Rob Lutes &
Rob MacDonald, Live
In het jaar 2006 was er als donderslag bij heldere hemel de Canadees Rob Lutes met zijn album Ride The Shadows. De man eindigde meteen torenhoog in mijn jaarlijst omringd door schoon volk als Jeffrey Foucault en Darrell Scott. In dat gezelschap hoort hij ook thuis: de allerbeste mannelijke singer songwriters afkomstig uit Noord Amerika.
Rob
Lutes is gezegend met een onderscheidende ruw hese stem waarmee hij ook
fluisterend de nodige indruk weet te maken en rechtstreeks op het hart mikt.
Zijn werk is diep geworteld in de blues, liefhebbers van John Hiatt zijn goed
geadviseerd hier hun oren aan te lenen. Chris Smither is van begin af aan van
grote invloed evenals Bill Frissell. Lutes heeft zich inmiddels tot een finger pickin’ gitarist van formaat
ontwikkeld.
In
2000 debuteert Lutes met het album Gravity
in 2002, gevolgd door Middle Ground
waarna in 2006 het al eerder genoemde Ride
The Shadows uitkomt. In 2008 gevolgd door het her en der onderschatte Truth & Fiction. Begin
2009 was Lutes in Nederland. Hij raakte o.a. verzeild in de Hof van Wageningen,
een plaatselijk non descript hotel en conferentieoord. Blijkbaar was er nog een gaatje in de agenda
in de reeks “Lazy Sunday Jazz”. Zichtbaar verdwaald beten ook twee oudere dames
in plooirok en getooid met parelkettinkjes zich dapper door de sets van Rob
Lutes en vaste maatje Rob MacDonald. Beiden
vonden elkaar blindelings op het podium, een blik of een knik, meer had men
niet nodig om te communiceren. Optimaal op elkaar ingespeeld zoals Richard
Thompson en Danny Thompson jaren eerder in het Utrechtse Tivoli. De boomlange
Lutes zong die middag de sterren van het deelplafond.
Na de reeks albums en de veelvuldige concerten ontstond de wens om de aldaar vertoonde niet geringe kunsten eens vast te leggen. Blijkbaar kwam deze vraag de afgelopen jaren van vele kanten. Het resultaat Live is sinds enige weken beschikbaar. De nadruk ligt hier op materiaal van Lutes meest recente albums. Persoonlijk vind ik het jammer dat er van één van mijn favoriete albums Middle Ground in het geheel geen materiaal vertegenwoordigd is. Zo blijft er altijd iets te wensen over.
Live, betreft een integrale weergave van een intiem concert opgenomen januari dit jaar. Lutes excelleert op gitaar en hartstochtelijke vocalen. Maatje MacDonald schittert op zijn Resophonic gitaar. Enkele songs worden opgesierd met de achtergrondvocalen van Jozy Fever en Claire Hayek. Dit alles in een mooi klein gehouden setting en voorzien van een kraakhelder geluid.
Persoonlijke
favorieten als Throw Me From This Train,
I Still Love You en Cold Canadian Road zijn ruimschoots
vertegenwoordigd. Regelrechte verrassingen vormen het uitgesponnen Drop Down Baby van Sleepy John Estes
waarop MacDonald schittert en het door Chris Whitley geschreven Phone Call From Leavonworth. Het van de Bee Gees afkomstige To Love Somebody weet hier zondermeer de
show te stelen, wat een gloedvolle pracht! Dat Lutes wel weg weet met het werk
van anderen wisten wij natuurlijk ook al van zijn prachtige Warren Zevon cover Mutineer van het Truth & Fiction album. Een
nieuw en onbekend nummer hoort uiteraard ook thuis op een live album, hier
vervult het up-beat en swingende Ain’t Nobody’s
Bussiness deze rol. Het persoonlijke Drive
These Blues Away sluit dit gedenkwaardige live album passend af.
Live, is wat mij betreft één van de meest geslaagde live-albums van de afgelopen jaren. Onmisbaar voor Rob Lutes liefhebbers of zij die daartoe zouden willen behoren.
Hans Jansen
Releasedatum, 31 mei 2011 Magramultimedia
Geen opmerkingen:
Een reactie posten