"All music is folk music. I ain't never heard no horse sing a song" Louis Armstrong

woensdag 31 december 2014

De Wijde Wereld

Vandaag eindigt de reis in Afrika.

Djessou Mory Kanté, River Strings


De Guinees Djessou Mory Kanté speelde zich in het verleden als begeleider van anderen in de kijker. Met River Strings presenteert hij zijn weergaloze solo album. "Op het hallucinerende River Strings spreekt de woordenloze muziek voor zich". (Stan Rijven, Trouw).

dinsdag 30 december 2014

Corran Raa, Daydreams and Departures

Corran Raa is een jong folk kwartet afkomstig uit Schotland. Een paar maanden geleden bracht men het tweede album Daydreams and Departures uit. De naam van het kwartet is afgeleid van een landtong op het eiland Taransay. De vier muzikanten spelen fraaie melodieën gedrenkt in de muzikale tradities afkomstig uit o.a. Schotland, Ierland en Scandinavië. De violen van Jenny Smith en Janet Lees vormen de ruggengraat van het gezelschap. Robbie Leask (gitaar) en Kath Bruce (piano en zang) completeren het viertal.


Het album is samengesteld uit zelfgeschreven stukken gecombineerd met traditionals en een enkele cover. Men brengt maar liefst zes uit verschillende melodieën samengestelde stukken die als een bonte lappendeken over het album worden uitgespreid. Het materiaal is doorgaans instrumentaal, op drie songs is de innemende stem van Kath Bruce te beluisteren.

Het complete arsenaal aan instrumenten vindt een plek binnen het levendige Made It/Oh Yes and Ja/Adam’s House of Guitar. Zo weerklinkt de piano en schurken beide violen aangenaam tegen elkaar. Meteen daarop volgen twee kalme aaneen geregen stukken Seth’s/ The Sands of Luskentyre. Het eerste is een Schotse mazurka. Het tweede stuk verbeeldt het landschap en zeezicht van Luskentyre, waarbij naast violen vooral het pianospel zich in je oor nestelt.

In het verleden voerden artiesten als Christy Moore en Karan Casey werk van de Ierse zanger en liedjesschrijver John Spillane uit. Het door hem vervaardigde The Wild Flowers wordt hier door zangeres Bruce mooi gezongen. Daarna is het tijd voor de dynamiek van Special Agent Turberville. Hier meet men zich met o.a. hamerende piano een jazzy geluid aan waarbij de violen uiteindelijk de boventoon weten te voeren. Het album piekt met de schitterende melodie van Kirkhus. Beide violen draaien stijlvol om elkaar heen en weet men het fraaie landschap van de Whiteness Voe in Shetland treffend te vangen.


De mooie melodie van Seggy Boats, waarin de lange zomer van Shetland wordt verbeeld, zingt moeiteloos langere tijd door je hoofd. Gecombineerd met Dude and Jude/ The Fat Puffin Reel weet men ook dit stuk tot een gedenkwaardige medley te transformeren. Voor het elegant gebrachte The Dancing laat het kwartet zich inspireren door June Tabor. Waar Tabor zoals te doen gebruikelijk op onnavolgbare wijze ruimschoots de tijd neemt beperkt Corran Raa zich tot een beknopte versie.

Ook de tweede helft van het album overtuigt zondermeer. Zo klinkt er de beeldschone meditatieve melodie van Beacons en het bonte The Squinty Post/ Waiting for the Tunes/ Cheers for the Years waarop een verjaardagsfeestje wordt gevierd. Het album piekt andermaal met de traditional Time Wears Awa’ een droevig lied over het ouder worden waarbij zangeres Kath Bruce zichzelf op piano begeleidt. Afsluiter is het instrumentale titelstuk Daydreams and Departures. Een dromerige melodie voert ook hier de boventoon.

 
Het door Corran Raa zelf geproduceerde tweede album Daydreams and Departures heeft een transparant geluid. Hierdoor valt alles uitstekend op zijn plek. De muziek klinkt helder en krachtig waarmee het veelal vrolijke en zonnige karakter van het album treffend wordt onderstreept.


Hans Jansen

Webpage http://corranraa.co.uk/
Releasedatum, augustus 2014









 

De Wijde Wereld

Folk Lantern reist over de wereld. Vandaag belanden we in Honduras.

Aurelio, Landini

 
De uit Honduras afkomstige Aurelio brengt dit jaar zijn album Landini uit. Zijn voorouders stammen uit West- en Centraal Afrika. Op Landini presenteert Aurelio een boeiende mix van traditionele muziek vermengd met Latijnse ritmes. Hij brengt het materiaal in zijn moedertaal. Het betreft liederen waarin de nodige tragedie te beluisteren is. Sommige nummers zijn doordrenkt van de pijn. Milaguru bijvoorbeeld, beschrijft een ongeval met een veerboot de jaren negentig waarbij alle passagiers de dood vonden. Het album kent duidelijk Afrikaanse invloeden.
 

maandag 29 december 2014

De Wijde Wereld

Ook vandaag trekt Folk Lantern de Wijde Wereld in. Vandaag vliegen we van Israël naar Finland.

Marianne Maans, Maria Kalaniemi & Ape Anttila, Under Bar Himmel - Taivasalla


De Finse zangeres en violiste Marianne Maans heeft een album gemaakt met Maria Kalaniemi (accordeon, zang) en Ape Anttila (contrabas). Maans was tevens verantwoordelijk voor de productie van het geheel. Het album Under Bar Himmel - Taivasalla laat drie zeer getalenteerde muzikanten horen. Er staan zowel traditionele liederen als eigen materiaal op Under Bar Himmel - Taivasalla. Het album laat de nodige tempowisselingen horen. Het geheel kent een fraai melancholische ondertoon.

Een video van de dames liet zich niet vinden. Hieronder Marianne en Maria in een andere configuratie.

zondag 28 december 2014

De Wijde Wereld

Vandaag vertrekt Folk Lantern uit België en reist door naar Israël.

Yasmin Levy, Tango


Over drama en passie had de luisteraar bij Yasmin Levy al nooit te klagen. De Israëlische zangeres is het best bekend van haar de Ladino werk. Het betreft werk waarin de muziek en taal van de Joden die in de late vijftiende eeuw uit Spanje werden verdrevenen, en over het Middellandse Zee gebied verspreid raakten, centraal staat.

Op het dit jaar verschenen album Tango bewerkt Levy klassieke tango’s. Ze doet dit zonder het oorspronkelijke karakter van het werk geweld aan te doen. Zij wordt op het live in Tel Aviv opgenomen album vergezeld van een volledig orkest.



zaterdag 27 december 2014

De Wijde Wereld

Folk Lantern trekt de wijde wereld in. Vandaag maken we een tussenstop bij onze Zuiderburen. Ook in België wordt fraaie muziek gemaakt.

Didier Laloy & Kathy Adam, Belem


Didier Laloy en Kathy Adam vormen een atypisch duo met diatonisch accordeon en cello. Zij componeerden een origineel repertoire bij elkaar dat zowel tijdloos klinkt als alle mogelijke puristen een stevige hak zet. Jazz, folk, klassiek… of beter: niet te klasseren. De muziek van dit duo verleidt, verrast, maakt vrolijk en ontroert.


 
Nisia, Eridita


Als Nisia duiken de Siciliaanse zangeres Emanuela Lodato en bassist Vincent Noiret (Ghalia Benali, Tricycle en Zefiro Torna) in de erfenis van de Sicilaanse liederen. Dat die erfenis (eredità) centraal staat, mag blijken uit de ruimte die gelaten wordt voor de even eenvoudige als knappe melodieën. Centraal in het hele opzet staat de stem van de Siciliaans Lodato. Die zingt opvallend trefzeker en flexibel zonder gemaakt of geacteerd te klinken. Voor haar vocale prestatie kan Lodato rekenen op de onbetaalbare hulp van Noiret. Meer dan zomaar een basbegeleiding kan hij de stem echt dragen, is hij vaak de muzikale motor en stuurt hij de sfeerverandering binnen de songs. Essentieel daarbij is zijn alomtegenwoordig heerlijk warme en volle klank. Of die nu diep en gestreken dan wel geplukt komt aanwaaien, steeds bewaart Noiret zijn lyrische toon die hij bovendien kan koppelen aan een lekkere groove.

vrijdag 26 december 2014

De Wijde Wereld

Onlangs kreeg ik de vraag of er slechts Engels(talig)e folk bestaat. Uiteraard kon ik dat ontkennen. Een andere lezer merkte op dat er ook buiten de Engelstalige landen prachtige folkmuziek gemaakt wordt. Vanaf vandaag trekt Folk Lantern hernieuwd erop uit. 2014… wat gebeurde er nog meer in de wijde muziekwereld?

Vandaag blijft Folk Lantern dichtbij huis, in Nederland.
 
Broeder Dieleman, Gloria


Veel woorden heeft de man niet nodig om zijn profiel neer te zetten. “Broeder Dieleman zingt en speelt liederen in het Zeeuws Vlaams” klinkt het kernachtig op zijn website.



Website http://www.broederdieleman.com/

woensdag 24 december 2014

Folk Lantern, Jaarlijst 2014

2014, ook dit jaar weer een muziekjaar om in te lijsten. Onderstaand, naar mijn bescheiden mening, de allermooiste tien albums.

1.      The Gloaming, The Gloaming


De leden van de Iers/Amerikaanse The Gloaming band hebben ruimschoots hun sporen verdiend binnen o.a. de Ierse muziek en de Amerikaanse muziek. Bij het beluisteren van de subtiel dwingend zingende Iarla Ó Lionáird gaan mijn gedachten meermalig onwillekeurig uit naar Antony Haggart. Het klaaglijke, kwetsbare en het poëtische waarmee ook Ó Lionáird diepe indruk maakt bindt hen. Violist Martin Hayes speelt doorlopend de sterren van de hemel waarbij ook pianist Thomas Bartlett, tevens producer van dit album, met zijn schaarse en subtiele pianospel van onschatbare waarde blijkt te zijn. The Gloaming weet met dit adembenemende album een volmaakt werkstuk te creëren. Indachtig de hoes overbrugt men werelden. Hopelijk is het album niet als eenmalig kunstwerk te beschouwen.



2.      Natalie Merchant, Natalie Merchant


Terwijl Merchant aan voorgaande albums werkte schreef ze tevens nieuwe liedjes. Elf van deze stukken heeft ze op dit titelloos album verzameld. Het geheel laat zowel muzikaal als tekstueel een behoorlijke verscheidenheid horen. Naast de altijd fraaie fluwelen stem van Merchant zorgen ook de mooi uitgewerkte strijkers- en blazersarrangementen voor de nodige verbinding. De productie nam Merchant ditmaal zelf ter hand zodat haar songs handelend over het slagen of falen in de liefde, spijt, ontkenning, overgave en bij gelegenheid een triomf optimaal tot hun recht kunnen komen. Op haar titelloze album lijkt Natalie Merchant het leven zoals het zich aandient onder ogen te willen zien. Zowel tekstueel als muzikaal geeft het geheel blijk van een verder toegenomen rijpheid. Het complete werk van Merchant mag wat mij betreft als excellent worden beschouwd. Met haar nieuwe album voegt zij hier een uitmuntend hoofdstuk aan toe.

 

3.      Ewan McLennan, Stories Still Untold
 
 

Dit jaar werd ik gegrepen door het werk van de Schotse folkzanger Ewan McLennan. Zijn eerste twee albums gingen tot voor kort geheel langs mij heen. Collega en mentor Martin Simpson verfraaide met zijn gitaar het voorgaande album The Last Bird To Sing. Voor het nieuwe album Stories Still Untold staat hij samen met Dick Gaughan ditmaal McLennan met raad en daad bij. Net als Gaughan beschikt McLennan over een bijzondere en karakteristieke zangstem. Gecombineerd met zijn rijk geschakeerde gitaarspel levert dit misschien wel zijn beste album tot nu toe op. Met Stories Still Untold brengt Ewan McLennan verhalen waarmee hij het heden met het verleden verbinden wil. Hij wil hierbij vooral over het leven van gewone mensen vertellen. Het resultaat is een even oprecht als aangrijpend album.




 4.      McNeill & Heys, Any Other Morning
 

De klassiek geschoolde multi-instrumentalisten Jack McNeill en Charlie Heys brachten op hun vorige albums al op eigenzinnige wijze hun versie van de hedendaagse Britse folkmuziek. Met Any Other Morning presenteert dit hoogst originele duo het vierde album. Zowel de teksten als de muziek zijn volop door de natuur geïnspireerd en laten bijkans aangenaam verdwalen in het Lake District. Het album wordt grotendeels bepaald door de akoestische gitaar van McNeill en de viool van Heys. Daarnaast brengen beiden accenten aan met (bas)klarinet, harmonium, banjo en Glockenspiel. Indachtig de klassieke achtergrond van Jack McNeil en Charlie Heys laat Any Other Morning zich welhaast als één samenhangende compositie beluisteren en nodigt met gemak uit tot vaker luisteren. Het geheel is bijzonder fraai geïnstrumenteerd en klinkt daarmee even harmonieus als de bezongen thematiek. Any Other Morning is van een zeldzaam gehoorde schoonheid.


A Hymn to the Wolves from Oliver Clark on Vimeo.

5.      Siobhan Miller, Flight Of Time

 
 
Niet zelden schuilt de kracht van muziek in eenvoud. Artiesten die hun werk met het hart op de tong naar voren brengen en het muzikaal gezien klein houden hebben doorgaans mijn voorkeur. Tegelijkertijd is het geen dogma of een garantie voor een boeiend en geslaagd album. Zo brengt de uit Schotland afkomstige Siobhan Miller met haar zojuist verschenen solodebuutalbum Flight Of Time een op alle fronten geslaagd rijkelijk geïnstrumenteerd en gearrangeerd album. Voor haar nieuwste album zocht Siobhan de samenwerking met zanger en liedjesschrijver James Grant. Beiden namen een kleine twee jaar de tijd om afzonderlijk of samen het materiaal voor Flight Of Time te schrijven. Een aantal stukken zijn voorzien van weelderige arrangementen afkomstig van de hand van Pete Whitfield en ingespeeld door het Praags Philharmonisch Orkest. De alomtegenwoordige soulvolle koortjes, die her en der dicht tegen gospel aan schurken, worden door o.a. Emily Smith en Kirsteen Miller verzorgd. Middenin dit gezelschap straalt de prachtige en warme stem van Siobhan Miller. Mocht er een hiernamaals bestaan dan klinken dergelijke klanken door de speakers.



6.      Alexa Woodward, Might Nigh


Voor haar nieuwe album Might Nigh zocht Woodward naar een ander en voller geluid. In haar eigen woorden niet zozeer een grote stap voorwaarts maar veeleer een logische volgende stap. Het album wordt als nooit tevoren bepaald door de inzet van gitaar, bas en drums. Gebleven zijn de fraaie koortjes, de afgewogen instrumentatie en de licht excentrieke vocalen. Woodward woonde in het verleden in steden als Boston en New York. Op Might Nigh laat zij zich inspireren door de couleur locale uit haar jeugd in de Blue Ridge Mountains. De afgelopen jaren was er sprake van de nodige ups en downs. Ook deze ervaringen heeft zij binnen haar nieuwe werk een plek gegeven. Met een fantasierijke mengeling van meerstemmige vocalen, originele elektronische en vertrouwde akoestische klanken weet Alexa Woodward opnieuw een volstrekt eigen wereld te creëren. Might Nigh is net als zijn voorgangers diep in de Amerikaanse traditie geworteld maar klinkt tegelijkertijd verrassend eigentijds.



7.      Charlie Dore, Milk Roulette


Met Milk Roulette is de uit Engeland afkomstige Charlie Dore alweer aan haar achtste album toe. Eind jaren zeventig had deze voormalige popster een hit met Pilot of The Airwaves. Verder was zij actief als actrice en songwriter. Haar vroegere werk werd door o.a. Tina Turner en Celine Dion uitgevoerd. Sinds enige jaren gooit zij het over een andere boeg en is actief binnen o.a. de akoestische country en folk. Het materiaal voor Milk Roulette schreef Dore met multi-instrumentalist Julian Littman. Het geheel werd samen met vrienden uit de folk scene thuis vastgelegd. Dore zingt over thema’s als geboorte, liefde, huwelijk en de dood. Zij weet deze thematiek binnen beeldende teksten en sterke melodieën te vangen. Haar vibrerende stem klinkt met enige regelmaat alsof deze uit een ander tijdsgewricht afkomstig is. Bij beluistering van het album gaan mijn gedachten tevens onwillekeurig uit naar de kwetsbare stem van Anna McGarrigle. Met Milk Roulette brengt Charlie Dore een prachtig en ontroerend album.



8.      Mark Erelli, Milltowns


Op het dit jaar verschenen album Milltowns brengt Erelli een ode aan zijn collega en mentor Bill Morrissey. Voordat hij met het werk van Morrissey in aanraking kwam verkeerde Erelli  in de veronderstelling dat ware troubadours exclusief uit Texas afkomstig waren. Het werk van Bill Morrissey, met zijn schetsen van het kleinsteedse leven in New England, deed hem anders beseffen. Voor Milltowns interpreteert Erelli twaalf Morrissey songs aangevuld met de door hem zelf geschreven titelsong. Bill Morrissey stierf in 2011 na jaren van overmatig drinken in slechte gezondheid. Erelli haalt soms pijnlijke herinneringen aan hem op met het zelfgeschreven Milltowns waarmee het album besluit. Prachtige melodieën en harmonieën domineren Milltowns. Mark Erelli betoont met dit album op liefdevolle wijze eer aan zijn voormalige mentor. Sterker, het kan als ijkpunt van zijn gehele werk worden beschouwd.



9.      Jenny Scheinman, Littlest Prisoner

Voor haar achtste album The Littlest Prisoner deed Scheinman een beroep op de kwaliteiten van producer Tucker Martine. De ruggengraat van het album wordt gevormd door het kenmerkende gitaargeluid van Frisell vergezeld van de door Brian Blade bespeelde drums. Naast de onlangs ontdekte vocalen neemt Jenny viool en mandoline voor haar rekening. Het album bestaat uit geheel zelfgeschreven werk, zeven vocale stukken aangevuld met drie instrumentals. Ze wekt hiermee een boeiende mengeling van jazz, country en folk tot leven. Het even eenvoudig als doeltreffend geïnstrumenteerde geheel is binnen drie dagen opgenomen. Met The Littlest Prisoner lijkt Jenny Scheinman definitief haar stem gevonden te hebben. Diep geworteld in de jazz, country en folk brengt zij haar navrante teksten betoverend waarbij zelfs de kleinste stembuiging de grootste betekenis kan hebben.



10.  Gregory Page, One Way Journey Home


Gregory Page werd in 1963 in Londen geboren. Op zijn veertiende verhuisde hij naar San Diego en werd Amerikaans staatsburger. Daarnaast is hij sinds half juni ook Iers staatsburger. De reden hiervoor is dat hij dan niet steeds visa dient aan te vragen voor zijn veelvuldige verblijf in Europa. Op One Way Journey Home worden de jazzinvloeden uit zijn voorgaande werk ingeruild voor Ierse folk invloeden. In wezen verandert er verder niet zoveel. Ierse muziek is ook vaak weemoedig en romantisch. Het album werd geproduceerd door zijn goede vriend Jason Mraz. Ooit hielp Page Mraz aan een optreden en zo groeide een vriendschap. One Way Journey Home is een prachtige plaat geworden van een geweldige zanger die verdwaald is in deze moderne tijd en een hang naar het verleden heeft en daar in zijn muziek uiting aan geeft.


zaterdag 20 december 2014

Martin Simpson











Waar is Martin Simpson trots op? Uit een van zijn laatste interviews: “Mijn stem heeft zich door de jaren heen steeds meer ontwikkeld tot een herkenbare stem die als “ik” klinkt. Ik ben trots op mijn gitaarspel, nu ben ik ook trots op mijn zang. Ik heb heel hard gewerkt om mijn stem beter te laten klinken. Ik ben er trots op om met mijn stem emoties over te kunnen brengen waarin de mensen zich echt kunnen verplaatsen. Dat is fantastisch”.

Folk Lantern Telt Terug

Folk Lantern maakt de balans op. Van vijftien naar elf.
 
11. Kris Delmhorst, Blood Test
 
Voor de opnamen van haar nieuwe album Blood Test keerde singer songwriter Kris Delmorst terug naar haar geboortegrond Brooklyn. In nauwe samenwerking met zanger en gitarist Anders Parker legde ze het materiaal vast. Bij herhaalde beluistering van dit bijzonder geslaagde album dringt zich onwillekeurig de verleidelijke gedachte op dat Delmhorst goed binnen de huwelijkse staat en het moederschap gedijt. Het nieuwe album getuigt in zijn geheel van de nodige energie en levenslust. Haar smeulende stem straalt meteen de vertrouwde warmte uit waarbij de sterke melodieën zich onmiddellijk in de hersenpan vasthaken. Met Blood Test brengt Kris Delmhorst een even afwisselend als energiek album. Wat mij betreft te
beschouwen als ideale staalkaart van haar niet geringe talent.

 

 
12. Leo James, High Times & Bad Weather
 
Gestoken in een eenvoudig kartonnen hoesje presenteert de Britse singer-songwriter Leo James zijn album High Times & Bad Weather. Voor hem geen spannende artiestennaam of gesoigneerd uiterlijk. In houthakkershemd, spijkerbroek en voorzien van een akoestische gitaar laat hij zich ergens aan de oever van een meer portretteren. Sommige artiesten kunnen nu eenmaal geheel op de kwaliteit van hun werk vertrouwen. Het is mij onmogelijk om naar het werk van Leo James te luisteren zonder dat hierbij de gedachten afdwalen naar de warme vocalen van John Martyn. James blijkt over een vergelijkbaar zachte en verleidelijk hese stem als zijn vooraanstaande voorganger te bezitten. Zijn prachtig vloeiende spel op lap steel, dobro en gitaar doen mij wel wat aan dat van Kelly Joe Phelps denken. Op zijn beurt werd Phelps met John Martyn vergeleken waarmee de cirkel rond is. Met het over de gehele linie sterke High Times & Bad Weather presenteert Leo James zich als een bijzonder en talentvolle vakman. Het fraai opgenomen album laat zowel snaren als stem optimaal tot hun recht komen.



13. O’Hooley & Tidow, The Hum

Twee jaar geleden brachten Belinda O’Hooley en Heidi Tidow hun laatste album The Fragile uit. Het betrof een fraai en harmonisch album vol verleidelijke arrangementen en roerende stemmen. Op het nieuwste album, The Hum getiteld, zetten O’Hooley & Tidow een volgende stap. Gebleven zijn de perfect harmoniërende stemmen, piano en accordeon. Nieuw zijn o.a. de gierende en striemende vioolarrangementen plus inventieve percussie van multi-instrumentalist en producer Gerry Driver. Waar anderen nieuwe elementen soms als extra toefjes slagroom toevoegen, verwerken O’Hooley & Tidow deze als vanzelfsprekend. Hierdoor worden deze elementen eerder als verrijking dan als wezensvreemd ervaren. Met hun perfect vervlochten stemmen en buitengewone muzikaliteit blijven O’Hooley en Tidow één van de meest boeiende duo’s in de hedendaagse folk scene.




14. Si Barron, Sweet Billy Caution

Niet zelden schuilt de kracht van muziek in eenvoud. De in Somerset gevestigde zanger en multi-instrumentalist Si Barron getuigt van deze kracht op zijn soloalbum Sweet Billy Caution. Barron nam zijn laatste album binnen twee dagen op in een Spartaans ingerichte ruimte. Si streefde met deze werkwijze het directe, dynamische geluid na van een live optreden. Hij is hierin zondermeer geslaagd. Voor Sweet Billy Caution selecteerde Barron negen traditionals en twee covers. Het album is een echte solo-onderneming geworden. Zo neemt hij naast zang ook alle instrumenten voor zijn rekening. Hij maakt hierbij gebruik van o.a. gitaar, dulcimer, harmonium, fluit en spaarzame drums.




15. Eliza & Martin Carthy, The Moral of the Elephant

Voor het dit jaar gepresenteerde album The Moral of the Elephant besloten vader en dochter het weer eens met zijn tweeën te proberen. Het mede door Oliver Knight geproduceerde album is vrijwel live opgenomen en geheel opgetrokken uit slechts stem, gitaar en viool. Vader en dochter selecteerden voor het album acht traditionals. Verder bewerkte men drie door derden geschreven stukken. Door de subtiele instrumentatie ligt de nadruk op beider doorleefde stemmen. Met The Moral of the Elephant presenteren Martin & Eliza Carty een even fris als ongecompliceerd klinkend album.


           

woensdag 17 december 2014

Salt House

De Schotse formatie Salt House wist mij ruim een jaar geleden te verrassen met het debuutalbum Lay Your Dark Low. Het kwartet bestaat uit Siobhan Miller (zang en harmonium), Ewan MacPherson (gitaar, zang, banjo en mondharp), Lauren MacColl (viola, viool en zang) en Euan Burton (staande bas, Rhodes piano en zang).


Op Lay Your Dark Low presenteert Salt House zich als collectief waarbij Ewan MacPherson de helft van het materiaal schreef. De gehele band arrangeerde en produceerde het album in nauwe samenwerking met co-producer Mattie Foulds. Naast eigen geschreven werk brengt men tevens een drietal traditionals naadloos in elkaar overvloeiend. Voorvrouw Siobhan Miller concentreert zich hoofdzakelijk op de vocalen. Haar stem klinkt aards maar ook weet ze met haar zuivere stem de luisteraar naar grotere hoogtes mee te voeren. Van Siobhan verscheen dit jaar het sublieme debuut Flight Of Time.


Onderstaande video combineert She Walks In Beauty met Setting Sun. Beide stukken zijn afkomstig van Lay Your Dark Low. Het stuk is gebaseerd op een gedicht van Lord Byron samengevoegd met teksten van avonturier James Alpin McPherson.
 

dinsdag 16 december 2014

Folk Lantern Telt Terug

Folk Lantern telt terug. Vandaag, van twintig naar zestien.

16. Patsy Matheson, Domino Girls


Ruim twee jaar geleden verscheen haar tweede album Stories of Angels & Guitars. Het betrof in toonzetting een volstrekt persoonlijk, weemoedig en zeer Engels klinkend album. Het geheel werd vrijwel geheel akoestisch gebracht. Een mengeling van folk versneden met een flinke scheut jazz vergezeld van de bijzonder aangenaam warm hese stem van Patsy Matheson. Domino Girls verhaalt over interpersoonlijke relaties. De één vindt hierin zijn geluk, de ander blijft tegen beter weten in datzelfde geluk najagen. Net als voorganger Stories of Angels & Guitars is Domino Girls door Patsy Matheson en Phil Snell geproduceerd. Het album onderscheidt zich door fraaie vocalen en weelderige strijkersarrangementen. Ondanks dat Matheson op het nieuwe album voor een rijker pallet gekozen heeft blinkt Domino Girls uit in een delicate en volstrekt naturelle productie.


 

17. Nancy Kerr, Sweet Visitor
 

Na jaren van verschillende samenwerkingsprojecten is het tijd voor een eerste soloalbum Sweet Visitor getiteld. Haar echtgenoot James Fagan (bouzouki, elektrische gitaar en vocalen) speelt een rol van betekenis. Nancy weet zich verder gesteund door de bijdragen van o.a. Tom Wright (drums), Tim Yates (staande bas) en Robert Harbron (concertina, banjo en vocalen). Het album is opgetrokken uit elf stijlvolle zelfgeschreven stukken gedomineerd door Nancy’s viool en zang. Haar enigszins hoge stem en intonatie doen wel wat aan Fay Hield denken. Met Sweet Visitor debuteert Nancy Kerr als soloartiest meer dan overtuigend. Het werk is doordrenkt van charmes uit de traditionele muziek maar kent ook hedendaagse thema’s. Dit jaar mocht ik een handvol bijzonder goed geslaagde Britfolk albums beschrijven. Sweet Visitor behoort zondermeer tot deze categorie. Haar door de jaren heen opgebouwde ervaring betaalt zich hier uit. Rest mij nog te zeggen dat het album in stemmige nachtblauwe kleuren buitengewoon mooi is verpakt.




18. Claudia Schmidt, New Whirled Order


Claudia Schmidt begon als folkzangeres, later legde zij zich ook op het jazzgenre toe. Haar kristalheldere stem roept associaties op met Joni Mitchell, maar vooral met Laura Nyro. Haar fans hebben lang geduld moeten hebben, haar vorige soloalbum dateert uit 2000. Melancholie en ontroering voeren op New Whirled Order de boventoon waarbij de teksten regelmatig met de nodige humor zijn doorspekt. Haar echtscheiding, maar ook het overlijden van haar moeder, bood bij het tot stand komen van dit album veel stof tot het schrijven. Op het album wordt uitermate vakkundig gemusiceerd. Het geheel is bovendien prachtig geproduceerd.

Schmidt wordt o.a. bij gestaan door Dean Magraw (akoestische/ elektrische gitaar), Richard Gates (elektrische bas), Tim Griffin (drums), Chris Haynes (piano, accordeon) en Betsy Doriss (hobo).




19. Eddi Reader, Vagabond


Veruit de meeste mensen zullen de uit Glasgow afkomstige Eddi Reader nog kennen van Fairground Attraction. Eind jaren tachtig scoorde men een hit met Perfect. Akoestische popmuziek was hun metier. Sinds begin jaren negentig heeft Reader een solocarrière. Folk-pop albums als haar titelloze album, Angels & Electricity en vooral het later opnieuw uitgegeven The Songs Of Robert Burns zijn bijzonder de moeite waard. Haar laatste album bracht ze in 2009 op de markt waarna het relatief stil werd. Die stilte verbrak Reader dit jaar met haar nieuwe album Vagabond.

Twee jaar geleden begon Reader met schrijven voor het nieuwe album. Echtgenoot John McCusker ondersteunde hierbij op piano. Ondanks gezondheidsproblemen van haar man leidden deze sessies tot een stroom van 26 liedjes waarvan er uiteindelijk veertien een plek vonden. Met de gedachte een album vol easy swing te maken nam Reader zelf de productie ter hand. Liefhebbers van Eddi Reader komen met dit tot de nok toe gevulde album ruimschoots aan hun trekken. Haar stem is in de loop van de tijd van een fraai laagje patina voorzien en brengt naast de alomtegenwoordige accordeon kleur op de wangen van dit meesterlijke jazzy getinte folk album. Naast The Songs Of Robert Burns schittert Vagabond onverbiddelijk aan haar kroon.


 

20. Rachel Newton, Changeling


De Schotse zangeres en harpiste Rachel Newton was in het recente verleden zowel binnen de folk formatie The Shee als het Emily Portman Trio actief. Dit trio, aangevuld met Alasdair Roberts, presenteerde zichzelf dit jaar onder de naam The Furrow Collective. Twee jaar geleden debuteerde Newton met haar soloalbum The Shadowside. Het geheel bestond voornamelijk uit traditionele liederen in het Engels en Gaelic gezongen. Daarnaast waren er een aantal zelfgeschreven instrumentale composities te horen. Datzelfde procedé past Newton toe op haar nieuwste album Changeling.

Ondanks dat Newton op haar nieuwe album voor net iets meer instrumentale diversiteit kiest klinkt ook Changeling even ongekunsteld als voorganger The Shadowside. Newton liet zich inspireren door verhalen waarin o.a. feeën, trollen en elfen een hoofdrol spelen.
 

zondag 14 december 2014

Kathryn Roberts & Sean Lakeman, Tomorrow Will Follow Today

Drie jaar geleden speelde Kathryn Roberts zich in de kijker als één van de drijvende krachten achter het zeer geslaagde Shrewsbury Folk Festival Cecil Sharp Project. Vervolgens bracht zij samen met echtgenoot Sean Lakeman het album Hidden People uit. Een album met bijdragen van de gebroeders Sam en Seth Lakeman evenals van schoonzus Cara Dillon. Verdere bijdragen werden o.a. geleverd door Stu Hanna (Megson), Mark Chadwick (The Levellers) Jim Moray en Caroline Herring.




Hidden People borduurde voort op het succes van de beide voorgaande albums. Waren deze beide albums bescheiden van opzet Hidden People kende een veel breder muzikaal kader. Verschillende stijlen werden met schijnbaar gemak gecombineerd waarbij het eindresultaat mij her en der als net iets te opzichtig in de oren klonk. Gelukkig kende het album ook prachtsongs zoals de ruim zes minuten parelende piano-ballade The Ballad Of Andy Jacobs en het slechts door gitaar begeleide Jackie’s Song.

Vanaf 23 februari 2015 is het nieuwe album Tomorrow Will Follow Today beschikbaar.


zaterdag 13 december 2014

Susan McKeown

Gedurende heel haar carrière heeft de Iers-Amerikaanse Susan McKeown bruggen gebouwd. Vanaf het debuutalbum Bones overspande zij muzikale invloeden zowel afkomstig uit haar geboorteland als uit haar nieuw gevonden thuishaven. Niet zelden bracht zij songs zowel in Gaelic als in het Engels. Incidenteel maakte zij een uitstapje naar Jiddisch gezongen werk.


Op haar laatste album Belong (2012) diept McKeown thema’s uit waaraan zij al eerder aandacht schonk. Zo worden niet alleen diverse in Amerika gesitueerde ervaringen bezongen maar is er ook aandacht voor het in kaart brengen van intieme details. Deze monden niet zelden uit in het nodige hartzeer. Het album opent met het meeslepende On The Bridge To Willamsburg. Het betreft een duet met de Ierse singer songwriter Declan O’Rourke. De eerste klap is een daalder waard.
 

vrijdag 12 december 2014

Folklantern Telt Terug

Folk Lantern telt in vier stappen terug naar de beste tien albums van 2014.

21. Bridie Jackson & The Arbour, New Skin


De uit Newcastle afkomstige Bridie and the Arbour debuteerden een paar jaar geleden met Bitter Lullabies.  Het bleek een album gevuld met bitterzoete liedjes waarin folk, flamenco, gospel maar ook messcherpe samenzang te horen waren. Voor het dit jaar verschenen tweede album New Skin zocht men producer Mick Ross aan. Zonder gastoptredens zetten kernleden Bridie Jackson (stem, gitaar en piano), Carol Bowden (stem en percussie), Rachel Cross (stem en viool) en Jenny Nendick (cello en staande bas) het nieuwe album in de steigers. Binnen het zo kenmerkende geheel eigen geluid van Bridie Jackson and the Arbour zorgen zowel strijkers als vocale harmonieën voor de nodige reuring. Met New Skin brengt men een knap en samenhangend album dat even vertrouwd als ambitieus klinkt.



22.  Patsy Reid, The Brightest Path

 
Folk liefhebbers kennen de Schotse violiste Patsy Reid mogelijk nog uit de tijd dat ze deel uitmaakte van de band Breabach. Anderen zullen zich mogelijk haar deelname aan het Cecil Sharp Project uit 2011 herinneren waarin zij naast o.a. Jackie Oates, Caroline Herring en Kathryn Roberts schitterde. Dit jaar presenteerde zij haar tweede solo album The Brightest Path. Met dit album toont Patsy Reid hernieuwd haar unieke talenten. Het mag met zijn heldere en natuurlijke geluid worden beschouwd als de ideale staalkaart van haar vakmanschap. Mag ik voor een volgend album alvast een veelvoud aan vocale stukken op mijn verlanglijst noteren?



22.  Loudon Wainwright, Haven’t Got The Blues (Yet)

 
Sinds 1970 zingt Loudon Wainwright III zeer herkenbare liedjes over de frustraties, zwakheden, dwaasheden en irritaties van het leven. Op zijn nieuwste album Haven’t Got The Blues (Yet) zingt hij met de nodige zelfspot o.a. over het ouder worden. Naast adembenemend mooie liedjes als I A Hurry, Harmless en Last Day Of The Year kent het album dwaze songs als Man and Dog en I’ll Be Killing You At Christmas evenals de fraaie klezmer van Spaced.



23.  The Furrow Collective, At Our Next Meeting

 
Folkartiesten Emily Portman, Lucy Farrell, en Rachel Newton traden in het verleden vaker voor het voetlicht als het Emily Portman Trio. Voor het project The Furow Collective bundelden de dames hernieuwd de krachten en benaderden tevens Alisdair Roberts. Met At Our Next Meeting bundelt The Furrow Collectieve een verzameling mooie verhalen vol oude waarheden. Het album blinkt uit door de fraaie zang vergezeld van spaarzame instrumentatie waarin akoestische gitaar, harmonium, concertina, banjo, viool, zingende zaag en harp de toon aangeven. Elke song kent zijn eigen bijzondere sfeer en is voorzien van een intrigerende melodie. Evenals het solowerk van de deelnemende artiesten straalt het geheel een zekere naïviteit uit vergezeld van de nodige innemende schuchterheid.
 


24.  The Elizabethan Sessions, The Elizabethan Sessions

 
Liefhebbers van Britse folk werden de afgelopen jaren op verschillende projecten getrakteerd. De English Folk and Songs Society zocht samen met het Folk by the Oak festival dit jaar acht artiesten aan om het project The Elizabethan Sessions vorm te geven. Naast expert oude muziek Emily Askew treden Martin Simpson, Nancy Kerr, Jim Moray, Bella Hardy, John Smith, Hannah James en Rachel Newton aan. Ditmaal was Hatfield House, het ouderlijk huis van Elizabeth I, de plek van samenkomst om muziek geïnspireerd door het Elizabethaanse tijdperk te creëren. Met The Elizabethan Sessions brengen de deelnemende artiesten niet zozeer het verleden tot leven maar verkennen dit hernieuwd. Het levert naast intieme songs, die over een scala aan onderwerpen verhalen, een zeer geslaagd project op.