"All music is folk music. I ain't never heard no horse sing a song" Louis Armstrong

woensdag 23 november 2011

Josienne Clarke, One Light Is Gone.


Josienne Clarke, One Light Is Gone.

Het gebeurt zelden, muziek die bij eerste beluistering de adem stokt. Zit en luister. Josienne Clarke, acoustic folk artist aldus haar visitekaartje. Clarke is afkomstig uit Sussex, zij leert gitaar spelen van haar vader. Haar stem is klassiek geschoold, krachtig, hoog en zuiver. Het moet geweldig zijn: zo jong en over zoveel talent te beschikken. Josienne maakt momenteel furore in de huidige Londense folk scene. Zij grijpt terug naar het Britse folkgeluid van eind jaren zestig, begin jaren zeventig van illustere voorgangsters als Shelagh McDonald, Anne Briggs en Sandy Denny. Josienne weet dit geluid zeer overtuigend naar onze tijd te vertalen. Clarke wordt hierbij ondersteund door gitarist Ben Walker spelend in de traditie van o.a. Bert Jansch en Martin Simpson en tevens verantwoordelijk voor de bijzonder fraaie arrangementen. Het album heeft een kristalheldere productie waarbij stem en gitaar centraal in het geluidsbeeld geplaatst zijn. Cello, viool en staande bas spelen een vooraanstaande rol naast incidentele drums en piano.

Clarke opent haar album met The Birds, een ballade vol verlangen en badend in een schitterend strijkersarrangement. Wat een manier om je album te openen. Verdere verstilling volgt meteen in Midnight Moon. Walker’s akoestische gitaar schittert hier maar ook elders werkelijk van begin tot eind. Hij roept met zijn spel werelden op zonder zijn fabuleuze talent overdadig te etaleren. De titelsong One Light Is Gone is strikt voor stem en akoestische gitaar gereserveerd. Het resultaat lijkt bestemd om de tand van de tijd te doorstaan.

De melancholische schoonheid van het hemelse Out To Sea zou thematisch niet misstaan op June Tabor’s meest recente album Ashore. De donkere themathiek van het gehele album doet mijn gedachten tevens uitgaan naar Annemarieke Coenders’ debuutalbum Go. Al dit hartzeer en doorwaakte nachten worden regelmatig onderbroken door bedrieglijk opgewekt aandoende songs als All My Truth, On The Ropes en Die Trying.

Het album nadert zijn einde met het berustende en verdrietige An End, laat een subtiele elektrische gitaar horen in Done en laat de luisteraar vervolgens verweesd achter met het intens bitterzoete A Troubled Win. Nog eenmaal in glorieuze pracht badend en vervolgens stilte, weldadig pijnlijke stilte.


Hans Jansen.

Website http://www.josienneclarke.co.uk/
Releasedatum, 1 november 2010, Hatfish Music Ltd.

 

 

donderdag 3 november 2011

John Doyle, Shadow and Light


Deze Ierse Amerikaan maakte in het grijze verleden deel uit van post-punk band Magazine en legde jaren later de fundamenten voor de grensoverschrijdende folkband Solas. Recentelijk zwaaide hij de scepter in de band van Joan Baez en sleepte een Grammy Award binnen met zijn project Doubleplay. Een samenwerking met violiste Liz Carroll. Vorig jaar verscheen het album Exiles In Return en samen met Caren Kasey geconcipieerd. Verder is hij actief als producer en ook terug te vinden op illustere albums van bijvoorbeeld Heidi Talbot, Kate Rusby en Linda Thompson. Dit jaar maakt hij met Shadow and Light zijn derde soloalbum. Zijn naam is John Doyle. Doyle laat zich op zijn nieuwste album bijstaan door o.a. Tim O’Brien op mandoline, Alison Brown op banjo en Kenny Malone op allerhande percussie. Stuart Duncon speelt de fiddle, Todd Phillips op voorbeeldige basgitaar en accordeon, John Williams op fiddle en accordeon.

Opener Clear The Way is een rijk geïnstrumenteerd up-tempo stuk en behandelt de wederwaardigheden van The Irish Brigade in de Amerikaanse burgeroorlog waarbij Doyle dichtbij vergelijkbaar werk van Richard Shindell uitkomt. Thematisch sluit Doyle met Farewell To All That even verderop weer aan bij het oorlogsthema. Hier vertelt John van de Ierse soldaten in de eerste wereldoorlog en gepaaid door de perfide Engelse regering met de belofte van meer toekomstig zelfbeschikkingrecht. Bij terugkomst uit de grote oorlog werd men echter niet zeldzaam door de eigen bevolking als verrader van de goede zaak weggezet.

Dat Doyle een bovengemiddeld begenadigd gitarist is werd mij bij de eerste beluistering van dit album meteen duidelijk. Nergens etaleert hij zijn kunnen maar speelt steeds in dienst van het uiteindelijke resultaat zodat ik het gevoel overhoud dat hij tot nog meer in staat mag worden geacht. Shadow and Light kent twee langere instrumentale stukken Killoran’s Church/Swedishish en Tribute to Donal Ward/The Carrachman getiteld. Doyle laat zijn gitaar en bouzouki beide malen in het eerste gedeelte ingetogen klinken waarna het tweede deel van de instrumentale stukken door de gehele begeleidingsband ingekleurd worden.

Dat Doyle ook vrijwel in zijn eentje buitengemeen boeit is te horen in The Arabic waarin hij bezingt hoe zijn over-overgrootvader Martin in 1916 de oversteek naar de Verenigde Staten waagt om zich aldaar bij zijn broer te voegen. Martin stapt aan boord van S.S. Arabic waarna de Duitsers het schip ontdekken en torpederen waarbij 44 mensen een zeemansgraf vinden. Martin overleeft wonderwel. Doyle gaat op dezelfde voet voort met het ingetogen Wheel Of Fortune, wat mij betreft één van de hoogtepunten van Shadow and Light. Wat zal de toekomst de door hartzeer geplaagde goudzoeker brengen in Dawson City? Doyle roept hier met zijn iets hoger ingezette stem herinneringen op aan Bruce Cockburn in zijn jonge jaren.

Met traditional Bound for Botany Bay eert Doyle de dit jaar helaas overleden Mike Waterson. Hier wordt het verhaal van de naar Australië gedeporteerde gevange vertelt met behulp van enkele gitaren en een fraai zoemende bas. Voor zijn dochter legt Doyle het tedere en fijngevoelige Little Sparrow vast. Het thema alcoholmisbruik komt treffend aan de orde in Bitter Brew. Alles wat rest is een lege fles, dromen van een zacht bed en “a black and bitter brew”

Verhalenverteller Doyle sluit Shadow and Light af met zijn droomduiding Selkie. Dit mythische fabeldier duikt niet zelden op als half zeehond en half mens. Voor het eerst is een zacht wiegende en bescheiden electrische gitaar te horen waarna John Doyle de luisteraar in stilte achterlaat.


Hans Jansen

Website http://www.johndoylemusic.com/
Releasedatum, 17 oktober 2011 Compass