"All music is folk music. I ain't never heard no horse sing a song" Louis Armstrong

zaterdag 19 september 2015

Seckou Keita, 22 Strings

De in het zuiden van Senegal geboren Seckou Keita woont tegenwoordig afwisselend in Nottingham, Engeland en in zijn geboorteland. Naast Toumani Diabaté wordt hij beschouwd als een van de meesters op de kora; een West Afrikaanse harp. In voorgaande jaren hield Keita zich bezig met Afrikaanse muziek gecombineerd met Cubaanse, flamenco en jazz-funk invloeden. In 2013 werd het samen met harpiste Catrin Finch vervaardigde album Clychau Dibon her en der tot folk album van het jaar uitgeroepen. Het betrof een prachtige reeks van akoestische duetten waarbij Afrikaanse thema’s met melodieën afkomstig uit Wales samensmolten.


Veel West-Afrikaanse stammen kennen de zogenaamde griot; een dichter, lofzanger en muzikant. Keita werd geboren in een familie van deze bewaarders en vertellers van mondeling overgebrachte tradities. Volgens de overlevering werd de eerste kora aan Jali Mady “Wuleng” overhandigd. Het instrument had 22 snaren. Sinds het overlijden van Mady telde het instrument als herinnering aan deze bard één snaar minder. In het zuiden van Senegal bleef de kora echter over het volle aantal snaren beschikken. Seckou vernoemde zijn laatste album 22 Strings naar deze legende. De extra snaar biedt meer mogelijkheden en levert rijkere melodieën op aldus de man.

Het nieuwe album 22 Strings is samengesteld uit zelfgeschreven materiaal vergezeld van een tweetal traditionele stukken. Naast de instrumentale composities klinkt her en der de stem van Keita. Naast Afrikaanse thema’s sijpelen er tevens westerse invloeden door. Seckou slaat met afsluiter Future Strings in E andere wegen in. Hij wenst hier de kora als een waar klassiek instrument te laten klinken zonder dat het lyrische aspect van de harp verloren gaat.


Met 22 Strings brengt Seckou Keita een even ontspannen als hypnotiserend klinkend geheel, verkwikkend als een zomerbui. Het hardcover boekje waarin het album is opgenomen telt zeventien pagina’s. Een prachtig bezit.


Hans Jansen

Website http://www.seckoukeita.com/
Release datum 26 mei 2015 Arc Music
 

zaterdag 12 september 2015

Sokratis Sinopoulos Quartet, Eight Winds

De in 1974 in Athene geboren Sokratis Sinopoulos studeerde aanvankelijk klassieke gitaar, Byzantijnse muziek en volksmuziek. Vanaf zijn veertiende levensjaar richtte hij zijn aandacht op de lyra, een Griekse knieviool. Het instrument is sterk in de traditie geworteld aldus Sinopoulos. “Het is alsof je in een tijdmachine stapt die je terug brengt naar de middeleeuwen of mee op reis neemt door de geschiedenis van Griekenland en de Balkan. Ik heb jarenlang doorgebracht met het vertolken van traditionele muziek, met inbegrip van de volksmuziek tradities van de oostelijke Middellandse Zee.” In 2011 richtte hij het naar hem zelf vernoemde Sokratis Sinopoulos Quartet op. Naast Griekse volksmuziek wijdde men zich al snel aan de door Sinopoulos gecomponeerde hedendaagse muziek.


Het karakteristieke geluid van Sinopoulos’ lyra was al eerder binnen het werk van Eleni Karaindrou (The Weeping Meadow, Elegy of the Uprooting en Medea) en Loreena Mckennitt te beluisteren. Naast zijn activiteiten als musicus is Sinopoulos docent aan de afdeling muziekwetenschap en kunst aan de Universiteit van Thessaloniki. Voor zijn nieuwe werkstuk Eight Winds wenst Sinopoulos met zijn kwartet diverse aspecten van de Griekse muziek door de tijden heen aan bod te laten komen. Hij wordt hierbij geholpen door Yann Keerim (piano), Dimitris Tsekouras (contrabas) en Dimitris Emmanouil (drums). Het album werd in april 2014 binnen de Sierra Studios in Athene opgenomen. De productie was in handen van Manfred Eicher. Zoals te toen gebruikelijk weet hij het geheel in een bijzonder fraaie transparante productie te vatten. Alle instrumenten komen geheel tot hun recht waarbij de lyra als kompas dienst doet.


Het album telt negen stukken waarbij men een fraaie balans tussen zowel oude als hedendaagse klanken weet te bereiken. Volksmuziek, jazz en klassiek strijden op het album om voorrang. Het titelstuk Eight Winds en 21st March worden aan het eind verkort hernomen. Beide stukken zijn daar vergezeld van het atmosferische kleinood Stillness. Het herfstige en melancholieke geluid van de lyra klinkt gedurende het gehele album binnen mijmerende en van hunkering bolstaande composities. Zonder de fijnzinnige klanken van piano, contrabas en drums tekort te doen voert Sokratis Sinopoulos op Eight Winds met zijn lyra de boventoon. Hij weet hierbij grote hoogtes te bereiken en tevens de luisteraar ademloos aan zich te binden.


Hans Jansen

Website http://player.ecmrecords.com/sinopoulos-2407
Release datum 4 september 2015 ECM

 

maandag 7 september 2015

Jonathan Day, Atlantic Drifter

Ruim vier jaar geleden bracht de uit Shropshire Engeland afkomstige Jonathan Day zijn album Carved In Bone uit. Het belandde ondanks stevige concurrentie hoog in mijn jaarlijst. Zijn vroegere werk was aanvankelijk o.a. geïnspireerd door zijn christelijke levensovertuiging. Later werd het tevens bepaald door een steeds sterker politiek bewustzijn vergezeld van muzikale invloeden van over de wereld. Op Carved In Bone liet Day zich voornamelijk inspireren door de natuur. Het album werd goed ontvangen en leidde tot een wereldwijde tournee.



 

Tijdens zijn reizen schreef Jonathan het materiaal voor zijn nieuwe album Atlantic Drifter. Hij nam het album onderweg op. Zijn reis bracht hem o.a. in Denemarken, Amerika, Thailand, Finland, Griekenland en China. Naast het schrijven van songs hield hij zich tijdens de Carved In Bone tour door de VS bezig met het fotograferen van Amerika. Het biedt een kijk op hoe deze Brit dit land ervaart. Het door Day vervaardigde fotoboek Postcards from the Road vormde de opmaat voor Atlantic Drifter.

Jonathan opent Atlantic Drifter met het in de Blue Ridge Mountains, Virginia opgenomen Café in the Valley of the Fire Church. Het wordt, net als het grootste gedeelte van het album, gedomineerd door akoestische gitaar en contrabas. Een onweerstaanbare combinatie. Opvolger Sea Of Birds kent een aanlokkelijke melodie en wordt van een fluit vergezeld. Binnen het stemmige A Book Of Hours wordt de luisteraar onverhoeds vergast op kleine snippers zang afkomstig van het St. Sofia Cathedral Choir uit Minsk. Later wacht, in alle eenvoud en met fraai wiegende melodie, Sita’s Last Dance. De opgebouwde cadans wordt halverwege meesterlijk door een galmende elektrische gitaar doorsneden. 
 



Met kopstem en percussie daagt Day de luisteraar op An Onnagata Kami Infest my Forest uit. Diezelfde uitdaging ligt in het door Robert Lake en Paul Wassall geschreven Innocene Again besloten. Jonathan wordt op het stuk begeleid door Kristi and the Links waarbij hij alle facetten van zijn stem aan bod laat komen. Tussendoor strooit Day dan nog met een basale uitvoering van traditional en shanty song Shallow Ground en het voor stem en akoestische gitaar bestemde The Darkling Sky. De reis is beëindigd, het begint te schemeren.

Het voorgaande album Carved In Bone was een muzikaal rijk album. Op Atlantic Drifter beperkt Jonathan de instrumentatie tot het hoogstnodige. Daarbij kent het album enkele verrassende accenten. Door de beperkte instrumentatie komt de nadruk nog meer op de voordracht van Day te liggen. Zijn nadrukkelijk aanwezige stem herbergt de nodige dramatiek die hij wederom goed weet te doseren. Atlantic Drifter en Carved In Bone, twee kanten van dezelfde medaille.


Hans Jansen

Website http://www.jonathanday.net/music/atlantic-drifter-album-launch-tour/
Releasedatum 25 september 2015 Niimiika

 

donderdag 3 september 2015

Vardan Harvanissian & Emre Gültekin , Adana

Afgelopen april was het precies honderd jaar geleden dat de Armeense genocide begon. De Armeense autoriteiten spreken van minstens 1,5 miljoen doden. Turkije zegt dat er 300.000 tot 500.000 slachtoffers vielen, onder wie ook Turken. De meeste historici houden een getal tussen de 800.000 en 1 miljoen doden aan. De Armeense genocide speelde zich af in de periode tussen 1915 en 1923. Tot op vandaag ligt deze kwestie bij zowel Armenen als Turken uiterst gevoelig. Beide volkeren hebben zo hun eigen visie op deze periode.


De muzikanten Vardan Harvanissian & Emre Gültekin schenken op hun album Adana o.a. aandacht aan genoemd thema. Gültekin is uit Turkije afkomstig, Harvanissian uit Armenië. Beiden ontdekten elkaar ruim tien jaar geleden als zielsverwanten in de muziek. Gültekin mag zich een meester op de saz noemen. Het betreft een snaarinstrument, familie van de luit. Harvanissian bespeelt virtuoos de duduk, een blaasinstrument. Op een aantal stukken neemt Vardan tevens de vocalen voor zijn rekening waarbij hij afwisselend in het Turks en Armeens zingt. Men laat zich op het album verder ondersteunen door Joris Vanvinckenroye (contrabas) en Simon Leleux (percussie).

Het album bestaat uit zelfgeschreven werk gebaseerd op volksmelodieën en gedichten. Verder brengt men traditionele stukken. Titelstuk Adana is een pijnlijke klaagzang voor de tot op de grond gelijk gemaakte stad. Het is een symbolische stad in Turkije waar beide volken naast elkaar leefden totdat de Armeense bevolking uitgeroeid werd. Al wat rest is nostalgie, weemoed en de droom van een ander Adana, een stad waar Turken en Armeniërs in harmonie samenleven. De stad Mamiki wordt in een zelfgeschreven stuk geportretteerd. Het is de oudste benaming van de stad Tunceli en de geboorteplaats van Gültekins vader. Tijdens de zuivering van 1938 heette de stad nog Kalan en bevond zich tijdens het Ottomaanse Rijk in een Armeense provincie. Journalist Hrant Dink werd in 2007 om het leven gebracht. Hij was een controversiële Turkse journalist van Armeense afkomst. Hij bracht onder het synoniem Cutak (“viool” in het Armeens) de Armeense tragedie onder de aandacht. Het album Adana is aan hem opgedragen. Met Hrant Dink brengen Harvanissian & Gültekin een schitterende hommage aan het leven en werk van de man. Het is wat mij betreft een van de hoogtepunten van het album.


Naast gewichtige zaken hebben beiden tevens aandacht voor minder zware thema’s. Zo wordt in Lusnak Gisher verhaald over een in het maanlicht dwalende slapeloze. De door liefde bedwelmde man wordt door omstanders voor een leegloper aangezien. Binnen Sevdali Gunler mijmeren beiden over de dagen van verliefdheid. Waar zijn de dagen van opperst geluk gebleven? In openingsnummer Galissem Durad belooft de schrijver van het stuk zijn geliefde lief te hebben tot hij zijn laatste adem uitblaast.

Met Adana demonstreren Harvanissian & Gültekin op het eerste gezamenlijke werkstuk dat verschillende culturen elkaar in harmonie kunnen vinden. Het virtuoze en van warme weemoed doortrokken album ontdekt de grenzen van het mogelijke juist door zich er een stukje overheen te wagen, in het schijnbaar onmogelijke.


Hans Jansen

Releasedatum 20 april 2015 Muziek Publique