The Ashtray Hearts, The Strangest Light.

The Ashtray Hearts, The Strangest Light.

Het is alweer acht jaar geleden dat de uit Minneapolis afkomstige band The Ashtray Hearts van zich horen liet. Aan die periode maakt men nu met hun derde album The Strangest Light een einde. In de tussenliggende periode woonde zanger Dan Richmond op de Balkan en in Oregon. Via email hielden de leden van de band onderling contact en wisselde men ideeën uit welke uiteindelijk tot dit nieuwe album hebben geleid. Zelf ziet men The Strangest Light zowel als een afsluiting van een periode als een nieuwe start voor de band. Vanaf het debuut Old Numbers en opvolger Perfect Halves grossiert men in warme en weelderige americana. Hun muziek lonkt her en her naar de jaren zeventig en wordt ook wel als “appartment music” omschreven. In mijn fantasie klinkt de band soms als Buffalo Tom die zich op een warme, lome zomerdag aan de meest melancholieke liedjes van Counting Crows vergrijpt. De band deelde het podium met o.a. Richard Buckner, Okkervil River en Laura Veirs. Helaas heeft men afscheid genomen van toetsenist Bard Augustine. Zowel o.a. zijn accordeon als wurlitzer worden gemist. Gebleven zijn de sfeervolle en klagelijke vocalen van Dan Richmond evenals het herkenbare gitaargeluid van de band als John Jerry op drums, Aaron Schmidt op trompet, piano en achtergrondvocalen. Ook bassist Ryan Scheife en Steven Yernberg op gitaar, piano, banjo en achtergrondvocalen mogen zich tot de vaste waarden rekenen.

The Strangest Light laat zich waarderen als het album waarop The Ashtray Hearts ondanks hun fragmentarische recente verleden zich het meest als collectief presenteert. Naast songs van Dan Richmond bevat het album voor het eerst liedjes van gitarist Steve Yernberg zoals het ingetogen titelnummer. Ook multi-instrumentalist Aaron Schmidt levert een bijdrage met de uitgesponnen afsluiter White Church Hill. Hier werkt de band langzamerhand naar een climax toe waar de gitaren van Richmond en Yernberg schitteren. Critici waarderen de bijzonder fraaie teksten van The Ashtray Hearts waarin vrijwel geen enkel cliché te horen is en achter de woorden een wereld schuilgaat. Tegelijkertijd maakt men er gewag van dat de melodieën soms zo doorsnee en lijdzaam zouden zijn. Aan dergelijke luisteraars zou ik willen adviseren zich verder in het werk van de band te verdiepen. Aan de oppervlakte mag geen revolutie worden gevoerd, nadere beluistering laat een grote variatie horen. Schijnbaar stilstaand water laat niet zelden juist een optimale blik op de bont geschakeerde bodem toe.

Het album start met het ingetogen en aansprekende Books. De band opent hiermee een reeks van maar liefst negen korte en samengebalde songs. Allen klokken maar net onder of boven de drie minuten. De luisteraar blijft hierdoor niet ontevreden maar juist met de nodige gretigheid naar het vervolg achter waardoor The Strangest Light nu al wekenlang mijn woon-werkverkeer begeleidt.

Men schroeft vervolgens het tempo op met Let It End waarin elektrische gitaren en warme toetsen om voorrang strijden. Via alternatieve radio zou dit zomaar tot een hit kunnen uitgroeien. Datzelfde geldt evenzeer voor het energieke Sister en Last Request. Probeer dit maar weer eens uit je hoofd te krijgen! Met Dying Lights, This Lights, Hollow Heart en Brother laat men horen onnavolgbaar te excelleren in wonderschone droefgeestigheid. Hartzeer op muziek gezet, verhalend over verlies en de laatste kans om hier nog enige verandering in aan te brengen.

Met The Strangest Light tonen The Ashtray Hearts dat zij niets van hun oorspronkelijke magie verloren hebben. Sterker het lijkt hun meest geïnspireerde album tot nu toe te zijn. The Strangest Light, een rijke verzameling melancholieke liedjes voor bij de centrale verwarming.

Hans Jansen

Website http://theashtrayhearts.com/
Releasedatum, 22 januari 2012 Free Election Records.