"All music is folk music. I ain't never heard no horse sing a song" Louis Armstrong

woensdag 18 december 2013

Jaarlijst 2013

Wikken, wegen en herschikken. Een muziekjaar samengebald. 2013 was een uitstekend muziekjaar. Met vier debuutalbums in top een jaar om in te lijsten!
 
1.      Chris Wood, None The Wiser
Zoals het een moderne troubadour betaamd verstaat Chris Wood de tekens van zijn tijd.



2.      Elephant Revival, These Changing Skies
Elephant Revival laat zich met dit kleine meesterwerk kennen als één van de meest belangwekkende Noord Amerikaanse bands.

 
3.      Colleen Raney, Here This Is Home
Met Here This Is Home vindt Colleen Raney zichzelf opnieuw uit. Met diepe liefde voor de traditie blaast zij oude muziek nieuw leven in.

 
4. Niamh Dunne, Portraits
Verhalenvertelster uit de Ierse traditie, een album vol met prachtige songs laat een zeldzaam fragiele maar tegelijkertijd krachtige schoonheid horen.

 
5.      Jennifer Byrne, Suitcase
Een diep doorleeft en gerijpt album. Tijdloze pracht op muziek gezet.

 
6.      June Tabor, Iain Bellamy & Huw Warren, Quercus
De unieke stem van Tabor klinkt zonder enige opsmuk ongeëvenaard.
7.      Salt House, Lay Your Dark Low
Met Lay Your Dark Low brengt het Schotse kwartet Salt House op indrukwekkende wijze een verfijnd en volwassen debuut.

 
8.      Fabian Holland, Fabian Holland
Fabian Holland grijpt de luisteraar met dit uitstekende debuut meteen bij de kladden om daarna niet meer los te laten.

 
9.      Linda Thompson, Won’t Be Long Now
Een wonderwel samenhangend album dat zich zonder moeite met beide voorgangers meet.

10.  Hem, Departure and Farewell
Met meer muzikale zeggingskracht dan ooit tevoren slaat Hem voorzichtig nieuwe wegen in.

 


11. Carthy, Hardy, Farrell & Young, Laylam

       12. Arlet, Clearing

 
      13. Roy Harper, Man & Myth

14.  Josienne Clark & Ben Walker, Fortune and Fire

15.  Joy Kills Sorrow, Wide Awake

16.  The Full English, The Full English

17.  Martin Simpson, Vagrant Stanzas

18.  Raina Rose, Caldera

19.  The Ashtray Hearts, The Strangest Light

20.  Mavis Staples, One True Vine

21.  Rob Lutes, The Bravest Birds

22.  Gregory Alan Isakov, The Weatherman

23.  Simone Dinnerstein & Tift Merritt, Night

24.  Emily Barker & The Red Clay Halo, Dear River

25.  Bella Hardy, Battleplan

26.  The Greencards, Sweetheart Of The Sun

27.  Annemarieke Coenders & Wim Sebo, Making Heaps Digging Holes

28.  Sarah Jarosz, Build Me Up From Bones

29.  Jackie Oates, Lullabies

30.  Various Artists, The Liberty To Choose

Mooist verpakte album: Lal Waterson, Teach Me To Be A Summer's Morning.

Heruitgave van het jaar: Bert Jansch, Acoustic Routes 1 & 2
 

maandag 16 december 2013

Arlet, Clearing

Soms is het goed om op zoek te gaan naar iets anders. Jezelf verrassen met muziek die zich net buiten de bekende paden begeeft. Natuurlijk heb ook ik de nodige instrumentale albums staan. Niet zelden betreft het albums die tot de klassieke muziek gerekend mogen worden. Onlangs werd ik verrast door de Engelse formatie Arlet die met hun debuutalbum Clearing meteen mijn aandacht opeisten. Met een mengeling van strijkers, hout en koper wist men zich een weg naar mijn gehoor te banen. De muziek kent elementen uit de jazz en de klassieke kamermuziek waarbij de folk telkens leidend is. Op subtiele wijze verkent men hier fraai gestructureerd diverse stijlen.

De kern van Arlet bestaat uit Aidan Shepherd  (accordeon), Owen Hewson (clarinet), Thom Harmsworth (euphonium), Rosie Holden (viool), Ben Insall (gitaar), James Gow (contrabas) en Andy Renshaw (percussie). Men laat zich gedurende het album vergezellen door Nick Walters (trompet) en Raven Bush (mandoline). De formatie kent in de persoon van Aidan Sheperd zijn bandleider. Hij is tevens verantwoordelijk voor het leeuwendeel van de composities. Toekomstig zal de band stappen ondernemen om als collectief materiaal te schrijven.


Ondanks alle muzikale invalshoeken klinkt de band als een organisch en hecht samenspelend geheel. Binnen de muziek zijn tevens invloeden uit de zogenaamde minimalistische muziek te bespeuren zodat een vergelijking met het Penguin Cafe Orchestra snel gemaakt is. Bij het tot stand komen van de diverse stukken liet Sheperd zich door alledaagse zaken inspireren. Zo leidde het afscheid van een vriend die op vakantie gaat, het bezoek aan een benzinestation of de ochtend na een optreden tot verschillende stukken. Ook een imaginaire filmsoundtrack en de Engelse zomer worden tot klankbeelden omgevormd.

Het album opent met Aidan’s waarbinnen Sheperd zich voorstelt hoe het zou zijn om als zijn naamgenoot Aidan O’Rourke (o.a. Lau) muziek te schrijven. Stemmige en repeterende blazers nemen het initiatief waarna accordeon en de rest van de band invallen binnen dit uitermate creatieve stuk. Diezelfde creativiteit is in al zijn uitbundigheid te beluisteren in opvolger Ciao Ragazzi waar, door het veelvuldige gebruik van clarinet, zelfs een streepje klezmer waarneembaar is. Het intense en voornamelijk door accordeon bepaalde The Woodburner neigt met zijn beeldschone melodie tot verstilling.

 
De zomer wordt schitterend binnen twee stukken verbeeld. Het ruim twee minuten durende Summertime Intro tovert insecten uit het warme gras naar voren. In al zijn elegantie blaast men vervolgens met Summertime de Engelse zomer leven in.

De verleiding is groot om ook de rest van het album minutieus te beschrijven. Laat ik deze review even abrupt eindigen als het album zelf en die indrukken aan de luisteraar zelf overlaten. Wanneer ik erin geslaagd ben om de lezer op het pad van Arlet te brengen dan ben ik een tevreden mens.

Rest mij nog te zeggen dat het album een bijzonder fraaie verpakking kent. Het album Clearing is met zijn al creativiteit een waar feest voor het oog en de oren!


Hans Jansen.

Releasedatum, 9 september 2013 Smugglers Records

donderdag 5 december 2013

Karan Casey, Two More Hours

Het nieuwe jaar werpt zijn schaduwen vooruit. De Ierse zangeres Karan Casey kondigde onlangs haar nieuwe album Two More Hours aan. Voor het eerste schreef Casey ditmaal zelf al het materiaal. Het album kent gastoptredens van o.a. Abigail Washburn en Aoife O'Donovan en werd geproduceerd door Niall Vallely. Het album wordt zowel als hedendaags als persoonlijk getint omschreven. Two More Hours zal op 15 januari a.s. worden uitgebracht.


Karan Casey is vooral bekend geworden als voorvrouw van de Ierse folk band Solas. Daarnaast bouwde Casey een solocarrière op. Met voormalig Solas maatje John Doyle maakte zij samen het duo-album Exiles Return.


Het album Two More Hours is in zijn geheel via haar website http://www.karancasey.com/ te beluisteren en voor te bestellen.
 
 
Hans Jansen.
 

 

zondag 24 november 2013

Colleen Raney, Here This Is Home

De uit Portland Oregon afkomstige zangeres Colleen Raney laat zich in haar werk inspireren door muziek afkomstig uit Ierland en Schotland. Ze vervaardigde al twee als verdienstelijk te betitelen soloalbums. In 2011 bracht ze samen met zanger, gitarist Colm MacCártaigh en bodhran bespeler Matty Einion Sears onder de noemer Cuan een album uit. Met dit fraaie album, kleinschalig van opzet, belandde Raney in avontuurlijker vaarwater.


In de zomer van 2013 reisde Colleen naar Dublin af om haar vierde album Here This Is Home op te nemen. Zij laat zich hierop ondersteunen door Aidan Brennan (gitaar, bouzouki en achtergrondvocalen), Johnny B. Connolly (accordeon), Steve Larkin (viool), Colm O’Caoimh (piano en harmonium), Trevor Hutchinson (bas) en Dave Hingerty (drums).

Colleen Raney beschikt over een krachtige en expressieve stem die zij op Here This Is Home steeds net iets anders, maar altijd effectief inzet. Vergelijkingen met voortreffelijke stemmen als die van Cathy Jordan en Karan Casey zijn in het verleden gemaakt. Het album telt elf liedjes, handelend over thema’s als de liefde, ballingschap, reizen en thuiskomen. Het merendeel van het materiaal bestaat uit traditionals, aangevuld met enkele door anderen geschreven songs.

Het album opent met een zeer geslaagde versie van Canadee-I-O. Deze vooral van Nic Jones bekende traditional krijgt hier een bijzonder fraaie uitvoering waarin viool en accordeon de hoofdrol spelen. Met veel inlevingsvermogen roept Raney vervolgens binnen The Boys Of Mullaghbawn perfect het gevoel van heimwee naar het verre vaderland Ierland op. Het stemmige Stand Up For Love wordt samen met Brennan gezongen. Hij schreef de tekst samen met de Ierse dichter Vincent Woods. Met de ingetogen ballade The Lovely Green Banks Of The Moy piekt Colleen naar een eerste hoogtepunt van dit ragfijne album. De strijd voor zelfbestuur van Ierland, van gewelddadig tot geweldloos, wordt hier aan de hand van de wederwaardigheden van activist Michael Davitt bezongen.


Ook voor een simpel liefdeslied is plek op Here This Is Home. Het vrolijke en aanstekelijk klinkende Lassie Wi’ The Yellow Coatie is hiertoe een uitstekend vehikel met achtergrondzang van speciale gast Hanz Araki. De pianoballade Sanctuary laat zich als volgend hoogtepunt beluisteren en leverde tevens de titel van dit album op. Overal kan de mens zich thuis voelen en op adem komen, is de strekking. Even verderop brengt Raney met de ballade The Nightingale een volgend hoogtepunt. Ditmaal wordt de melancholie van de vertrekkende emigrant fragiel fraserend gezongen en treffend gedragen door een akoestische gitaar.

Met traditional Craigie Hill sluit het album af. Vanaf deze heuvel werden emigranten naar het verre Amerika uitgezwaaid. Ingetogen percussie, viool en een accordeon zetten het afscheid luister bij.

Met Here This Is Home vindt Colleen Raney zichzelf opnieuw uit. Met een diepe liefde voor de traditie blaast zij nieuw leven in oude muziek. Het album behoort wat mij betreft tot het allerbeste dat dit jaar te bieden heeft.


Hans Jansen.

Webpage, http://colleenraney.com/
Releasedatum, 1 oktober 2013 Little Sea Records


woensdag 20 november 2013

Alexa Woodward, Kickstarter

Alexa Woodward heeft een Kickstarter-project gestart ter financiering van de technische afronding van haar nieuwe album, Might Nigh.
 
 
"Might Nigh is an Appalachian English word meaning almost or very nearly. This album represents songs of homecoming and passage. Moving back to the upstate region of South Carolina after four years of living in New York city (and before that, Boston), I reconnected with the sights and sounds of my childhood- the Blue Ridge Mountains, the sounds of southern tree frogs and cicadas at night. Life came richly- I got married and embarked on a lifetime exploration of loving another human being through ups and downs, we lost his father Jack to cancer, and I have explored at new depths and heights the joys and losses of life. These experiences have woven themselves into a group of songs that I am proud of- songs that survived self critique and re-writing to make it into the final record shared here. 
Recorded and mixed with Scott Minor at Wild Chorus Studio in Knoxville, Tennessee and also engineered in Austin, Texas with Grant Johnson, the album showcases familiar voices and sounds from previous records (shout out to the Annie Street crew), but also brings an infusion of more rock-driven and electronic sounds to the fore. This record is a natural next step, and I am excited to share it with you.
The funds raised here will pay for final mixing with Wild chorus, Mastering with Carl Saff in Northwest Chicago, the costs of artwork for the album and CD printing costs. Any additional funds raised beyond the project goal will go to use in the form of independent promotion of this record as it is not financially supported by any record label.   As an independent artist, anything above the project goal will be used to share this record with as many people as possible. 
Many thanks to fans and friends who have supported this music over the years. I'm very excited to share this project with you and hope you will be inspired to share it with others. Thanks for your support!"

Meer informatie en ondersteuning: http://www.kickstarter.com/projects/alexawoodward/might-nigh-a-new-record-from-alexa-woodward?ref=activity

Over haar laatste album It's A Good Life, Honey, If You Don't Grow Weary: "Met haar derde album laat Woodward nog meer gelaagheid horen uitmondend in het meest complete album dat zij  tot op heden het licht liet zien. Een album vol met Appalachen folk en blue-grass nu geïnjecteert met een stevige dosis gospel. Sprookjesachtige muziek vol sagen en mythen waarin het soms spookt. Muziek uit de contreien van o.a. Abigail Washburn, Gillian Welch en Neko Case". (Folklantern).

dinsdag 19 november 2013

Over The Rhine, Meet Me At The Edge Of The World

Shakespeare had vele uitspraken die ook heden ten dage nog met regelmaat in gebruik zijn. Één die bij velen, inclusief mijzelf, wel eens wringt is dat er geen goed en kwaad bestaat, alleen in ons denken( ‘There is nothing either good or bad, but thinking makes it so’ – Hamlet, Act 2, Scene 2) Onderscheid maken tussen goed en kwaad is een van de meest fundamentele vaardigheden in ons leven en een van de stellingen kan zijn dat alles wat we doen afzetten tegen het beeld van goed en kwaad. Evenzo goed zou je de stelling kunnen aanhangen dat alles is wat het is, beide elementen bevat en daarmee, hoe ellendig een situatie ook kan zijn, goed is ondanks het slechte.

Je kunt over dit gegeven meerdere bomen opzetten, maar dat is voor een andere plaats en een ander moment. Het waren echter gedachten die bij mij naar boven kwamen in meerdere discussies over de nieuwe plaat van Over The Rhine, Meet Me At The Edge Of The World. Vreemde kronkel zult U denken?! Wellicht is dat zo. Aan de andere kant probeer ik bij vele zaken uit het leven muziek te integreren. Kunst en muziek voor mij in het bijzonder is als het leven.


Een beetje vrijelijk en uit de losse pols vertaald gingen mijn gedachten dus vanuit dat basisidee naar in dit geval, Over The Rhine. Goed en slecht! Kun je vanuit de gedachte dat je muziek zou moeten kunnen beoordelen in goed/slecht daar dan een uitspraak in doen. Waar zet je het tegen af? Of ga je uit van het gegeven dat elk album is wat het is en een noodzakelijke stap in de ontwikkeling is en daarmee per definitie goed is? Uitgaand van de laatste zin in de eerste alinea zeg je daar dan mee dat er iets goeds zit of voortkomt uit het feit dat je een bepaalde plaat als slecht labelt en daarmee per definitie goed is zoals het is.

Het duo Over The Rhine, Lindford Detweiler en Karin Bergquist, hebben met Meet Me At The Edge Of The World een volgende stap in hun ontwikkeling gezet. Begonnen in Cincinatti, Ohio in 1989 maken ze vanaf 1991 albums die zeer gevarieerd van opzet zijn. Meet Me…is daarin, met live albums en compilaties meegerekend hun 22e album in evenzo veel jaren. Wederom geproduceerd door de singer songwriter/ producer van naam en faam Joe Henry. Daar waar voorganger The Long Surrender heel duidelijk het zo herkenbare stempel van Henry droeg, is Meet Me…productioneel niet als een Henry product te herkennen. Ook muzikaal is Meet Me. geenszins te vergelijken met b.v. The Long Surrender. Deze voorganger had heel duidelijk een jazzy inslag. Op Meet me… is alternatieve folkpop mijns inziens nog de beste beschrijving. Het geeft weer dat de band moeilijk te categoriseren is en haar eigen weg volgt.

In de hierboven genoemde discussies werd het album door de meerderheid als zeer tegenvallend bestempeld. Eerlijkheidshalve moet ik bekennen dat na het sublieme The Long Surrender, die hoog in mijn top 10 van 2011 terecht kwam, dit wel een doorbijtertje was. Na enkele luisterbeurten classificeerde ik dit echter als een zeer genietbaar album die even wat tijd nodig heeft om tot volle wasdom te komen. Het album bevat twee schijfjes, negentien nummers en klokt samen zo rond de zeventig minuten. Ogenschijnlijk mist het album diepte en het mysterieuze wat vele andere albums van O.T.R zo kenmerkt. Als je de verwachtte productie, muzikale weg en andere verwachtingen aan de kant hebt gezet en je bent bij machte om de tijd te nemen dit album te laten rijpen dan komt die diepte als vanzelf naar boven. Feit blijft dat de opzet van dit album kaler en meer puur gehouden is in vergelijk met eerder werk. Melodie en harmonie lijken meer op de voorgrond te moeten treden en dat doet het dan ook. Meerdere songs blijven sneller hangen dan voorheen het geval was, al had het fraaie en disc 1 afsluitende Wait op The Long Surrender ook niet misstaan.


De stem van Karin Bergquist is zoals altijd liefelijk en van een grote schoonheid en wordt zoals ook altijd fraai gecomplementeerd door de muzikale invulling van Detweiler. Naast de invulling van beide echtelieden wordt er op Meet me. spaarzaam gebruik gemaakt van de kwaliteiten van een van mijn favoriete drummers in het wereldje. Jay Bellerose, gitarist Eric Heywood, backing vocals van Aimee Mann, bassist David Piltch, Van Dyke Parks’ accordeon klanken, Patrick Warren die meerdere toevoegingen doet evenals Mark Goldenberg.

O.T.R heeft met Meet Me At The Edge Of The World een album afgeleverd die hun naam eer aan doet en niet verder gaat waar The Long Surrender ophield of aanhaakt op het verdere verleden. Het kostte mij even tijd om dit album op zijn merites te kunnen beoordelen en vervolgens niet per definitie af te zetten binnen ander werk uit hun omvangrijke oeuvre. Het is een noodzakelijke stap geweest die ze hebben moeten zetten op dit moment. Het is aan de luisteraar of die het album als zodanig kan appreciëren en Ohio of The Long Surrender niet als referentie neemt in de beoordeling. Meet Me At The Edge Of The World is een op zich zelf staand album geworden die goed is zoals die is, met alle elementen die daarbij horen, goed en slecht. The Long Surrender is verreweg mijn favoriete album van deze band. Waarschijnlijk zou dat niet zo zijn als O.T.R telkens de veilige weg had gekozen en keer op keer hetzelfde album had gemaakt. Ondanks dat Meet Me… een genietbaar album is geworden is het niet het sterkste geworden wat de band gemaakt heeft. Dat gegeven maakt dat The Long Surrender zo mooi is voor mij of b.v. Ohio voor een andere luisteraar. Ik heb uiteindelijk dus best genoten van deze stap van O.T.R en kan met gerust hart en met de conclusie dat alles goed is zoals het is The Long Surrender weer eens opzetten.


Arjan Post

Webpage http://overtherhine.com/
Releasedatum 3 september 2013, Great Speckled Dog

zaterdag 9 november 2013

Salt House, Lay Your Dark Low

Het afgelopen jaar maakte ik kennis met een fraaie verzameling zeer geslaagde debuutalbums. Met Lay Your Dark Low weet ook het Schotse kwartet Salt House mij te verrassen. Het kwartet bestaat uit Siobhan Miller (zang en harmonium), Ewan MacPherson (gitaar, zang, banjo en mondharp), Lauren MacColl (viola, viool en zang) en Euan Burton (staande bas, Rhodes piano en zang). Individuele leden uit dit getalenteerde kwartet werden in het verleden bekroond met titels als Scots singer of the year, BBC Radio 2 Young folk award en Scottish jazz award.

Op Lay Your Dark Low presenteert Salt House zich als collectief waarbij Ewan MacPherson de helft van het materiaal schreef. De gehele band arrangeerde en produceerde het album in nauwe samenwerking met co-producer Mattie Foulds. Hij is vooral bekend van zijn werk met vrouwlief Karine Polwart. Naast eigen geschreven werk brengt men tevens een drietal traditionals naadloos in elkaar overvloeiend. Hier weet men een geheel eigen stempel op te drukken. Voorvrouw Siobhan Miller concentreert zich hoofdzakelijk op de vocalen. Haar stem klinkt aards maar ook weet ze met haar zuivere stem de luisteraar naar grotere hoogtes mee te voeren.



Hoogtepunten zijn op dit album moeilijk aan te wijzen aangezien Lay Your Dark Low over de gehele linie een bijzonder sterke indruk maakt. Het album opent met opgewekte strijkers die het meeslepende en meteen aansprekende Strong Dark Souls brengen. Verder tekent zich meteen de zo kenmerkende Schotse tongval van Siobhan Miller af. Staande bas, viola en viool ondersteunen verderop het album de associatieve tekst van het ingetogen maar dwingende Freshwater Salt.

Drie geloven op een kussen, daar slaapt de duivel tussen? David Francey’s bedoeling met Morning Train was een andere. Het maakt niet uit of je Jezus, Boeddha of Allah als leidsman kiest of juist de duivel vreest. Uiteindelijk zitten we allemaal in hetzelfde schuitje is de strekking van het verhaal. Salt House brengt het geheel energiek en ritmisch waarbij strijkers en staande bas de toon aangeven.



Stemmige snaren en koor preluderen op het ruim opgezette She Walks In Beauty. Deze afsluiter is o.a. gebaseerd op een gedicht van Lord Byron samengevoegd met teksten van avonturier James Alpin McPherson. Het gepassioneerd gezongen stuk boeit in al zijn gedragenheid van begin tot eind en wordt uitgeleid door het koor waar ook o.a. Bella Hardy en Rachel Newton deel vanuit maken.

Met Lay Your Dark Low brengt het Schotse kwartet Salt House op indrukwekkende wijze een verfijnd en volwassen debuut.


Hans Jansen.

Webpage http://www.salthousemusic.com/
Releasedatum 11 November, Make Believe Records.

vrijdag 25 oktober 2013

Linda Thompson, Won't Be Long Now

Voorafgaand aan het in 2002 uitgebrachte comeback album Fashionably Late kampte Linda Thompson met ernstige heesheid waardoor haar solocarrière ruim elf jaar stil lag. Met Fashionably Late maakte Thompson echter een van de allermooiste folk albums van de jaren nul. Haar stem bleek wonderwel geconserveerd. Vijf jaar later herhaalde zij dit kunststukje met Versatile Heart. Nu zes jaar later verscheen onlangs haar nieuwe album Won't Be Long Now.

Uiteindelijk zijn het altijd de ballades die mij het beste bevallen en bijblijven. Wat dit betreft komt de luisteraar op Won’t Be Long Now ruimschoots aan zijn trekken. Zo opent het album met het beeldschone Love’s For Babies And Fools dat Linda op aandringen van de helaas overleden Kate McGarrigle voltooide. Voormalig echtgenoot Richard verzorgt de memorabele begeleiding op akoestische gitaar. Verderop laten Sam Amidon (gitaar en banjo) en David Mansfield (Weissenborn gitaar) binnen het samen met Ron Sexsmith geschreven If I Were A Bluebird hun snaren welluidend klinken en verzorgd Amy Helm de achtergrondvocalen. Het door Teddy Thompson geschreven Father Son Ballad is wat mij betreft een hoogtepunt. Dit lied, gedragen door de akoestische gitaar van John Doyle en een door Dave Swarbrick aangestreken viool, brengt diepte aan.



De ingetogen sfeer wordt vastgehouden met het kinderliedje Nursery Rhyme Of Innocence & Experience. Natalie Merchant opende drie jaar geleden hiermee haar onvolprezen Leave Your Sleep album. De samen met Teddy gebrachte traditional Paddy´s Lamentation vindt hier tevens een plek. Het is afkomstig van de soundtrack van Scorcese´s Gang Of New York. Binnen de meeslepende jammerklacht Never The Bride vinden vrijwel alle meewerkende artiesten onderdak waarna Thompson doodleuk Blue Bleezin Blind Drunk brengt. Hier wordt het lot van de door dronkenlap Mickey bont en blauw geslagen bruid bezongen. Mevrouw zet het vervolgens zelf op een zuipen om bij het krieken van de dag geheel lam huiswaarts te keren. Dat zal hem leren!

Laat de luisteraar niet het idee krijgen dat Thompson indachtig de titel en cover zo dadelijk, met de regenjas aan en der dagen zat, de zee inloopt. Humor en lichtheid tekenen zich af op dit album. Tussen de trits meesterlijke ballades strooit Thompson namelijk met de nodige frivoliteiten. Zo neemt dochter Kami in het uptempo As Fast As My Feet de vocalen waar. Dit door Anna McGarrigle geschreven stuk wordt verder versierd door een elektrische gitaar van kleinzoon Jack Hobbs die zo te horen wel eens naar opa Richard geluisterd heeft. Ook Mr. Tams geeft lucht. Aanvankelijk lijkt dit mallotige stuk geheel te detoneren. Na herhaalde beluistering valt het echter toch op zijn plek. Dat zowel Eliza Carthy als Susan McKeown een couplet voor hun rekening nemen versterkt de feestvreugde.
 
 

Won´t Be Long Now werd op verschillende plaatsen in het Verenigd Koninkrijk en Amerika vastgelegd waarbij diverse producers aan de knoppen zaten. Desondanks is er sprake van een wonderwel samenhangend album. Het kan zich zonder moeite met beide voorgangers meten en zal, indachtig de persoonlijke bedankjes van Thompson, in welke vorm dan ook tevens een opvolger kennen.


Hans Jansen.

Webpage, www.lindathompsonmusic.com
Releasedatum, 14 oktober 2013 Topic Records

 

maandag 21 oktober 2013

The Full English, The Full English

Onlangs ontsloot de English Folk Dance and Song Society (EFDSS) een grote hoeveelheid traditionele muziek door deze als digitaal archief gratis beschikbaar te stellen. Men vroeg Fay Hield als project coördinator om een selectie van dit werk voor een groter publiek te brengen. Samen met Seth Lakeman (viool, bouzouki), Martin Simpson (gitaar), Nancy Kerr (viool), Ben Nichols (staande bas, concertina) kwijt zij zich voorbeeldig van haar taak hierbij geholpen door Hurricane Party collega’s Rob Harbron (concertina en viool) en Sam Sweeney ( fiddle, cello, nickelharpa en percussie).



Uitgangspunt bij het samenstellen van het samenwerkingsproject The Full English was om het werk nieuw leven in te blazen. Zou getrouw mogelijk het traditionele materiaal reproduceren stond niet op de agenda. Het gezelschap brengt het project de komende tijd tevens live op de planken.

Alle deelnemende artiesten leveren vocalen aan iets dat meteen van pas komt met het a capella gebrachte Awake Awake. Fay Hield neemt hier meteen het initiatief. Seth Lakeman brengt vervolgens met zijn zo kenmerkende vioolspel het strijdbare Stand by your Guns naar voren. Verderop het album laat hij zich met het ontroerende Portrait Of My Wife juist van zijn meest intieme kant horen. Martin Simpson levert met Creeping Jane een van de hoogtepunten van dit album. Het frivole strijkersarrangement draagt het bezongen getroebleerde renpaard welhaast eigenhandig over de eindstreep.

Het album kent twee instrumentale stukken. Allereerst is er het gracieuze Morris-deuntje William And Nancy. Vocalen uit een ver verleden, vastgelegd op een wasrol, openen het ijle Brigg Fair dat de luisteraar op het puntje van zijn stoel achter laat.


De The Full English bestaat uit een brede waaier van love-songs, music-hall, zeemansliederen en dance-tunes. Zo buitelen de stemmen van Fay Hield en Nancy Kerr vrolijk over elkaar in het dansbare Arthur O’Bardley terwijl Ben Nichols verderop krachtig de vocalen waarneemt op het stoere zeemanslied Rounding The Horn.

Het album wordt afgesloten door Fay Hield die met behulp van het fraaie koortje Man In The Moon bezingt waarna ze met het prachtige Linden Lea het licht uit doet. De 19e eeuwse tekst van William Barnes, gestoeld op muziek van Vaughan Williams, wordt meeslepend gebracht. Fay Hield steekt hiermee mentrix Maggie Boyle regelrecht naar de kroon.

Folk liefhebbers komen dit jaar met diverse projecten goed aan hun trekken. Naast Laylam (Eliza Carthy, Bella Hardy, Lucy Farrell & Kate Young) en The Liberty To Choose (James Findlay, Bella Hardy, Lucy Ward & Brian Peters) overtuigt The Full English met het gelijknamige album. Rest mij nog te zeggen dat dit project, met zijn fraaie verpakking en complete achtergrondinformatie, voorbeeldig wordt gepresenteerd.


Hans Jansen.

Webpage, http://www.fayhield.com/
Releasedatum, 7 oktober Topic Records


Amelia Curran, Live

 
 
Deze Canadese singer-songwriter, uit de Six Shooter stal, maakt ijzingwekkend goede liedjes. Voor haar laatste album ‘Hunter Hunter’ ontving ze een Juno award (de Canadese Grammy!). Haar stem doet wat denken aan Aimee Mann meets Suzanne Vega. Ondanks het melancholische karakter van veel van haar songs is Amelia op het podium een uiterst sprankelende en soms ook behoorlijk grappige persoonlijkheid. Haar muziek wordt in haar thuisland omschreven als “a bit like Leonard Cohen being channelled in a dusty saloon by Patsy Cline.” Haar nieuwe album ‘Spectators’ is in januari uitgekomen bij Blue Rose Records en is wederom een juweeltje waarvoor ze alweer een Juno Award nominatie op zak heeft. 

 

"Tien knap geschreven liedjes. Ze bezorgen een euforisch gevoel waardoor je wilt uitroepen; “Yes!”. Het gevoel wat je krijgt wanneer iemand bovenmatig presteert! Spectators als geheel is dan ook niets anders dan een bull’s eye!" Rein van den Berg, FolkForum.nl

"wat is dit een mooie en indrukwekkende plaat... Onmisbaar voor liefhebbers van vrouwelijke singer-songwriters in het rootssegment en voor muziekliefhebbers ver daar buiten." Erwin Zijleman, Krenten Uit De Pop

"na de beluistering van “Spectators” van Amelia Curran duikt er bij mij toch een dwingend gevoel op om nu al een jaarlijstje 2013 aan te leggen en daarop dit beklijvend mooie en qua songteksten wat donker uitgevallen album helemaal bovenaan te noteren." Valsam, Rootstime.be

 


vrijdag 25 oktober - Theater de Wegwijzer, Nieuw en Sint Joosland aanvang 20:30 uur

zaterdag 26 oktober - Landgoed Thedinghsweert, Tiel aanvang 20:30 uur

zondag 27 oktober - A Walk About Music, Edam aanvang festival 13:00 uur

maandag 28 oktober - Nix & Meer, Enschede aanvang 20:00 uur

dinsdag 29 oktober - Cultureelcentrum de Breughel, Bree, België aanvang 20:15 uur

woensdag 30 oktober - Kapitein Zeppos, Amsterdam aanvang 20:30 uur



* foto's http://www.flickr.com/photos/luckydicesandra/sets/72157635271061290/

* web: http://www.ameliacurran.com/

* youTube video "What Will You Be Building" http://youtu.be/MNMtSwrlJEw

* facebook: https://www.facebook.com/AmeliaCurranMusic

zondag 13 oktober 2013

Fabian Holland, Fabian Holland

Hij groeit op in Engeland en verhuist op zijn zestiende naar de Abruzzen in Italië. Zijn vader speelt gitaar en mondharmonica. Vanaf zijn zevende speelt hij zelf gitaar. In zijn vaders muziekcollectie zijn artiesten als Muddy Waters, R.L. Burnside, Son House en Howlin’ Wolf aan te treffen. Hij woonde in de bergen zonder elektriciteit, de verzamelde studio apparatuur en elektrische gitaren werden dan ook overboord gezet. Gewapend met een akoestische gitaar verdiende hij vervolgens als straatartiest de kost.

Hij lijkt met zijn instrument vergroeid, ziel en zaligheid liggen in zijn snarenspel besloten. Zijn werk wordt vergeleken met dat van grootheden als Bert Jansch en Martin Simpson. Hij presenteert zijn niet geringe kunnen op een zojuist verschenen titelloos debuutalbum. Zijn naam is Fabian Holland.

 
Holland ziet zichzelf als een verhalenverteller. Dit element is nadrukkelijk op het album terug te vinden. Hij vindt inspiratie in de kleinste dingen of in ontmoetingen met anderen. Zijn verhalen zijn niet per definitie autobiografisch. Eigenlijk schrijft hij zelden over zichzelf maar verplaatst hij zich het liefst in personages.

Zijn debuutalbum bestaat uit negen nummers. Het leeuwendeel schreef hij zelf. Daarnaast brengt Holland een enkele folk of blues klassieker. Zijn bedachtzame folk-blues geluid bestaat uit stem en gitaar, incidenteel opgesmukt met de contrabas van Tim Harries, viool Guy Fletcher, accordeon Simon Care en harmonica Will Pound.

Het album opent met het donkere The Landlord´s Daughter. Het sinistere stuk verhaalt over een beschermende vader die de minnaar van zijn dochter doodt waarna ook hij een smartelijk einde tegemoet ziet. Naast eerdergenoemde folk giganten wil ik hier Kelly Joe Phelps noemen. Holland neemt in Skip James´ Hard Time Killing Floor Blues vooral folk als uitgangspunt waar Phelps met dezelfde song op zijn Tap The Real Cane Whirlwind album de blues spreken laat. Naast donkerte is er ook plek voor lichtere momenten zoals in het walsje Like Father Like Son. Het overkomt velen van ons: je gaat steeds meer op je vader lijken.


Een van de hoogtepunten is wat mij betreft Home. Ditmaal vertelt Holland zijn eigen verhaal over het wonen op vloeren en sofa’s van vrienden. Als professioneel artiest was hij nog niet geslaagd. Holland ervoer zichzelf als mislukt, een terugkeer naar zijn ouders in Italië een brug te ver. Het fraai uitgesponnen Mad Eric mag zich tevens tot een van de hoogtepunten van dit album rekenen. De droevige lotgevallen van alcoholist Eric worden met veel mededogen geschetst waarbij de mondharmonica van Will Pound de treurnis verder onderstreept.

Het album sluit af met de traditional Banks of the Dee. Begenadigt gitarist Holland brengt deze klaagzang ingetogen. Stem, gitaar en een streepje accordeon volstaan om het verhaal van de vergrijzende werkloze mijnwerker voor het voetlicht te brengen.

Wie veel reist kan veel verhalen. Fabian Holland grijpt de luisteraar met dit uitstekende debuut meteen bij de kladden om daarna niet meer los te laten. Veel spelen, blijven leren en zijn eigen weg gaan zo ziet Fabian Holland de toekomst. Deze uitstekende vakman kan zijn toekomst vol vertrouwen tegemoet zien.


Hans Jansen.

Webpage http://www.fabianholland.com/
Releasedatum, 7 oktober 2013 Rooksmere Records