"All music is folk music. I ain't never heard no horse sing a song" Louis Armstrong

zondag 30 maart 2014

Steve Tilston Trio, Happenstance

In eerste instantie was het verschijnen van deze plaat aan mij voorbij gegaan. De man probeert zijn hele carrière al niet nadrukkelijk aanwezig te zijn. De structurele wijze waarop wijst wat mij betreft op een bewuste keuze. Hij houdt ervan zijn leven met muziek te vullen, maar is wars van de bijkomende business. Waarom niet, wanneer je jezelf deze luxe kan veroorloven? I
 
Ik bezit niet al Steve Tilston’s platen, een gegronde reden hiervoor heb ik evenmin, want de platen die ik wel bezit zijn me allemaal lief. De één meer dan de andere. Zo ervoer ik The Reckoning ( 2011 alweer!) als een nagenoeg volmaakte folk georiënteerde singer songwriter plaat. Bewonderenswaardig wanneer je bedenkt dat zijn debuut An Acoustic Confusion dateert van 1971 en dat hij na 45 jaar nog steeds zeer relevante muziek maakt. Happenstance is wederom geen uitzondering op de nagenoeg constante lijn die Steve Tilston bewandelt.




Alle ingrediënten zijn weer voorradig. Van klassiek tot semi-eigentijds tot Keltisch getint. Het arrangement van de traditional Martin Said to His Man laat zich herleiden naar de 16de eeuw. In Jimmy’s Train heeft Tilston muziek van de jazz saxofonist Jimmy Guiffre gebruikt en laten blenden met eigen geschreven muziek. In dit zes minuten durend nummer laat Tilston nadrukkelijk horen waarom hij een geweldig reputatie geniet als gitarist. Blues For the North Wind ontstond nadat Tilston aan den lijve mocht ondervinden wat het begrip “Wuthering” inhoudt.

Happenstance is overigens uitgebracht onder de naam Steve Tilston Trio. Het benadrukt net ietsjes meer de aanwezigheid van zijn niet te onderschatten kompanen Stuart Gordon (multi-instrumentalist, er is geen instrument welke hij links laat liggen!) en Keith Warmington (mondharmonica). Zelden zal je op deze plaat een viool horen zoals hij wordt verondersteld te klinken als, waarmee ik overigens niets ten nadele van Warmington’s spel wil opperen. Eens in de vijf jaar schrijft deze muzikant zelf een liedje. Sentimental is weliswaar treffend eenvoudig, maar tegelijkertijd een uitstekend voorbeeld van zijn schrijverstalent.
 

De eer van het mooiste liedje op dit album komt toe aan Irving Berlin, Let’s Face the Music and Dance. Tilston had zich het nummer aanvankelijk eigen gemaakt voor de trouwerij van zijn dochter Sofie, hier staat het evenmin misplaatst. Gordon’s compositie Little Norris sluit tenslotte op gepaste wijze dit album instrumentaal af. Een eerbetoon aan de boerderij te Devon waar het grootse gedeelte van Happenstance werd opgenomen.


Rein van den Berg


Releasedatum 2 September 2013 Hubris Records



vrijdag 28 maart 2014

Clip van de week

Slechts zestien lentes jong en dan al met zo'n prachtige en doorleefde song voor de dag
komen. Deze week aandacht voor de jazz-folk van Hannah Gill. Van haar debuut e.p. het sensationele I Feel Awake.



















Knijp voor de zekerheid even in je arm.
"I feel awake as I'am dreaming"


zondag 23 maart 2014

Clip van de week

In afwachting van haar nieuwe album The Nocturne Diaries deze week aandacht voor Eliza Gilkyson. De ballade Coast is wat mij betreft één van haar allermooiste liedjes.












“Think I need to be alone for awhile, find out what ever became of me."

Patsy Reid, The Brightest Path

Folk liefhebbers kennen de Schotse violiste Patsy Reid mogelijk nog uit de tijd dat ze deel uitmaakte van de band Breabach. Anderen zullen zich mogelijk haar deelname aan het Cecil Sharp Project uit 2011 herinneren waarin zij naast o.a. Jackie Oates, Caroline Herring en Kathryn Roberts schitterde. Laatstgenoemde en Sean Lakeman stond zij tijdens concerten bij. Verder werkte zij bijvoorbeeld met Bella Hardy en Kathryn Tickell samen. Onlangs verscheen het tweede solo album van haar hand getiteld The Brightest Path.


In een interview gaf Reid aan zichzelf eerst en vooral als instrumentalist te beschouwen. Op haar nieuwste album is zij, zeer tot mijn genoegen, op een drietal stukken als vocalist te beluisteren. Zij blijkt over een heldere en soepele stem te beschikken. Bij het samenstellen van het album deed  Chris Wood suggesties voor op te nemen stukken. Voor haar band wist zij o.a. snarenwonder Ewan MacPerson (Salt House) evenals percussionist Signy Jakobsdottir (Michael McGoldrick) te strikken. Reid deed voor de productie een beroep op Mattie Foulds. Hij is bekend van zijn producties voor artiesten als Karine Polwart, Rachel Newton evenals de al eerder genoemde Bella Hardy en Salt House.

Het album opent met twee instrumentale stukken waarbij Reid met het jazzy Hooray Henry doortastend van start gaat. De staande bas van Ben Nichols levert het fundament waarop de viool van Reid en de sopraansaxofoon van Fraser Field kunnen bouwen. Het aanvankelijk zachtjes meanderende en later in een stroomversnelling terecht komende Donside brengt de loop van de gepenseelde rivier vervolgens treffend in beeld. De luisteraar vertoeft met The River Princess ook aansluitend in het rivierlandschap. Dit door Ewan MacPherson geschreven stuk, door Reid vocaal voortreffelijk vertolkt, verleent tevens de titel aan het album.


Met het instrumentale A Precious Place brengt Reid precies hetgeen in de titel besloten ligt. Een kalme gitaar, ijle viool en gedempte percussie verbeelden pakkend en cinematografisch de Schotse hooglanden. Reid heeft de vocale stukken zichtbaar met zorg uitgekozen. Naast The River Princess heeft ze tevens Half Acre (Hem) en Kite (Patty Griffin) geselecteerd. Met haar sierlijke versie van Half Acre steekt ze de New Yorkse chamber folkband Hem regelrecht naar de kroon. Dat Reid in vocaal opzicht het nodige in haar mars heeft laat ze tevens met Kite horen. Waar Griffin door intensiteit uitblinkt, kiest Reid voor een dromerige versie van het origineel.

Met The Brightest Path toont Patsy Reid haar unieke talenten. Het album mag met zijn heldere en natuurlijke geluid worden beschouwd als de ideale staalkaart van haar vakmanschap. Mag ik voor een volgend album alvast een veelvoud aan vocale stukken op mijn verlanglijst noteren?


Hans Jansen

Webpage http://www.patsyreid.com/
Releasedatum 24 februari 2014 Classy Trad Records

zaterdag 22 maart 2014

Matt Harlan, Raven Hotel

Verrassend, zo snel na Bow and be Simple had ik nog geen nieuwe cd van Matt Harlan verwacht. Vaak bespeur ik wanneer iets aanstaande is, nu niet. Het plotselinge verschijnen van Raven Hotel is overigens – wat mij betreft - uitermate gewenst, want ik ben een grote liefhebber van dit soort authentieke countrymuziek. Matt’s eigen homepage is bij het maken van deze tekst nog niet op orde. Deze uiterst vlotte actie fungeert perfect als vooraankondiging op zijn aanstaande optredens.

Niemand minder dan muzikaal ijzervreter Rich Brotherton is wederom van de partij als Matt Harlan’s steun en toeverlaat. Hij deed Harlan’s debuut, en je kunt er dus van uitgaan dat de geest van Austin Texas in al zijn enthousiasme over deze nieuwe productie waart. Op Brotherton’s homepage vind je een uitgebreide trackrecord van zijn werkzaamheden van de afgelopen 20 jaar. Die liegen er niet om. Je mag ze als een extra aanbeveling beschouwen.
 

Het talent van Matt Harlan komt primair tot uiting in de composities die hij schrijft, waarbij ik allerminst afbreuk wil doen aan zijn zangkwaliteiten. Het zijn beschouwende werkstukjes die vaardig zijn uitgewerkt. Dat hij zich niet alleen beperkt tot akoestische aangeklede lyriek bewijst het op dit album aanwezige Rock & Roll. Een nummer dat qua opzet afwijkt van wat we gebruikelijk van Matt kennen, en extra dynamiek laat horen. De titelsong echter is dusdanig herkenbaar op Matt’s leest geschoeid dat de haren op je armen vanzelf emotievol rijzen. Old Allen Road doet er daarna nog een flinke schep bovenop, voor mij voldoende bewijs dat Matt Harlan het andermaal flikt, en een prachtig album heeft gemaakt. Zijn kersverse echtgenote – Rachel Jones – heeft een zangpartij toebedeeld gekregen op Riding with the Wind. Ze kwijt zich prima van haar taak. Haar zang is zowel een aangename afwisseling als aanvulling.

 
Onder alternatieve stijlvorm kun je ook het jazzy Burgundy & Blue schikken. Een “late night listening” waarin glansrollen zijn weggelegd voor Glenn Fukunaga op staande bas, en John Mills die stijlvol doch gepast buiten zichzelf treedt met zijn Tenor Saxofoon. Slow Moving Train brengt het jonge stel samen in een duet. Genoeg geleuterd! Beluisteren deze plaat zodra de mogelijkheid zich aandient, en bezoek vervolgens één van die gelegenheden waar hij optreedt. Het album Raven Hotel biedt weliswaar voldoende chemie van zichzelf,  een levende verschijning kent echter zo zijn eigen bekoring.

Rein van den Berg

Webpage: http://www.mattharlan.com/
Releasedatum: 28 maart 2014 Berkalin Records

donderdag 20 maart 2014

The Furrow Collective, At Our Next Meeting

Folkartiesten Emily Portman, Lucy Farrell, en Rachel Newton traden in het verleden vaker voor het voetlicht als het Emily Portman Trio. Voor het project The Furow Collective bundelden de dames hernieuwd de krachten en benaderden tevens Alisdair Roberts. Het kwartet leverde onlangs het album At Our Next Meeting af. Het album werd geproduceerd door Andy Bell. Hij had eerder bemoeienis met o.a. The Full English, Eliza Carthy en Martin Simpson.


At Our Next Meeting is een fraaie verzameling ballades stammend uit zowel de Schotse als Engelse folktraditie en opent met vier songs keurig per artiest gerangschikt. Lucy Farrell trapt af met Wild And Wicked Youth waarin Alisdair Roberts met markante stem de achtergrondvocalen voor zijn rekening neemt. Vervolgens brengt Emily Portman het breed uitgesponnen en door banjo gedragen King Henry. Dit van betovering en metamorfose verhalende stuk kent een verrassend gelukkige afloop en werd eerder door o.a. Fay Hield en Martin Simpson gecoverd. Daarna is het de beurt aan Rachel Newton die het delicate Skippin ' Barfit Through The Heather aandraagt. De bezongen jongedame van eenvoudige afkomst weet zelfverzekerd de nodige adellijke avances te weerstaan. Alisdair Roberts sluit de introductie van deelnemende artiesten af. Met zijn kenmerkende enigszins onvaste stem portretteert hij met The Outlaw Of The Hill het smartelijke einde van de 19e eeuwse Ierse struikrover William Brennan.


Even verderop is het aangename refrein van kinderballade Hind Horn met zijn lieflijke koortjes te beluisteren. Rachel Newton heeft hier het heft in handen. Het album piekt vervolgens met het door Lucy Farrell gepassioneerd gebrachte Handsome Molly. Dit droeve lied raakt diep en wordt gedragen door een stemmige viool. Het bijzonder fraaie daarop volgende  Our Captain Calls (Emily Portman) mag zich tevens tot de hoogtepunten rekenen. Het trieste verhaal van de 19e eeuwse Schotse ramp, waarbij 207 mijnwerkers de dood vinden, lijkt ideaal voor Alasdair Roberts’stem. Hij brengt het onfortuinlijke verhaal, The Blantyre Explosion getiteld, hartverscheurend.

Met At Our Next Meeting bundelt The Furrow Collectieve een verzameling mooie verhalen vol oude waarheden. Het album blinkt uit door de fraaie zang vergezeld van spaarzame instrumentatie waarin akoestische gitaar, harmonium, concertina, banjo, viool, zingende zaag en harp de toon aangeven. Elke song kent zijn eigen bijzondere sfeer en is voorzien van een intrigerende melodie. Evenals het solowerk van de deelnemende artiesten straalt het geheel een zekere naïviteit uit vergezeld van de nodige innemende schuchterheid.


Hans Jansen

Webpage http://www.thefurrowcollective.co.uk/
Releasedatum, 17 februari 2014 Cadiz Music Ltd

zondag 16 maart 2014

Matt Harlan, Live

Matt Harlan - Raven Hotel Texaan Matt Harlan is een eerste klasse troubadour die grossiert in prachtige beeldende road-songs over het leven en de dood. Harlan’s muziek ligt op het snijvlak van genres als folk, americana en country. Zijn liedjes slepen je mee en maken je deelgenoot van zijn reiservaringen over het hete asfalt en de zanderige landweggetjes over het Amerikaanse platteland. Zijn filmische liedjes spelen zich voornamelijk af in het zuiden van de VS, op zijn Texaanse geboortegrond en de omringende staten. Het zijn liedjes van het soort zoals we die kennen van legendes als Townes Van Zandt en Guy Clark. Niet voor niets dus mocht deze jonge Texaan vorig jaar de Texas Music Award voor beste singer-songwriter in ontvangst nemen. Debuut-cd ‘Tips & compliments’ werd alom bejubeld. En ook het tweede album ‘Bow And Be Simple’ (2012) zorgde in Europa voor zéér lovende recensies. Rond 28 maart wordt zijn derde album "Raven Hotel" verwacht. Op deze tour door Nederland en België zal Matt Harlan worden begeleid door echtgenote Rachel Jones.

 
maandag 31 maart - Nix & Meer, Enschede aanvang 20:00 uur
dinsdag 1 april - Blue Room Sessions , Den Bosch aanvang 20:30 uur
donderdag 3 april - CC de Breughel, Bree (België) aanvang 20:15 uur
vrijdag 4 april - Cultureel Café De Amer, Amen aanvang 20:00 uur
zaterdag 5 april - In The Woods, Lage Vuursche aanvang 20:30 uur
zondag 6 april - Landgoed Thedinghsweert, Kerk-Avezaath / Tiel aanvang 15:30 uur
maandag 7 april - Meneer Frits, Eindhoven aanvang 21:00 uur
dinsdag 8 april - Cultuurhuis Heerlen, Heerlen aanvang 20:30 uur
vrijdag 11 april - Trouble Tree, Koudekerk a/d Rijn aanvang 20:30 uur
zaterdag 12 april - N9, Eeklo (België) aanvang 21:00 uur
zondag 13 april - A Small Town Music Walk IV, Hoorn aanvang 13:30 uur

maandag 10 maart 2014

Clip van de week













Deze week aandacht voor één van de mooiste stemmen uit de folkmuziek, Sandy Denny. Haar fluwelen stem sierde het werk van The Strawbs, Fairport Convention, Fotheringay en natuurlijk haar solo-albums. De meeste albums uit die laatste categorie werden jammer genoeg al teveel door haar producers gedomineerd. Live opnames laten Sandy Denny steevast veruit op haar allerbest horen.



zondag 9 maart 2014

Karen Casey, Two More Hours

Ergens is een breekpunt. Daar ligt een mistige grens tussen folk en folkloristische muziek. In woorden laat zich moeilijk aangeven waar het omslagpunt ligt. Zweverige Keltische dromerij hoort er in principe niet bij. Wanneer er tot samenzang wordt aangezet of teveel vrolijkheid wordt beleden haak ik af. Ik houd van treurnis, oprechtheid en romantiek. Muziek moet van binnenuit komen en gemeend zijn. Anderzijds waardeer ik artiesten die de nodige zelfspot niet uit de weg gaan. Ik heb liever geen façade van goede bedoelingen, aannames of leugens, de muziek moet eenvoudigweg puur zijn. Binnen die speelruimte heeft iedereen zo zijn eigen waarheden. Eigenlijk zeg ik dat ik muziek zoek waarmee ik mezelf kan identificeren, waarmee ik me vertrouwd voel. Muziek als een emotionele uiting, zo direct mogelijk vastgelegd, of zoals bij Two More Hours ingetogen geconditioneerd. In september 2012 deed ik mee aan het kickstarterproject dat Karan Casey gestart was om de benodigde gelden bij elkaar te harken voor dit album. Haar soloalbums waren mij onbekend, en ook legde ik aanvankelijk niet de link tussen haar en de Ierse band Solas. Het was eerder dat ik wanhoop proefde in haar oproep. Mijn intuïtie gaf aan dat dit een veelbelovend project werd, eentje waarbij ik mijzelf niet afzijdig moest houden. Zonder geld, geen album was de boodschap



Het uiteindelijke wordingsproces ondervond enige stagnatie. Aan het eindresultaat valt niet af te horen dat er de nodige beren op de weg waren. Karan heeft het album opgedragen aan haar in november 2010 overleden moeder. Ann Casey was, zoals iedere moeder behoort te zijn, een onmisbare schakel binnen de familie. Dat Karan Casey zelf muziek en teksten schreef voegt uiteraard toe aan de betekenis van dit album. Het schrijven zal haar ongetwijfeld gesteund hebben als onderdeel van het rouwproces. De meeste liedjes kwamen tot stand met haar moeder in gedachten. Uiteraard zijn liedjes als Young and Beautiful achteraf voor meerdere uitleg vatbaar. Schitterende liedjes die stuk voor stuk persoonlijke gevoelens of kostbare herinneringen prijsgeven, zoals het liefdevolle eerbetoon, een slaapliedje bijna, in Lovely Annie. Er is een geweldig duet met Mick Flannery, Still I Stay. Ik denk dat iedereen die een dierbare verloren heeft deze gevoelens herkend.



De band Solas was geworteld in de Ierse traditie en het Keltische. Daarvan vind je op Two More Hours weinig terug. Het is weliswaar hoorbaar dat de basis van Karan Casey’s muziek zich terug laat herleiden naar pure folk, echter het traditionele element is losgelaten. Men koos op dit album voor een eigentijdse benadering. De titelsong Two More Hours laat zich zelfs bijna binnen de jazz rangschikken. De stijl die de voorkeur genoot van Karan’s moeder. Ook Young and Beautiful krijgt om die reden een jazzy tintje mee. Een plaat die vanuit intens verdriet tot stand kwam. Anderzijds, worden echt mooie dingen niet gemaakt wanneer je diepe emoties toelaat? Prachtig eerbetoon.


Rein van den Berg

Webpage http://www.karancasey.com/
Releasedatum 10 februari Crow Valley Music

maandag 3 maart 2014

Clip van de week

Deze week aandacht voor de dames O'Hooley & Tidow. Van het laatste album The Hum het hartverscheurende relaas Two Mothers.

There has been an overwhelming response to the song "Two Mothers" when we performed it live on Radio 2 with many people finding the song and story behind it very moving. Here is a video for the song recorded at Holy Trinity Church in Leeds. We really hope you like it and if you do, please share. 

zaterdag 1 maart 2014

Julie Lee, Till & Mule

Soms sta ik mijzelf toe om een fractie terug in de tijd te duiken. Het nieuwe jaar is nog jong, terug naar november 2013 is een te verantwoorden overbruggingsperiode tussen verschijningsdatum en die van de plaatsing van de recensie. Na het werkelijk formidabele debuut uit 2004 was het aanvankelijk een tijdje stil rondom Julie Lee. Het had schijnbaar de nodige voeten in aarde om hernieuwd de juiste inspiratie of geldbron te vinden.

Wat ik niet voor mogelijk had gehouden is gerealiseerd. Er is een karrenvracht aan inspiratie in Julie gevaren, Till and Mule is van uitzonderlijke kwaliteit. Minstens dezelfde schoonheid is geëvenaard zoals deze zich openbaarde op Stillhouse Road. Achteraf blijkt dat Stillhouse Road nog een voorloper heeft gehad en downloadbaar op Julie’s homepage. Till and Mule is een super relaxte plaat geworden, tikkie jazzy, tikkeltje folky. Eentje waarbij de hoes perfect de sfeer uitstraalt die bij deze plaat hoort.


Het fysieke object heeft overigens weinig om het lijf. Een schijfje in een enkelvoudige inlay. Meer is het niet. Een laatste stap alvorens het volstrekt digitaal wordt. Toch vind ik een hoesje van essentieel belang. Namen van overige medewerkers, behalve dat Julie Lee en Aaron Roche de productie hebben gedeeld, ontbreken. Zou het muzikale gedeelte zich daadwerkelijk hebben beperkt tot deze twee? Onvoorstelbaar. Nader onderzoek wijst uit dat vier andere musici medeverantwoordelijk zijn: Jason Goforth (lap steel, harmonica), Nathan Phillips (piano), Nicholas Zork (viool) en Abigail Doukhan (cello).
De fysieke aankleding is weliswaar mager, maar dat wordt volledig gecompenseerd door de werkelijke betoverende muziek vergezeld van prachtvolle zang. Dromerig, zweverig, de feilloze arrangementen weten iedere gedachte volledig uit te schakelen, waardoor je maximaal opgaat in de muziek.


Al was het album verschenen in 2012, soms hoef je geen excuus te zoeken om iets onder de aandacht te brengen. Om in Julie’s eigen woorden te blijven: I am not Too Far Gone, to turn these things around. Voor iedereen die met terugwerkende kracht wil genieten, geef je gewoonweg over aan Julie Lee en haar “oorstrelende” metgezellen.


Rein van den Berg.

Webpage, http://www.julielee.org/
Releasedatum, 19 november 2013 Self rel.