Kirsty McGee,
Contraband
De
uit Noord Engeland afkomstige singer songwriter Kirsty McGee zocht de afgelopen
jaren een reizend bestaan. Zij staat inmiddels garant voor vijf albums vol met
songs gedrenkt in folk en ook jazz die door haar zelf treffend “hobopop” genoemd
wordt. In 2002 sleepte zij met haar debuutalbum Honeysuckle een BBC nominatie in de categorie beste nieuwkomer
binnen. McGee heeft met haar fijnzinnige liedjes een trouwe aanhang in het
Verenigd Koninkrijk, Europa en Amerika opgebouwd. Vorig jaar was een bijzonder turbulent
jaar. Ze kreeg met een reeks van persoonlijke rampen te maken uitmondend in een
diepe depressie. McGee was niet langer in staat om te zingen, gitaar te spelen
of om liedjes te schrijven. Voor haar herstel reisde zij naar Spanje om zich daar
in rustgevende natuur onder te dompelen. Langzamerhand pakte ze haar gitaar
weer op waarna zij in een uitbarsting van creativiteit binnen anderhalve week
twintig songs schreef. Aangezien haar stem slechts langzamerhand terugkeerde
zocht ze de uitdaging in het kleine en fragiele. Juist dit kenmerkt nu haar
nieuwe intieme album Contraband. Een
verzameling tedere en kwetsbare liedjes waarin subtiele schakeringen om
voorrang strijden.
Het
is moeilijk om dit uit donkerte voortkomende album adequaat te beschrijven.
Duidelijk is dat McGee over de nodige veerkracht beschikt en tegenspoed in
muzikale schoonheid weet te transformeren. Het album is in zijn opmerkelijke
eerlijkheid niet altijd even gemakkelijk te beluisteren. Daarvoor is de
bezongen pijn soms welhaast te onbeschaamd, rauw en intens. Zoals vaker weet de
luisteraar zich juist door gedeelde pijn getroost. Op Contraband wordt McGee in de rug gesteund door de zoemende staande
bas van Nick Blacka en diverse toetsen van Barkley McKay. Zijzelf levert pure
en heldere vocalen aan naast gitaar, fluit en glockenspiel.
Het
album opent met Something Going On
waaraan Clive Mellor een aanstekelijk jazzy mondharmonica toevoegt. Deze
verraderlijk luchtig klinkende song verhaalt van het langzamerhand herstellen
van een zojuist verbroken relatie. Zij vervolgt met het pijnlijk verdrietige en
mooi gezongen I Burn For You.
Verderop bezingt Kirsty met veel inlevingsvermogen de ervaringen van de door Rebecca verlaten man. Dit is één van de
hoogtepunten van het album slechts gedragen door een akoestische gitaar. McGee
maakt ons deelgenoot van de met veel oog voor details beschreven gevoelens van
vertwijfeling, wanhoop, bitterheid en overgave. Op New Bird laat zij zich bijstaan door de vocalen van Carrie Elkin
waarna alle kommer en kwel resoluut doorbroken wordt met vrolijk klinkende en
swingende jazz-blues Setting Of The Sun.
De
van o.a. Karine Polwart bekende Inge Thomson verluchtigt met een klein streepje
accordeon het intieme God And The
Sparrowherder om even later op de als een traditional klinkende ballade Aberdeen op de voorgrond te treden. Op
titelnummer Contraband bezingt McGee
overtuigend het zich tegen wil en dank aan de ander vastklampen. Nadat de
relatie is gestrand voelen we ons niet zelden regelrecht door de ander bestolen.
De al eerder genoemde Carrie Elkin maar ook Danny Schmidt vormen het zacht
wiegende koortje. Het album sluit af met magische middernachtelijke jazz. Een
eenzame trompet blaast leven in All
Things Must Change. Zo graag zou zij zich wensen dat alles bij het oude
gebleven was. Blijkbaar kon het niet anders en moest haar hele leven op de
schop.
Kirsty McGee laat zich op Contraband horen als een getormenteerd artiest. Deze romanticus hoort een waar kunstenaar die op integere en elegante wijze haar wonden geneest. Daarna rest niets dan bitterzoete berusting.
Hans Jansen
Website http://www.kirstymcgee.com/
Releasedatum, 26 november 2012, Hobopop
Geen opmerkingen:
Een reactie posten