Andy Kirkham, Not one but another

Met zijn vijfde album Not one but another verschijnt de Britse zanger, gitarist en liedjesschrijver Andy Kirkham eindelijk op mijn radar. Hij laat zich als een bijzonder begenadigd gitarist kennen die o.a. Oost Europese en Afrikaanse muziek speelt. Hij nam in het verleden materiaal van zowel Ali Farka Toure, Martin Simpson, Villa Lobos als van Astor Piazzola onderhanden. Voor Andy is de wereld een dorp. Op zijn debuutalbum Unsui bracht hij werk van o.a. Bert Jansch, John Renbourn en John Martyn. Deze namen worden tegenwoordig net iets te vaak genoemd, de lezer mag ze wat mij betreft meteen ook weer vergeten. Wanneer ik er in geslaagd ben om aan te geven dat Not one but another mij dikwijls aan de fraaie akoestische folk muziek uit begin jaren zeventig deed denken dan ben ik een tevreden mens.

Wie ver reist kan veel verhalen. Juist dit doet Kirham op zijn nieuwste album met negen zelfgeschreven stukken en twee traditionals. Na een lange reeks van concerten weer thuiskomen is hetgeen hij bezingt in opener Travelling Song. Het kalme glashelder opgenomen akoestische gitaarspel domineert meteen, hier bijgestaan door een accordeon. Het zal hét recept voor het gehele album blijken. Stem en gitaar vergezeld van een enkel ander instrument. Zo klinkt op het net iets meer tempo makende Call Me tevens de staande bas maar ook een pan met water die als percussie instrument wordt ingezet. De uit het Midden Oosten afkomstige traditional Lammah Badah opent met een fraaie Spaanse gitaar. Cahon en viool versterken vervolgens de Mediterrane sfeer.

Met het beknopte instrumentale Ottro Pollo Verde laat Andy zich als de ingetogen gitarist kennen die ooit werk van Eric Satie opnam. Meteen daarop volgend brengt hij het eveneens instrumentale Cat Bells waarop van meer dynamiek sprake is en alles uit de kast mag. Het hooggestemde derde instrumentale stuk Pteraphyllum Scalore (Angel Fish) lost even verderop de inmiddels even hooggestemde verwachtingen volledig in.

Tot de mooiste stukken van dit album reken ik zondermeer de uit West Afrika afkomstige traditional Jarabi. Staande bas en kalebas ondersteunen niet slechts het lome ritme maar zorgen tevens voor de nodige couleur locale. Met het ingetogen Sundown, geïnspireerd op de begrafenis van Margaret Thatcher, sluit Kirkham het album af. Gesloten fabrieken en daardoor ten dode opgeschreven dorpen vormen de achtergrond. Bij deze terugblik op de gevolgen van het door de Iron Lady gevoerde desastreuse beleid laat Andy zich nog eenmaal gewapend met stem en gitaar van zijn beste kant laat zien.

 

Met Not one but another neemt Andy Kirkham de luisteraar mee op reis. Hij deelt zijn persoonlijke ervaringen zowel thuis als onderweg opgedaan. Het levert een veelzijdig album op dat mij in korte tijd dierbaar geworden is.

Hans Jansen

Website http://andykirkham.com/
Releasedatum Mei 2015 Eigen Beheer