Jake Cogan & The Liberty Roses, Jake Cogan & The Liberty Roses.
Sinds enkele maanden richt ik mijn muzikale aandacht minder op hetgeen uit Noord Amerika komt. Mijn blik concentreert zich in toenmende mate op de Britse eilanden waarbij ik Jake Cogan ontdekte. Onlangs debuteerde zij met haar titelloze album daarbij ondersteund door haar begeleiders The Liberty Roses. Binnen dit zeskoppige gezelschap voeren akoestische gitaar, viool en cello de boventoon naast een incidentele inzet van piano, banjo en pedal steel. Jake groeide op met een stevige dosis West Coast muziek en is meer recent beïnvloed door o.a. The Be Good Tanyas, Kate Rusby, Gillian Welch en Sandy Denny.
Het tot stand komen van dit album, aanvankelijk Beautiful Sinners getiteld, liep om privéredenen ernstige vertraging op. Haar vader en belangrijke mentor overleed waardoor het gehele project jaren stil lag en Cogan zich een tijdlang uit de muziek terugtrok. Contact met de schijnbaar alomtegenwoordige Boo Hewerdine en intensief optreden met The Liberty Roses boden voldoende aanknopingspunten om de draad weer op te pakken.
Het
album opent met Endless Road, opvallend
genoeg de meest onopvallende song van het album. Het geheel is gebaseerd op een
relatief simpele en repeterende melodie. Met
Spinning Rooms gaat dit album pas
echt van start, opgewekt en gedreven klinkende folk pop voortgestuwd door viool
en cello vergezeld van ritmisch handgeklap o.a. 10.000 Maniacs in herinnering
roepend. De
ingetogen gebrachte cover The Mad Lady
eiste bij eerste beluistering mijn onverdeelde aandacht op en deed mij direct
besluiten dit album te kopen. Jake laat horen dat zij over een onderscheidende
en schitterende zangstem beschikt. Een warm hese stem aangenaam schurend als
warm zand op een zonnige stranddag. Kris Drever verzorgt hier de
achtergrondvocalen.
De
ballade The Owl brengt verdere
verstilling alvorens Tonight het
tempo verhoogt met gestaag ritmisch doortikkende tabla en sierlijk wiegende
strijkers. Het
met banjoaccenten voorziene en stuwende Quarter
Moon laat een fraai smachtende Cogan horen. Pentangle, en meer recentelijk
Po’Girl, coverden de traditional Rain
& Snow. Hier vormt het één van de hoogtepunten op dit inmiddels
naadloos in elkaar overvloeiende album. Jake
eert Gillian Welch door Annabelle te coveren, misschien is het vloeken in de
kerk maar deze versie bevalt mij eigenlijk beter dan het origineel. De
in middernachtelijke sferen vertoevende afsluiter The Road Less Traveled laat nogmaals een schitterend ingetogen
Cogan horen: I go down a road that’s less
travelled, with a mind that’s open and free.
Op zoek naar muziek van de Britse eilanden doorkruist Jake Cogan, geheel onverwacht maar zeer welkom, mijn zoektocht naar betekenisvolle muziek. Dit fraaie debuut maakt zeer benieuwd naar de wegen die zij in zal slaan. Een kaarsrechte en eindeloze weg zal het niet zijn, veeleer boeiend en minder druk bereisd.
Hans Jansen.
Website http://www.jakecogan.com/
Releasedatum, 13 februari 2011, Albarosa Records.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten