Bezige bij Bella Hardy bracht in april haar nieuwste album Battleplan uit. Dit is haar zesde album binnen een kleine zes jaar. Bij het tot stand komen van Battleplan liet Hardy zich nogmaals inspireren door haar favoriete landschap onderdeel uitmakend van het Peak District binnen graafschap Derbyshire. Ditzelfde landschap inspireerde Hardy vorig jaar bij het tot stand komen van het album The Dark Peak & The White.
Dit jaar bracht Bella Hardy samen met Eliza Carthy, Lucy Farrell en Kate Young het album Laylam uit. Het betrof een ongedwongen gebrachte collectie originals en covers bol staand van puur spelplezier. Verder vond Hardy vorig jaar de tijd om het kerstalbum Bright Morning Star te maken en zal binnenkort in een volgend folk-project te horen zijn.
Voorganger The Dark Peak & The White betrof een kleinschalig door Kris Drever geproduceerd album. Hier stonden Hardy’s heldere en wendbare stem, viool en harmonium centraal naast de mandoline, staande bas en een (slide) gitaar van Kris Drever. Op Battleplan laat Bella Hardy zich bijstaan door haar begeleiders The Midnight Watch bestaande uit Anna Massie (gitaar, banjo, vocalen), Angus Lyon (toetsen, accordeon, vocalen) en James Lindsay (staande bas en vocalen). Ook producer Mattie Foulds (o.a. Karine Polwart en Heidi Talbot) rekent zich tot dit gezelschap en levert percussie en piano aan.
Naast fraaie strijkerspartijen blijkt ook de banjo uitstekend in de muziek van Bella Hardy te passen. Zij laat hiervan meteen in opener Good Man’s Wife een voorbeeld horen waarin zij de lotgevallen van een soldatenvrouw bezingt. Verderop het album weet men dit te perfectioneren. De banjo klinkt hier welhaast als percussie instrument binnen Sleeping Beauty even kwetsbaar als een precies uurwerkje.
Op Battleplan verweeft Hardy zelfgeschreven lyriek met oude teksten en combineert zelfgeschreven muziek met traditionals. Zo maakt ze een eigen brouwsel van de piano gedreven traditional Whisky You’re The Devil waarin ze tevens stukken uit Love Farewell verwerkt die ze ooit uit de mond van Eliza Carthy hoorde. Ook op True Hearted Girl mengt zij verschillende songs tot een fraai geheel. Hier geeft een accordeon de toon aan in deze over syfilis handelende ballade die stevig knipoogt naar de gelijknamige song van Norma en Lal Waterson.
Na de pianoballade Yellow Handkerchief stort Hardy zich in het gedreven Three Pieces Of My Heart. Deze waarschuwing om zich niet met ontrouwe minnaars in te laten spreekt meteen aan. Het kan net als Labyrinth van het album Songs Lost & Stolen dienen als ideaal studiemateriaal voor Kate Bush mocht ze ooit van plan zijn om een overdaad aan studiotechniek en pathos links te laten liggen. Verderop leeft Mattie Foulds zich met bonkende percussie uit op Through Lonesome Woods vergezeld door de viool van Bella Hardy. Dit is één van de eerste traditionele songs die Hardy zichzelf ooit leerde gevolgd door The Seventh Girl waarin viool en accordeon nogmaals de toon aangeven. Het laatste drietal songs bestaat uit de zelfgeschreven piano-ballade Maybe You Might en moeilijk uit het hoofd te krijgen folk-pop song Drifting Away. Afsluiter is traditional en zeemanslied One More Day hier gezongen als ballade waarin de bezongen zeelui welhaast de wal al ruiken.
Op Battlepan combineert Bella Hardy traditionele folk songs met nieuwe arrangementen en eigen composities. Een amalgaan van verschillende stijlen en variaties levert welhaast het ideale Bella Hardy album op.
Hans Jansen.
Webpage http://www.bellahardy.com/
Releasedatum, 22 april 2013 Noe Records
Geen opmerkingen:
Een reactie posten