"All music is folk music. I ain't never heard no horse sing a song" Louis Armstrong

maandag 1 februari 2010

Rose Cousins, The Send Off.


Rose Cousins, The Send Off.
 
Met de maand december in zicht, het jaarlijstje staat al ruwweg in de steigers, presenteert Rose Cousins haar tweede album The Send Off getiteld. Rose groeide op in een boeren gemeenschap op Prince Edward Island, Canada. Zij koopt op haar 19e verjaardag haar eerste gitaar en maakt zich vervolgens de songs van Patty Griffin, Joni Mitchell, Shawn Colvin en Sarah Harmer eigen. Cousins debuteert in 2002 met de e.p. Only So Long (helaas niet langer verkrijgbaar) in 2003 opgevolgd door de live e.p. Miles To Go. Het duurde tot 2006 voordat zij met haar eerste volledige album If You Were For Me op de proppen kwam. Dit album bleek een schitterend stijlvast en foutloos geheel te zijn waarbij haar prachtige stem en de veelal akoestische instrumentatie (mandoline, dobro, viool) opvielen.

De afgelopen jaren deelde Cousins het podium met o.a. Lynn Miles, John Gorka, Darrell Scott, Mark Erelli en Eliza Gilkyson. Afgelopen maart concerteerde Rose samen met het Symphony Nova Scotia orkest, uitgezonden op de Canadese radio en terug te beluisteren via internet. Het resultaat doet enigszins denken aan het Travelogue album van Joni Mitchell.
Wellicht dat deze samenwerking haar inspireerde om op zoek te gaan naar het “grotere” geluid dat op The Send Off te horen is in een productie van Luke Doucett. Het album behandelt het thema afscheid nemen en loslaten in verschillende vormen.
 
Rose opent haar nieuwe album met het van natuur lyriek voorziene I Were A Bird gevat in een warm arrangement waarin de Hammond B3, viola en cello een hoofdrol spelen. Cousins maakt meteen duidelijk dat de luisteraar afscheid zal moeten nemen van het geluid van de akoestisch vormgegeven voorganger. Vervolgens legt Rose met Maybe I Knew al haar troeven op tafel. Hier heerst zij glorieus, Doucett laat een heerlijk “smerige” gitaar ronken en het volle band geluid blijkt haar te passen als een comfortabele winterjas in een lied handelend over teleurstelling. I hear the words come out, but you don't do what you say. White Daisies laat vervolgens een heerlijk "twangende" gitaar horen. Deze openingszetten blijken slechts een opmaat te vormen voor het werkelijk sublieme I Don't Care, een cover van het door Mary Margareth O'Hara geschreven origineel. Waarom horen wij nog maar zo zelden iets van deze legendarische zangeres? Rose voert de song geheel in de sfeer van O'Hara uit inclusief croonende en uitwaaierende zang. Met deze cover wordt een klein monument voor O'Hara opgericht!

De titelsong The Send Off laat een opmerkelijk lichte muzikale toets horen in relatie tot het onderwerp van de song; het afscheid van een dierbaar familielid. Met The Dancers zoekt Cousins de verstilling weer op, een fraai strijkers arrangement vormt de basis voor dit verslavend romantische lied. And if you're to leave me first, we'll do as we rehearsed. Ik moet mij bedwingen dit met mate te consumeren evenals opvolger All The Time It Takes To Wait. You and your whiskey, me and my heart undone de regels waarmee de song opent zeggen het allemaal kernachtig en treffend. Zelden hoorde ik een Wurlitzer meer op zijn plaats, Kathleen Edwards en Melissa McLelland vormen het koortje dat de song welluidend ten einde mogen brengen. Het wieggeliedje Young Once is ingetogen, piano, viola en zang meer is er niet nodig. Celebrate doorbreekt de zorgvuldig opgebouwde intieme sfeer op verrassende wijze. Rose gaat zich met hoorbaar puur plezier te buiten aan een vrolijke jaren vijftig pastiche. Laten we een feest aanrichten en de liefde vieren. Probeer dit bijzonder aanstekelijke liedje maar weer eens uit je hoofd te krijgen!
Mandolin Man en Lewis Lake grijpen beiden weer terug op het intieme deel van het album. Sadie In The Kitchen is de vrolijke afsluiter. Het Sadie Choir, bestaande uit o.a. Jenn Grant, Rose Polenzani en Anne Heaton, mag inzetten en inhaken op het tweeling zusje van Celebrate.
 
Met The Send Off is Rose Cousins er in geslaagd om een flinke stap voorwaarts te zetten. Dit is een bijzonder, afwisselend, boeiend, emotioneel maar soms ook vrolijk album. Rose zet hiermee, zeer welkom, mijn jaarlijstje flink op zijn kop. A rose is a rose is a rose...

Hans Jansen.
 
Website, http://rosecousins.com/
Releasedatum, 2 februari 2010, Old Farm Pony