Na in 1989 eerst een cassette met eigen werk het licht te hebben laten zien debuteert de uit Boston afkomstige Catie Curtis twee jaar later met From Years To Hours. Intelligente folk-pop waarin haar warme en duidelijk articulerende stem de toon aangeeft. Catie zingt hierbij veelal gracieus om de woorden heen waardoor zij welhaast een tweede melodie tevoorschijn tovert. Haar catalogus bestaat uit een wonderlijk samenhangend en stabiel oeuvre waarbij experimenten, anders dan bijvoorbeeld collega Kris Delmhorst, doorgaans geschuwd worden. Curtis overtreft zichzelf met het in 1999 verschijnende A Crash Course In Roses. Hier rijgen hoogtepunten zich moeiteloos aan elkaar in een glasheldere productie van Ben Wisch (Jonatha Brooke, Mark Cohn, David Wilcox). In Nederland scoort Catie zelfs een kleine hit met What’s The Matter waarna de aandacht van het grote publiek verslapt. De afgelopen jaren maakt Curtis albums waarop de popmuziek naar mijn smaak net iets teveel over de folk domineert. Elk album kent echter steevast meerdere songs die aankoop rechtvaardigen. In 2009 vat zij haar oeuvre samen op het geheel akoestische Hello Stranger met gasten Darrell Scott en Mary Gauthier.
Een nieuwe fase lijkt nu aangebroken te zijn met Catie’s
nieuwste album Stretched Limousine On
Fire. In een warme productie van Lorne Entress (Lori McKenna, Mark Erelli,
Alastair Moock) spreekt Curtis tot de luisteraar. Haar band bestaat uit o.a.
bassiste Jennifer Condos en drummer Jay Bellerose afkomstig uit Ray
Lamontagne’s Pariah Dogs en kent verder mooi ingetogen (slide) gitaarspel van
Thomas Juliano, toetsen van Kate Wolf en achtergrondvocalen van Lisa Loeb.
Sinds enkele jaren is Catie getrouwd en moeder van twee
kinderen. Het (familie) leven en de liefde bezingt deze zichtbaar goed in haar
vel stekende psychologe hier met veel inlevingsgevoel voorbeeldig. Voor de
luisteraar die hierbij zijn wenkbrauwen denkt te moeten fronsen zij gezegd dat
het “same sex marriage” in de V.S. weliswaar wettelijk vastgelegd is maar
tegelijkertijd moeizame acceptatie kent. In die zin versta ik haar teksten ook
als een viering van deze recentelijk verworven positie.
Stretched Limousine
On Fire opent met het koesteren van jeugdherinneringen en familiebanden in Let It Last waarbij Mary Chapin
Carpenter de achtergrondvocalen verzorgd. Het van fijnzinnige gitaaraccenten voorziene Highway de Sol bezweert duiveltjes.
Duiveltjes die vaak op onverwachte momenten in het achterhoofd opduiken en ons
doen twijfelen aan de schijnbare zekerheid van de liefde. In pianoballade Riverwide bezingt Curtis de overgang van
adolescent naar volwassene. Wat brengt het leven mij wanneer ik eenmaal die
rivier oversteek? Hoogtepunt vormt wat mij betreft het verdrietige en
machteloze After Hours.
Verwondering over het vinden van de ander en het bezegelen
van de liefde door het huwelijk is het onderwerp van I Do. De twijfel knaagt echter aan diezelfde verwondering in Wedding Band, garanties bestaan niet in
leven en liefde. Melodieën “warm as
whiskey” serveert Catie in het up-tempo Shadowbird
en titelnummer Stretched Limousine On
Fire om even later los te barsten in het heerlijk naïeve Another Day. Pluk de dag is het credo in
een song die klinkt als de vroege Talking Heads. Curtis sluit af met Hearts and Seeds, “All our
tears fall like rain on seeds”. De mens en zijn eigen sterfelijkheid.
Zet geen bloemen op mijn graf. Ik ben daar niet, maar ooit zullen we elkaar weer ontmoeten.
Voor een romanticus als ik balsem op de ziel die het leven dragelijk maakt.
Met Stretched
Limousine On Fire keert Catie Curtis terug naar de vorm en inhoud van haar allerbeste werk
en is te beschouwen als een hoogtepunt in haar carrière.
Hans Jansen.
Releasedatum, 3 october 2011 Compass Records.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten