Bye, bye.

Dit is het laatste bericht op Folklantern. Onlangs heb ik besloten om het blog te sluiten. Het vrijwel wekelijks schrijven van een recensie leek steeds meer op “moeten” dan op “mogen”. Daarbij verschuift mijn muzikale voorkeur steeds meer richting wereldmuziek, jazz en klassiek. Ook neem ik graag de tijd voor het lezen van een boek.

Met enige regelmaat zal ik voor JohnnysGarden blijven schrijven. Ik verwijs de lezer dan ook met genoegen naar www.johnnysgarden.nl

Bye, bye.


Hans Jansen.

Marry Waterson & David A Jaycock, Two Wolves

Ruim acht jaar geleden nam Oliver Knight samen met zijn zus Marry Waterson deel aan het in memoriam concert voor hun moeder Lal Waterson. Samen met zus Norma Waterson en Martin Carthy maakte zij deel uit van de legendarische Waterson/Carthy familie die ook Eliza Carthy onder de gelederen heeft. Het concert vormde de opmaat voor het in 2011 verschenen Waterson & Night-debuut, The Days That Shaped Me. Het afwisselende geheel liet zich als een intieme hommage aan Lal Waterson beluisteren. Een jaar later kozen beiden met het tweede album Hidden voor een breder blikveld. Men vlinderde van folk naar music-hall, jaren veertig swing, ragtime en ska.

 

Broer Oliver Knight was voor het derde album Two Wolves niet beschikbaar. Marry Waterson zocht de samenwerking met de uit Cornwall afkomstige kluizenaar David A. Jaycock. Hij werkte in het verleden met James Yorkston en was verantwoordelijk voor een geheel eigen bewerking van Yoke Yellow Legged, afkomstig van het debuutalbum. Hij neemt o.a. toetsen, percussie en achtergrondvocalen voor zijn rekening. Gitarist Neil Maccoll is samen met Kate St. John verantwoordelijk voor de productie van het album. Zij levert naast achtergrondvocalen o.a. hobo, piano en accordeon aan. De fraaie mix van instrumenten en veelstemmige vocalen levert regelmatig een aan het begin van de jaren zeventig herinnerend geluidsbeeld op.

David A. Jaycock betitelt zichzelf als “psychedelic freak-ball”. Ondanks deze geuzennaam verzandt het album echter nergens, maar legt Waterson juist de lat iets hoger.

Op beide voorgaande albums was een grotere stilistische verscheidenheid te horen. Two Wolves laat zich als een veelkleurig en hecht samenhangend geheel beluisteren, waarbij er over de gehele linie sprake is van bijzonder sterk materiaal. De dromerige vocalen van Marry Waterson accentueren de pastorale inslag van het geheel, dat nergens anders dan in Engeland zijn oorsprong zou hebben kunnen vinden. Naast Neil Maccoll (zoon van de Britse folkzanger Ewan Maccoll) is op een enkel stuk Kami Thompson (dochter van Richard & Linda Thompson) te horen. Hiermee is de tweede generatie van de Waterson, Maccoll & Thompson familie compleet. Door tekstfragmenten afkomstig van haar hand te verwerken brengt Marry ook op Two Wolves een eerbetoon aan Lal Waterson. Daarnaast brengt ze hernieuwd hulde aan haar in 2011 overleden oom Mike Waterson. Tevens laat zij zich inspireren door het werk van Dylan Thomas en de liedjes van Fred Astaire en Billie Holliday.

De afgelopen jaren maakte Waterson ontroerende muziekvideo’s en was zij actief als grafisch ontwerpster. Zij ontwierp tevens de bijzonder fraaie verpakking van dit album. In haar raadselachtige teksten verwerkt Marry op subtiele wijze gevarieerde soms ijle droombeelden. Met Two Wolves wekt zij een melodieus vertolkt en betoverend klinkend universum tot leven.

Hans Jansen

Website http://marrywaterson.com/
Releasedatum 20 november 2015 One Little Indian
 

Gregory Page - Let's Fall In Love

Ik werd vorig jaar omver geblazen door het schitterende album One Journey Home van de in Engeland geboren maar in San Diego, Amerika woonachtige Gregory Page. Page is een romanticus, een crooner, een dromer en nostalgicus. Met zijn liedjes diep geworteld in de vaudeville, folk en Tin Pan Alley van begin vorige eeuw, weet hij de luisteraar passievol mee te nemen naar lang vervlogen tijden. Page is de kleinzoon van Dave Page die in de jaren dertig van de vorige eeuw een bekend professioneel uileann piper speler was in de Ierse muziek. Hij groeide op met deze Ierse muziek en verhalen aan de ene kant en de meer jazz gerichte muziek van o.a. Bessie Smith, Sarah Vaughan en Billie Holiday aan de andere kant. In 1976 verhuisde hij naar Amerika, naar het zuiden van Californië. Hier begint hij aan zijn eigen muziek te werken. Muziek die hij inmiddels zelf bestempelt als Modern Nostalgia. In de loop der jaren werkte hij, naast aan zijn eigen muziek, met o.a. Jason Mraz, A.J Croce, Jewel en Tom Brousseau.

De sfeer van Page zijn albums zijn doordrenkt van bovenstaande invloeden en daarbovenop zitten ze vol met universele thematiek, onschuld en met een eigentijdse invulling gebracht. Zijn live shows zijn een sprong terug in het verleden, altijd getooid met een pak en gleufhoed uit de jaren twintig van de 20e eeuw en een kruising tussen een vaudeville cabaret show en een old time folk revival. Inmiddels heeft hij de voorbije vijfentwintig jaar een pak aan albums op de markt geslingerd. Zijn vorige album One Journey Home was een eerbetoon aan zijn opa, de Ierse verhalen en muziek. De big band cd Shine, Shine, Shine liet in 2012 de jazz kant van Page horen. Nu ligt er dan Let's Fall In Love, een album dat meer aansluit bij de jazz kant van Page dan bij de folk kant. Het is een album met tien smaakvolle songs die bovenal tijdloos zijn en verhalen herbergen die naast humoristische poëzie vooral het perfecte tegengif bieden voor ons huidige en hectische bestaan.

Het album, volgens Page een 'classic collection of romantic love songs', opent met het Waits achtige More Than You Know dat ook op Closing Time of The Heart Of Saturday Night niet had misstaan. Vervolgd word er met I Don't Want To Set The World On Fire, een melodieus, door piano gedragen nummer. The Glory Of Love is meer up tempo en in een vaudeville/cabaret sfeer gesetteld, met That's You word er vervolgens weer wat gas teruggenomen waarbij Sky Ladd's toch al magnifieke pianospel ten volle tot uiting komt. Verder zijn I Can't Give You Everything, met mooi saxofoon spel, het vrolijke When You're Smiling en Three Words To Say het vermelden waard. Afgesloten word er met het instrumentale en gedragen Cup Of Moonlight.

Page heeft met Let's Fall In Love een mooi vervolg gegeven aan zijn indrukwekkende discografie. Niet zo avontuurlijk als zijn voorganger en ook niet zo spannend als bijvoorbeeld Shine, Shine, Shine. De focus ligt hier op de jazz kant daar waar persoonlijke favorieten zoals Love Made Me Drunk, Promise Of A Dream, Heartstrings en My True Love wat meer uitgebalanceerd opgezet zijn en alle kanten van Page laten zien en horen. Maar.....Page is een unieke songwriter die een constante kwaliteit binnen zijn werk weet te bieden. Ook op dit album weet hij in roerige en hectische tijden een alternatief te bieden. Aandacht voor het positieve in het leven en vooral de liefde. Muziek van Gregory Page is een onthaastende beleving die een ieder die folk en jazz een warm hart toedraagt zou moeten ervaren. Derhalve, warm aanbevolen.


Arjan Post.

Website http://www.gregorypage.com/
Release datum 5 oktober 2015
 

Op Zoek Naar Johan, Weg Uit De Stad

Mijn wieg stond in een houten huisje aan een zandweg in Twente. Hoewel ik al jaren in een middelgrote stad woon blijf ik diep in mijn hart een plattelandsbewoner. De vooroorlogse buurt waar ik woon koester ik als een dorp. Van de laatste vakantie herinner ik mij niet zozeer het bezoek aan de stad met zijn drukte en inwisselbare winkelformules. Het vosje dat ik op weg naar de in het heuvelland verscholen abdij zag, daar gaan mijn gedachten naar uit.

De in Gemert woonachtige Martijn Kuijten zwierf jarenlang over de wereld. Op een gegeven moment had hij behoefte aan een plek ver weg van de drukte. In 2011 begon hij Nederlandstalige liedjes te schrijven. Zijn zang verraadt de Brabantse wortels waarbij zijn tongval het hoekige Nederlands rond schuurt.

Met de band Op Zoek Naar Johan debuteert Kuijten, Weg Uit De Stad is het eerste volwaardige album. De band bestaat uit Mark de Groot (mandoline, gitaar en tweede stem), Ad van Overdijk (drums en tweede stem), en Mark Lemmen (bas). Mark neemt zelf zang, gitaar en mondharmonica voor zijn rekening. Kuijten schrijft over de wereld om hem heen en de mensen die hij onderweg ontmoet. Hij schrijft het liefst kleine en persoonlijke verhalen over echte mensen. Dit wordt treffend geïllustreerd binnen De Schaduw Van De Kerk waarmee het album opent. Subtiel schetst hij het verhaal van een meisje dat zich vanwege haar seksuele geaardheid gedwongen ziet haar geliefde dorp aan de Maas te verlaten. In weerwil van de titel van het album een vlucht naar de anonimiteit van de grote stad. Het titelnummer Weg Uit De Stad valt in drieën uiteen. De welvaart en het geld klotsen tegen de plinten, we kopen ons suf “zolang de olie vloeit”. De dynamiek van de stad en het verlangen naar de rust van het platteland zijn tevens het onderwerp.

De single Als De Muziek Begint schreef Kuijten n.a.v. een concert van Dommelvolk. Tijdens het concert van die band staarde een dementerende vrouw wezenloos voor zich uit. Toen de muziek begon leefde zij helemaal op. Het is ontroerend om te zien dat muziek een heel positieve uitwerking heeft op mensen met dementie. Men kan zich vaak nog allerlei teksten en melodieën herinneren. Uiteraard ontbreekt een dranklied (Laten We Drinken) uit Bourgondisch Brabant niet. Daarnaast is er plek voor het liefdevolle Bij Jou Kom Ik Thuis waarin zowel dobro als mandoline glinsteren. Ook is er ruimte voor de ingetogen akoestische gitaarballade Die Nacht voorzien van een stemmige cello. Het album sluit af met het aangrijpende De Laatste Keer. Vandaag mag hij naar huis, zij pakt hem vast, heel stevig vast, de laatste keer…

Hoewel ik geen grootverbruiker van Brabantse muziek ben past Weg Uit De Stad wat mij betreft in het rijtje van o.a. Laagstraat 443 (JW Roy) en Caballero Zonder Filter (Björn van der Doelen). Met Weg Uit De Stad brengt Op Zoek Naar Johan intieme akoestische en dan weer stevige elektrische rootsmuziek. Het geheel is in folk en country gedrenkt waarbij de teksten van het nodige inlevingsvermogen getuigen.


Hans Jansen

Website http://wijzijnopzoeknaarjohan.nl/home/
Release datum, 10 oktober 2015 Eigen Beheer.
 

Seckou Keita, 22 Strings

De in het zuiden van Senegal geboren Seckou Keita woont tegenwoordig afwisselend in Nottingham, Engeland en in zijn geboorteland. Naast Toumani Diabaté wordt hij beschouwd als een van de meesters op de kora; een West Afrikaanse harp. In voorgaande jaren hield Keita zich bezig met Afrikaanse muziek gecombineerd met Cubaanse, flamenco en jazz-funk invloeden. In 2013 werd het samen met harpiste Catrin Finch vervaardigde album Clychau Dibon her en der tot folk album van het jaar uitgeroepen. Het betrof een prachtige reeks van akoestische duetten waarbij Afrikaanse thema’s met melodieën afkomstig uit Wales samensmolten.

Veel West-Afrikaanse stammen kennen de zogenaamde griot; een dichter, lofzanger en muzikant. Keita werd geboren in een familie van deze bewaarders en vertellers van mondeling overgebrachte tradities. Volgens de overlevering werd de eerste kora aan Jali Mady “Wuleng” overhandigd. Het instrument had 22 snaren. Sinds het overlijden van Mady telde het instrument als herinnering aan deze bard één snaar minder. In het zuiden van Senegal bleef de kora echter over het volle aantal snaren beschikken. Seckou vernoemde zijn laatste album 22 Strings naar deze legende. De extra snaar biedt meer mogelijkheden en levert rijkere melodieën op aldus de man.

Het nieuwe album 22 Strings is samengesteld uit zelfgeschreven materiaal vergezeld van een tweetal traditionele stukken. Naast de instrumentale composities klinkt her en der de stem van Keita. Naast Afrikaanse thema’s sijpelen er tevens westerse invloeden door. Seckou slaat met afsluiter Future Strings in E andere wegen in. Hij wenst hier de kora als een waar klassiek instrument te laten klinken zonder dat het lyrische aspect van de harp verloren gaat.

Met 22 Strings brengt Seckou Keita een even ontspannen als hypnotiserend klinkend geheel, verkwikkend als een zomerbui. Het hardcover boekje waarin het album is opgenomen telt zeventien pagina’s. Een prachtig bezit.


Hans Jansen

Website http://www.seckoukeita.com/
Release datum 26 mei 2015 Arc Music
 

Sokratis Sinopoulos Quartet, Eight Winds

De in 1974 in Athene geboren Sokratis Sinopoulos studeerde aanvankelijk klassieke gitaar, Byzantijnse muziek en volksmuziek. Vanaf zijn veertiende levensjaar richtte hij zijn aandacht op de lyra, een Griekse knieviool. Het instrument is sterk in de traditie geworteld aldus Sinopoulos. “Het is alsof je in een tijdmachine stapt die je terug brengt naar de middeleeuwen of mee op reis neemt door de geschiedenis van Griekenland en de Balkan. Ik heb jarenlang doorgebracht met het vertolken van traditionele muziek, met inbegrip van de volksmuziek tradities van de oostelijke Middellandse Zee.” In 2011 richtte hij het naar hem zelf vernoemde Sokratis Sinopoulos Quartet op. Naast Griekse volksmuziek wijdde men zich al snel aan de door Sinopoulos gecomponeerde hedendaagse muziek.

Het karakteristieke geluid van Sinopoulos’ lyra was al eerder binnen het werk van Eleni Karaindrou (The Weeping Meadow, Elegy of the Uprooting en Medea) en Loreena Mckennitt te beluisteren. Naast zijn activiteiten als musicus is Sinopoulos docent aan de afdeling muziekwetenschap en kunst aan de Universiteit van Thessaloniki. Voor zijn nieuwe werkstuk Eight Winds wenst Sinopoulos met zijn kwartet diverse aspecten van de Griekse muziek door de tijden heen aan bod te laten komen. Hij wordt hierbij geholpen door Yann Keerim (piano), Dimitris Tsekouras (contrabas) en Dimitris Emmanouil (drums). Het album werd in april 2014 binnen de Sierra Studios in Athene opgenomen. De productie was in handen van Manfred Eicher. Zoals te toen gebruikelijk weet hij het geheel in een bijzonder fraaie transparante productie te vatten. Alle instrumenten komen geheel tot hun recht waarbij de lyra als kompas dienst doet.

Het album telt negen stukken waarbij men een fraaie balans tussen zowel oude als hedendaagse klanken weet te bereiken. Volksmuziek, jazz en klassiek strijden op het album om voorrang. Het titelstuk Eight Winds en 21st March worden aan het eind verkort hernomen. Beide stukken zijn daar vergezeld van het atmosferische kleinood Stillness. Het herfstige en melancholieke geluid van de lyra klinkt gedurende het gehele album binnen mijmerende en van hunkering bolstaande composities. Zonder de fijnzinnige klanken van piano, contrabas en drums tekort te doen voert Sokratis Sinopoulos op Eight Winds met zijn lyra de boventoon. Hij weet hierbij grote hoogtes te bereiken en tevens de luisteraar ademloos aan zich te binden.


Hans Jansen

Website http://player.ecmrecords.com/sinopoulos-2407
Release datum 4 september 2015 ECM

 

Jonathan Day, Atlantic Drifter

Ruim vier jaar geleden bracht de uit Shropshire Engeland afkomstige Jonathan Day zijn album Carved In Bone uit. Het belandde ondanks stevige concurrentie hoog in mijn jaarlijst. Zijn vroegere werk was aanvankelijk o.a. geïnspireerd door zijn christelijke levensovertuiging. Later werd het tevens bepaald door een steeds sterker politiek bewustzijn vergezeld van muzikale invloeden van over de wereld. Op Carved In Bone liet Day zich voornamelijk inspireren door de natuur. Het album werd goed ontvangen en leidde tot een wereldwijde tournee.

 

Tijdens zijn reizen schreef Jonathan het materiaal voor zijn nieuwe album Atlantic Drifter. Hij nam het album onderweg op. Zijn reis bracht hem o.a. in Denemarken, Amerika, Thailand, Finland, Griekenland en China. Naast het schrijven van songs hield hij zich tijdens de Carved In Bone tour door de VS bezig met het fotograferen van Amerika. Het biedt een kijk op hoe deze Brit dit land ervaart. Het door Day vervaardigde fotoboek Postcards from the Road vormde de opmaat voor Atlantic Drifter.

Jonathan opent Atlantic Drifter met het in de Blue Ridge Mountains, Virginia opgenomen Café in the Valley of the Fire Church. Het wordt, net als het grootste gedeelte van het album, gedomineerd door akoestische gitaar en contrabas. Een onweerstaanbare combinatie. Opvolger Sea Of Birds kent een aanlokkelijke melodie en wordt van een fluit vergezeld. Binnen het stemmige A Book Of Hours wordt de luisteraar onverhoeds vergast op kleine snippers zang afkomstig van het St. Sofia Cathedral Choir uit Minsk. Later wacht, in alle eenvoud en met fraai wiegende melodie, Sita’s Last Dance. De opgebouwde cadans wordt halverwege meesterlijk door een galmende elektrische gitaar doorsneden. 
 

Met kopstem en percussie daagt Day de luisteraar op An Onnagata Kami Infest my Forest uit. Diezelfde uitdaging ligt in het door Robert Lake en Paul Wassall geschreven Innocene Again besloten. Jonathan wordt op het stuk begeleid door Kristi and the Links waarbij hij alle facetten van zijn stem aan bod laat komen. Tussendoor strooit Day dan nog met een basale uitvoering van traditional en shanty song Shallow Ground en het voor stem en akoestische gitaar bestemde The Darkling Sky. De reis is beëindigd, het begint te schemeren.

Het voorgaande album Carved In Bone was een muzikaal rijk album. Op Atlantic Drifter beperkt Jonathan de instrumentatie tot het hoogstnodige. Daarbij kent het album enkele verrassende accenten. Door de beperkte instrumentatie komt de nadruk nog meer op de voordracht van Day te liggen. Zijn nadrukkelijk aanwezige stem herbergt de nodige dramatiek die hij wederom goed weet te doseren. Atlantic Drifter en Carved In Bone, twee kanten van dezelfde medaille.


Hans Jansen

Website http://www.jonathanday.net/music/atlantic-drifter-album-launch-tour/
Releasedatum 25 september 2015 Niimiika