"All music is folk music. I ain't never heard no horse sing a song" Louis Armstrong

dinsdag 20 oktober 2009

Katie Sawickie, Time Spent Lost


Katie Sawickie, Time Spent Lost.

Op de niet aflatende speurtocht naar nieuwe muziek kom je velerlei tegen dat onmiddellijk weer weg geklikt kan worden. Maar soms slaat de vonk opeens over, dat laatste was het geval bij Katie Sawicki's laatste album Time Spent Lost. Ik kwam bij haar terecht via Judith Avers meest recente cd Mountain And Shore, Sawicki zingt hierop achtergrondvocalen. Katie debuteert in 2004 met het album Black Boots in 2006 opgevolgd door For The Quiet, beiden singer songwriter albums in de voetsporen van o.a. Dar Williams, Catie Curtis en Kris Delmhorst.

Met Time Spent Lost zet Sawicki een volgende stap en maakt zij optimaal gebruik van de mogelijkheden welke de studio haar biedt. In tegenstelling tot hetgeen Delmhorst op haar  laatste album Shotgun Singer laat horen slaagt Katie hier wonderwel om invloeden uit de indie muziek (Iron & Wine) te verweven met hedendaagse gelaagde typische Oostkust folk. Dit levert een schitterend album op vol hartzeer gedurende een problematische relatie; een ware achtbaan aan emoties wordt over de luisteraar uitgestort.Dit zonder ook maar ergens cynisch of haatdragend te worden; Katie spaart met name zichzelf niet in haar pijnlijke eerlijkheid.

Sawicki besteedt op Time Spent Lost veel aandacht aan de vocalen, o.a. op prijsnummer Good Thing verzorgt zij haar eigen achtergrondvocalen en benadert hiermee het geluid dat ooit door The Roches gebracht werd. Cellist, en vast podiummaatje Emily Stanback, zorgt voor een aangenaam licht dreigende melancholische onderstroom gedurende een groot deel van het album. Katie laat de teksten van haar songs afdrukken op vier bijgesloten briefkaarten; klaar om verstuurd te worden naar...

Ze sluit Time Spent Lost af met Longest Year: “I wanna bite my nails, cut off my hair. Throw out the dead weight of that longest year”. Hopelijk is Katie hierin geslaagd met dit prachtige foutloze emotionele album dat, ondanks de thematiek, nergens echt topzwaar wordt.

Hans Jansen.


Website, http://www.thecabinproject.com/
Releasedatum, 21 april 2008, Bend Records BMI
  

vrijdag 16 oktober 2009

Jill Andrews, Jill Andrews e.p.


 Jill Andrews, Jill Andrews e.p.

Pas dit jaar maakte ik kennis met de muziek van The Everybodyfields, een band uit Tennessee waarin Sam Quinn en Jill Andrews de scepter zwaaiden. Hun muziek op akoestische basis en  hartverscheurende samenzang maakte de nodige indruk op mij. Wat vooral een onuitwisbare indruk maakte was de prachtig heldere en troostende stem van Jill Andrews. Luister bij gelegenheid bijvoorbeeld eens naar Lonely Anywhere van hun laatste album Nothing is Okay. Een klein monument van verlangen en stil verdriet schitterend vertolkt.

Onlangs kwam het bericht dat de band uit elkaar gevallen is en Quinn en Andrews beiden een solo carrière nastreven. Ruim vijf maanden na het verscheiden van The Everybodyfields komt Jill Andrews deze maand op de proppen met haar solo debuut. Het betreft een titelloze e.p. met zes songs, drie daarvan stammen uit het recente Everybodyfields verleden. De e.p. is met hulp van Scott Minor (Sparklehorse) opgenomen, Jill wordt begeleid door een goed geoliede band. Met name toetsenist Josh Oliver (ex- Everybodyfields) en gitarist Robert Richards spelen een glansrol.

Andrews zelfvertrouwen lijkt inmiddels flink te zijn toegenomen, iets van dit zelfvertrouwen is meteen in opener Worth Keeping te horen. These Words, eerder beschikbaar als download in demo-vorm, is nu in subtiel aangeklede vorm vastgelegd. Het gedreven Sweetest In The Morning is één van de hoogtepunten van dit debuut. Let op de prachtige samenzang van Andrews en Oliver. A Way Out laat een bemoediging aan een dierbare vriend horen; laat je verslaving achter je. Jill sluit haar debuut af met City Noise, een onverbloemde liefdesverklaring aan haar nieuw gevonden liefde.

Met dit debuut heeft Jill Andrews definitief haar stem gevonden als solo artiest. Een klein maar tegelijkertijd groot album vol songs about leaving, losing and home. Liefhebbers van o.a. Patty Griffin en Gillian Welch deze markante, stemmige, donkere maar ook opbeurende country-folk is onontkoombaar.

Hans Jansen.

Website  http://www.jillandrews.com/
Releasdatum, 15-09-2009, Liam Records.

 

woensdag 7 oktober 2009

Kristina Stykos, In The Earth’s Fading Light.


Kristina Stykos, In The Earth’s Fading Light.

In deze hectische tijd waarin het ene na het andere kwaliteitsvolle album na het andere uitgebracht wordt kan het geen kwaad ook weer eens achterom te kijken. Op de plaats rust, tijd voor contemplatie. Toeval bestaat niet zou je haast zeggen; op mijn strooptocht naar “nieuwe” muziek kwam ik juist “oude “ muziek tegen. “Het beste album uit Vermont 2005” aldus de sticker, een mens moet klein beginnen en bovendien siert bescheidenheid de mens nietwaar? Ik heb mijn jaarlijst 2005 er nog eens bij gepakt, o.a. Krista Detor, Kathleen Edwards en Eliza Gilkyson namen prominente plaatsen in. Kristina Stykos blijkt achteraf gezien met In The Earth's Fading Light een album te hebben gemaakt welke moeiteloos een plek tussen genoemde dames verdiend.

Stykos maakt muziek op het snijvlak van Keltische en traditionele Amerikaanse folk muziek. Denk aan Engelse en Schotse folk, denk aan folk uit het Appalachen gebergte en aan folk uit Frans-Canadees gebied. Amerika als melting pot; Kristina heeft Griekse, Italiaanse, Engelse en Schotse voorvaderen. Al deze invloeden verwerkt Stykos op subtiele wijze in haar voorbeeldige akoestische folkmuziek. Ze maakt hierbij veel werk van haar gedreven en soms plechtstatige vocalen meestal vergezeld van kristalhelder en meesterlijk gitaarspel. Deze mevrouw heeft het nodige rechtstreeks uit het hart te melden en wíl gehoord worden. Haar stem is ergens tussen Joni Mitchell en Eliza Gilkyson te situeren, voeg zelf in gedachten wel een paar streepjes donkerte en drama toe.

Stykos maakte in 1986 haar inmiddels niet meer te verkrijgen debuut album. In The Earth's Fading Light legde zij 19 jaren later thuis in kleine setting vast. Een stoel, twee microfoons en een mobiele digitale recorder, meer is er soms niet nodig om een album van formaat te maken. Wanneer je 19 jaar de tijd neemt om materiaal te verzamelen, te schrijven en te laten rijpen dan heb je veel te vertellen. En dan neem je ook de tijd om je verhalen te vertellen in soms lange songs op een tot de nok toe gevuld album. Kristina laat zich hierop bijstaan door o.a. Patti Casey op fluit en Béla Fleck op banjo, verder spelen  (slide) gitaar, fiddle, viola en accordeon een belangrijke rol.

 Stykos strooit ruimhartig met divers gestemde instrumentaaltjes waaronder, Gypsy Lullabye (gitaar en accordeon in Mediterrane sfeer), Three Jigs en The Road To Rostrevor (beiden gitaristische hoogstandjes en meteen te gebruiken in willekeurig welke sfeervolle film dan ook) en Apogee met prachtig banjowerk van Fleck. Hoogtepunten zijn verder het plechtstatig gezongen Swallow Come Down, vogels en de gratie van  vleugels inspireren Styros. Het zal toeval zijn dat ik het album vandaag buiten in de lentezon luisterde met een zingende merel met het hoogste lied in de hoogste boom. You Follow My Soul laat natuur lyriek in optima forma horen; You are the heather in bloom under the sky. In a meadow so high.

Kristina verhaalt over de Civil War in The Delaware Side slechts ondersteund door gitaar en banjo, het verhaal staat centraal. Titelsong In The Earths' Fading Light laat een piano gedreven song over het verlies aan spiritualiteit horen, I guess this song is a prayer aldus Stykos. Met het eenvoudige en ronduit ontroerende Song To My Children weet Stykos kippenvel tevoorschijn te toveren of was het toch de kille lentewind?  Children be wise, be strong, be driven. Open your eyes to what is hidden. Offer your tears like rain from heaven. Open your heart to what is given.

De lente gaf mij de warmte van de zon, de wind bracht mij de geur van de seringenboom. De merel zong zijn hoogste lied en Kristina Stykos gaf mij vandaag In The Earth's Fading Light. Er is veel om dankbaar voor te zijn.


Hans Jansen.

Website, http://www.kristinastykos.com/
Releasedatum, 2005, Thunder Ridge Records.
   

dinsdag 16 juni 2009

Sarah Siskind, Say It Louder.


Sarah Siskind, Say It Louder.
 
Ongeveer drie jaar geleden ontdekte ik de stem en muziek van Sarah Siskind. Sindsdien heb ik de overtuiging dat zij met haar prachtige/krachtige stem desnoods de adresgegevens uit het telefoonboek met overtuiging zou kunnen brengen. Dat is weinigen gegeven. Sarah groeide op in North Carolina met een dieet van bluegrass, gospel, muziek uit het Appalachen gebergte en klassieke muziek. Vanaf haar 11e jaar begon Siskind haar eigen songs te schrijven waarna zij tot haar 21e jaar 3 albums het licht liet zien.
 
In 2001 debuteert zij voor ons gewone stervelingen met het album Covered, in tegenstelling tot wat de titel doet vermoeden exclusief bevolkt met eigen werk. Zangeres Jennifer Kimball en gitarist Bill Frisell zijn prominente gasten op dit zeer overtuigende debuut. Na 5 jaar duikt Siskind weer op met haar tweede album bestaande uit twee e.p.'s, Studio, Living Room getiteld en gevat en in een handgemaakt doosje elk persoonlijk door Sarah gesigneerd. Alison Krauss covert vervolgens Simple Love waarna  Bon Iver enkele jaren later live hetzelfde zal doen met Lovin's for Fools. Dit levert haar enige publiciteit op en o.a. een optreden in het voorprogramma van Bon Iver in België.
 
Nu na drie jaar komt Siskind met haar nieuwe album Say It Louder op de proppen. Sarah laat het kleinschalige geluid van haar vorige album achter zich en grijpt deels terug op het geluid van haar debuutalbum. Maar wat is deze dame sindsdien gegroeid, klonk haar donkere alt met ruw randje eigenlijk altijd al als een klok, op Say It Louder valt alles perfect op zijn plaats. Siskind laat haar stem ingetogen klinken, dan weer rauw en intens, soms duwend, trekkend en sleurend aan de woorden, dan weer majestueus en soeverein zwevend boven haar diep emotionele songs. In haar stem zijn sporen van Joni Mitchell terug te vinden. Verder eist Joe McMahan een hoofrol voor zich op, gedurende het gehele album de sterren van de hemel spelend met zijn puntige, zacht zoemende en dan weer gierende maar altijd warm klinkende gitaarspel. Jerry Douglas is deze keer prominente gast met zijn lap steel en Julie Lee op achtergrondvocalen.
 
Met Say It Louder levert Sarah Siskind haar meest complete album tot nu toe af, in haar eigen woorden: “It’s probably the most focused album I’ve ever made, as far as all the songs really tying together. There is a real sense of rebirth. Each song is a different little corner of my life, of what I’ve been through in the last several years.”
In het titelnummer zingt Siskind: “If i had the change to say it again, i'd say it louder.” Deze volstrekt unieke zangeres met de grote stem hoeft zich absoluut geen zorgen meer te maken. Ze zegt het luid en duidelijk. Essentiele aanschaf, Say It Louder!
 
Hans Jansen.
Releasedatum, 26 mei 2009, Thirty Tigers.

donderdag 11 juni 2009

Gregory Alan Isakov, This Empty Northern Hemisphere.

Gregory Alan Isakov, This Empty Northern Hemisphere.

Gregory Alan Isakov, Zuid Afrikaan van geboorte nu woonachtig in Boulder Colorado, presenteert met This Empty Northern Hemisphere zijn nieuwe album. Eind 2008 bereikte zijn in 2007 opgenomen album That Sea, The Gambler een klein publiek. Het album ging, geheel ten onrechte, enigszins kopje onder in het geweld van de vele najaarsreleases terwijl het toch als één van de beste albums van 2008 mag worden beschouwd. Gregory introduceert zijn nieuwe album met de woorden: “There are a lot of traveling songs, quiet songs and bigger songs with big string arrangements. I think it's about leaving, and coming home and growing up”

Isakov's biografie maakt melding van beïnvloeding door o.a. Bruce Springsteen (Nebraska), Iron & Wine en Kelly Joe Phelps. Gregory beschouwt desgevraagd een referentie aan zijn held Kelly Joe Phelps als een groot compliment. Op zijn nieuwe album verzet hij de bakens. Was zijn vorige album een fraaie verzameling van ingetogen superieure ballades en enkele meer gearrangeerde songs, op This Empty Northern Hemisphere vergroot hij zijn speelveld.

This Empty Northern Hemisphere opent met het vertrouwde geluid van zijn voorganger inclusief de alomtegenwoordige strijkersbijdragen van vaste maatje Jeb Bow. Al snel stuurt hij her en der zijn stem echter letterlijk nieuwe hoogten in, een groot deel van het album ondersteunt door de achtergrond vocalen van Brandi Carlile. Hij dwingt door zijn voordracht tot aandachtig luisteren en bereikt op één van de mooiste hoogtepunten If I Go, I'm Goin het niveau van Ryan Adams ten tijde van diens Heartbreaker (Oh My Sweet Carolina) Inlijsten dit hoogtepunt! Gregory vertolkt het aloude dilemma; gaan of blijven met de woorden “I Will Go If You Ask Me To, I Will Stay If You Dare, And If I Go, I'm Goin Crazy, I'll Let My Darlin Take Me There”. De romanticus legt zijn lot in handen van de ander.

Op Evelyn en Virginia May lijkt Josh Ritter plots even om de hoek te komen kijken, en hij zag dat het goed was.Titelnummer That Northern Hemisphere valt in twee delen uiteen, aanvankelijk zoekt de song zijn vorm om deze halverwege plotseling te vinden. Isakov sluit zijn album af met een cover van Leonard Cohen's One Of Us Cannot Be Wrong. Meer dan ingetogen snarenspel, zang en schitterende achtergrondvocalen van Brandi Carlile heeft hij niet nodig om de oude bard naar de kroon te steken.

Het zou mij niet verbazen indien ook This Empty Northern Hemisphere een prominente plek binnen mijn jaarlijst 2009 krijgt. De meester van de melancholie heeft definitief zijn plek onder de zon gevonden met dit album dat een breed publiek verdient. Delicaat als lentebloesem.

Hans Jansen.

Website http://www.gregoryalanisakov.com/
Releasedatum, 19 mei 2009 Self Released.