Gregory Alan Isakov, The Weatherman

Sommige mensen verwachten op hun soulalbums schetterend koper. Anderen hopen bij aankoop van hun singer-songwriter albums op scherp gelijnde liedjes met kop en staart. Niet zelden is de uitdaging om dergelijke verwachtingen los te laten en je onbevooroordeeld open te stellen voor wat de artiest in petto heeft. Iets dergelijks overkomt mij nogal eens met de albums van Gregory Alan Isakov.

Zo mistte ik in eerste instantie op This Sea, The Gambler aanvullende arrangementen. Op This Empty Hemisphere dacht ik aanvankelijk net iets teveel pop uit de koker van Josh Ritter te horen. Ook met zijn nieuwste album The Weatherman wierp Isakov weer een drempeltje op. Ditmaal meende ik bij de eerste draaibeurten net iets teveel atmosfeer en te weinig structuur te horen. De ervaring leert: luisteren en vooral loslaten.

Het werk van Gregory Alan Isakov is met The Weatherman niet al teveel veranderd. Het kenmerkt zich als schijnbaar schetsmatig en al associërend tot stand gekomen. Zijn liedjes laten zich veelal als niet al te ingewikkelde verhalen horen. Het werk laat zich tevens als poëtisch en mysterieus kennen. Met The Weatherman borduurt Isakov verder op zijn donkere en plechtstatig vormgegeven romantiek waarin de invloed van Leonard Cohen nooit veraf is. Dit wordt op het nieuwe album gecombineerd met de lichtvoetigheid van Paul Simon. Doorgaans is er sprake van sterke en hypnotiserende melodieën. Zo herkende ik meteen diverse nieuwe stukken van zijn concert een paar maanden geleden.

Het nieuwe album werd in de eenzaamheid van het rustige bergdorpje Nederland Colorado opgenomen. Isakov streefde hierbij naar een rauw en kwetsbaar gevoel. Hij komt met The Weatherman wat mij betreft dicht bij het geluid van zijn live concerten uit. Met de Nederlandse connectie zal het niet verbazen dat mellotron, timpani en piano door Reyn Ouwehand worden bespeeld. Verder laat hij zich ondersteunen door vaste violist Jeb Bows, cellist Phil Parker en toetsenist James Han. Opvallende namen die de fraai uitgewerkte achtergrondkoortjes voor hun rekening nemen zijn Bonnie May Paine (Elephant Revival), Nathaniel Rateliff en maatje Reed Foehl. Bonnie May Paine vergezelde Isakov op zijn laatste tournee en viel toen danig in de smaak met haar aan Natalie Merchant herinnerende stem. Op The Weatherman gaat zij helaas net iets teveel in de koortjes schuil. Gezien haar bijzonder fraaie stem zou ik een meer prominente rol zeer op prijs hebben gesteld.

Het album opent met het atmosferische en meanderende Amsterdam. Eenvoudige toetsen plaatsen een paar accenten waarna het koortje stemmig aanzwelt. Nadere beluistering van dergelijk schetsmatige stukken leert dat zijn werkwijze effect sorteert. De warm melancholische stroom haakt zich namelijk onverbiddelijk in de hersenpan vast. Gevoelens van eenzaamheid worden vervolgens in Saint Valentine geraffineerd verpakt in een springerig en speels arrangement schijnbaar rechtstreeks afkomstig uit de catalogus van Paul Simon vergezeld van de koortjes die het werk van Leonard Cohen zo kenmerken. Met het tekstueel sterke Living Proof levert Isakov een vergelijkbare prestatie af en is het genieten van lyriek als: “she held onto my coat that night, like a kid lost in her sleeves”.  Verder vallen ineens hier maar ook elders op het album de kleine orkestrale draaikolkjes op die plots komen opzetten en dan weer verdwijnen. Intrigerend.

Het ingetogen Astronaut voelt als een weldadige warme stroom voorzien van net dat kleine beetje onderhuidse spanning waarna de door banjo gedreven instrumental California Open Back volgt. Vervolgens wordt de deur naar de door Ron Scott geschreven live favoriet The Universum geopend. Het betreft een poëtische kijk op de min of meer zorgelijke staat van de planeet. Met Honey, It’s Allright brengt Gregory Alan Isakov troostende woorden omtrent het thema eenzaamheid: het is goed om alleen te zijn. Het prachtige koortje zalft de bezongen eenzame ziel gloedvol. Heerlijke bluegrass kleurt daarna het aanstekelijke All Shades Of Blue. Viool en banjo doen hierbij naar de eerste de beste veranda wegdromen. Isakov sluit ingetogen af met She Always Takes It Black en haakt met zijn hypnotiserende geluid rechtstreeks naar opener Amsterdam waarmee de cirkel rond is.

Met het buitengewoon sfeervolle en kwetsbare The Weatherman sluit Gregory Alan Isakov een bijzonder fraaie trilogie af. Stijl en inhoud sluiten ook hier weer nagenoeg perfect op elkaar aan.

Hans Jansen.

Release datum 9 juli 2013, Suitcase Town Music.
Website http://gregoryalanisakov.com/