Emily Barker, Dear River.

Emily Barker werd pas twee jaar geleden zichtbaar op mijn radar met het verschijnen van Almanac, een folkplaat die wat mij betreft tot de buitencategorie hoort. Hierop gaf ze met haar band The Red Clay Halo, bestaande uit muzikanten die veelal traditionele instrumenten gebruiken om de fluwelen stem van Barker luister bij te zetten, een traktatie voor het oor. Veelal geworteld in de traditionele folksfeer en hier en daar met duidelijke noir verwijzingen in tekst en/of muziek. Barker, geboren in Australie maar al sinds begin jaren 00 werkzaam vanuit Engeland heeft voor Almanac al twee fraaie solo albums gemaakt, te weten; Despite The Snow(08) en Photos, Fires, Fables(06). Daarvoor wist ze met de band The Low Country twee albums op de markt te brengen die inmiddels wat lastiger verkrijgbaar zijn.

Nu is er na twee jaar dan het vervolg op het magistrale Almanac, Dear River. De geluiden waren vooraf wat verontrustend. Ze zou meer americana invloeden in haar sound toevoegen en een geheel andere kant van haar zelf laten zien en horen. Voor een deel is dat absoluut waar. Dear River laat een verwijdering van de meer traditionele folk horen, en bij gebrek aan een beter woord; meer americana invloeden in zich huizen. Het geheel is meer up tempo dan haar voorganger en klinkt ook vrolijker dan het meer donkere Almanac. Wat gelukkig is gebleven zijn de cello, accordeon en viool klanken van The Red Clay Halo band.

Barker en haar band trappen af met de up tempo titelsong van het album. Dit laat gelijk horen dat er inderdaad afstand  is gedaan van de sferen die op Almanac zo duidelijk aanwezig waren. Drums en gitaar laten zich nadrukkelijk gelden. Ook de melodie en gitaar die het opvolgende Tuesday laat horen schurkt dicht tegen de americana aan. Toch geven het fenomenale stemgeluid van Barker en de accordeon er een geheel eigen twist aan. Bij het daaropvolgende Letters wordt er iets aan gas terug genomen. Naar mijn smaak, en hoe lekker ze de voorgaande up tempo nummers ook brengt,  komt de klasse van zowel Barker als The Red Clay Halo het meest tot zijn recht in de langzamere nummers. Meer voorbeelden daarvan zijn Sleeping Horses, Ghost Narrative en In The Winter I Returned.  In het meer pop achtige The Leaving verkent ze met succes muzikaal nieuwe wegen.

Voor het overige is naast de vrolijkere inkleuring en hier en daar americana invloeden er nog voldoende folk om van te genieten en blijven, naast de ingehuurde bassist en drummer voor een voller bandgeluid, de snaarinstrumenten een belangrijke en nadrukkelijk stempel op het geheel drukken. Overigens is de andere muzikale benadering op Dear River verfrissend en ontwikkelt Barker zich verder. Een Almanac part 2 was nooit zo goed geworden als het eerste en enige deel. De muzikale inkleuring past ook beter in het concept waarin ze in een aantal nummers terug gaat naar haar jeugd in Australië. In de titelsong verhaalt ze van het reizen en het onderweg zijn waartoe de rivier als metafoor dient. Hoe langer ze onderweg is hoe meer ze naar haar geboortegrond terug geroepen word door diezelfde rivier. In A Spadeful Of Ground brengt ze een ode aan de originele bewoners van haar vaderland; de Aboriginals. Ook in het afsluitende The Blackwoods wordt haar geliefde Australië van stal gehaald.

Eindconclusie: een fraai tweeslachtig album dat los van vergelijk van Almanac een mooie stap voorwaarts in de carrière van Barker is. Naast up tempo americana- like songs is er ook vertrouwd folk gericht werk te horen en is er een overwegend voller band geluid te bespeuren. Voor wie het, zoals ik, liever wat kleiner hoort moet vooral de special edition aanschaffen waarop de elf nummers in kleinere en akoestische setting zijn opgenomen. Wat blijft is de hemelse stem van Barker en de gave om hier naast doortimmerde composities ook waanzinnig pakkende melodieën aan te koppelen. Dat alleen al maakt van Dear River een album om verliefd op te worden.

Gastschrijver Arjan Post.

Releasedatum, 8 juli 2013 Linn .
Webpage, www.emily-barker.com