"All music is folk music. I ain't never heard no horse sing a song" Louis Armstrong

zondag 28 juli 2013

Josienne Clarke & Ben Walker, Fire & Fortune.

Bij beluistering van het debuutalbum One Light Is Gone van Josienne Clarke uit 2010 stokte de adem in mijn keel. Zitten en luisteren, iets anders zat er niet op. Haar stem klassiek geschoold, krachtig, hoog en zuiver. Her en der riep zij hiermee herinneringen aan Shelagh McDonald, Anne Briggs en Sandy Denny op. De muziek greep terug naar de Britse folk van eind jaren zestig, begin jaren zeventig. Clarke werd ondersteund door gitarist Ben Walker spelend in de traditie van o.a. Bert Jansch en Martin Simpson. Het album ademde één en al verstilde melancholische schoonheid uit. Hoewel dit debuut terecht alom geprezen werd was er toch ook kritiek: het album kende namelijk geen enkele traditional.

Om aan deze kritiek tegemoet te komen stelden Josienne Clarke & Ben Walker twee jaar later het geheel uit traditionals opgetrokken The Seas Are Deep samen waarbij Walkers naam vanaf nu ook op de hoes mocht prijken. Negen fraai getoonzette liederen stelden alsnog de kritische achterban tevreden. Nu ruim een jaar later brengen beiden opvolger Fire & Fortune uit.




Van meet af aan heb ik het werk van Josienne Clarke en Ben Walker hoog zitten. Tegelijkertijd moet ik bekennen dat het mij gemakkelijk valt dit vooral te bewonderen. Echt in het hart sluiten gelukte mij vaker niet gemakkelijk. Dat zal iets te doen hebben met het welhaast hoofse karakter van het werk. Met het nieuwe album Fire & Fortune slaat men niet zozeer nieuwe wegen in, wel brengen beiden vaker variatie aan.

Het album opent grandioos met het delicate After Me. Evenals opvolger The Month Of January klinken deze ingetogen stukken vertrouwd in de oren waarbij Clarke in laatstgenoemde traditional met altblokfluit de nodige luister bij zet evenals de cello van Jo Silverston (Emily Baker & The Red Clay Halo). Traditional The Seasons tapt echter uit een ander vaatje. Hier kleuren een jazzy saxofoon (Clarke) en zoemende staande bas (John Parker) de bezongen seizoenen geheel anders in waarna brushes en piano (Jim Moray) die losse sfeer vast houden in het zelfgeschreven Another Perfect Love. Wat staan deze nieuwe kleuren hen goed. Dit smaakt naar meer!

 


De traditional My Love Is Like A Red Red Rose is vervolgens gevat in een gracieus strijkersarrangement. De gedragen stem van Clarke klinkt intens waarna melancholie op diezelfde stembanden neerslaat in hoogtepunt Sycamore Tree. De verstilde sfeer slaat vervolgens meteen om met chant en titelnummer Fire & Fortune. Bewonderenswaardig hoe men op dit album met stemmingen en sfeer speelt.

Naar ingetogen folk keren beiden terug door traditional Green Grow The Laurels vast te leggen waarbij het strijkersarrangement wederom weet te imponeren. Dat Clarke met haar stem smeken kan, laat zij in het smeulende Anyone But Me horen. Hier reikt zij dieper naar binnen dan ooit te voren. Het album sluit even later af met traditional When A Knight Won His Spurs. Het inventieve en kristalheldere gitaarspel van Walker en de stem van Clarke resoneren nog lange tijd na in zowel hoofd als hart.




Josienne Clarke & Ben Walker brengen met Fire & Fortune een zeer gevarieerd album. Dit album laat zich als een ware groeibriljant kennen en opent nieuwe mogelijkheden. Voor folk liefhebbers zoals ik: één van de belangrijkste albums van dit rijke jaar.


Hans Jansen.

Website http://josienneclarke.co.uk/
Releasedatum 22 juli 2013 Navigator Records.

 

vrijdag 26 juli 2013

Dory Previn, Mythical Kings and Inguanas/ Reflections in a Mud Puddle.

Op 14 februari vorig jaar overleed Dory Previn. Het door mij geschreven in memoriam eindigde ik toen met: “Het belangrijkste van jazz doortrokken werk van Dory Previn staat wat mij betreft op gelijke hoogte met artiesten als Joni Mitchell en Phoebe Snow. Het is tijd om deze verloren gewaande muzikale schatten weer opnieuw te ontdekken”.

Begin september a.s. wordt de luisteraar hiertoe in de gelegenheid gesteld door een heruitgave van twee van haar belangrijkste albums op één schijfje. Het gaat om Mythical Kings and Inguanas en Reflections in a Mud Puddle.

 


Dory Previn was getrouwd met componist en dirigent Andre Previn, samen schreven zij diverse soundtracks. In 1970 scheidde het paar, waarna haar ex-partner met Mia Farrow hertrouwde. Previn verwerkte haar gevoelens van deze scheiding en haar algehele mentale crisis in bijzonder persoonlijke teksten, waarbij zij in Beware Of Young Girls van haar debuutalbum On My Way Where zonder omwegen met Mia Farrow afrekende. 

Met haar tweede album Mythical Kings and Iguanas en het daarop volgende Reflections in a Mud Puddle namen haar de successen verder toe. Vliegangst beperkte jarenlang haar carrière. Live optredens waren hierdoor een zeldzaamheid.



Op haar albums balanceerde Dory Previn tussen intens bitterzoete persoonlijke teksten en breder maatschappelijk commentaar. Zo handelde A Stone For Bessie Smith over de vroegtijdige dood van Janis Joplin en onderzoekt Doppelgänger de wreedheid van de mensheid. 

Op het door mij gekoesterde Mythical Kings and Iguanas doet Dory Previn verslag van haar zoektocht naar een alles vervullende relatie in donkere en licht experimentele folk-ballades.


Hans Jansen.
Releasedatum, 9 september 2013 BGO Records.

woensdag 17 juli 2013

Gregory Alan Isakov, The Weatherman

Sommige mensen verwachten op hun soulalbums schetterend koper. Anderen hopen bij aankoop van hun singer-songwriter albums op scherp gelijnde liedjes met kop en staart. Niet zelden is de uitdaging om dergelijke verwachtingen los te laten en je onbevooroordeeld open te stellen voor wat de artiest in petto heeft. Iets dergelijks overkomt mij nogal eens met de albums van Gregory Alan Isakov.

Zo mistte ik in eerste instantie op This Sea, The Gambler aanvullende arrangementen. Op This Empty Hemisphere dacht ik aanvankelijk net iets teveel pop uit de koker van Josh Ritter te horen. Ook met zijn nieuwste album The Weatherman wierp Isakov weer een drempeltje op. Ditmaal meende ik bij de eerste draaibeurten net iets teveel atmosfeer en te weinig structuur te horen. De ervaring leert: luisteren en vooral loslaten.



Het werk van Gregory Alan Isakov is met The Weatherman niet al teveel veranderd. Het kenmerkt zich als schijnbaar schetsmatig en al associërend tot stand gekomen. Zijn liedjes laten zich veelal als niet al te ingewikkelde verhalen horen. Het werk laat zich tevens als poëtisch en mysterieus kennen. Met The Weatherman borduurt Isakov verder op zijn donkere en plechtstatig vormgegeven romantiek waarin de invloed van Leonard Cohen nooit veraf is. Dit wordt op het nieuwe album gecombineerd met de lichtvoetigheid van Paul Simon. Doorgaans is er sprake van sterke en hypnotiserende melodieën. Zo herkende ik meteen diverse nieuwe stukken van zijn concert een paar maanden geleden.

Het nieuwe album werd in de eenzaamheid van het rustige bergdorpje Nederland Colorado opgenomen. Isakov streefde hierbij naar een rauw en kwetsbaar gevoel. Hij komt met The Weatherman wat mij betreft dicht bij het geluid van zijn live concerten uit. Met de Nederlandse connectie zal het niet verbazen dat mellotron, timpani en piano door Reyn Ouwehand worden bespeeld. Verder laat hij zich ondersteunen door vaste violist Jeb Bows, cellist Phil Parker en toetsenist James Han. Opvallende namen die de fraai uitgewerkte achtergrondkoortjes voor hun rekening nemen zijn Bonnie May Paine (Elephant Revival), Nathaniel Rateliff en maatje Reed Foehl. Bonnie May Paine vergezelde Isakov op zijn laatste tournee en viel toen danig in de smaak met haar aan Natalie Merchant herinnerende stem. Op The Weatherman gaat zij helaas net iets teveel in de koortjes schuil. Gezien haar bijzonder fraaie stem zou ik een meer prominente rol zeer op prijs hebben gesteld.

Het album opent met het atmosferische en meanderende Amsterdam. Eenvoudige toetsen plaatsen een paar accenten waarna het koortje stemmig aanzwelt. Nadere beluistering van dergelijk schetsmatige stukken leert dat zijn werkwijze effect sorteert. De warm melancholische stroom haakt zich namelijk onverbiddelijk in de hersenpan vast. Gevoelens van eenzaamheid worden vervolgens in Saint Valentine geraffineerd verpakt in een springerig en speels arrangement schijnbaar rechtstreeks afkomstig uit de catalogus van Paul Simon vergezeld van de koortjes die het werk van Leonard Cohen zo kenmerken. Met het tekstueel sterke Living Proof levert Isakov een vergelijkbare prestatie af en is het genieten van lyriek als: “she held onto my coat that night, like a kid lost in her sleeves”.  Verder vallen ineens hier maar ook elders op het album de kleine orkestrale draaikolkjes op die plots komen opzetten en dan weer verdwijnen. Intrigerend.


Het ingetogen Astronaut voelt als een weldadige warme stroom voorzien van net dat kleine beetje onderhuidse spanning waarna de door banjo gedreven instrumental California Open Back volgt. Vervolgens wordt de deur naar de door Ron Scott geschreven live favoriet The Universum geopend. Het betreft een poëtische kijk op de min of meer zorgelijke staat van de planeet. Met Honey, It’s Allright brengt Gregory Alan Isakov troostende woorden omtrent het thema eenzaamheid: het is goed om alleen te zijn. Het prachtige koortje zalft de bezongen eenzame ziel gloedvol. Heerlijke bluegrass kleurt daarna het aanstekelijke All Shades Of Blue. Viool en banjo doen hierbij naar de eerste de beste veranda wegdromen. Isakov sluit ingetogen af met She Always Takes It Black en haakt met zijn hypnotiserende geluid rechtstreeks naar opener Amsterdam waarmee de cirkel rond is.

Met het buitengewoon sfeervolle en kwetsbare The Weatherman sluit Gregory Alan Isakov een bijzonder fraaie trilogie af. Stijl en inhoud sluiten ook hier weer nagenoeg perfect op elkaar aan.


Hans Jansen.

Release datum 9 juli 2013, Suitcase Town Music.
Website http://gregoryalanisakov.com/


woensdag 3 juli 2013

Joy Kills Sorrow, Wide Awake.

Soms is het tijd om de bakens te verzetten. Stringband Joy Kills Sorrow grijpt een recente personeelswisseling aan om het over een andere boeg te gooien. Bassist/ zangeres Bridget Kearny besloot onlangs de band te verlaten en is op het zojuist verschenen minialbum Wide Awake vervangen door bassist/zangeres Zoe Guigueno. Het vertrek van Kearny zal voor het gezelschap een ware aderlating zijn geweest. Dit daar zij op de laatste albums Darkness Sure Becomes This City en This Unknown Science het leeuwendeel van de composities aanleverde. Voor diegenen die onbekend zijn met het werk van Joy Kills Sorrow, deze stringband vist in dezelfde wateren als bijvoorbeeld Uncle Earl, Crooked Still en Lake Street Dive. Het verschil wordt wat mij betreft vooral gemaakt door de zeer getalenteerde vocaliste Emma Beaton voor wiens stem ik nu eenmaal een zwak heb.

 
 
Joy Kills Sorrow heeft op Wide Awake een wat groter, krachtiger en voller geluid gezocht en gevonden. Men heeft tevens de zang van Emma Beaton nog meer willen benadrukken. Nadere beluistering van Wide Awake laat horen dat dit goed gelukt is. De stem van Beaton is geprononceerd in het geluidsbeeld gebracht zonder dat zij hierbij als brulboei is gepositioneerd. Tevens wilde het gezelschap een upbeat album maken, iets dat gelukkig niet ten koste van de meer ingetogen momenten gaat. Ook met Wide Awake trakteert Joy Kills Sorrow op een mix van traditionele bluegrass, oldtime muziek, roots en jazz. Dit is sinds voorganger This Unknown Science tevens doorschoten met ritmiek afkomstig uit de indie-rock.


Het zeven nummers tellende album opent met het door mandoline aangedreven Was It You waarin de staande bas van Guigueno de maat aangeeft. Blijkbaar zijn de verhoudingen met de vertrokken Kearney nog opperbest aangezien op Wide Awake twee composities van haar hand te vinden zijn. Een vertraagd opgenomen mandoline en banjo nemen op Get Along het voortouw alvorens de rest van de band invalt waarna men even later met een fraai snaren breiwerkje de song afsluit. Verder covert men het van Postal Service bekende Such Great Heights. Joy Kills Sorrow trekt dit nummer op geheel eigen wijze naar zich toe. Men ontleedt de oorspronkelijke opname en zet elk akoestisch instrument in een verfrissende rol neer. Dankzij deze werkwijze klinkt het geheel natuurlijk en organisch. Op Working For The Devil laat Emma Beaton zich vocaal gezien welhaast het meest gelden evenals op Jake. Deze song doet mij met zijn heldere structuur en vocale gedrevenheid wel wat denken aan Eli van voorganger This Unknown Science.

Hekkensluiter van dit mini album is het door Kearny geschreven Enlistee. Hier domineren in eerste instantie gitaar en stem. Vervolgens valt de rest van de band zachtjes in om de uitwaaierende stem van Emma Beaton ingetogen naar het einde van het album te begeleiden.

Op Wide Awake verzet Joy Kills Sorrow met beleid de bakens. Men behoudt hierbij de creatieve verbeelding die al het avontuurlijke werk van dit gezelschap zo kenmerkt.


Hans Jansen.
Webpage www.joykillssorrow.com
Releasedatum, 4 juni 2013 Signature Sounds