Simone Dinnerstein & Tift Merrit, Night.

Er zijn van die artiesten wier werk ik op de voet volg maar waarvan ik eigenlijk nooit een album koop. Dit in de vaste overtuiging dat aankoop in de nabije toekomst volgt wanneer de artiest in kwestie dat ene onverbiddelijke album maakt. Eén van die artiesten is Tift Merritt wiens vroegere werk ik als teveel in de country ondergedompeld ervaar en haar laatste werk net iets teveel pop elementen kent om mij blijvend te kunnen boeien. Eerlijk gezegd moest ik ook erg aan haar stem wennen. Enige tijd geleden maakte ik een uitzondering voor haar prachtige live album Buckingham Solo waarop vrijwel al mijn bezwaren als sneeuw voor de zon verdwenen. Ontdaan van allerlei overbodige verpakking overtuigde Tift Merritt mij als nooit tevoren.

 

Nu met het verschijnen van het met de klassiek geschoolde pianiste Simone Dinnerstein vervaardigde album Night lijkt Tift Merritt definitief een weg naar mijn gehoor gevonden te hebben. Beiden ontmoeten elkaar in 2008 tijdens een interview voor een radioprogramma, werden vrienden die tevens in elkaars werk geïnteresseerd geraakten. Al snel besloten beiden de talenten te combineren met als resultaat een album waarop folk en klassieke muziek versmelten. Gezamenlijk stelde men een brede waaier van materiaal samen bestaande uit een aantal songs geschreven door Tift Merritt vergezeld door werk van o.a. Schubert, Billie Holiday, Bach, Patty Griffin en Purcell. Het geheel vloeit even natuurlijk als vanzelfsprekend in elkaar over in een glasheldere productie waarbinnen elk klein detail telt.

Het album opent met Tifts eigen zachte Only In Songs en zet hiermee meteen de toon. Beiden rijgen deze serene opener zonder onderbreking aan Schuberts Night and Dreams waarop Merritts meeslepende stem ingetogen schittert en een vleugje mondharmonica niet blijkt te detoneren. De uitvoering van het door Billie Holliday geschreven Don’t Explain zal vervolgens door zijn prachtige precisie menig liefhebber van Mathilde Santings onvolprezen Breast and Brow album een plezier doen. De klankkleur van Don’t Explain kent een opmerkelijke overeenkomst met dat album en laat Merritts stem in een geheel ander daglicht horen.

Gelukkig kiezen Dinnerstein en Merritt voor een klein gehouden uitvoering van Purcells Dido’s Lament. De met dit werk bekende luisteraar zal hierdoor wellicht slechts zijdelings aan de overrompelende versie van bijvoorbeeld Jessye Norman refereren. Beiden hebben een plek onder de zon. Het is verleidelijk om m.b.t. een album van een dergelijke importantie en impact werkelijk elk stuk te beschrijven. Laat ik mij tot de meest aangrijpende stukken beperken zonder de rest hierbij tekort te willen doen.

Van de bekende traditional Wayfaring Stranger heb ik inmiddels talloze uitvoeringen in de kast staan. Eén van de allermooiste is op Night vastgelegd. Slechts gewapend met een akoestische gitaar verricht de soms gebroken stem van Merritt wonderen. Dat Merritt daadwerkelijk op haar best binnen een kleine setting presteert laat zij met Still Not Home horen. Deze op haar Travelling Home album verschenen song is hier ontdaan van zijn bonkende ritme en andere “verfraaiingen”. Hier blijkt het niet zomaar een zoveelste song op een relatief anoniem klinkend album te zijn, maar krijgt het de ruimte om in al zijn eenvoud te schitteren.

 

Absoluut prijsnummer van dit album is wat mij betreft het emotionerende Colors. Merritt bezingt hier haar diepste twijfels in het volste vertrouwen dat ze ooit antwoorden op al haar vragen krijgt. Tift beroert stilletjes de snaren van haar gitaar, Dinnerstein doet een greep naar het klankbord van de piano. Meer is niet nodig om te ontroeren. Hoogtepunten zijn verder de Keltische folksong I Will Give Love an Apple waarin beiden met zachte gitaar en kalme toetsen de nodige diepte aanbrengen. De dieppersoonlijke titelsong Night, een origineel van Patty Griffin, maakt met zijn mooie melodie in verstilde uitvoering tevens de nodige indruk evenals het door Merritt geschreven Feel Of The World.

Merritt en Dinnerstein steken de luisteraar een hart onder de riem door af te sluiten met een soulvolle uitvoering van I Can See Clearly Now (Johnny Nash). Ook hier het volste vertrouwen: niets dan prachtige blauwe lucht in het vooruitzicht. Het klinkt welhaast als een bevrijding aan het einde van dit delicate album.

Hans Jansen.

Webpage http://www.simonedinnerstein.com/

Releasedatum 19 maart, Sony Classical