"All music is folk music. I ain't never heard no horse sing a song" Louis Armstrong

vrijdag 29 maart 2013

Hannah Sanders, Warning Bells e.p.

De uit East England afkomstige Hannah Sanders woonde voor langere tijd in New England. Voordat zij terugkeerde naar Cambridgeshire in haar moederland legde zij haar nieuwe e.p. Warning Bells vast. Zij deed dit met behulp van producer Matt Heaton. De e.p. is eenvoudig vormgeven. Stem, gitaar en dulcimer resulteert in: “less me, more song”.

 


Hannah Sanders is van jongs af aan bij muziek betrokken, zij groeide op in een muzikaal gezin die als The Dunns optraden en in een omgebouwde schoolbus het land rondtrokken om in hun levensonderhoud te voorzien. Als volwassene besloot zij om aan de kunstacademie te gaan studeren en twee kinderen op de wereld te zetten.

In januari dit jaar debuteerde Hannah Sanders met de samen met Liz Simmons geconcipieerde e.p. World Begun. Liz is lid van de uit Massachusetts afkomstige stringband Annalivia.

Op Warning Bells is nu voor het eerst Hannah Sanders bijzonder fraaie stem in volle glorie te beluisteren. Haar hoog heldere stem doet in zijn jazzy frasering soms aan de vroege Joni Mitchell denken.

De e.p. opent met de vooral van Nic Jones bekende traditional Canadee-i-o waarin de avonturen van een als matroos verklede jongedame bezongen worden. Een album zonder murder-ballad is niet compleet aldus Hannah Sanders. Incest, tienerzwangerschap en moord zijn de ingrediënten van Lucy Wan geïnspireerd door de vertolking van Martin Carthy. Deze dame weet haar kompanen te kiezen.

Hoe fraai deze e.p. hiermee ook van start is gegaan, het beste moet nog komen met een uitgesponnen en uitgewogen versie van murder-ballad The Cruel Mother. Het door Richard Thompson geschreven Strange Affair kent een verfrissend lichtvoetige uitvoering waarna Hannah Sanders eindigt met het zelfgeschreven en bijzonder verontrustende Beware of the Kids. Sanders bezingt hier de verschrikkelijke wederwaardigheden van de Edlington broertjes. Zij beroofden, mishandelden en martelden eind vorig decennium twee jongetjes van 9 en 11 jaar en trachten hen vervolgens te vermoorden.

Hans Jansen.

donderdag 28 maart 2013

Dave McGraw & Mandy Fer, Live

Soms is het geheel meer dan de som der delen. Een bijzonder fraai staaltje van synergie laten Dave McGraw en Mandy Fer op hun allereerste duo-album Seed Of Pine getiteld horen.

 
Dave McGraw leverde in het verleden een aantal niet meer dan als verdienstelijk te beschouwen solo albums af. Mandy Ferrarini debuteerde in 2010 met het album The Other Side een album exclusief bevolkt met haar stem en gitaar. Kale folksongs in de traditie van o.a. Ani Difranco gebracht.

In de zomer van 2011 combineerden beiden hun niet geringe kwaliteiten onder productionele begeleiding van Zach Goheen in de Minbal Studio te Chicago. Goheen heeft eerder bemoeienis gehad met de albums van bijvoorbeeld Po’Girl, Cass McCombs en J.T.  Nero. Hier resulteert deze samenwerking, met inbreng van o.a. Po’ Girl Allison Russell, Peter Mulvey en JT Nero, in een album vol fijnzinnige en meestal ingetogen folksongs van de bovenste plank.
 
 
 
Tourschema.
 
zaterdag 30 maart - In The Woods, Lage Vuursche aanvang 20:30 uur
zondag 31 maart - Paradiso, Amsterdam aanvang 15:00 uur
dinsdag 02 april - Blue Room Sessions/Verkade Fabriek, Den Bosch aanvang 21:00 uur
vrijdag 05 april - Cultureel Café De Amer, Amen aanvang 20:00 uur
zaterdag 06 april - Theater de Wegwijzer , Nw.- en St. Joosland aanvang 20:30 uur
zondag 07 april - Perron 55, Venlo aanvang 20:30 uur
dinsdag 09 april - Cultuurhuis Heerlen, Heerlen aanvang 20:30 uur
woensdag 10 april - Q-Bus, Leiden aanvang 21:00 uur
donderdag 11 april - Folk On The Island, Den Burg (Texel) aanvang 20:30 uur
vrijdag 12 april - Toogenblik, Haren-Brussel (België) aanvang 20:30 uur
zaterdag 13 april - Kiehool, Burgum aanvang 21:00 uur (met Adam Faucett)
zondag 14 april - A Small Town Music Walk, Hoorn aanvang 13:45 uur (met Adam Faucett)
maandag 15 april - Meneer Frits, Eindhoven aanvang 21:00 uur (met Adam Faucett)

 

Alexa Woodward, Live

Voormalige advocate Alexa Woodward debuteerde in 2008 met het album An Early Dream, een vooral door banjo gedreven aangelegenheid. Het jaar daarop volgde het tweede album Speck waarop Woodward een toenemende gelaagdheid liet horen. Met door levenservaring gevormde mildheid verzuchtte haar overgrootmoeder regelmatig, “It’s A Good Life, Honey,  If You Don’t Grow Weary”. Onder deze titel verscheen in 2011 Woodward ’s laatste album. Ironisch genoeg verdween juist grootmoeder uiteindelijk in de mist die wij ook wel Alzheimer noemen.



Met haar derde album It’s A Good Life, Honey,  If You Don’t Grow Weary zet Woodward haar muzikale ontwikkeling voort uitmondend in het meest complete album dat zij tot op heden het licht liet zien. Een album vol met Apalachen folk en blue-grass nu geïnjecteerd met een stevige dosis gospel. Sprookjesachtige muziek vol sagen en mythen waarin het soms spookt. Muziek uit de contreien van o.a. Abigail Washburn, Gillian Welch en Neko Case.

Binnenkort is Alexa Woodward in onze contreien te bewonderen, wanneer je in de gelegenheid bent… gaat dat zien!
Sunday 31-mrt Aalsmeer Oude Veiling (House Concert: email booking.alexa@gmail.com for details)
Tuesday 2-apr Heerlen Roots Cafe/Cultuurhuis, show time: 20:00 www.cultuurhuisheerlen.nl
Wednesday 3-apr Geldrop Koffiehuis in het Groen/ Roots in 't Groen, show time 22:30 www.groenkoffiehuis.nl

Friday 5- April Ursulinenkapel, Elzenhof 139 (entrance Elzenstraat), 5038HJ Tilburg Show time: 20.00 uur, doors 19.30

Saturday 6-apr House Concert: Bergen op Zoom Zwijnshoofd (email booking.alexa@gmail.com to request reservation)

Sunday 7-apr Cafe 't Zwijnshoofd, opening for Eilen Jewell (afternoon show! details tba)
Moeregrebstraat 18 4611 JC Bergen op Zoom, Nederland

Monday 8-apr Eindhoven Mr. Frits,
Muziekgebouw Eindhoven: Jan van Lieshoutstraat Eindhoven. Show time: 20:00

zondag 24 maart 2013

Simone Dinnerstein & Tift Merritt, Night.

Er zijn van die artiesten wier werk ik op de voet volg maar waarvan ik eigenlijk nooit een album koop. Dit in de vaste overtuiging dat aankoop in de nabije toekomst volgt wanneer de artiest in kwestie dat ene onverbiddelijke album maken zal. Eén van die artiesten is Tift Merritt wiens vroegere werk ik als teveel in de country ondergedompeld ervaar en haar laatste werk net iets teveel pop elementen kent om mij te kunnen boeien. Ook moest ik erg aan haar kittige stem wennen waarop tevens net iets teveel helium neergeslagen leek te zijn om op mijn waardering te kunnen rekenen.


Enige tijd geleden maakte ik met genoegen een uitzondering voor haar prachtige live album Buckingham Solo waarop vrijwel al mijn bezwaren als sneeuw voor de zon verdwenen. Ontdaan van allerlei overbodige en afleidende verpakking overtuigde Tift Merritt als nooit tevoren.

Nu met het verschijnen van het met de klassiek geschoolde pianiste Simone Dinnerstein vervaardigde album Night lijkt Tift Merritt definitief haar stem gevonden te hebben.

Binnenkort een review van dit schitterende album op deze pagina’s.

 
Hans Jansen.

Gavin Davenport, The Bone Orchard.

De uit het Noord Engelse Sheffield afkomstige Gavin Davenport bracht onlangs zijn tweede album The Bone Orchard uit. Op zijn debuutalbum Brief Lives liet deze zanger en multi-instrumentalist zich vorig jaar horen als een zeer verdienstelijk vertolker van veelal traditioneel materiaal.



Ook op zijn tweede album blijft de Engelse folk traditie in veilige handen maar brengt hij diezelfde traditie met meer spannende en gedurfde arrangementen waardoor er een uitdagend en gevarieerd geheel ontstaat.


Op The Bone Orchard laat Gavin Davenport (zang, gitaar, mandoline, concertina, vijf-snarige banjo) zich vergezellen door Tom Kitching (viool) Nick Cooke (diatonisch accordeon) en Tim Yates (contrabas, diatonisch accordeon). Gastrollen zijn er voor Jim Causley (zang) Jim Molyneux (percussie) Martin Keates (draailier) Ben Trott (slide gitaar) en Aaron Stanton (percussie).

Begin april een review van dit album op deze pagina’s.


Hans Jansen.

https://soundcloud.com/#haystack-records/gavin-davenport-jim-jones-in

zondag 17 maart 2013

Josienne Clarke & Ben Walker, Live.


De huidige Britse folkscene maakt momenteel een heuse renaissance door met volop jonge aanwas. Eén van deze jonge talenten is Jossienne Clarke. Deze uit Sussex afkomstige jongedame debuteerde twee jaar geleden met het album One Light Is Gone. Clarke maakt momenteel furore in de Britse folkscene waar ook jonge talenten als Lucy Ward, Kirsty Bromley en Christine Cooper van zich laten horen.



Josienne’s stem is klassiek geschoold, krachtig, hoog en zuiver. Zij laat zich op haar debuut ondersteunen door gitarist Ben Walker. Hij speelt in de traditie van o.a. Bert Jansch en Martin Simpson en was tevens verantwoordelijk voor de bijzondere fraaie arrangementen.

Het album greep terug naar het Britse folkgeluid van eind jaren zestig, begin jaren zeventig van illustere voorgangsters als Shelagh McDonald, Anne Briggs en Sandy Denny. Onlangs liet Josienne in een interview vallen door Joan Baez geïnspireerd te zijn. Haar hoge en indringende stem kent inderdaad overeenkomsten met de enigszins plechtstatige voordracht van Baez.

Blijkbaar zagen doorgewinterde folkies toch nog enige ruimte voor verbetering. Hoewel het album terecht alom geprezen werd was er toch ook kritiek: het album kende namelijk geen enkele traditional. In sommige kringen zal dit gelijk staan aan vloeken in de kerk. Om aan deze kritiek tegemoet te komen stelden Josienne Clarke & Ben Walker het aanvankelijk slechts als download beschikbare album The Seas Are Deep samen.

Ook op The Seas Are Deep staat, naast Clarke’s onderscheidende stem, het gracieuze akoestische gitaarspel van Ben Walker centraal. Incidenteel wordt de cello van Jo Silverston ingezet naast blokfluit en percussie. Met negen fraai getoonzette liederen stellen beiden hier alsnog de kritische achterban tevreden

Hun Homemade Heartache EP verscheen in de zomer van 2012.

Tourschema.

13 mrt 2013: Meneer Frits, Eindhoven
17 mrt 2013: Huisconcert Ter Aar18
19 mrt 2013: Ramble on Tuesday, Nijmegen
20 mrt 2013: Zwijnshoofd, Berg.op Zoom

22 mrt 2013: Folk@22, Landgraaf
23 mrt 2013: Pandora, Wahlwiller
24 mrt 2013: Huisconcert Middelburg

27 mrt 2013: Cobblestone, Oldenzaal
28 mrt 2013: Eist a stor Folk, Vlaardingen



zaterdag 16 maart 2013

Jackie Oates, Lullabies


Wanneer er ook maar iemand in de wieg is gelegd om een album vol slaapliedjes te brengen dan toch Jackie Oates. Haar zeer persoonlijke voordracht, heldere en zachte stem zijn geknipt voor dergelijk materiaal. Bij het tot stand komen van haar voorlaatste album Saturnine gaf ze al aan het liefst samen in pubs ballades te zingen. Op haar vijfde en nieuwe soloalbum Lullabies leeft zij haar fascinatie voor wiegeliedjes uit. Ze is hierdoor gebiologeerd omdat deze kinderliedjes bij volwassenen vaak sterke herinneringen aan hun eigen jeugd oproepen. Aangezien ik dol ben op al dan niet bitterzoete wiegeliedjes en Jackie Oates in een intieme setting als deze op haar allerbest presteert is dit album ”gefundenes Fressen” voor mij.

Oates laat zich op Lullabies assisteren door voormalig Rachel Unthank and The Winterset collega Belinda O’Hooley op piano, accordeon en vocalen. Zij is samen met Jackie Oates verantwoordelijk voor het arrangement van opener Dream Angus. Deze van origine Schotse traditional verhaalt van de Keltische God Angus verantwoordelijk voor allerhande zoete dromen. Dit prijsnummer is voorzien van een zeer fraai strijkersarrangement uitgevoerd door het Reykjavik Sinfonia. Oates laat zich verder ondersteunen door zanger en gitarist Chris Sarjeant. Vorig jaar leende Jackie Oates haar viool en achtergrondvocalen aan zijn onvolprezen Heirlooms album. Beider stemmen smolten bij die gelegenheid fraai samen en liet mij alvast van een toekomstig duo-album dromen. Zover komt het niet op Lullabies. Sarjeant levert puntige gitaar aan op Dandling Songs: Dance, Baby/Little Blue welke hij tevens met Oates van een arrangement voorziet. Samen zetten zij ook The Posy Rhyme in de verf verhalend over een chime child geboren tijdens het luiden van kerkklokken. De legende wil dat deze kinderen met bijzondere gaven begiftigd zijn.

Oates toont zich gedurende het gehele album indringend en kwetsbaar. Toch reiken sommige stukken net iets verder naar binnen. Een goed voorbeeld is naast Dream Angus het verstilde en melancholieke Waiting For The Lark. Belinda O’Hooley verzorgt hier al even stille als schaarse toetsen waarbij Barney Morse-Brown de cello zachtjes beroert en aan het einde het Reykjavik Sinfonia langzamerhand de song binnen sluipt. Op de door piano gedreven traditional The Worthy Wood Carol zijn zowel viool als accordeon en overige strijkers heel klein gehouden wat hier de zeggingskracht vergroot.

Op aanraden van haar broer Jim Moray neemt Oates het door Paul McCartney geschreven Junk op. McCartney schreef deze song in 1968 tijdens zijn verblijf met The Beatles in India. Hoewel ik doorgaans weinig op heb met de silly love songs van McCartney werkt dit lied verhalend over het achterlaten van betekenisvolle spullen wonderwel.

Verdere vermelding verdient het op teksten van A.A. Milne (o.a. Winnie the Pooh) gebaseerde Alexander Beetle/Farewell Nel. Dit door piano en cello gedragen lied deed mij opeens denken aan het vergelijkbare Leave Your Sleep album van Natalie Merchant. Liefhebbers van dit album doen er goed aan Lullabies aan een luisterbeurt te onderwerpen. Ook teksten van Shakespeare vinden hier hun plek. Diens Philomel stoelt hier op een door Oates en Sarjeant gearrangeerde traditional. Gitarist en songschrijver John Renbourn levert daarna de tekst voor het a-capella gebrachte Wexford Lullaby aan.

Naast de strooptocht door de Britse en Ierse kanon heeft Oates ook aandacht voor het Scandinavische repertoire door o.a. het IJslandse Bi Bi Og Blaka en Sofuôu unga ástin min/Sofi Sofi Barniô samen met zangeres Bara Grimsdottir te brengen. Nadat Oates haar viola, octaaf viool en kantele (dulcimer) heeft laten klinken op het beeldschone instrumentale When I Was A Lady eindigt Lullabies met het samen door Chris Sarjeant gezongen Sleepers Awake. Hier gaat, weliswaar op bescheiden schaal, dan toch nog binnen dit door Mike Heron (Incredible String Band) geschreven origineel een wens van mij in vervulling.

Met Lullabies vraagt Jackie Oates aandacht voor veelal traditionele wiegeliedjes welke vaak weinig status binnen het traditionele repertoire hebben. Een rijke collectie wordt hier, voorzien van voorbeeldige verpakking en artwork, vanuit de schemerzone voor het voetlicht gebracht.


Hans Jansen.
Website, http://www.jackieoates.co.uk/
Releasedatum, 18 maart 2013 ECC Records.
 

donderdag 7 maart 2013

Sarah McQuaid, Tour Dates.


Elk excuus om de in Spanje geboren en nu in Engeland woonachtige Amerikaans-Ierse Sarah McQuaid voor het voetlicht te halen is wat mij betreft geoorloofd. Zij leverde vorig jaar haar voorbeeldige derde album The Plumtree & The Rose af. Dit album herbergt o.a. de tot op heden meest geslaagde cover van John Martyn’s Solid Air inclusief fluwelen trompetsolo.

Critici over The Plumtree & The Rose:

Benevelt op alle onderdelen de zinnen.” Heaven.
 
“Elk nummer op dit wonderschone album rechtvaardigt het gebruik van superlatieven.” Johnny’s Garden.

“Een betoverende plaat.” FolkForum.

“Dit is muziek met diepgang — voor de verfijnde liefhebber het neusje van de zalm.” Alt Country Forum.

Sarah McQuaid is de komende weken op verschillende plekken live te bewonderen.


Sat Mar 9 Landgraaf: Theater Landgraaf*
with Martin Hutchinson and Maartje Kleijnen

Sun Mar 10 Haarlem: Taverne De Waag

Wed Mar 13 Den Haag: Folk In The Lounge

Fri Mar 15 Bad Nieuweschans: De Oude Remise

Sat Mar 16 Panningen: Cultuurpodia Peel & Maas

Sat Mar 23 Moergestel: Groeten Uit Oisterwijk

with Mattanja Joy Bradley and Toby Beard

 Tue Mar 26 Nijmegen: Ramble On Tuesday

Wed Mar 27 Amsterdam: Songlines Live At Zeppos

*DADGAD Guitar Workshop – enquire for details

See calendar page on sarahmcquaid.com for times,

addresses and contact information for all events.

sarahmcquaid.com

zondag 3 maart 2013

Bridie Jackson and the Arbour, Bitter Lullabies

Sommigen zeggen dat toeval niet bestaat. Tijdens het denkproces betreffende de naamgeving van dit blog kwam ik het album Bitter Lullabies van Bridie Jackson and the Arbour tegen. De naam Folk Lantern stond toen al hoog op mijn lijstje. Toeval bestaat niet.


Deze aan bitterzoete wiegeliedjes verslaafde schrok onlangs pas goed wakker bij de release van de nieuwste single van de uit Newcastle afkomstige Bridie Jackson and the Arbour. Blijkbaar heb ik verleden jaar hun debuutalbum Bitter Lullabies geheel over het hoofd gezien. Na beluistering van het album via hun bandcamp pagina heb ik dit verzuim alsnog goed gemaakt. Dit album boeit meteen van begin tot eind.

Bridie Jackson laat zich op Bitter Lullabies bijstaan door vaste Arbour leden Carol Bowden op percussie en Jenny Nendick op cello waarbij zij tevens zowel achtergrondvocalen als ook bell plates aanleveren. Verder laat men zich ondersteunen door gastmuzikanten op viool, glockenspiel, cello en mandoline naast de al eerder genoemde bell plates. Bridie Jackson neemt de voorbeeldige lead-vocalen voor haar rekening evenals gitaar en piano. Sinds kort is ook zangeres en violiste Rachel Cross tot de rangen van de Arbour toegetreden.

Het werk van Bridie Jackson and the Arbour wordt wel eens vergeleken met dat van Feist en Joanna Newsom. Op Bitter Lullabies refereert men zowel aan flamenco als aan gospel. Jackson trekt op dit album de luisteraar een betoverende wereld binnen met songs als We Talked Again en titelsong Bitter Lullaby. Met het messcherpe samen gezongen Promises Are Broken laat men deze luisteraar al bij de derde track in regelrechte bewondering achter, wat een pracht en kracht!

Vervolgens kiest men voor duistere dynamiek met Aliens en het behekste The Woman With Milkteeth waarin Bridie zich gepassioneerd de longen uit het lijf zingt. Na zoveel dramatiek gooien Bridie Jackson and the Arbour het over een andere boeg met het vrolijke en lichtvoetige Mucky en prachtige gospel Please Forgive Me My Human Ways. Binnen afsluiter All You Love Is All You Are voert een sonore cello verstilde mijmeringen aan waarin ingetogen samenzang de boventoon voert.

Ik voeg de video van Scarecrow toe. Wanneer deze jazzy klinkende nieuwe single een voorbode is van hetgeen op het nieuwe album te horen is… ditmaal sta ik op scherp.

Hans Jansen.

Website, http://www.bridiejackson.com/news-2
Releasedatum, 1 Januari 2012 Self Release.
Bandcamp, http://bridiejackson.bandcamp.com/album/bitter-lullabies

 
 

zaterdag 2 maart 2013

Martin Simpson, Vagrant Stanzas.


Meestergitarist en zanger Martin Simpson kondigde onlangs de komst van zijn nieuwe album Vagrant Stanzas aan. Simpson kreeg enige bekendheid tegen het eind van de jaren zeventig door zijn optredens met folk-bands als Steeleye Span en de Albion Band, maar vooral door zijn samenwerking met June Tabor, die toen zelf aan het begin van een imposante carrière stond. Mede door zijn verhuizing naar de Verenigde Staten in de jaren tachtig verbreedt hij zijn muzikale gezichtsveld. Tegelijk met die muzikale verbreding ontwikkelt hij zijn capaciteiten als liedjesschrijver steeds verder en dat leidt in het nieuwe millennium tot een reeks bijzonder fraaie albums, culminerend in Prodigal Son in 2007.

In 2011 levert hij het samenwerkingsproject Purpose + Grace (zie elders ook op deze pagina's) af waarop illustere artiesten als de al eerder genoemde June Tabor maar ook Fay Hield, Jon Boden, Andy Cutting, Dick Gaughan en Richard Thompson acte de presence geven.

De inmiddels 60 jarige Simpson presenteert zijn nieuwe album Vagrant Stanzas tijdens het komende Cambridge Folk Festival in juli.

 

vrijdag 1 maart 2013

Jackie Oates, Wiegeliedjes.


Al sinds weken in bestelling, het nieuwe album vol wiegeliedjes van folk-diva Jackie Oates. Het album is treffend Lullabies getiteld. Haar laatste album Saturnine was een voltreffer en behaalde de eerste plaats op mijn jaarlijst 2011.

Op Lullabies werkt Oates samen met voormalig Rachel and the Winterset collega Belinda O’Hooley en zanger/gitarist Chris Sarjeant. Zie voor beide artiesten ook elders binnen dit blog.

Verder werken mee cellist Barney-Morse Brown en de Reykjavik Sinfonia, Oates begeleidt zichzelf op alt- en octaaf viool.

Deze maand een review van dit album op deze pagina’s.





June Tabor, Quercus


Op 1 april a.s. verschijnt het album Quercus waarop de grand dame van de Britse folk June Tabor de krachten bundelt met saxofonist Iain Ballamy en haar vaste pianist Huw Warren. Het album zal via het prestigieuze kwaliteitslabel ECM worden uitgebracht.

Deze drie unieke muzikanten brengen een fraaie mix van jazz, folk en traditionele liederen in een hedendaagse setting. Van dit intrigerende album zal in april alhier een uitgebreide review verschijnen.