voorstelt hoe het zou zijn om als zijn naamgenoot Aidan O’Rourke (o.a.
Lau) muziek te schrijven. Stemmige en repeterende blazers nemen het initiatief
waarna accordeon en de rest van de band invallen binnen dit uitermate creatieve
stuk. Diezelfde creativiteit is in al zijn uitbundigheid te beluisteren in
opvolger Ciao Ragazzi waar, door het
veelvuldige gebruik van clarinet, zelfs een streepje klezmer waarneembaar is. Het
intense en voornamelijk door accordeon bepaalde The Woodburner neigt met zijn beeldschone melodie tot verstilling.
De zomer
wordt schitterend binnen twee stukken verbeeld. Het ruim twee minuten durende Summertime Intro tovert insecten uit het
warme gras naar voren. In al zijn elegantie blaast men vervolgens met Summertime de Engelse zomer leven in.
De
verleiding is groot om ook de rest van het album minutieus te beschrijven. Laat
ik deze review even abrupt eindigen als het album zelf en die indrukken aan de
luisteraar zelf overlaten.Wanneer ik erin geslaagd ben om de lezer op het pad van Arlet te brengen
dan ben ik een tevreden mens.
Rest mij nog
te zeggen dat het album een bijzonder fraaie verpakking kent. Het album Clearing is met zijn al creativiteit
een waar feest voor het oog en de oren!
Het nieuwe jaar werpt zijn schaduwen vooruit. De Ierse
zangeres Karan Casey kondigde onlangs haar nieuwe album Two More Hours aan. Voor het eerste schreef Casey ditmaal zelf al
het materiaal. Het album kent gastoptredens van o.a. AbigailWashburnenAoifeO'Donovanen werd geproduceerd doorNiallVallely. Het album wordt zowel als hedendaags
als persoonlijk getint omschreven. Two
More Hours zal op 15 januari a.s. worden uitgebracht.
Karan Casey is vooral bekend geworden als voorvrouw
van de Ierse folk band Solas. Daarnaast bouwde Casey een solocarrière op. Met
voormalig Solas maatje John Doyle maakte zij samen het duo-album Exiles Return.
Het album Two More Hours is in zijn geheel via haar
website http://www.karancasey.com/ te
beluisteren en voor te bestellen.
De
uit Portland Oregon afkomstige zangeres Colleen Raney laat zich in haar werk
inspireren door muziek afkomstig uit Ierland en Schotland. Ze vervaardigde al
twee als verdienstelijk te betitelen soloalbums. In 2011 bracht ze samen met
zanger, gitarist Colm MacCártaigh en bodhran bespeler Matty Einion Searsonder de noemer Cuan een album uit. Met
dit fraaie album, kleinschalig van opzet, belandde Raney in avontuurlijker vaarwater.
In
de zomer van 2013 reisde Colleen naar Dublin af om haar vierde album Here This Is Home op te nemen. Zij laat
zich hierop ondersteunen door Aidan Brennan (gitaar, bouzouki en
achtergrondvocalen), Johnny B. Connolly (accordeon), Steve Larkin (viool), Colm
O’Caoimh (piano en harmonium), Trevor Hutchinson (bas) en Dave Hingerty
(drums).
Colleen
Raney beschikt over een krachtige en expressieve stem die zij op Here This Is Home steeds net iets
anders, maar altijd effectief inzet. Vergelijkingen met voortreffelijke stemmen
als die van Cathy Jordan en Karan Casey zijn in het verleden gemaakt. Het album
telt elf liedjes, handelend over thema’s als de liefde, ballingschap, reizen en thuiskomen.
Het merendeel van het materiaal bestaat uit traditionals, aangevuld met enkele
door anderen geschreven songs.
Het
album opent met een zeer geslaagde versie van Canadee-I-O. Deze vooral van Nic Jones bekende traditional krijgt
hier een bijzonder fraaie uitvoering waarin viool en accordeon de hoofdrol
spelen. Met veel inlevingsvermogen roept Raney vervolgens binnen The Boys OfMullaghbawn perfect het gevoel van heimwee naar het verre vaderland
Ierland op. Het stemmige Stand Up For
Love wordt samen met Brennan gezongen. Hij schreef de tekst samen met de Ierse dichter Vincent Woods. Met de ingetogen ballade The Lovely GreenBanks Of The Moy piekt Colleen naar een eerste hoogtepunt van dit
ragfijne album. De strijd voor zelfbestuur van Ierland, van gewelddadig tot
geweldloos, wordt hier aan de hand van de wederwaardigheden van activist
Michael Davitt bezongen.
Ook
voor een simpel liefdeslied is plek op Here
This Is Home. Het vrolijke en aanstekelijk klinkende Lassie Wi’ The Yellow Coatie is hiertoe een uitstekend vehikel met
achtergrondzang van speciale gast Hanz Araki. De pianoballade Sanctuary laat zich als volgend
hoogtepunt beluisteren en leverde tevens de titel van dit album op. Overal kan
de mens zich thuis voelen en op adem komen, is de strekking. Even verderop brengt
Raney met de ballade The Nightingale een
volgend hoogtepunt. Ditmaal wordt de melancholie van de vertrekkende emigrant
fragiel fraserend gezongen en treffend gedragen door een akoestische gitaar.
Met
traditional Craigie Hill sluit het
album af. Vanaf deze heuvel werden emigranten naar het verre Amerika
uitgezwaaid. Ingetogen percussie, viool en een accordeon zetten het afscheid
luister bij.
Met
Here This Is Home vindt Colleen
Raney zichzelf opnieuw uit. Met een diepe liefde voor de traditie blaast zij
nieuw leven in oude muziek. Het album behoort wat mij betreft tot het
allerbeste dat dit jaar te bieden heeft.
Alexa Woodward heeft een Kickstarter-project gestart ter financiering van de technische afronding van haar nieuwe album, Might Nigh.
"Might Nigh is an Appalachian English word meaning almost or very nearly. This album represents songs of homecoming and passage. Moving back to the upstate region of South Carolina after four years of living in New York city (and before that, Boston), I reconnected with the sights and sounds of my childhood- the Blue Ridge Mountains, the sounds of southern tree frogs and cicadas at night. Life came richly- I got married and embarked on a lifetime exploration of loving another human being through ups and downs, we lost his father Jack to cancer, and I have explored at new depths and heights the joys and losses of life. These experiences have woven themselves into a group of songs that I am proud of- songs that survived self critique and re-writing to make it into the final record shared here.
Recorded and mixed with Scott Minor at Wild Chorus Studio in Knoxville, Tennessee and also engineered in Austin, Texas with Grant Johnson, the album showcases familiar voices and sounds from previous records (shout out to the Annie Street crew), but also brings an infusion of more rock-driven and electronic sounds to the fore. This record is a natural next step, and I am excited to share it with you.
The funds raised here will pay for final mixing with Wild chorus, Mastering with Carl Saff in Northwest Chicago, the costs of artwork for the album and CD printing costs. Any additional funds raised beyond the project goal will go to use in the form of independent promotion of this record as it is not financially supported by any record label. As an independent artist, anything above the project goal will be used to share this record with as many people as possible.
Many thanks to fans and friends who have supported this music over the years. I'm very excited to share this project with you and hope you will be inspired to share it with others. Thanks for your support!"
Over haar laatste album It's A Good Life, Honey, If You Don't Grow Weary: "Met
haar derde album laat Woodward nog meer gelaagheid horen uitmondend in het meest complete album dat
zij tot op heden het licht liet zien. Een album vol met Appalachen folk en
blue-grass nu geïnjecteert met een stevige dosis gospel. Sprookjesachtige
muziek vol sagen en mythen waarin het soms spookt. Muziek uit de contreien van
o.a. Abigail Washburn, Gillian Welch en Neko Case". (Folklantern).
Shakespeare had vele uitspraken die ook heden ten dage nog
met regelmaat in gebruik zijn. Één die bij velen, inclusief mijzelf, wel eens
wringt is dat er geen goed en kwaad bestaat, alleen in ons denken( ‘There is
nothing either good or bad, but thinking makes it so’ – Hamlet, Act 2, Scene 2)
Onderscheid maken tussen goed en kwaad is een van de meest fundamentele
vaardigheden in ons leven en een van de stellingen kan zijn dat alles wat we
doen afzetten tegen het beeld van goed en kwaad. Evenzo goed zou je de stelling
kunnen aanhangen dat alles is wat het is, beide elementen bevat en daarmee, hoe
ellendig een situatie ook kan zijn, goed is ondanks het slechte.
Je kunt over dit gegeven meerdere bomen opzetten, maar dat
is voor een andere plaats en een ander moment. Het waren echter gedachten die
bij mij naar boven kwamen in meerdere discussies over de nieuwe plaat van Over
The Rhine, Meet Me At The Edge OfThe World. Vreemde kronkel zult U
denken?! Wellicht is dat zo. Aan de andere kant probeer ik bij vele zaken uit
het leven muziek te integreren. Kunst en muziek voor mij in het bijzonder is
als het leven.
Een beetje vrijelijk en uit de losse pols vertaald gingen
mijn gedachten dus vanuit dat basisidee naar in dit geval, Over The Rhine. Goed
en slecht! Kun je vanuit de gedachte dat je muziek zou moeten kunnen beoordelen
in goed/slecht daar dan een uitspraak in doen. Waar zet je het tegen af? Of ga
je uit van het gegeven dat elk album is wat het is en een noodzakelijke stap in
de ontwikkeling is en daarmee per definitie goed is? Uitgaand van de laatste
zin in de eerste alinea zeg je daar dan mee dat er iets goeds zit of voortkomt
uit het feit dat je een bepaalde plaat als slecht labelt en daarmee per
definitie goed is zoals het is.
Het duo Over The Rhine, Lindford Detweiler en Karin
Bergquist, hebben met Meet Me AtThe Edge Of The World een volgende stap
in hun ontwikkeling gezet. Begonnen in Cincinatti, Ohio in 1989 maken ze vanaf
1991 albums die zeer gevarieerd van opzet zijn. Meet Me…is daarin, met live
albums en compilaties meegerekend hun 22e album in evenzo veel
jaren. Wederom geproduceerd door de singer songwriter/ producer van naam en
faam Joe Henry. Daar waar voorganger The
Long Surrender heel duidelijk het zo herkenbare stempel van Henry droeg, is
Meet Me…productioneel niet als een Henry product te herkennen. Ook muzikaal is
Meet Me. geenszins te vergelijken met b.v. TheLong Surrender. Deze voorganger had
heel duidelijk een jazzy inslag. Op Meet me… is alternatieve folkpop mijns
inziens nog de beste beschrijving. Het geeft weer dat de band moeilijk te
categoriseren is en haar eigen weg volgt.
In de hierboven genoemde discussies werd het album door de
meerderheid als zeer tegenvallend bestempeld. Eerlijkheidshalve moet ik
bekennen dat na het sublieme TheLong Surrender, die hoog in mijn top 10
van 2011 terecht kwam, dit wel een doorbijtertje was. Na enkele luisterbeurten
classificeerde ik dit echter als een zeer genietbaar album die even wat tijd
nodig heeft om tot volle wasdom te komen. Het album bevat twee schijfjes,
negentien nummers en klokt samen zo rond de zeventig minuten. Ogenschijnlijk
mist het album diepte en het mysterieuze wat vele andere albums van O.T.R zo
kenmerkt. Als je de verwachtte productie, muzikale weg en andere verwachtingen
aan de kant hebt gezet en je bent bij machte om de tijd te nemen dit album te
laten rijpen dan komt die diepte als vanzelf naar boven. Feit blijft dat de
opzet van dit album kaler en meer puur gehouden is in vergelijk met eerder
werk. Melodie en harmonie lijken meer op de voorgrond te moeten treden en dat
doet het dan ook. Meerdere songs blijven sneller hangen dan voorheen het geval
was, al had het fraaie en disc 1 afsluitende Wait op The Long Surrender
ook niet misstaan.
De stem van Karin Bergquist is zoals altijd liefelijk en
van een grote schoonheid en wordt zoals ook altijd fraai gecomplementeerd door
de muzikale invulling van Detweiler. Naast de invulling van beide echtelieden
wordt er op Meet me. spaarzaam gebruik gemaakt van de kwaliteiten van een van
mijn favoriete drummers in het wereldje. Jay Bellerose, gitarist Eric Heywood,
backing vocals van Aimee Mann, bassist David Piltch, Van Dyke Parks’ accordeon
klanken, Patrick Warren die meerdere toevoegingen doet evenals Mark Goldenberg.
O.T.R heeft met Meet
Me At The Edge Of The World een album afgeleverd die hun naam eer aan doet
en niet verder gaat waar The Long
Surrender ophield of aanhaakt op het verdere verleden. Het kostte mij even
tijd om dit album op zijn merites te kunnen beoordelen en vervolgens niet per definitie
af te zetten binnen ander werk uit hun omvangrijke oeuvre. Het is een
noodzakelijke stap geweest die ze hebben moeten zetten op dit moment. Het is
aan de luisteraar of die het album als zodanig kan appreciëren en Ohio of The Long Surrender niet als referentie neemt in de beoordeling. Meet Me At The Edge Of The World is een
op zich zelf staand album geworden die goed is zoals die is, met alle elementen
die daarbij horen, goed en slecht. The
Long Surrender is verreweg mijn favoriete album van deze band.
Waarschijnlijk zou dat niet zo zijn als O.T.R telkens de veilige weg had
gekozen en keer op keer hetzelfde album had gemaakt. Ondanks dat Meet Me… een
genietbaar album is geworden is het niet het sterkste geworden wat de band
gemaakt heeft. Dat gegeven maakt dat The
Long Surrender zo mooi is voor mij of b.v. Ohio voor een andere luisteraar. Ik heb uiteindelijk dus best
genoten van deze stap van O.T.R en kan met gerust hart en met de conclusie dat
alles goed is zoals het is The LongSurrender weer eens opzetten.
Arjan Post
Webpage http://overtherhine.com/ Releasedatum 3 september 2013, Great
Speckled Dog
Het
afgelopen jaar maakte ik kennis met een fraaie verzameling zeer geslaagde
debuutalbums. Met Lay Your Dark Low weet
ook het Schotse kwartet Salt House mij te verrassen. Het kwartet bestaat uit
Siobhan Miller (zang en harmonium), Ewan MacPherson (gitaar, zang, banjo en
mondharp), Lauren MacColl (viola, viool en zang) en Euan Burton (staande bas, Rhodes
piano en zang). Individuele leden uit dit getalenteerde kwartet werden in het
verleden bekroond met titels als Scots
singer of the year, BBC Radio 2 Young
folk award en Scottishjazz award.
Op
Lay Your Dark Low presenteert Salt
House zich als collectief waarbij Ewan MacPherson de helft van het materiaal
schreef. De gehele band arrangeerde en produceerde het album in nauwe
samenwerking met co-producer Mattie Foulds. Hij is vooral bekend van zijn werk
met vrouwlief Karine Polwart. Naast eigen geschreven werk brengt men tevens een
drietal traditionals naadloos in elkaar overvloeiend. Hier weet men een geheel
eigen stempel op te drukken. Voorvrouw Siobhan Miller concentreert zich hoofdzakelijk
op de vocalen. Haar stem klinkt aards maar ook weet ze met haar zuivere stem de
luisteraar naar grotere hoogtes mee te voeren.
Hoogtepunten
zijn op dit album moeilijk aan te wijzen aangezien Lay Your Dark Low over de gehele linie een bijzonder sterke indruk
maakt. Het album opent met opgewekte strijkers die het meeslepende en meteen
aansprekende Strong Dark Souls
brengen. Verder tekent zich meteen de zo kenmerkende Schotse tongval van
Siobhan Miller af. Staande bas, viola en viool ondersteunen verderop het album
de associatieve tekst van het ingetogen maar dwingende Freshwater Salt.
Drie
geloven op een kussen, daar slaapt de duivel tussen? David Francey’s bedoeling met
MorningTrain was een andere. Het maakt niet uit of je Jezus, Boeddha of
Allah als leidsman kiest of juist de duivel vreest. Uiteindelijk zitten we allemaal
in hetzelfde schuitje is de strekking van het verhaal. Salt House brengt het
geheel energiek en ritmisch waarbij strijkers en staande bas de toon aangeven.
Stemmige
snaren en koor preluderen op het ruim opgezette She Walks In Beauty. Deze afsluiter is o.a. gebaseerd op een
gedicht van Lord Byron samengevoegd met teksten van avonturier James Alpin
McPherson. Het gepassioneerd gezongen stuk boeit in al zijn gedragenheid van
begin tot eind en wordt uitgeleid door het koor waar ook o.a. Bella Hardy en
Rachel Newton deel vanuit maken.
Met
Lay Your Dark Low brengt het Schotse
kwartet Salt House op indrukwekkende wijze een verfijnd en volwassen debuut.
Voorafgaand aan het in 2002 uitgebrachte comeback
album Fashionably Late kampte Linda Thompson
met ernstige heesheid waardoor haar solocarrière ruim elf jaar stil lag. Met Fashionably Late maakte Thompson echter
een van de allermooiste folk albums van de jaren nul. Haar stem bleek wonderwel
geconserveerd. Vijf jaar later herhaalde zij dit kunststukje met Versatile Heart. Nu zes jaar later
verscheen onlangs haar nieuwe album Won't
Be Long Now.
Uiteindelijk zijn het altijd de ballades die mij het beste
bevallen en bijblijven. Wat dit betreft komt de luisteraar op Won’t Be Long Now ruimschoots aan zijn
trekken. Zo opent het album met het beeldschone Love’s For Babies And Fools dat Linda op aandringen van de helaas
overleden Kate McGarrigle voltooide. Voormalig echtgenoot Richard verzorgt de memorabele
begeleiding op akoestische gitaar. Verderop laten Sam Amidon (gitaar en banjo)
en David Mansfield (Weissenborn gitaar) binnen het samen met Ron Sexsmith
geschreven If I Were A Bluebird hun
snaren welluidend klinken en verzorgd Amy Helm de achtergrondvocalen. Het door
Teddy Thompson geschreven Father Son
Ballad is wat mij betreft een hoogtepunt. Dit lied, gedragen door de
akoestische gitaar van John Doyle en een door Dave Swarbrick aangestreken
viool, brengt diepte aan.
De ingetogen sfeer wordt vastgehouden met het
kinderliedje Nursery Rhyme Of Innocence
& Experience. Natalie Merchant opende drie jaar geleden hiermee haar
onvolprezen LeaveYour Sleep album. De samen met Teddy
gebrachte traditional Paddy´s Lamentation
vindt hier tevens een plek. Het is afkomstig van de soundtrack van Scorcese´s
Gang Of New York. Binnen de meeslepende jammerklacht Never The Bride vinden vrijwel alle meewerkende artiesten onderdak
waarna Thompson doodleuk Blue Bleezin
Blind Drunk brengt. Hier wordt het lot van de door dronkenlap Mickey bont
en blauw geslagen bruid bezongen. Mevrouw zet het vervolgens zelf op een zuipen
om bij het krieken van de dag geheel lam huiswaarts te keren. Dat zal hem
leren!
Laat de luisteraar niet het idee krijgen dat Thompson
indachtig de titel en cover zo dadelijk, met de regenjas aan en der dagen zat, de
zee inloopt. Humor en lichtheid tekenen zich af op dit album. Tussen de trits
meesterlijke ballades strooit Thompson namelijk met de nodige frivoliteiten. Zo
neemt dochter Kami in het uptempo As Fast
As My Feet de vocalen waar. Dit door Anna McGarrigle geschreven stuk wordt
verder versierd door een elektrische gitaar van kleinzoon Jack Hobbs die zo te
horen wel eens naar opa Richard geluisterd heeft. Ook Mr. Tams geeft lucht. Aanvankelijk lijkt dit mallotige stuk geheel
te detoneren. Na herhaalde beluistering valt het echter toch op zijn plek. Dat
zowel Eliza Carthy als Susan McKeown een couplet voor hun rekening nemen versterkt
de feestvreugde.
Won´t Be Long Now werd op verschillende plaatsen in het Verenigd
Koninkrijk en Amerika vastgelegd waarbij diverse producers aan de knoppen
zaten. Desondanks is er sprake van een wonderwel samenhangend album. Het kan
zich zonder moeite met beide voorgangers meten en zal, indachtig de
persoonlijke bedankjes van Thompson, in welke vorm dan ook tevens een opvolger
kennen.
Onlangs ontsloot de English Folk Dance
and Song Society (EFDSS) een grote hoeveelheid traditionele muziek door deze
als digitaal archief gratis beschikbaar te stellen. Men vroeg Fay Hield als
project coördinator om een selectie van dit werk voor een groter publiek te
brengen. Samen met Seth Lakeman (viool, bouzouki), Martin Simpson (gitaar),
Nancy Kerr (viool), Ben Nichols (staande bas, concertina) kwijt zij zich
voorbeeldig van haar taak hierbij geholpen door Hurricane Party collega’s Rob
Harbron (concertina en viool) en Sam Sweeney ( fiddle, cello, nickelharpa en
percussie).
Uitgangspunt bij het samenstellen van het
samenwerkingsproject The Full English
was om het werk nieuw leven in te blazen. Zou getrouw mogelijk het traditionele
materiaal reproduceren stond niet op de agenda. Het gezelschap brengt het
project de komende tijd tevens live op de planken.
Alle deelnemende artiesten leveren
vocalen aan iets dat meteen van pas komt met het a capella gebrachte Awake Awake. Fay Hield neemt hier meteen
het initiatief. Seth Lakeman brengt vervolgens met zijn zo kenmerkende
vioolspel het strijdbare Stand by your
Guns naar voren. Verderop het album laat hij zich met het ontroerende Portrait Of My Wife juist van zijn meest
intieme kant horen. Martin Simpson levert met Creeping Jane een van de hoogtepunten van dit album. Het frivole
strijkersarrangement draagt het bezongen getroebleerde renpaard welhaast eigenhandig
over de eindstreep.
Het album kent twee instrumentale
stukken. Allereerst is er het gracieuze Morris-deuntje William And Nancy. Vocalen uit een ver verleden, vastgelegd op een wasrol,
openen het ijle Brigg Fair dat de
luisteraar op het puntje van zijn stoel achter laat.
De The Full English bestaat
uit een brede waaier van love-songs, music-hall, zeemansliederen en dance-tunes.
Zo buitelen de stemmen van Fay Hield en Nancy Kerr
vrolijk over elkaar in het dansbare ArthurO’Bardley terwijl Ben Nichols
verderop krachtig de vocalen waarneemt op het stoere zeemanslied Rounding The Horn.
Het album wordt afgesloten door Fay
Hield die met behulp van het fraaie koortje Man
In The Moon bezingt waarna ze met het prachtige Linden Lea het licht uit doet. De 19e eeuwse tekst van
William Barnes, gestoeld op muziek van Vaughan Williams, wordt meeslepend
gebracht. Fay Hield steekt hiermee mentrix Maggie Boyle regelrecht naar de
kroon.
Folk liefhebbers komen dit jaar met diverse projecten goed aan
hun trekken. Naast Laylam (Eliza Carthy, Bella Hardy, Lucy Farrell & Kate Young) en
The Liberty To Choose (James Findlay, Bella Hardy, Lucy Ward & Brian
Peters) overtuigt The Full English met
het gelijknamige album. Rest
mij nog te zeggen dat dit project, met zijn fraaie verpakking en complete
achtergrondinformatie, voorbeeldig wordt gepresenteerd.
Deze Canadese singer-songwriter,
uit de Six Shooter stal, maakt ijzingwekkend goede liedjes. Voor haar laatste
album ‘Hunter Hunter’ ontving ze een Juno award (de Canadese Grammy!). Haar stem
doet wat denken aan Aimee Mann meets Suzanne Vega. Ondanks het melancholische
karakter van veel van haar songs is Amelia op het podium een uiterst
sprankelende en soms ook behoorlijk grappige persoonlijkheid. Haar muziek wordt
in haar thuisland omschreven als “a bit like Leonard Cohen being channelled in a
dusty saloon by Patsy Cline.” Haar nieuwe album ‘Spectators’ is in januari
uitgekomen bij Blue Rose Records en is wederom een juweeltje waarvoor ze alweer
een Juno Award nominatie op zak heeft.
"Tien
knap geschreven liedjes. Ze bezorgen een euforisch gevoel waardoor je wilt
uitroepen; “Yes!”. Het gevoel wat je krijgt wanneer iemand bovenmatig presteert!
Spectators als geheel is dan ook niets anders dan een bull’s eye!" Rein van
den Berg, FolkForum.nl
"wat is dit een mooie en indrukwekkende
plaat... Onmisbaar voor liefhebbers van vrouwelijke singer-songwriters in het
rootssegment en voor muziekliefhebbers ver daar buiten." Erwin Zijleman,
Krenten Uit De Pop
"na de beluistering van “Spectators” van Amelia
Curran duikt er bij mij toch een dwingend gevoel op om nu al een jaarlijstje
2013 aan te leggen en daarop dit beklijvend mooie en qua songteksten wat donker
uitgevallen album helemaal bovenaan te noteren." Valsam, Rootstime.be
vrijdag 25 oktober - Theater de Wegwijzer, Nieuw en Sint
Joosland aanvang 20:30 uur
