Joy Kills Sorrow, This Unknown Science.
“Emma Beaton, een naam om te onthouden” schreef ik enkele jaren geleden bij het uitkomen van Darkness Sure Becomes This City het eerste album van Joy Kills Sorrow in de nieuwe samenstelling. Lentefrisse en enigszins naïef getoonzette Americana voorzien van een fikse scheut blue-grass. Min of meer vergelijkbare bands als Crooked Still, The Greencards maar ook Uncle Earl vissen in dezelfde vijver.
Onlangs leverde Joy Kills Sorrow het nieuwe album This Unkown Science getiteld af. Opvallend is dat Emma Beaton hier nog meer ruimte aan haar bandleden geeft. Virtuositeit op o.a. mandoline, gitaar, bas, piano, orgel en banjo worden niet zozeer geëtaleerd maar immer in dienst gesteld van het eindresulaat. Beaton schrijft mee aan de parelende opener Reservations maar laat het leeuwendeel over aan tweede vrouw Bridget Kearny waardoor zij zich nog meer op zang en cello kan concentreren.
Betrof
het vorige album een verzameling ongecompliceerde vrolijkheid nu lijkt een iets
donkerder toon te worden aangeslagen. This
Unkown Science verhaalt van romantiek en elkaar het hof maken maar ook van
misverstanden in relaties en de menselijke sterfelijkheid. Gelukkig vergeet men
hierbij niet de lichte toets waarbij de geneugtes van bijvoorbeeld sex en
sigaretten maar ook de belofte steeds alle troep op te ruimen indien eenmaal
volwassen een plek onder de zon krijgt. Opvallend
aan This Unkown Science is verder
dat Beaton hoorbaar vaker met haar stem varieërt, ditmaal variërend van vol en gepassioneerd naar soms schel
en dan weer naar uiterste intimiteit. Haar cello levert her en der ronkende en
bonkende streken aan en samen met de alom tegenwoordige en goed geplaatste koortjes
lonkend naar regelrechte indie-rock. Je zou haast gaan verlangen naar een Joy
Kills Sorrow covers –album gevuld met het werk van o.a. Radiohead en Arcade
Fire. Experimenteren met het eigen geluid en hierbij de grenzen verkennen en
oprekken was overduidelijk de inzet in een warme productie van Sam Kassirer
(o.a. Josh Ritter, David Wax Museum en Kris Delmhorst)
Hoogtepunten van dit bijzonder geslaagde album zijn wat mij betreft het vrolijk plukkende maar ook stemmige Jason en het maar net op de baan gehouden New Man waarbij Beaton haar stembanden eens flink op rekt. Even later neemt Beaton gas terug op het intieme en hees fluisterend gezongen Somewhere Over the Ocean en When I Grow Up. Loepzuivere pure passie en gedrevenheid is in het direct aansprekende en overtuigende Eli te beluisteren. Dit mag onmiddelijk mee op de iPod naar dat onbewoonde eiland en is één van de absoluut mooiste songs die ik dit jaar hoorde.
Joy Kills Sorrow koos met This Unknown Science voor een gedurfde nieuwe aanpak met als resultaat een boeiend en avontuurlijk album gevuld met een mix van pop, rock, folk en jazz. Ongekend inderdaad.
Hans Jansen
Releasedatum, 13 september 2011 Signature Sounds
Geen opmerkingen:
Een reactie posten