Susan McKeown,
Belong.
Gedurende
heel haar carrière heeft de Iers-Amerikaanse Susan McKeown bruggen gebouwd.
Vanaf haar debuutalbum Bones overspande
zij muzikale invloeden zowel afkomstig uit haar geboorteland als uit haar nieuw
gevonden thuishaven. Niet zelden bracht zij songs zowel in Gaelic als in het
Engels. Incidenteel maakte zij een uitstapje naar Jiddisch gezongen werk. Haar voorlaatste
album verscheen onder de titel Singing
In The Dark. Een album handelend over psychiatrische ziektebeelden en verslavingen in
vele verschijningsvormen. Geen duisternis bleek zo veelomvattend en diep zonder
dat er ook licht te bekennen was.
Nu twee jaar later brengt Susan McKeown haar nieuwste album Belong. Met de opnames is in juni 2008 al een aanvang genomen. Sinds tien jaar is dit het eerste album geheel bestaand uit eigen werk. Hierbij put zij uit zowel songs die al langer op de plank lagen als uit nieuw geschreven werk. McKeown schreef alle arrangementen en nam tevens de productie ter hand.
In het verleden werkte zij samen met vriendin Natalie Merchant
maar ook met Mary Margaret O’Hara en Linda Thompson. In deze rangen hoort zij
thuis. Luisteren naar haar huiveringwekkende stem is als een wandeling langs de
rand van een vulkaan. Constant weet je je gekoesterd in de warmte en ervaar je de
kracht tot in je vezels zonder dat deze tot uitbarsting hoeft te komen om een
onuitwisbare indruk te maken.
Op
haar nieuwe album diept McKeown thema’s uit waaraan zij al eerder aandacht
schonk. Zo worden niet alleen diverse in Amerika gesitueerde ervaringen bezongen
maar is er ook aandacht voor het in kaart brengen van intieme details. Deze
monden niet zelden uit in het nodige hartzeer. Het album opent met het meeslepende
OnThe Bridge To Willamsburg. De
eerste klap is een daalder waard. Het betreft een duet met de Ierse singer
songwriter Declan O’Rourke gevolgd door The
Cure For Me. Hier laat McKeown zich inspireren door Seamus Heaney’s klaagzang
voor de Amerikaanse dichter Robert Lowell. Een verraderlijke zeereis staat
symbool voor de strijd die een relatie redden moet. Uiteindelijk rest echter
niets dan werelden van verschil. Op bijna break-up song Everything Was Good wordt McKeown bijgestaan door de stem van James
Maddock ondersteund door o.a. een aanstekelijk klinkende accordeon.
De
gracieuze titelsong Belong laat
McKeown welhaast op zijn best horen. Ook hier staat alles in dienst van de
fraai gelaagde koortjes en vocalen. Op Fallen
Angel, een
grillige schets hoe demonen uit het verleden je achtervolgen, speelt collega
Erin McKeown gitaar. Susan blijkt tevens over een bescheiden jodel beschikken. Het
zich bonkig en schonkig voortslepende Lullabye
Of Manhattan lijkt vervolgens rechtstreeks afkomstig uit de krochten waar
ook Tom Waits domicilie gekozen heeft.
Even
verderop bezingt zij in het bezield gebrachte Delph het verontrustende lot van alleenstaande moeders die in hun
strijd voor het naakte bestaan steeds verder naar de rand geduwd worden. Het
emotionele sluitstuk No Jericho is
een hoogtepunt en haakt rechtstreeks naar
o.a. Jericho van het al eerder
genoemde album Bones.
Na het verpletterende Singing In The Dark omarmt Susan McKeown op Belong haar Amerikaanse wortels zonder die uit haar geboorteland te verloochenen. Na vele omzwervingen lijkt zij eindelijk thuis gekomen in haar nieuwe vaderland. Het resultaat is een over de gehele linie opmerkelijk sterk en overtuigend album.
Hans Jansen.
Website, http://www.susanmckeown.com/
Releasedatum, 13 November 2012, Hibernian Music
Geen opmerkingen:
Een reactie posten