Kirsty Bromley, Sweet Nightingale e.p.

Kirsty Bromley, Sweet Nightingale e.p.

 

“Wat moet het geweldig zijn: zo jong en over zoveel talent te kunnen beschikken” verzuchtte ik vorig jaar bij het debuut van Josienne Clarke. Diezelfde verzuchting slaakte ik onlangs bij mijn eerste kennismaking met het werk van Kirsty Bromley. Kirsty is 22 lentes jong, speelt trompet, danst, onderwijst en zingt ondanks enige beginners nervositeit de sterren van de hemel.

Kirsty woont in de buurt van Sheffield en maakt deel uit van de bloeiende folk-scene aldaar. Om in haar levensonderhoud te voorzien past ze overdag als rondreizende nanny op de kinderen van o.a. Eliza Carthy met wie zij ook samenwerkte. Onlangs deelde zij nog het podium met Martin Simpson.

Het afgelopen najaar legde Kirsty haar debuut e.p. Sweet Nightingale getiteld vast. Zij laat zich hierop bijstaan door Simon Dumpleton op accordeon en piano, Oli Matthews op sopraan saxofoon en melodeon, Phillipe Barens op gitaar en fluit. Vergezeld van Kirsty’s trompet en zang levert dit zowel een organisch als avontuurlijk geluid op.

 Op Sweet Nightingale laat Kirsty drie volledig gearrangeerde covers horen die haar om persoonlijke redenen aanspreken en waarmee ze voldoende binding ervaart om haar hart in te leggen. Deze worden vergezeld van twee traditionals welke zij a-capella uitvoert. Het gaat hier om The Trees They Do Grow High en titelsong Sweet Nightingale beiden vorig jaar ook al vlekkeloos gebracht door Jackie Oates op het album Saturnine. Kirsty trekt beide stukken geheel naar zich toe en weet van begin tot eind ongemeen te boeien.

Sweet Nightingale opent met het kleurrijke Crow On The Cradle (Sydney Carter). Hier toont de band zich in optima forma. Sopraan sax en accordion buitelen gedreven over elkaar. De medley Roll You Sweet Rain/ Down (Kate Fagan/ Phillipe Barnes & Tim Cottorell),  geïntroduceerd door fluit en verder gedragen door piano en accordeon, beschikt over een werkelijk beeldschone melodie. Een dun lijntje gitaar en accordeon onderstreept afsluiter Singing Through The Hardtimes (Utah Phillips) waarbij fraaie samenzang iedereen een hart onder de riem steekt die dit in getroubleerde tijden nodig heeft.

Met Sweet Nightingale van Kirsty Bromley ontspruit een nieuwe loot aan de Britse folk stam. Het moet geweldig zijn: zo jong en zoveel talent.


Hans Jansen

Website, http://www.kirstybromley.com/
Releasedatum, 25 november 2011, Self Release

Sarah Siskind, Novel.

Sarah Siskind, Novel.

 

Een aantal jaren geleden ontdekte ik de stem en muziek van Sarah Siskind. Sarah groeit op in North Carolina met een dieet van bluegrass, gospel, muziek uit het Appalachen gebergte en klassieke muziek. In 2001 debuteert zij met het album Covered, in tegenstelling tot wat de titel doet vermoeden exclusief bevolkt met eigen werk. Zangeres Jennifer Kimball en gitarist Bill Frisell zijn prominente gasten op dit zeer overtuigende debuut. Na 5 jaar duikt Siskind weer op met haar tweede album bestaande uit twee e.p.'s, Studio/ Living Room getiteld. Alison Krauss covert Simple Love waarna Bon Iver enkele jaren later live hetzelfde zal doen met Lovin's for Fools. In 2009 komt Siskind met het album Say It Louder op de proppen, hier valt alles perfect op zijn plaats met hulp van o.a. Julie Lee en Jerry Douglas.

 

Rondom de vocale vermogen van Sarah Siskind wordt soms discussie gevoerd. Sommigen horen beperkingen, ze zou met enige regelmaat haar stembanden teveel “knijpen”. Als liefhebber van Siskinds werk ervaar ik deze discussie als het bekende glas dat als halfleeg dan wel als halfvol mag worden beschouwd. Sterker mijn beker loopt over wanneer Sarah haar stem ingetogen laat klinken en dan weer rauw en intens. Soms duwend, trekkend en sleurend aan de woorden, dan weer majestueus en soeverein. Ik hoor geen beperkingen, ik hoor een vrouw die gepassioneerd vechtend haar mogelijkheden en talent op het scherpst van de snede inzet.

 

Siskind vertrouwde in het recente verleden op de bijdragen van bovengenoemde illustere namen. Haar nieuwste album Novel getiteld is een vrijwel geheel solistische onderneming.

In de zomer van 2010 trok Sarah zich in de de bergen van Colorado terug voor een aantal optredens en workshops. In deze zelfverkozen eenzaamheid kwam het creatieve proces in een stroomversnelling terecht en resulteert hier in een album geinspireerd door “the human connection, solitude, grace, family and everything in between”. Eenmaal thuis legt Siskind het materiaal definitief vast waarbij zij gitaar, piano, bas, drums en percussie voor haar rekening neemt evenals de productie van het album. Er zijn incidentele vocale gastoptredens van Ari Hest, Julie Lee en Elizabeth Foster.

 

In vergelijking met het voorgaande album Say It Louder lijkt Sarah voor relatieve eenvoud te kiezen. De algehele opzet van het materiaal klinkt opener, ze stoeit met nieuwe structuren waarbij de  nadruk nog meer op haar weergaloze stem komt te liggen. Siskind opent met het elegante en uitgewogen Yellow and Blue. Ze bezingt het verlangen zichzelf te willen verliezen in een nieuwe en vervreemdende wereld waarbij ze tevens de indruk wekt zich in een onthechte staat te bevinden. Het emotionele titelstuk Novel roept een brok in de keel op en beschrijft het verlangen de onbereikbare ander welhaast te kunnen lezen en begrijpen als een boek of een toneelstuk.

Menselijke relaties laten zich echter niet dwingen zoals het weerbarstige Take Me laat horen.

Gepassioneerd voegt Siskind de ander haar gevoelens toe in Feeling For You. Desnoods doe ik de deur op slot en laat je nooit meer gaan, zingt ze met.. die stem.. die stem.

 

Een volgend hoogtepunt is de pianoballade Crying On A Plain waarbij de emoties opnieuw de vrije teugels krijgen. Dat je ook domweg teveel om de ander kan geven laat Nowhere In The Middle treffend horen met percussieve inzet van zoutvaatjes, rijst en ontbijtgranen. Dat Siskind over de nodige soul beschikt wist ik al, het zoekende en verbeten klinkende Rescue You laat het nogmaals horen evenals de als gospel gebrachte traditional Didn’t It Rain. Op de honderdste geboortedag van Mahalia Jackson stelt Siskind deze track voor liefhebbers gratis ter beschikking op haar site, een regelrecht eerbetoon.

 

Met Novel brengt Sarah Siskind een volgend diep emotioneel en betekenisvol album.

Voor hen die open staan voor deze ware tour de force, een openbaring!

 

Hans Jansen

 

Website http://sarahsiskind.com/home.cfm

Releasedatum 27 september 2011 Red Request Records

 

Catie Curtis, Stretched Limousine On Fire.

Een heuse folk revival overspoelde het noordoosten van Noord Amerika in de jaren negentig. Lieden als Shawn Colvin, John Gorka, Lucy Kaplansky, Dar Williams en Richard Shindell bouwden dankbaar voort op de fundamenten gelegd door de successen van o.a. Suzanne Vega en Tracy Chapman. Blijkbaar was er weer een grote behoefte aan echte emoties en echte liedjes tussen de alomtegenwoordige stadionacts.

Na in 1989 eerst een cassette met eigen werk het licht te hebben laten zien debuteert de uit Boston afkomstige Catie Curtis twee jaar later met From Years To Hours. Intelligente folk-pop waarin haar warme en duidelijk articulerende stem de toon aangeeft. Catie zingt hierbij veelal gracieus om de woorden heen waardoor zij welhaast een tweede melodie tevoorschijn tovert. Haar catalogus bestaat uit een wonderlijk samenhangend en stabiel oeuvre waarbij experimenten, anders dan bijvoorbeeld collega Kris Delmhorst, doorgaans geschuwd worden. Curtis overtreft zichzelf met het in 1999 verschijnende A Crash Course In Roses. Hier rijgen hoogtepunten zich moeiteloos aan elkaar in een glasheldere productie van Ben Wisch (Jonatha Brooke, Mark Cohn, David Wilcox). In Nederland scoort Catie zelfs een kleine hit met What’s The Matter waarna de aandacht van het grote publiek verslapt. De afgelopen jaren maakt Curtis albums waarop de popmuziek naar mijn smaak net iets teveel over de folk domineert. Elk album kent echter steevast meerdere songs die aankoop rechtvaardigen. In 2009 vat zij haar oeuvre samen op het geheel akoestische Hello Stranger met gasten Darrell Scott en Mary Gauthier.

Een nieuwe fase lijkt nu aangebroken te zijn met Catie’s nieuwste album Stretched Limousine On Fire. In een warme productie van Lorne Entress (Lori McKenna, Mark Erelli, Alastair Moock) spreekt Curtis tot de luisteraar. Haar band bestaat uit o.a. bassiste Jennifer Condos en drummer Jay Bellerose afkomstig uit Ray Lamontagne’s Pariah Dogs en kent verder mooi ingetogen (slide) gitaarspel van Thomas Juliano, toetsen van Kate Wolf en achtergrondvocalen van Lisa Loeb.

Sinds enkele jaren is Catie getrouwd en moeder van twee kinderen. Het (familie) leven en de liefde bezingt deze zichtbaar goed in haar vel stekende psychologe hier met veel inlevingsgevoel voorbeeldig. Voor de luisteraar die hierbij zijn wenkbrauwen denkt te moeten fronsen zij gezegd dat het “same sex marriage” in de V.S. weliswaar wettelijk vastgelegd is maar tegelijkertijd moeizame acceptatie kent. In die zin versta ik haar teksten ook als een viering van deze recentelijk verworven positie.

Stretched Limousine On Fire opent met het koesteren van jeugdherinneringen en familiebanden in Let It Last waarbij Mary Chapin Carpenter de achtergrondvocalen verzorgd.  Het van fijnzinnige gitaaraccenten voorziene Highway de Sol bezweert duiveltjes. Duiveltjes die vaak op onverwachte momenten in het achterhoofd opduiken en ons doen twijfelen aan de schijnbare zekerheid van de liefde. In pianoballade Riverwide bezingt Curtis de overgang van adolescent naar volwassene. Wat brengt het leven mij wanneer ik eenmaal die rivier oversteek? Hoogtepunt vormt wat mij betreft het verdrietige en machteloze After Hours.

Verwondering over het vinden van de ander en het bezegelen van de liefde door het huwelijk is het onderwerp van I Do. De twijfel knaagt echter aan diezelfde verwondering in Wedding Band, garanties bestaan niet in leven en liefde. Melodieën “warm as whiskey” serveert Catie in het up-tempo Shadowbird en titelnummer Stretched Limousine On Fire om even later los te barsten in het heerlijk naïeve Another Day. Pluk de dag is het credo in een song die klinkt als de vroege Talking Heads. Curtis sluit af met Hearts and Seeds, “All our tears fall like rain on seeds”. De mens en zijn eigen sterfelijkheid. Zet geen bloemen op mijn graf. Ik ben daar niet,  maar ooit zullen we elkaar weer ontmoeten. Voor een romanticus als ik balsem op de ziel die het leven dragelijk maakt.

Met Stretched Limousine On Fire keert Catie Curtis terug naar de vorm en inhoud van haar allerbeste werk en is te beschouwen als een hoogtepunt in haar carrière.

Hans Jansen.

Website http://catiecurtis.com/

Releasedatum, 3 october 2011 Compass Records.

 

 

June Tabor & Oysterband: Ragged Kingdom.

June Tabor & Oysterband:  Ragged Kingdom.

 June Tabor, grande dame van de Engelse folk, behoeft amper introductie. Nog dit jaar bracht zij haar laatste solo album Ashore getiteld  uit. Een welhaast klassiek getoonzette auditieve ervaring van jewelste die eerlijk gezegd toch ook enige frivoliteit ontbrak. Over frivoliteit en vooral dynamiek valt op het samen met folk-rockers Oysterband geconcipieerde  Ragged Kingdom in het geheel niet te klagen. Het betreft hier een vervolg op het ruim 21 jaar geleden samen uitgebrachte en wisselvallige Freedom and Rain.

 Tabor & Oysterband lijken op Ragged Kingdom her en der regelrecht terug te grijpen op de donkere en broeierige energie van de post-punk eind jaren zeventig en begin jaren tachtig vorige eeuw. Legendarische vaandeldragers Joy Division vertolkten exemplarisch de kilte van de koude oorlog op zijn hoogtepunt en de Europese economie tegelijkertijd op zijn dieptepunt. Love Will  Tear Us Apart wordt hier met veel respect voor het origineel vastgelegd. Volksmuziek uit de 20^e eeuw inderdaad. Ook P.J. Harvey’s That Was My Veil en traditional Judas (Was A Redhead Man) kennen de klankkleur uit diezelfde tijd. Stuwende donkere bastonen vergezellen de rollende en roffelende drums alsof Martin Hannett voor de productie tekende. Ragfijne akoestische snaarinstrumenten liggen hier als verfijnd brokaat op het donkerpaarse fluweel. 

 Naast deze stemmingsvolle donkerte is er ruim plaats voor traditionals als Bonny Bunch Of Roses voorzien van een intro die in een spaghetti-western niet misstaan had. Samen met Oysterband’s John Jones duetteert Tabor in het energieke Son David afkomstig uit de Scandinavische/ Amerikaanse traditie en het uit diezelfde windstreken afkomstige If My Love Loves Me. Uitgebracht op single zou dit in een ideale wereld zomaar een alternatieve radio hit zijn.

Rustpunten zijn o.a. het geheel vocale (When I Was No But) Sweet Sixteen en Shel Silversteins over de Amerikaanse burgeroorlog handelende The Hills Of Shiloh. De grote bard Dylan wordt hier geëerd met een  davererende versie van zijn Seven Curses. Afsluiter is het overbekende The Dark End Of The Street, soul en folk in optima forma.

Folk-rock met tonen van post-punk verlenen Ragged Kingdom de nodige glans. Onweerstaanbaar  voor vleermuizen en folkies van toen en nu.

Hans Jansen.

Website http://www.topicrecords.co.uk/

Releasedatum 19 september 2011, Topic Records

Joy Kills Sorrow, This Unknown Science.

Joy Kills Sorrow, This Unknown Science.

“Emma Beaton, een naam om te onthouden” schreef ik enkele jaren geleden bij het uitkomen van Darkness Sure Becomes This City het eerste album van Joy Kills Sorrow in de nieuwe samenstelling. Lentefrisse en enigszins naïef getoonzette Americana voorzien van een fikse scheut blue-grass. Min of meer vergelijkbare bands als Crooked Still, The Greencards maar ook Uncle Earl vissen in dezelfde vijver.

Onlangs leverde Joy Kills Sorrow het nieuwe album This Unkown Science getiteld af. Opvallend is dat Emma Beaton hier nog meer ruimte aan haar bandleden geeft. Virtuositeit op o.a. mandoline, gitaar, bas, piano, orgel en banjo worden niet zozeer geëtaleerd maar immer in dienst gesteld van het eindresulaat. Beaton schrijft mee aan de parelende opener Reservations maar laat het leeuwendeel over aan tweede vrouw Bridget Kearny waardoor zij zich nog meer op zang en cello kan concentreren.

Betrof het vorige album een verzameling ongecompliceerde vrolijkheid nu lijkt een iets donkerder toon te worden aangeslagen. This Unkown Science verhaalt van romantiek en elkaar het hof maken maar ook van misverstanden in relaties en de menselijke sterfelijkheid. Gelukkig vergeet men hierbij niet de lichte toets waarbij de geneugtes van bijvoorbeeld sex en sigaretten maar ook de belofte steeds alle troep op te ruimen indien eenmaal volwassen een plek onder de zon krijgt. Opvallend aan This Unkown Science is verder dat Beaton hoorbaar vaker met haar stem varieërt, ditmaal  variërend van vol en gepassioneerd naar soms schel en dan weer naar uiterste intimiteit. Haar cello levert her en der ronkende en bonkende streken aan en samen met de alom tegenwoordige en goed geplaatste koortjes lonkend naar regelrechte indie-rock. Je zou haast gaan verlangen naar een Joy Kills Sorrow covers –album gevuld met het werk van o.a. Radiohead en Arcade Fire. Experimenteren met het eigen geluid en hierbij de grenzen verkennen en oprekken was overduidelijk de inzet in een warme productie van Sam Kassirer (o.a. Josh Ritter, David Wax Museum en Kris Delmhorst)

Hoogtepunten van dit bijzonder geslaagde album zijn wat mij betreft het vrolijk plukkende maar ook stemmige Jason en het maar net op de baan gehouden New Man waarbij Beaton haar stembanden eens flink op rekt. Even later neemt Beaton gas terug op het intieme en hees fluisterend gezongen Somewhere Over the Ocean en When I Grow Up. Loepzuivere pure passie en gedrevenheid is in het direct aansprekende en overtuigende Eli te beluisteren. Dit mag onmiddelijk mee op de iPod naar dat onbewoonde eiland en is één van de absoluut mooiste songs die ik dit jaar hoorde.

Joy Kills Sorrow koos met This Unknown Science voor een gedurfde nieuwe aanpak met als resultaat een boeiend en avontuurlijk album gevuld met een mix van pop, rock, folk en jazz. Ongekend inderdaad.

Hans Jansen

Website http://www.joykillssorrow.com/

Releasedatum, 13 september 2011 Signature Sounds