Er
zijn van die artiesten wier werk ik op de voet volg maar waarvan ik eigenlijk
nooit een album koop. Dit in de vaste overtuiging dat aankoop in de nabije
toekomst volgt wanneer de artiest in kwestie dat ene onverbiddelijke
album maken zal. Eén
van die artiesten is Tift Merritt wiens vroegere werk ik als teveel in de
country ondergedompeld ervaar en haar laatste werk net iets teveel pop
elementen kent om mij te kunnen boeien. Ook moest ik erg aan haar kittige stem
wennen waarop tevens net iets teveel helium neergeslagen leek te zijn om op mijn
waardering te kunnen rekenen.
Enige tijd geleden maakte ik met genoegen een uitzondering voor haar prachtige live album Buckingham Solo waarop vrijwel al mijn bezwaren als sneeuw voor de zon verdwenen. Ontdaan van allerlei overbodige en afleidende verpakking overtuigde Tift Merritt als nooit tevoren.
Nu
met het verschijnen van het met de klassiek geschoolde pianiste Simone Dinnerstein
vervaardigde album Night lijkt Tift
Merritt definitief haar stem gevonden te hebben.
Binnenkort
een review van dit schitterende album op deze pagina’s.
Hans
Jansen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten