Niamh Dunne, Portraits.

Sinds ruim zeven jaar maakt zangeres en violiste Niamh Dunne deel uit van de Ierse band Beoga. Met deze band maakte Dunne drie albums. Hun werk is mij tot op heden geheel onbekend. Wellicht dat hierin verandering komt nu hun frontvrouw zich met haar debuutalbum Portraits aan mij opdringt. Niamh Dunne is afkomstig uit Limerick. Haar jeugd was doordrenkt met muziek, zij begon al op jonge leeftijd viool te spelen. In het verleden nam ze samen met haar vader Mickey Dunne, een bekende Noord Ierse piper, en haar zus al eens een album met traditionele stukken op. Dunne heeft zich inmiddels tot een gerespecteerd violiste ontwikkeld. Zij geeft tevens les als lerares aan The Limerick School of Music. Daarnaast is Dunne een zeer getalenteerde zangeres. Ze beschikt over een warme stem waarin tevens enige charmante heesheid te horen is.

Portraits is duidelijk in goede harmonie met de overige leden van Beoga tot stand gekomen. Zo is percussionist en bodhran bespeler Eamon Murray van de partij en neemt multi-instrumentalist Seán Og Graham, samen met Dunne, de glasheldere productie ter hand. Hij is tevens verantwoordelijk voor het meesterlijke gitaarspel en neemt daarnaast ook accordeon, toetsen en banjo voor zijn rekening. Het album is een fraaie mix van traditionele liederen en van door anderen geschreven materiaal nadrukkelijk gesitueerd rondom haar geboortestad Limerick.

Luisteren naar deze fijn gepenseelde collectie portretten is een ongekend genoegen. Divers snarenspul, waaronder een zachte banjo en ijle viool, voeren de luisteraar in de 19^e eeuwse traditional Beauty Of Limerick mee naar het heerlijke verlangen naar huis. Een zachte accordeon speelt vervolgens de hoofdrol binnen traditional Bonny Woodhall. Het door Seán McCarthy geschreven Shanagolden verhaalt van verdrietige wederwaardigheden in vervlogen tijden hier sfeervol opgeluisterd door vader Mickey Dunne op doedelzak. Traditional Cáilín Rua vertelt het verhaal van een jonge vrouw rouwend om haar in de oorlog verloren geliefde. Het verhaal kent ditmaal echter een goed einde. Het door Joe Dolan geschreven Foxy Devil verhaald over alcoholisme. Ierland is door de jaren heen geteisterd door economische tegenslag. Mede tegen deze achtergrond heeft men helaas ruimschoots ervaring met dit thema opgedaan. Bijzondere vermelding verdient de uitvoering van het door Richard Thompson geschreven Strange Affair. Eén van de allermooiste liedjes uit zijn omvangrijke catalogus wordt hier zonder al teveel omhaal relatief lichtvoetig gebracht. Ook hier brengen fijnzinnig afgewogen snaren, waaronder een stemmige cello, dit verhaal over hoop in donkere tijden voor het voetlicht.

Uiteraard wordt er als tegenwicht op Portraits ook tempo gemaakt. Het door banjo aangedreven openingsstuk Ballyneety’s Wall vertelt over de victorie tijdens het beleg van Limerick. Het in het Iers gezongen Eist do Bhéal laat naast tempo ook low whistle horen.

Het album wordt langzamerhand afgerond met het schitterende Jimmy mo Mhíle Stór. Gitaar en stem.Meer is er niet nodig om de wanhoop van de bezongen jonge vrouw (hij vertrekt naar zee) te illustreren. Afsluiter is Joe South’s Games People Play. Dunne brengt deze song, een kreet tegen onverdraagzaamheid, al jarenlang live het liefst samen met violist Cathal Hayden.
 

Niamh Dunne vertelt haar verhalen op Portraits vanuit de Ierse traditie. Een album vol met prachtige songs laat een zeldzaam fragiele maar tegelijkertijd krachtige schoonheid horen.

Hans Jansen.

Releasedatum, 19 augustus 2013 Self Rel.
Webpage www.niamhdunne.com