Na het succes van het titelloze debuutalbum uit 2013 toerden The Railsplitters volop door de Verenigde Staten. Voor het nieuwste album liet men zich wederom inspireren door bijvoorbeeld het geluid van The Infamous Stringdusters en Lake Street Dive. Naast bluegrass zijn er invloeden vanuit o.a. americana, country en doowop te beluisteren. Voor The Faster It Goes nam het gezelschap zelf de productie ter hand. De band bestaat uit Lauren Stovall (gitaar), Christine King (viool), Dusty Rider (banjo), Peter Sharpe (mandoline) en Leslie Ziegler (staande bas). Banjo bespeler Rider schreef het grootste gedeelte van het materiaal. Frontvrouw Lauren Stovall neemt het leeuwendeel van de zeer geslaagde vocalen voor haar rekening. Daarnaast leveren alle Railsplitters achtergrondvocalen aan. Op The Faster It Goes brengt het gezelschap naast zelfgeschreven werk een cover vergezeld van een aantal instrumentals.
The Railsplitters openen het album met Tilt-a-Whirl. De hierin bezongen gedachten draaien minstens zo snel in de rondte als de kermisattractie waarmee zij vergeleken worden. Zo, het tempo zit er meteen lekker in. Zoals binnen vrijwel alle stringbands gebruikelijk is bespelen de leden van deze stringband hun instrument zonder uitzondering op virtuoze wijze. Dit leidt echter nergens tot overmatige solo’s of ander overbodig gepiel. Binnen It’s A Little Late is ter illustratie hiervan een dalende melodielijn opgenomen waarin viool en mandoline fraai met de zang hand in hand samen gaan. Het opgewekt klinkende You is terecht als single uitgebracht. Met zijn aanstekelijke melodie doet het dienst als ideale staalkaart van het talent van dit gezelschap. Het verderop gebrachte Planted On The Ground behoort tot de hoogtepunten van het album. Grandioos hoe men hier zowel versnelling als vertraging aanbrengt. Naast al dit lekkers plaatst de band op het album goed verdeelde instrumentale stukken. Zo is er het kalme The Estuary te horen evenals Goosetown waarbinnen o.a. mandoline en viool beurtelings excelleren.
Wat mij in het bijzonder zo aan de door stringbands gebrachte muziek bevalt, is het ongedwongen optimistische, energieke en vrolijke karakter van deze muziek. Uiteraard zit het leven binnen deze gedreven gespeelde akoestische muziek ook wel eens niet mee. Zo is er bijvoorbeeld wel eens sprake van een gebroken hart. Gelukkig blijft men hier niet eindeloos mee tobben zoals elders wel eens het geval is. Het leven is er ten slotte om zoveel als mogelijk voluit te beleven en niet om er aan te lijden. Dit album is voor iedereen die bluegrass in het hart gesloten heeft. The Faster It Goes… van harte aanbevolen!
Hans Jansen.
Website http://www.therailsplitters.com/
Releasedatum 21 mei 2015, Eigen Beheer
http://www.cdbaby.com/cd/therailsplitters2
Geen opmerkingen:
Een reactie posten